Κων/λη 1/3/1082
Αγαπητέ Αλεξιε,
Είμαι μια κάτοικος του Βυζαντίου και γράφω σχετικά με της μεγάλες αλλαγές
που έγιναν πρόσφατα στην αυτοκρατορία μας και θα ήθελα να εκφράσω την γνώμη μου
για όλα αυτά που βιώνω.
Αρχικά, για να αντιμετωπίσετε τους Νορμανδούς ζητήσατε βοήθεια από τους Βενετους
και πράγματι μας βοήθησαν. Για να τους ανταμειψετε, τους παραχωρησατε μια σειρά
απο προνόμια. Μπορώ να δείξω κατανόηση σ’αυτό διότι αξίζουν ανταμοιβές. Παρόλο που δεν ήταν υποχρέωση τους, μας βοήθησαν
να αντιμετωπίσουμε τους εχθρούς. Τους παραχωρειτε τίτλους και χρηματικές
χορηγίες, λογικό, οποιοσδήποτε θα το έκανε. Ωστόσο, δεν μπορώ να συμφωνήσω μαζί
σας με τις επόμενες αλλαγές που έγιναν.
Παραχωρησατε στους εμπόρους της Βενετίας
αποβάθρες και καταστήματα στην προκυμαία της Κωνσταντινουπολης και τους
επιτρέψατε να εμπορευονται χωρίς να πληρώνουν φόρους στα λιμάνια. Πραγματικά με
εχετε απογοητευσει. Έχετε σκεφτεί πως θα αισθανόμαστε εμείς; Μα τι θα
κερδίζουμε εμείς; Οι ξένοι κερδίζουν περισσότερα από εμάς, ζουν καλυτερη ζωη
και μένουν σε λαμπρότερα σπίτια από εμάς! Η απόφαση σας ήταν απερίσκεπτη. Έχετε
δώσει ουσιαστικά το εμπόριο της αυτοκρατορίας μας στους Βενετους. Είναι σαν να
έχετε ένα μαγαζί, αλλά να το χειρίζονται άλλοι και εσείς να μην κερδίζετε
τίποτα, ουτε ενοίκιο! Το ξερω, θέλετε να δημιουργήσετε καλές σχέσεις με τους
Βενετους για να στηριζόμαστε ο ένας στον άλλο στις δυσκολες στιγμές. Μπορουσατε
ομως πολυ απλά τους παραχωρουσατε περισσότερες χρηματικές χορηγίες. Έτσι, και
καλές σχέσεις θα έχουμε και το μαγαζί θα το χειριζεσθε εσείς.
Συμπερασματικά, εγώ, μια κατοικος του
Βυζαντίου είμαι εξοργισμένη με τις αποφάσεις σας και λυπάμαι που, αντί να
εκμεταλλευτείτε να πλεονεκτήματα της χώρας, τα χαρίζετε. Ελπίζω να ειχατε την
όρεξη να διαβάσετε το γράμμα μου και να μην συνεχίσει αυτή η κατάσταση για
πολυ. Πρέπει να βρείτε λυσεις!
Με σεβασμό,
Τριανταφυλλενια Χουανγκαρα
(Γουιτζιά), Β8
Κων/λη 12/4/1082
Αυτοκράτορα μας,
Εύχομαι ο Θεός να σας έχει καλά και να κάνετε το καλό για τον λαό σας. Γνωρίζω εγώ και όλος ο λαός πως με την βοήθεια που ζητήσατε από τους Βενετούς και με την παραχώρηση του στόλου τους, καταφέραμε να νικήσουμε τους Νορμανδούς οι οποίοι αποτελούσαν μεγάλο κίνδυνο για την ασφάλεια της αυτοκρατορίας μας.
Δεν μπορώ όμως να παραβλέψω πως αυτή η βοήθεια δεν δόθηκε χωρίς μεγάλα ανταλλάγματα προς αυτούς τα οποία σύντομα θα προκαλέσουν μεγάλες ταραχές ανάμεσα στους συμπατριώτες μας.
Με ποια λογική παραχωρήσατε στους Βενετούς εμπόρους τις αποβάθρες και τα καλύτερα εμπορικά καταστήματα στην προκυμαία της Κωνσταντινούπολης. Δεν καταλάβατε πως με τον τρόπο αυτό διώξατε τους Βυζαντινούς εμπόρους αφού δεν μπορούν να τους ανταγωνιστούν και δεν πληρώνουν φόρους στο κράτος μας; Δεν κατανοείτε πως οι φτωχοί μας κάτοικοι θα γίνουν ακόμα φτωχότεροι; Αυτοί θα πλουτίζουν και εμείς θα πασχίζουμε να ταΐζουμε τα παιδιά μας και την οικογένεια μας.
Μήπως νομίζετε πώς
υπάρχει περίπτωση να ξαναπάρετε το εμπόριο της Μεσογείου από τα χέρια τους; Οι
φτωχοί κάτοικοι του Βυζαντίου που στήριζαν τον στρατό μας και πολεμούσαν
δίνοντας την ζωή τους για την πατρίδα μας, θα σας εγκαταλείψουν και δεν υπάρχει
περίπτωση οι καινούργιοι σας φίλοι να σας βοηθήσουν σε μια άλλη δύσκολη στιγμή
της πατρίδας μας.
Στραφείτε σε εμάς και στα παιδιά μας για να σωθεί η πατρίδα μας.
Με εκτίμηση
Σοφία Φουντωτού , Β8
Αξιότιμε κύριε
Αυτοκράτορα ,
Σας στέλνω αυτό το γράμμα για να
εκφράσω την δυσαρέσκεια μου όσο αφορά τα προνόμια που έχουν δοθεί στους
Βενετούς. Ελπίζω αυτή η παρέμβαση να είναι διαφωτιστική για να δείτε και εσείς
τις δυσκολίες που μας έφεραν οι αποφάσεις σας.
Αρχικά θα ήθελα να
τονίσω ότι οι ανεύθυνες πράξεις σας μας έχουν οδηγήσει σε απογοήτευση. Έχουμε
δεχτεί ισχυρό πλήγμα! Με όλο το σεβασμό γιατί κύριε αυτοκράτορα τους έχετε
δώσει τόσα πολλά; Εγώ είμαι ένας απλός ταπεινός έμπορος και έχω χάσει την
δουλίτσα μου. Πως τους αφήνετε να κυριαρχούν στο εμπόριο; Με ποια λογική; Δεν
φτάνει που χάσαμε τα εμπορικά μας προνόμια, παραχωρήσατε στους έμπορους της
Βενετίας σκάλες και εμπορικά καταστήματα στην προκυμαία της πρωτεύουσας. Το
κυριότερο όμως είναι ότι τους απαλλάξατε από τους φόρους. Αυτό αδυνατώ να το
πιστέψω! Ξαφνικά δεν νοιάζεστε για το λαό σας και σκέφτεστε τους ξένους!
Ξεχνάτε τα τόσα καλά που σας έχουμε προσφέρει και σκέφτεστε μόνο το συμφέρον
σας. Τι κακό σας έχουμε κάνει εμείς τα αθώα ανθρωπάκια; Παραχωρήσατε τίτλους
και χρήματα στους κοσμικούς τους και εκκλησιαστικούς τους άρχοντες! Για πόσο
ακόμα νομίζετε ότι θα αντέξουμε να βρισκόμαστε σε αυτή την μειονεκτική θέση;
Αυτά ήθελα να σας πω
και βαθιά μέσα μου έχω μια μικρή ελπίδα πως όλα αυτά θα αλλάξουν και θα
επιστρέψουμε στους κανονικούς ρυθμούς μας, όπως τους παλιούς καλούς καιρούς.
Με εκτίμηση,
Νικηφόρος
ο έμπορος
(για την αντιγραφή Μαρία Χαραπά), Β8
Κύριε αυτοκράτορα,
Σας γράφω αυτό το
γράμμα για τα προνόμια που δόθηκαν στους Βενετούς. Γιατί να μπορούν να εμπορεύονται
χωρίς να πληρώνουν; Μα είναι δυνατόν! Επίσης, δεν υπάρχει λόγος να δώσετε τα
καταστήματα σε αυτούς. Αυτές οι αποφάσεις θα κάνουν σοβαρή βλάβη στην οικονομία
αλλά και γενικότερα στο Βυζάντιο. Ελπίζω να ξυπνήσετε έτσι ώστε να δοθούν νέα
προνόμια που θα είναι πιο ευνοϊκά για την οικονομία μας.
Χουσεΐν Χατζηχαλήλ, Β8
Έντιμε αυτοκράτορα,
Κατά την γνώμη μου, η
κατάσταση που επικρατεί τώρα στο Βυζάντιο δεν είναι καλή. Πιστεύω, πως η
απόφασή σας όσον αφορά τα προνόμια που έχουν δοθεί στους Βενετούς δεν είναι
σωστή και κατά κάποιον τρόπο αδικεί τους κατοίκους της γύρω περιοχής. Κατά την
γνώμη μου, για να μην χάσετε το δίκαιο σας και να μην πέσετε στα μάτια των
υπόλοιπων κατοίκων, θα ήταν καλύτερο να το ξανασκεφτείτε και να βγάλετε πιο
δίκαιες αποφάσεις.
Ελένη Χρονέα, Β8
Αγαπητέ Αλεξιε,
Σας γράφω αυτό το
γράμμα ως ένας από τους κατοίκους του Βυζαντίου. Θα ήθελα να σας πω μερικά
πράγματα για τα προνόμια των Βενετων που με απασχολούν πολύ.
Αρχικά δεν μου αρέσει
καθόλου οι ευγενείς να γίνουν η άρχουσα τάξη και οι απλοί έμποροι να βυθιστούν
στην εξαθλίωση. Δηλαδή εσείς αναγνωρίζοντας το θέμα της αδυναμίας που έχει το
Βυζάντιο και πάτε ζητάτε από τους Βενετούς την βοήθεια κρατώντας τις υποσχέσεις
τους. ΤΙ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΕΣ; ΘΑ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΣΑ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΚΑΤΙ ΜΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ
ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ !
Με εκτίμηση
Ουλφέτ Χαμαμτζή, Β8
Αγαπητέ βασιλιά,
Θα σας παρακαλούσα να
σταματήσετε αυτήν την τρέλα με τους Βενετούς και τα προνόμια που τους έχετε
παραχωρήσει. Τα συγκεκριμένα προνόμια έχουν καταστρέψει την οικονομία του
κράτους και αυτό μας κάνει ευάλωτους . Επίσης δεν μπορεί να αναπτυχθεί το
εμπόριο μας άλλες περιοχές επειδή οι Βενετοί ελέγχουν πλέον τα λιμάνια μας.
Με όλο το σεβασμό
Φορόζης Ιωάννης, Β8
Την Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού βιβλίου (2 Απριλίου) με τους μαθητές του Γ5 και του Γ7 γράψαμε παραμύθια!
Αρχικά διαβάσαμε το μήνυμα για την Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου 2021. Φέτος υπεύθυνο για το υλικό του εορτασμού είναι το Τμήμα των Η.Π.Α. Το μήνυμα γράφτηκε από την Αμερικανίδα ποιήτρια Margarita Engle και η αφίσα φιλοτεχνήθηκε από τον εικονογράφο και συγγραφέα Roger Mello.
Έπειτα τα παιδιά χωρίστηκαν σε ομάδες και συζητήσαμε τις βασικές αρχές του παραμυθιού "πατώντας" σε ένα στοιχειώδες φύλλο εργασίας. Τους δόθηκε η δυνατότητα να γράψουν παραμύθια, είτε δημιουργώντας δικούς τους ήρωες, είτε ανακατεύοντας ήρωες άλλων παραμυθιών και ιστοριών (παραμυθοσαλάτα) είτε γράφοντας εξολοκλήρου δικές τους ιστορίες.
Αφού ολοκλήρωσαν τη σύνθεση των ιστοριών τους , πρότειναν και εικόνες που θα πλαισίωναν τις ιστορίες τους- κάποιοι επέλεξαν μόνοι τους την εικονογράφηση και άλλοι δέχτηκαν τη βοήθεια της καθηγήτριας.
Έπειτα διαβάσαμε τις ιστορίες τους στην ολομέλεια κάθε τμήματος και ψηφίσαμε το καλύτερο παραμύθι! Στη συνάντηση με το Γ3 του Βενετόκλειου Γυμνασίου Ρόδου και τη φίλη και συνάδελφο Ντίνα Τσάπρα διαβάσαμε τα παραμύθια μας και τα παιδιά ψήφισαν με τη σειρά τους την καλύτερη ιστορία. Έτσι όλοι οι μαθητές έγιναν μικροί συγγραφείς .
Όπως λέει και ο πολυβραβευμένος συγγραφέας Πίτερ Κάρεϊ (Peter Carey) Το να γράφει κανείς είναι το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο. Ο καθένας μπορεί να το κάνει. Μοιάζει με το να πετάς ένα μπαλάκι του τένις στον τοίχο. Μοιάζει με το κολύμπι. Όλοι μπορούν να το μάθουν. Δεν χρειάζεται να είσαι ο καλύτερος. Δεν χρειάζεται να αλλάξεις κάτι. Από την άλλη, ίσως καταφέρεις κιόλας να γίνει ένας διάσημος σταρ από αυτό.
Σταρ δεν ξέρω αν θα
γίνουν οι μαθητές μου, αλλά σίγουρα διασκέδασαν, συνεργάστηκαν , σκέφτηκαν ιστορίες
και κατάφεραν να τις αποτυπώσουν στο χαρτί- έστω και μέσα στο πιεστικό δίωρο
του webex.
Απολαύστε τις ιστορίες τους – και μην είστε αυστηροί κριτές! Πατώντας πάνω στις λεζάντες των εικόνων διαβάζετε την αντίστοιχη ιστορία. Πρώτα θα δείτε τα παραμύθια των μαθητών του Γ7.
Update: Ευχαριστώ τους φίλους δασκάλους , που διάβασαν τα παραμύθια με τους μαθητές τους και μας ανατροφοδότησαν με τα σχόλια τους: την κυρία Έφη Θεοδοσοπούλου - φίλη και συμμαθήτρια, δασκάλα στο 6ο Δημοτικό Σχολείο Γέρακα, την κ. Έλενα Ελληνιάδου , διευθύντρια του 2ου ΔΣ Πειραιά "Ουρουγουάη" και τους μαθητές του Στ1 και Στ2 , τον κ. Βασίλη Κουτσιαρή, δάσκαλο του 5ου Δημοτικού Σχολείου Κω και συγγραφέα και την κυρία Δανάη Στεργίου, δασκάλα και συγγραφέα.
Μεταφέρουμε εδώ τα σχόλια των μαθητών.
Παιδικά Παραμύθια Απο Την Κω by giota
(Στο τέλος της ανάρτησης θα βρείτε αυτό πολύ απλό φύλλο εργασίας που χρησιμοποίησαν οι μαθητές)
 |
| Ο ήρωας των ηρώων |
 |
Yuki's style |
Και τώρα τα παραμύθια των μαθητών του Γ5!
Κάθε μαθητής/τρια
ετοίμασε μόνος το λόγο του βασισμένος στο μάθημα, τα βίντεο που είδαμε – κυρίως
από τη Μηχανή του χρόνου- αλλά και σε πληροφορίες που αναζήτησε στο διαδίκτυο .
Οι λόγοι τους δεν έχουν υποστεί καμιά επεξεργασία –πλην των ορθογραφικών και
κάποιων μικρών εκφραστικών λαθών. Ο καθένας γνώριζε ότι θα μιλήσει για περίπου
δύο λεπτά και τηρήθηκε αυστηρά ο περιορισμός αυτός, προκειμένου να προλάβουν να
μιλήσουν όλοι αλλά και να ασκήσουν κριτική οι υπόλοιποι.
Αρχικά απάντησαν
σε ένα κουίζ σχετικό με την ενότητα και έπειτα περάσαμε στη δράση! Οι μαθητές εκφώνησαν ανα δυάδες τους λόγους
τους και οι συμμαθητές τους έκριναν το περιεχόμενο των λόγων που άκουσαν. Τα
παιδιά άσκησαν καλόπιστη και ουσιαστική κριτική εστιάζοντας στο να
χρησιμοποιήθηκε συναισθηματικός λόγος και όχι επιχειρηματολογία, αν οι λόγοι
περιείχαν πολιτικές επιθέσεις στον αντίπαλο, αν το συναίσθημα κάλυπτε το
επιχείρημα και αν τελικά οι υποψήφιοι στάθηκαν μόνο στην παρουσίαση των αρχών
και των οραμάτων τους ή καθήλωσαν το επίπεδο του πολιτικού λόγου χαϊδεύοντας τα
αυτιά των ψηφοφόρων τους. Στο τέλος έγινε και μια μίνι ψηφοφορία με poll προκειμένου να αναδειχτεί ο νικητής
πολιτικός- αν και η τεχνολογία μας
πρόδωσε και δεν κατάφεραν να ψηφίσουν όλοι οι μαθητές ( έστειλαν όμως ψήφο στο
τσατ!). Ήταν ένα μάθημα άξιο βιντεοσκόπησης – όπως είπαν τα παιδιά μίλησαν πολύ
καλύτερα από τους σύγχρονους πολιτικούς μας... Ακολουθούν οι πολιτικοί λόγοι!
Πρώτος ομιλητής ήταν ο Εμίρ ως Θεόδωρος
Δηλιγιάννης.
Ω, λαέ της
Ελλάδος!
Ως ταπεινός
υπηρέτης του ένδοξου έθνους των Ελλήνων, πάντα υποστήριζα, υποστηρίζω και να
μην αμφιβάλλετε πως θα συνεχίσω να υποστηρίζω τον Έλληνα , όχι όμως εκείνον που
κάθεται στα παλάτια και τα ανάκτορα, αλλά αυτόν με τον οποίο χτίζαμε μαζί το
μέλλον της χώρας αυτής!
Έλληνας για μένα
είσαι εσύ φίλε αγρότη του Μοριά, αλλά και εσύ μικροαστέ της Ρούμελης! Αυτή την
ιστορική μέρα θα πω αλήθειες που θα τις θυμάστε για όλη σας τη ζωή. Όταν και
εάν εκλεγούν αυτοί οι οποίοι πιστεύετε πως θα σώσουν τη χώρα να ξέρετε πως δε
θα σας ρίξουν ούτε ένα βλέμμα, ούτε μία ματιά… Θα είναι εκείνοι που προκειμένου
να κρατήσουν τις τσέπες τους γεμάτες, θα πουλήσουν και το τελευταίο στρέμμα
γης!
Ήταν αυτό το
όραμα που είχε για την Ελλάδα ο Κολοκοτρώνης και ο Μπότσαρης; Εγώ ο Θεόδωρος
Δηλιγιάννης είμαι εκείνος που θα νοιαστεί! Πού θα σε κοιτάξει! Που θα μπορέσει
να σε υπηρετεί με όλο του το είναι! Είμαι αυτός που δεν πρόκειται να σε χτυπάει
με βαριές φορολογίες ώστε να βγάζω κέρδος! Είμαι ο άνθρωπος που δεν επρόκειτο
να ζητιανέψει φράγκο από τους Ευρωπαίους!
Με μένα δεν πρόκειται να βρουν ειρήνη οι Τούρκοι! Θα τους ρίξω κάτω και
θα φέρω την ευημερία σε όλους τους σκλαβωμένους ‘Έλληνες αδερφούς!
Λοιπόν; Θέλετε
μια χώρα γεμάτη ηθικές αξίες και
δουλευταράδες Έλληνες ή μήπως μία χώρα εξαρτημένη από την Ευρώπη; Μια χώρα που
δε λυπάται την πολιτική και έχει μνήμη χρυσόψαρου, διότι με την ειρηνική
συμβίωση με τους Οθωμανούς διαγράφει τις σελίδες που έγραψαν με το αίμα τους οι
παππούδες μας;
Η επιλογή είναι δική σας! Σας ευχαριστώ!
Ζήτω η Ελλάς!
Ζήτω το Έθνος μας!
Εμιρ Πασσαλής, Γ5
Ακολούθησε ο Γιώργος ως Χαρίλαος Τρικούπης.
Λαέ της Ελλάδας,
Η χώρα μας χρήζει
εκσυγχρονισμού για να επιβιώσει. Για την ευημερία μας πρέπει να χτίσουμε μια
ισχυρή οικονομία και υποδομές για τη λειτουργία. Η Ελλάδα πρέπει να μοιάσει στις δυτικές ,
αναπτυγμένες χώρες. Το φιλελεύθερο και προοδευτικό κόμμα αποσκοπεί στην
οικοδόμηση μεγάλων δημοσίων έργων: δημιουργία οδικού και σιδηροδρομικού
δικτύου, για τη διευκόλυνση των μεταφορών σε όλη τη χώρα, διάνοιξη της διώρυγας
εις τον ισθμό της Κορίνθου για τη διευκόλυνση της ναυτιλίας, δημιουργία
τηλεφωνικών γραμμών για την επικοινωνία, επανεξοπλισμό του στρατού. Αυτά τα
έργα θα κάνουν την Ελλάδα μια χώρα του επόμενου αιώνα. Παράλληλα, θα
αναπτύξουμε την εθνική βιομηχανία για την ανάπτυξη του εμπορίου και της
οικονομίας . Η ανάπτυξη της οικονομίας θα μπορέσει επίσης να στηρίξει ένα
ισχυρό στρατό για την υλοποίηση της Μεγάλης Ιδέας. Ψήφο στο φιλελεύθερο και
προοδευτικό κόμμα σημαίνει ανάπτυξη , σημαίνει επέκταση , σημαίνει νέα μεγάλη
Ελλάδα.
Γιώργος
Παπαδόπουλος, Γ5
Έπειτα το λόγο πήρε η Αντριάννα ως Θοδωρής
Δηλιγιάννης.
Εγώ και το κόμμα
μου είμαστε εδώ για να υποστηρίξουμε όλα αυτά τα κοινωνικά στρώματα που
θίγονται από τις μεταρρυθμίσεις του Χαρίλαου Τρικούπη, ο οποίος υποστηρίζει την
αστική τάξη και τις ηγετικές οικογένειες. Είναι γεγονός ότι θα είμαστε πάντα
εδώ για να τους δώσουμε τη φωνή που δεν έχουν.
Η βαριά φορολογία
του Τρικούπη είναι λογικό να στρέψει πολλά κοινωνικά στρώματα εναντίον του.
Πιστεύω πως αυτοί οι βαριοί φόροι πρέπει να μειωθούν, γιατί δε θα τους αντέξουν
οικονομικά οι κατώτερες κοινωνικές τάξεις. Και όταν δεν έχεις χρήματα είναι
αδύνατον να παρέχεις στο κράτος φόρους , πόσο μάλλον όταν ξέρεις ότι το κράτος
δεν θα σου παρέχει σιγουριά και ασφάλεια.
Στο κράτος
χρειαζόμαστε μια ισχυρή πολιτική εξουσία και στην οικονομία να ξοδευτούν μόνο
τα απαραίτητα χρήματα μέχρι την οικονομική μας ανάκαμψη.
Το κόμμα μας
είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος πόλος του ελληνικού πολιτικού συστήματος με
μοντέρνο χαρακτήρα.
Είμαστε επίσης
μεγάλοι υποστηρικτές της αρχής της Δεδηλωμένης και, παρόλο που ο Χ.Τρικούπης
την εισήγαγε, υπάρχουν φορές που ο ίδιος την καταπάτησε κάτι που θεωρώ μεγάλη
ειρωνεία , όπως και το ότι στις τρικουπικές εφημερίδες εμάς και τις κοινωνικές
τάξεις που υποστηρίζουμε μας κοροιδεύουν ξυπόλητους και σκορδοφάγους.
Θα μιλήσω όμως και για τη γη της Θεσσαλίας η οποία ήταν
προτιμότερο να διανεμηθεί στους φτωχούς αγρότες, ώστε να βελτιώσουν την
οικονομική κατάστασή τους. Έτσι αποφάσισα να φτιάξω πιστωτικό αγροτικό ταμείο
για την καθιέρωση νομικού πλαισίου για τις σχέσεις μεγαλογαιοκτημόνων
–ακτημόνων.
Τέλος, θα ήθελα
να μιλήσω και για ένα άλλο γεγονός. Ο
Χ.Τρικούπης ενώ ήξερε την οικονομική κατάσταση της χώρας μας, μας έβαλε σε άλλα
δάνεια και έκανε πολλές δαπάνες στα χρήματα του κράτους, ενώ κάλλιστα θα
μπορούσε να περιμένει να αναπτυχθούμε οικονομικά και σταδιακά να
προετοιμάζει τις υποδομές της χώρας ,
ώστε να κάνει όσα οραματίστηκε. Έτσι
μας έβαλε σε άλλα χρωστούμενα τα οποία
θα είναι δύσκολο να ξεπληρώσουμε, αφού έχουμε πολλά έξοδα και αυτό θα έχει ως
αποτέλεσμα την πτώχευση της χώρας.
Σας ευχαριστώ για
την προσοχή σας!
Αντριάννα Ντουκάι, Γ5
Το λόγο μετά πήρε ο Μανώλης ως Χαρίλαος
Τρικούπης.
Κυρίες και
κύριοι,
Είμαι σήμερα εδώ
για να σας ενημερώσω για την δημιουργία του πέμπτου κόμματος . Ονομάζομαι
Χαρίλαος Τρικούπης .Γεννήθηκα το 1832 και υποστηρίζω φιλελεύθερες απόψεις. Τι εννοώ όταν λέω
φιλελεύθερες απόψεις; Απόψεις που ο λαός θα έχει δικαιώματα, θα είναι ελεύθερος
να ψηφίζει μόνος του και όχι να ψηφίζει επειδή έχει πληρωθεί, όπως γίνεται
σήμερα.
Έχω σπουδάσει
νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και φυσικά κατά της διάρκεια της θητείας μου θα
κάνω πολλά πράγματα. Ξέρω ότι έτσι λένε όλοι, αλλά εγώ είμαι διαφορετικός από
τους άλλους. Έχω όνειρα γι αυτή τη χώρα και με τη βοήθειά σας θα τα
πραγματοποιήσω .Θα δημιουργήσω σιδηροδρομικό δίκτυο, για να γίνει η ζωή μας πιο
εύκολη. Θα υπάρχει καλύτερη αστυνόμευση. Οι κλέφτες θα μειωθούν . Θα
αντιμετωπισθεί η εγκληματικότητα. Θα έχουμε καλύτερη αγροφυλακή.
Επίσης έχω στο νου μου να ενώσω δύο θάλασσες
με τη διώρυγα της Κορίνθου. Το Ιόνιο με το Αιγαίο θα συνδέονται πια! Φυσικά
δε θα παραλείψω την ενίσχυση του
ναυτικού, που αποτελεί το πλεονέκτημα της Ελλάδας και θα μας δώσει τη νίκη
απέναντι στους Τούρκους.
Για όλα αυτά
ψηφίστε Χαρίλαο Τρικούπη. Η Ελλάδα θα προοδεύσει!
Μανώλης Περής, Γ5
Προτελευταία μίλησε ως Θοδωρής Δηλιγιάννης η
Παρασκευή.
Καλησπέρα κυρίες
και κύριοι,
Ονομάζομαι
Θοδωρής Δηλιγιάννης και είμαι ο ιδρυτής του Εθνικού Κόμματος. Θα ήθελα να
εκμεταλλευτώ αυτή τη στιγμή και να μοιραστώ τις απόψεις μου, έτσι ώστε να
καταλάβετε το στόχο μου.
Θέλω να ξεκινήσω
λέγοντας πως είμαι ενάντια στην πολιτική του Τρικούπη. Θεωρώ πως η Ελλάδα είναι
καλύτερη ως μια κλειστή, αγροτική χώρα , η οποία δεν ζητάει δάνεια. Το κόμμα
μου υποστηρίζει την αργή οικονομική ανάπτυξη και βασίζεται σε παραδοσιακές
παραγωγικές μεθόδους. Επίσης πιστεύουμε πως οι φόροι πρέπει να μειωθούν . Τα
τρικουπικά μέτρα έχουν συνέπειες στα μεσαία και κατώτερα κοινωνικά στρώματα και
πιστεύω πως πρέπει να ξέρετε ότι ο Τρικούπης δείχνει περισσότερη εύνοια σε
αυτούς που είναι οικονομικά ισχυροί.
Πιστεύω πως ο
κάθε πολίτης θέλει κοινωνική δικαιοσύνη και να μην τυραννιέται οικονομικά.
Θεωρώ πως με τη δική μου πολιτική και σκέψη η Ελλάδα θα εμπλουτιστεί και θα
απαλλαχτούμε από τα χρέη . Αργά μεν, αλλά με αποτελεσματικότητα.
Σας ευχαριστώ για
την προσοχή σας!
Παρασκευή
Και τελευταία ομιλήτρια ήταν η Πόπη ως
Χαρίλαος Τρικούπης
Αγαπητέ λαέ και
αγαπητά μέλη των κομμάτων,
Ονομάζομαι
Χαρίλαος Τρικούπης .
Βρίσκομαι εδώ και
στέκομαι μπροστά σας σήμερα για να σας ανακοινώσω την απόφαση μου να λάβω μέρος
στις επερχόμενες εκλογές.
Όπως μπορείτε να
καταλάβετε όλοι σας η απόφαση μου να εμπλακώ στο πεδίο της πολιτικής σήμερα,
σίγουρα κρύβει αρκετούς κινδύνους . όμως πολλά προβλήματα θα λυθούν από μένα! Αντιθέτως
με τον κύριο Δηλιγιάννη θα δημιουργηθούν καινούρια και θα πολλαπλασιαστούν.
Κάποιοι λένε πως οι
ιδέες που έχω είναι δύσκολο να υλοποιηθούν αλλά με τη δική σας στήριξη και ψήφο
θα κάνουμε θαύματα!
Αρχικά θα ήθελα
να σας πω για ένα πρόβλημα που χρειάζεται να βρεθεί άμεση λύση. Αυτό είναι τα
ρουσφέτια που χρησιμοποιεί ο κύριος Δηλιγιάννης , πράγμα ανεύθυνο και άδικο. Γι
αυτό θα σταματήσω να διορίζω ανθρώπους χωρίς γνώσεις στο δημόσιο.
Όμως θα αναπτύξω
και την ελληνική οικονομία και τα έσοδα του κράτους. Θα κατασκευάσω σιδηρόδρομο
που θα μεταφέρει προϊόντα. Έτσι θα υπάρχει εμπόριο και θα συμβάλλει στα έσοδα.
Θα κατασκευαστούν βιομηχανικές μονάδες . Έτσι όλοι θα έχετε δουλειές. Επιπλέον
θα ήταν απερισκεψία μου να μην αναφερθώ και στην ανάπτυξη της γεωργίας και της ναυτιλίας
Παράλληλα θα ξαναοργανωθούν
οι ένοπλες δυνάμεις δηλ θα φέρω γάλλους στρατιώτες να εκπαιδεύσουν το στρατό .
Έτσι θα κερδίσουμε κάθε αγώνα που θα δίνουμε. Φυσικά θα υπάρχει οργάνωση και
στο τμήμα της αστυνομίας έτσι ώστε να υπαρχει τάξη και ασφάλεια . Επίσης θα
φτιάξουμε τη διώρυγα της Κορίνθου που θα κάνει πιο εύκολη τη μετακίνηση αλλά θα
είναι και ένα ιστορικό έργο. Τελευταίο αλλά εξίσου σημαντικό- θα οργανώσω ταχυδρομική υπηρεσία αλλά και το
πρώτο τηλεφωνικό δίκτυο που θα συνεισφέρει στο να πάμε τη χώρα αλλά και εμάς
μπροστά.
Φυσικά αν
καταφέρω να πετύχω την εκλογή μου θα πρέπει να υπενθυμίσουμε στους εαυτούς μας
ότι τα εξαιρετικά και άριστα αποτελέσματα έρχονται μόνο μέσα από τη δύσκολη και
σκληρή δουλειά. Η χάραξη μιας νέας πορείας μακριά από ψέματα και πελατειακές σχέσεις
μεταξύ του ψηφοφόρου και του πολιτικού, ξεκινά.
Σας καλώ λοιπόν
να με ψηφίσετε στις επερχόμενες εκλογές και να με υποστηρίξετε για να πραγματοποιηθούν
τα όνειρο αλλά και να ξαναγεννηθεί η ελπίδα. Για να γεννηθούν όνειρα και όχι εφιάλτες
όπως με τον κύριο Δηλιγιάννη !
Σας ευχαριστώ
πολύ !
Πόπη Παντελάκη Γ5
 |
| Κεμάλ Ντονλού, Γ5 |
18η Μαΐου 1917
Είχε
μεγάλη αναστάτωση στο λιμάνι. Ήταν γεμάτο κόσμο και άνδρες με παράξενα καπέλα
και στολές. Βαβούρα. Πηγαινοφέρναν κάτι τεράστιες τσάντες και κούτες μέσα και
έξω από το πλοίο. Μας κοιτούσαν όλοι με απογοήτευση·
καλέ, γαϊδούρια δεν περιμένατε; Ένας από τους άνδρες ήρθε και μας κατέταξε το
ένα πίσω από το άλλο και μπροστά το καράβι. Ήμουν πρώτο.
Μου φορούν μία περίεργη σέλα -δεν είχα ξαναδεί
ποτέ τέτοια- και την γαντζώνουν με ένα σχοινί από πάνω μου. Ένα σύνθημα και
ξαφνικά ακούγονται παράξενοι ήχοι από σίδερα και γρανάζια που τρίζουν. Νιώθω
πίεση στο στομάχι μου από την σέλα· πανικοβάλλομαι, το
αίμα μου παγώνει. Από το πουθενά, βρίσκομαι στον αέρα και εκεί τα χάνω. Ουρλιάζω
και χτυπιέμαι καθώς με παρακολουθούν οι άνδρες από κάτω μου με μία αηδία και
φρίκη στα πρόσωπά τους. Φτάνω ακριβώς πάνω από το πλοίο και σιγά σιγά
κατεβαίνω. Με αφήνουν μέσα και βλέπω το ίδιο να ακολουθείται και για τους
υπόλοιπους από τους δικούς μου.
Όταν πλέον
μπήκαμε όλοι μέσα, το πλοίο άρχισε να απομακρύνεται από το λιμάνι. Όλοι
στρυμωγμένοι και δίπλα μας οι τσάντες που κουβαλούσαν οι άντρες πριν. Κάποιοι
από αυτούς κοιμόντουσαν πάνω στα κιβώτια και στις τσάντες. Ένιωθα κάτι παράξενο
όταν τους έβλεπα. Παρόλο που κοιμόντουσαν, δεν ήταν καθόλου ήρεμοι. Ήταν
σφιγμένοι και οι καρδίες τους χτυπούσαν δυνατά. Είχαν τον πόνο και τον φόβο
ζωγραφισμένο στις εκφράσεις τους. Παράξενα πλάσματα οι άνθρωποι..
19η
Μαΐου 1917
Το πλοίο
σταμάτησε και βρισκόμαστε πλέον σε άλλο λιμάνι. Ήταν ακόμα ξημέρωμα και είχαν
αρχίσει ήδη να ξεφορτώνουν το πλοίο. Τι πολύτιμο να είχαν μέσα αυτές οι τσάντες
για να χρειάζονται τόση φροντίδα και αγάπη; Με προσοχή τις βάλανε και με
προσοχή τις βγάλανε. Στο πλοίο μείναμε μόνο εμείς μαζί με κάποιους από τους
άντρες. Βλέπουμε το σχοινί από πάνω μας. Επικρατεί πανικός. Προσπαθήσαμε να
φύγουμε αλλά το πλοίο ήταν στενό ακόμα και χωρίς να κουνιόμασταν.
Ξαναζήσαμε
τον εφιάλτη λοιπόν για δεύτερη φορά, αλλά τουλάχιστον βρισκόμασταν πλέον και
πάλι στην στεριά. Μας φόρτωσαν με τις τσάντες. Δεν ξέρω ακόμα τι έχουν μέσα
αλλά σίγουρα είναι αρκετά βαρύ. Ανησυχητικό για εμάς. Από ό,τι φαίνεται το
ταξίδι μας δεν είχε τελειώσει ακόμα.
22η
Μαΐου 1917
Έχουμε
εξουθενωθεί. Οι τσάντες τελικά έχουν κάτι κλαδιά μέσα. Είναι όλα ίδια όμως· μακριά,
με λεπτή μύτη και πλατιά πίσω άκρη. Τόση φασαρία για αυτό; Απογοητεύομαι.
23η
Μαΐου 1917
Επιτέλους
σταματήσαμε. Μας ξεφόρτωσαν τις τσάντες και οργανωθήκαμε για να κάτσουμε κοντά
σε ένα μικρό χωριουδάκι. Θα μέναμε αρκετές μέρες εδώ, πάλι καλά..
Μας άφησαν
σε ένα κοντινό λιβάδι. Είχε και άλλα γαϊδούρια, ήταν σκέτος παράδεισος. Υπήρχε
μπόλικο χορτάρι και πολλά δέντρα. Η ανοιξιάτικη βροχή είχε ποτίσει το λιβάδι
και τώρα πλέον κυριαρχούσε η ζεστασιά του ήλιου και του καθαρού ουρανού. Οι
ηλιαχτίδες έβρισκαν τον δρόμο τους ανάμεσα από τα φυλλώματα των δέντρων και
φώτιζαν τις μαργαρίτες που μέχρι τότε ήταν κρυμμένες ανάμεσα στο καταπράσινο
χορτάρι. Τα περιστέρια και τα σπουργίτια
κελαηδούσαν σαν τρελά και άφηναν την μουσική τους να χρωματίσει κάθε γωνία του λιβαδιού·
όπως και εμείς, βέβαια. Δεν αντισταθήκαμε το κάλεσμα της ζωής και της φύσης. Οι
ύμνοι των ζώων άρχισαν να ακούγονται από παντού καθώς ο αέρας του έρωτα και της
άνοιξης μας χτυπούσε την πόρτα.
30η
Μαΐου 1917
Η ζωή
περνά ξένοιαστα στο λιβάδι όλες αυτές τις μέρες. Το κάλεσμα της φύσης και το
κλίμα της ευφορίας δεν έχουν ακόμα ετοιμαστεί για να φύγουν. Παρόλα αυτά όμως,
σήμερα οι άνδρες βρίσκονται πάλι αναστατωμένοι και είναι πάλι μέσα στις άσχημες
στολές τους. Έχουν μετακινηθεί από το χωριό σε ένα λάκκο κάτω από το χώμα και
κρύβονται ανιχνεύοντας κάθε δευτερόλεπτο της περιοχή. Τι περιμένουν; Παράξενα
πλάσματα, το είχα πει.
Ένας από
τους άνδρες τρέχει προς εμάς καθώς ένα παράξενο βουητό ακούγεται από ψηλά.
Έμοιαζε με πουλί; Έντομο; Ήταν πολύ ψηλά για να καταλάβουμε, γι’ αυτό και δεν
δώσαμε καθόλου σημασία. Ο άντρας ξανακοιτάει τρομοκρατημένος ψηλά και σταματάει
στον δρόμο του προς εμάς. Μεταβολή και πίσω! Το βουητό γίνεται πιο δυνατό και
καταλήγει σε σφύριγμα. Να το! Το κάλεσμα της ζωής.
Το σφύριγμα
χτυπά και σκάει στο έδαφος. Δεν άκουσα τίποτα. Χίλιοι άνεμοι ντυμένοι με φλόγες
τρυπούν, γδέρνουν, και μαχαιρώνουν το δέρμα μου. Τι έγινε; Η σκόνη είναι
παντού. Πού είναι το χορτάρι; Τα κελαηδήματα; Αρχίζω να πονάω αφόρητα. Η ανάσα
μου κόβεται. Κλαίω· σπαράζω.
Κοιτάω κάτω καθώς αίμα ρέει από τα σπλάχνα μου και ποτίζει το χώμα όπως η
βροχή. Όλα μαυρίζουν.
Αργύρης
Χαϊλης, Γ7
 |
| Ειρήνη Μπακρατσά, Γ5 |
Αγαπημένο μου
ημερολόγιο,
Πάνε
πενήντα δύσεις του ηλίου από τότε που μία ομάδα ανθρώπων με απομάκρυναν άγρια
από την πατρίδα μου. Κάθε βράδυ φαντάζομαι την επιστροφή μου στην φάρμα και
στον κυρ Γιώργη. Είναι η κρυφή μου ελπίδα, η μοναδική πηγή φωτός μέσα σε όλο
αυτό τον συσκοτισμό που καταπνίγει όλη μου την ύπαρξη. Μέσω αυτής της
φαντασίωσης βρίσκω παρηγοριά και κίνητρο να συνεχίσω να ζω. Χθες ένα άλογο
κατέρρευσε και δεν ξανασηκώθηκε. Λένε ότι έφταιγε η στενοχώρια. Ζώα σε τόση
μεγάλη οδύνη: απλά ανήκουστο. Η αλήθεια είναι ότι βαθιά μέσα μου το γνωρίζω πως
δεν υπάρχει επιστροφή. Ό,τι κι αν λαμβάνει χώρα αποκλείεται να έχει αίσιο
τέλος.
Τόσες μέρες προσπαθώ να κατανοήσω τι συμβαίνει και τι ακριβώς προσπαθούν
να επιτύχουν οι άνθρωποι. Για το μόνο που είμαι σίγουρη είναι ότι αδιαφορούν
παντελώς για εμάς και την επιβίωση μας. Μας μεταφέρουν σαν τσουβάλια, μας
αναγκάζουν να κινούμαστε με εξωπραγματικό βάρος στις πλάτες μας για βασανιστικά
μεγάλα χρονικά διαστήματα και μας ταΐζουν με αποφάγια. Για νερό ούτε λόγος.
Ακόμα σε περίπτωση που κάποιος από εμάς αρρωστήσει ή σταματήσει να κάνει αυτό
που του έχει ανατεθεί τον εκτελούν αμέσως με ένα μικρό όπλο το οποίο παρά το
μέγεθος του, είναι ικανό να παράγει εκκωφαντικού κρότους. Κάθε λίγο ή και πολύ,
δεν είμαι πια σίγουρη, αυτός ο διαπεραστικός, σύντομος ήχος ξεσπάει και το
μαχαίρι που κάρφωσε την ψυχή μου από την πρώτη μέρα διεισδύει όλο και πιο
βαθιά.
Τις τελευταίες μέρες η καθημερινότητα μου έχει πάρει ακόμα πιο δυσμενή
τροπή, διότι καθώς ανεβαίναμε έναν απότομο λόφο, γλίστρησα, έγδαρα το πόδι μου
και νομίζω πως έχει προκληθεί και ένας εσωτερικός τραυματισμός αλλά κανένας
άνθρωπος δεν ασχολείται. Το βλέπω στα μάτια τους πως μάλλον σκέφτονται να
σκοτώσουν κι εμένα. Άλλωστε τι είμαι; Ένα ζωντανό πλάσμα που τραυματίστηκε
εξαιτίας τους και τους υπηρετεί επειδή υστερεί δε νοητική ικανότητα και
βιολογική εξέλιξη. Ωστόσο, ο θάνατος δεν με φοβίζει πια. Αντιθέτως υπάρχουν
στιγμές που τον επιζητώ και εύχομαι να έρθει για να δώσει ένα τέλος στη μέγγενη
της πραγματικότητας. Είναι πια μία ουσιατική ανάγκη που όλοι διατηρούν, αλλά
δεν προχωρούν στην ικανοποίηση της καθώς παραπλανούνται από την που θα
μπορούσαν να ζήσουν και τα μέρη στα οποία θα μπορούσαν να βρίσκονται.
Χθες άκουσα δύο μουλάρια να λένε πως έχει ξεσπάσει πόλεμος μεταξύ των
ανθρώπων και μας χρειάζονται για την μεταφορά εφοδίων και πυρομαχικών, όμως εγώ
δεν τα πιστεύω. Η μάνα μου λίγες μέρες μετά την γέννηση μου είπε πως ο άνθρωπος
είναι το πιο έξυπνο αι το πιο λαμπρό είδος πάνω στον πλανήτη. Λοιπόν, μου
φαίνεται αδιανόητο οι άνθρωποι να επιδίδονται και να αναλώνονται σε τέτοιες
πράξεις κενοδοξίας και αποτροπιασμού. Τα πλάσματα που ανακάλυψαν το σχήμα το
κόσμου μας και πάτησαν πάνω στο φεγγάρι, τούτα τα πλάσματα δεν μπορεί να είναι
τόσο κοντόφθαλμα και αφελή. Απλά αδύνατον.
Σήμερα φτάσαμε σε ένα πανέμορφο αλλά ερημωμένο χωριό γεγονός αλλόκοτο. Μολαταύτα, έχω απολαύσει στο ζενίθ κάθε μία ώρα μου σε αυτό τον επίγειο παράδεισο. Τα αισθήματα φόβου και ταραχής έχουν υποχωρήσει και τα φυσικά μου ένστικτα έχουν ξαναπάρει το πηδάλιο. Τόσο καιρό είχα ξεχάσει και τι είμαι. Νιώθω σχεδόν σαν να αναγεννήθηκα στο ίδιο σώμα και χωροχρόνο. Οι κακουχίες που έχω βιώσει τις τελευταίες πενήντα μέρες έχουν καταφέρει να αναθεματίσουν ολόκληρη την ζωή μου πριν από αυτές. Μπορώ επιτέλους να κάνω μια νέα αρχή. Ωχ! Βλέπω έναν διάττοντα αστέρα. Πιθανότατα να σηματοδοτεί την έναρξη της καινούριας μου ζωής. Ο ενθουσιασμός μου είναι τόσο μεγαλειώδης που ακόμα κι η μητέρα φύση αντιδρά. Κι όμως πλησιάζει πολύ…………
Ελευθερία Σπύρου, Γ6
 |
| Ευθύμης Τρουμούσης, Γ7 |
 |
| Αντριάννα Ντουκάι, Γ5 |
|
05/02/1917 Αγαπητό ημερολόγιο, Άλλη μία μέρα που βόμβες και πυροβολισμοί και άνθρωποι που τρέχουν αναστατωμένοι με ξύπνησαν από τον κόσμο που μπορώ να συνυπάρχω με γαλήνη. Απέχω πολύ από το να καταλάβω τι γίνεται στον κόσμο. Το μόνο που βλέπω είναι άλογα και γαιδούρια να πεθαίνουν είτε από εχθρούς είτε από αρρώστιες. Κουβαλάμε άπειρα πράγματα, με αποτέλεσμα πολλές φορές να μην υπάρχει άλλη δύναμη και οι ιδιοκτήτες απλά μας κλωτσάνε περιμένοντας να συνεχίσουμε τη πορεία μας. Άμα πεθάνει κάποιος από εμάς, οι άνθρωποι απλά πάνε στο επόμενο ζώο, λες κι γι αυτούς είμαστε μόνο σκλάβοι. Το έχω δει με τα ίδια μου τα μάτια. Το έχω δει στα υπόλοιπα ζώα. Βλέπω τη θλίψη στα μάτια τους πριν αφήσουν την τελευταία τους πνοή. Δεν ξέρω για πόσο θα αντέξω, οι δυνάμεις μου σιγά σιγά με εγκαταλείπουν. Προσπάθησα μία νύχτα να δραπετεύσω από αυτη τη παράνοια αλλά δεν λειτούργησε. Ίσως είναι καλύτερα έτσι. Οι ιδιοκτήτες μου με προσέχουν, έαν ήμουν μόνος μου δεν θα επιβίωνα. Ο παραμικρός δυνατός ήχος με τρομάζει και με κάνει να ρίχνω κάτω τα πράγματα που θα έπρεπε να κουβαλάω, αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς και τελευταία, τα αυτιά μου αντί να ηχούν από όμορφες μελωδίες πουλιών έχουν αρχίσει να συνηθίζουν τις βόμβες και τους πυροβολισμούς και τους ανθρώπους να ξεψυχίζουν μπροστά μας. Έλενα Σανάι, Γ6     Πάνος Τρακόσας, Γ7     Αγαπητό μου ημερολόγιο…
Οι ημέρες όσο πάνε και
δυσκολεύουν! Οι συνθήκες στις οποίες ζούμε είναι άθλιες. Όλοι ήμαστε πάρα πολύ
κουρασμένοι και οι άνθρωποι μας σέρνουν από εδώ και από εκεί λες και είμαστε
άψυχα όντα. Όλες οι μέρες ήταν δύσκολες αλλά εγώ ξεχώρισα την σημερινή. Σήμερα
ήταν η μεταφορά μας στον τόπο του μακελειού. Εκτός από ότι εξαντλήθηκα
σωματικά, η καρδιά μου δεν σταμάτησε να χτυπάει από τον φόβο μου! Δεν ήξερα τι
να κάνω. Μας είχαν μεταφέρει στο λιμάνι, και εκεί υπήρχε ένα τεράστιο πλοίο.
Είχα τρομοκρατηθεί! Στην συνέχεια αφού μας έβαλαν σε σειρά μας τοποθετούσαν ένα
ένα σε έναν τεράστιο και επώδυνο γερανό. Νόμιζα ότι πέθαινα! Έβλεπα τους φίλους
μου να παίρνουν σειρά και ύστερα ήρθε και η δική μου, Πονούσα απίστευτα πολύ
και μούγκριζα όσο πιο δυνατά μπορούσα ώστε να με κατεβάσουν. Αφού πέρασαν
μερικά ατελείωτα δευτερόλεπτα πάνω στον γερανό, με ξεφόρτωσαν στο πλοίο το
οποίο πήγαινε προς Θεσσαλονίκη. Είχα πίσει τον εαυτό μου ότι αυτό το φρικτό
μαρτύριο είχε τελειώσει αλλά στη συνέχεια συνειδητοποίησα ότι αυτό ήταν μόνο η
αρχή ενός βασανιστικού ταξιδιού. Σεβαστιάνα Τρουμούση, Γ7   Ζωή Πετρή, Γ6 1η μερα Εκεί που καθόμουν και έτρωγα τον φρέσκο γρασίδι
μου έρχονται κάτι άνθρωποι με στολές πράσινες και ένα μεγάλο πράγμα στην πλάτη.
Από ότι κατάλαβα θα μας έπαιρναν από το χωριό αλλά το θέμα είναι που θα μας
πάνε. Από την μια χαιρόμουν που φεύγαμε γιατί βαρέθηκα λίγο το χωρίο και το
χορτάρι δεν ήταν αρκετό για όλους μας, αλλά από την άλλη θα μου λείψει και
λίγο. Έτσι αναχωρήσαμε και μετά από καμία ωρίτσα βρεθήκαμε στο λιμάνι. Εκεί θα
μας επιβίβαζαν σε ένα πλοίο αρκετά μεγάλο. Αυτό όμως που με ανησύχησε ήταν πως
μας ανέβαζαν με γερανό. Όταν λοιπόν ήρθε η σειρά μου, με δέσανε στον γερανό και
αυτός άρχισε να με τραβάει προς τα πάνω. Ένιωθα ένα πολύ άβολο συναίσθημα και
άρχισα να φωνάζω και να γκαρίζω αλλά κανένας δεν μου έδωσε σημασία. Αφού
επιβιβάστηκε και ο φίλος μου ο Τζακ που ήταν τελευταίος αναχωρήσαμε για τον
άγνωστο προορισμό.
6η μέρα Πέρασαν 5 ολόκληρες μέρες από τότε που φύγαμε από
το χωριό. Σε αυτές τις 5 μέρες πολλές
φόρες κουνούσε πολύ το πλοίο και μου ερχόταν να κάνω εμετό. Ήθελα να φύγω από
κει και να πατήσω πάλι τα πόδια μου στην ξηρά. Καλά τουλάχιστον ξεκουράστηκα
αρκετά αλλά ψυχικά δεν ήμουν και στα καλύτερά μου. Την έκτη μέρα φτάσαμε σε ένα
άλλο λιμάνι, όπου εκεί αποβιβαστήκαμε. Έπειτα, μας φόρτωσαν με κάτι πολύ βαριά
πράγματα τα οποία αποκαλούνταν πυρομαχικά και όπλα στην γλώσσα των ανθρώπων.
8η μέρα Πέρασαν μέρες και ώρες που εμείς τα καημένα
κουβαλούσαμε τα πράγματα των ανθρώπων. Διασχίσαμε χιλιόμετρα και δεν ένιωθα πια
τα πόδια μου. Ήθελα να πέσω κάτω και να μείνω εκεί. Δεν μπορούσα άλλο, είχα
παραδώσει. Την στιγμή εκείνη που θα τα παράταγα άκουσα τον φίλο μου τον Τζακ να
λέει «Φτάσαμε επιτέλους». Έτσι λοιπόν αφού φτάσαμε μας άφησαν να ξεκουραστούμε.
Εκεί είχε πάρα πολύ χορτάρι και εγώ χωρίς δεύτερη σκέψη πήγα εκεί να φάω όσο
πιο πού μπορώ. Ένιωθα μια γαλήνη να με περικλοίει και να μην θέλει να φύγει.
Ένιωθα το συναίσθημα της ελευθερίας και της ηρεμίας. Όμως ένα ιπτάμενο πουλί
μου χάλασε όλες αυτές τις σκέψεις. Δεν ήταν ένα απλό πουλί τελικά. Ήταν ένα
πουλί που πετούσε τεράστιες μπάλες που έσκαγαν στο έδαφος και ανατίναζαν ότι
ήταν κοντά του. Προσπάθησα να τρέξω και να απομακρυνθώ αλλά δεν μπορούσα. Ήμουν
δεμένος με ένα καρφί στο χορτάρι. Έβρεχε μπάλες που σκάνε και έβλεπα τους
φίλους μου να πεθαίνουν. Τελικά κατάφερα να απελευθερωθώ και άρχισα να τρέχω
όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Όλα τα ωραία και ειρηνικά συναισθήματα χάθηκαν στην
απελπισία και στο σκοτάδι του πολέμου. Δεν θα πίστευα ποτέ πως ο προορισμός μας
θα ήταν τόσο φριχτός και απαίσιος. Παντού μαυρίλα, φωνές, πυροβολισμοί. Ακόμα
τα άκουγα παρόλου που έτρεχα. Αυτές ήταν οι τελευταίες σκέψεις μου. Πάνος Τσολάκης, Γ7  Κεμάλ Ντονλού, Γ5 
 Γιώργος Χανόπουλος, Γ7   Βαγγέλης Πεταλάς, Γ6   Σταματία Πη, Γ6    Κατερίνα Χατζηστέργου, Γ7    Παρασκευή Νικόλη, Γ5   Μουσταφά Χατζηφειζουλάχ, Γ7   Νάσος Γαρυφάλλης, Γ7   Αλέξανδρος Σαράντης, Γ6     Γιώργος Παπαδόπουλος, Γ5 |
