Ο Βασίλης Παπαθεοδώρου στο σχολείο μας (μέρος δεύτερον και σημαντικότερον!)

Όπως είχατε δει και σε προηγούμενη ανάρτηση ο συγγραφέας Βασίλης Παπθεοδώρου επισκέφτηκε το σχολείο μας και μίλησε στα παιδιά. Σήμερα σας παρουσιάζουμε απομαγνητοφωνημένες τις απόψεις του, μιας και μας μίλησε για πολλά και ενδιαφέροντα ζητήματα.

Γράφω γιατί…
Είναι ανθρώπινο αν κάποιος πει ότι γράφει για να βγάλει λεφτά, γιατί είναι μια τίμια απάντηση. Αλλά για μένα πρέπει ο κάθε συγγραφέας να ισορροπεί όλες αυτές τις συνιστώσες δηλ. ότι δεν γράφει μόνο για να βγάλει λεφτά, ούτε γιατί έχει την ανάγκη να εκφραστεί, ούτε μόνο από ματαιοδοξία αλλά και ούτε για να είναι ο σούπερ συγγραφέας. Κάπου δηλ. να ισορροπήσει την αρχική του σκέψη με το τελικό αποτέλεσμα.
Εγώ δεν ξέρω γιατί γράφω. Μάλλον γράφω για όλους αυτούς τους λόγους - σε μεγαλύτερο ή μικρότερο ποσοστό εννοείται. Βασικά είμαι ευχαριστημένος με τον εαυτό μου, άσχετα με το τι πιστεύουν οι άλλοι. Μου προσφέρει μεγάλη ικανοποίηση να είμαι ευχαριστημένος με κάτι που έκανα εγώ. Βρήκα μια χρησιμότητα για τον εαυτό μου. Μ αρέσει αυτό που κάνω. Ο άλλος λόγος είναι ότι δεν πειράζει αν δεν αρέσει αυτό που κάνω στο 99, 9%, αρκεί να αρέσει σε έναν μόνο, να του μείνει κάτι καλό. Ο συγγραφέας όπως και ο καθηγητής στοχεύουν στο σύνολο αλλά στοχεύουν και στον έναν.

Γιατί γράφω για νέους..
Πρώτον γιατί αισθάνομαι ανεπαρκής να γράψω για μεγαλύτερους, δεν μπορώ. Δεύτερον γράφοντας γι’ αυτή την ηλικία – Γυμνάσιο και Λύκειο - πιστεύω ότι κερδίζω χαμένη εφηβεία. Τρίτον γιατί το να γράφεις για νέους είναι και λίγο συνήθεια. Γιατί μπαίνεις σ’ αυτό τον τρόπο σκέψης και μετά ίσως να μην το ρισκάρεις και πολύ να ασχοληθείς με κάτι άλλο.

Χρήση του λεξιλογίου των νέων
Η χρήση αυτού του λεξιλογίου δεν μου ήταν τόσο ξένη. Ίσως ήταν το πιο εύκολο, γιατί το χρησιμοποιώ αυτό το λεξιλόγιο. Δεν μου είναι άγνωστο.

Ο ρόλος των εφήβων στα βιβλία μου
Δεν μου αρέσει στα βιβλία να θεοποιούνται , να ηρωοποιούνται ή να θυματοποιούνται οι έφηβοι. Θα κάνει και ό έφηβος την ανοησία του και αυτό θα γραφτεί στο βιβλίο. Δεν θα κάνουν ανοησίες μόνο οι γονείς ή οι καθηγητές ή η ρημάδα η κοινωνία και ο έφηβος θα τη γλιτώσει. Στα βιβλία μου ο ήρωας κάνει τις ανοησίες του και τις πληρώνει. Ο κάθε έφηβος έχει την ευθύνη των πράξεων του και δεν μπορεί να τις φορτώσει σε άλλον. Αν υπάρχει κάποιο μήνυμα στα βιβλία μου, αυτό είναι ότι πρέπει ο άνθρωπος να δρα και να υφίσταται τις συνέπειες των πράξεων του, ανεξαρτήτως ηλικίας.

Ο καθένας έχει καλά και κακά στοιχεία και είναι επιλογή του ποια θα δείξει.

Στο σχολείο υπάρχει το bulling δηλ. το κακοπροαίρετο πείραγμα (π.χ. σε τραβάω με το κινητό και το δείχνω παντού).


Τα σημερινά παιδιά είναι τα πιο καλά πληροφορημένα αλλά παράλληλα και τα πιο αμόρφωτα- σύμφωνα με τη δική μου γνώμη, αλλά και σύμφωνα με κάποιους άλλους.



Το βιβλίο στη ζωή μας
Πολλοί υποστηρίζουν ότι το βιβλίο είναι αποκλειστικά κοριτσίστικο άθλημα, ότι είναι ελιτίστικο δηλ. είναι μόνο για σπασίκλες. Το βιβλίο τουλάχιστον τα αγόρια το αποφεύγουν. Τελικά κανείς δεν ασχολείται με το βιβλίο, αλλά όλοι ασχολούνται με το facebook.

Από το βιβλίο δεν δημιουργείται κανένας εθισμός, αλλά κι αν δημιουργηθεί θα είναι ένας ευχάριστος εθισμός, χρήσιμος εθισμός.


Υπάρχουν πολλά καλά βιβλία που αξίζει να τα προσέξετε, γιατί μαθαίνοντας να διαβάζετε ξεχωρίζετε το καλό βιβλίο.


Η γνώμη μου για τη μουσική
Με τη μουσική μπορείς να βρεις τη γιατρειά σου. Δεν είναι καλή μουσική αποκλειστικά η κλασσική μουσική. Καλή μουσική είναι και η death metal από τη στιγμή που προσφέρει κάτι στον άλλο. Κακή μουσική για μένα, γιατί δεν προσφέρει τίποτα είναι τα σκυλάδικα, γιατί όποιος ακούει σκυλάδικα, μένει στα σκυλάδικα. Δεν κάνει ένα βήμα παραπάνω και μένει εκεί πνευματικά στάσιμος. Ότι άλλο είδος μουσικής κι αν ακούς, θα κάνεις ένα βήμα κι αυτό το βήμα είναι πρόοδος. Για μένα είναι ότι αυτές οι εκπομπές στην τηλεόραση. Μένεις εκεί. Το καλό βέβαια είναι να είσαι ευχαριστημένος με τον εαυτό σου. Μείνε εκεί αλλά να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου, να μην κατηγορείς μετά τους άλλους.

Διάφορα...

Είμαστε γενιές που τους έχουν δοθεί τα πάντα και δεν έχουν κάνει τίποτα. Σε αντίθεση με τις γενιές των πατεράδων και των παππούδων μας που δεν τους είχε δοθεί τίποτα αλλά έκαναν τα πάντα. Το αν θα κάνει λοιπόν κάποιος κάτι περισσότερο για τον εαυτό του π.χ. σε επίπεδο πνευματικό είναι υπεύθυνος ο ίδιος.

Οι διακρίσεις στο σχολείο δε πρέπει να αφορούν τους μαθητές, γιατί όταν είναι υπέρ μας και εις βάρος των άλλων μαθητών, δεν μας ενοχλούν. Μας πειράζει μόνο όταν συμβαίνει το αντίθετο.

Ρατσισμός
Ο ρατσισμός είναι έμφυτο στοιχείο του ανθρώπου, διότι του καλύπτει τις ανασφάλειες. Δεν έχει που να ξεσπάσει και ξεσπάει στους άλλους. Το ζήτημα είναι να συμφιλιωθούμε με την ιδέα ότι όλοι ενδόμυχα είμαστε ρατσιστές, για να καταφέρουμε να το ελέγξουμε και να το αλλάξουμε), για να δοθεί και ένα μήνυμα μη εφησυχασμού.

Φιλία είναι....

Ο φίλος είναι ένας τοίχος στον οποίο ακουμπάμε, μας προσφέρει τη σκιά του όταν τη χρειαζόμαστε, μας προστατεύει από τη βροχή, μας στηρίζει. Σε αυτό τον τοίχο δεν ακουμπάμε μόνο εμείς, αλλά μπορούν να ακουμπήσουν κι άλλοι άνθρωποι. Εμείς με τη σειρά μας μπορούμε να τον ζωγραφίσουμε , να τον γράψουμε ή να τον σπάσουμε. Τότε όμως ο τοίχος θα πάψει να υπάρχει για μας και εμείς για εκείνον....

Και πάλι ευχαριστούμε τον κ. Παπαθεοδώρου για τη συνάντηση αυτή!

DIE WELLE ("Το κύμα")

Στο μάθημα της Ιστορίας και με αφορμή την ενότητα για την άνοδο του φασισμού και του ναζισμού στην Ευρώπη είδαμε την ταινία "Die welle" - ελληνιστί "Το κύμα".
Όλα ξεκινούν από μια απλή και "εύκολη" για τους μαθητές ερώτηση:

-Θα έχουμε ποτέ ξανά Δικτατορία;
-Ποτέ. Είμαστε μορφωμένοι.

Γερμανία, 2008. Ένας καθηγητής πολιτικής ιστορίας με έντονο ακροαριστερό παρελθόν και δράση αναλαμβάνει να διδάξει σε μια τάξη Λυκείου το κεφάλαιο "Απολυταρχία". Η αρχική του απογοήτευση για το διδακτικό αντικείμενο δίνει σύντομα τη θέση της στον ενθουσιασμό, καθ' ότι μια ιδέα του αρχίζει και υλοποιείται: ένα παιχνίδι που σκέφτηκε, το οποίο θα διδάξει στους απαθείς μαθητές του έμπρακτα τις αρχές, τις δομές και τον τρόπο λειτουργίας και σκέψης ενός φασιστικού/ δικτατορικού συστήματος διακυβέρνησης. Το παιχνίδι ξεκινά και σύντομα γίνεται ανεξέλεγκτο...





Η ταινία είναι βασισμένη στο βιβλίο του Todd Strassers ("The Wave") το οποίο περιγράφει μια πραγματική ιστορία που έλαβε χώρα σε ένα Λύκειο στο Palo Alto της Καλιφόρνια.
( http://www.greektvsubs.gr/showthread.php?t=25316΄)

Τα παιδιά κατέγραψαν τις εντυπώσεις τους από την ταινία και ορισμένες από αυτές τις μεταφέρουμε εδώ. Όπως θα δείτε, υπάρχουν αντικρουόμενες γνώμες. Τα συμπεράσματα δικά σας.

Αυτό που μου άρεσε ήταν ότι η τάξη ενώθηκε και τα παιδιά προστάτευαν ο ένας τον άλλον, αλλά δεν μου άρεσε που το παράκαναν. Ορισμένα παιδιά πορώθηκαν πάρα πολύ, επειδή τα απέρριπταν οι γονείς τους και δεν είχαν φίλους.
Μικέλ, Γ2

Στην ταινία μου έκανε εντύπωση ότι στην αρχή σε μια τάξη έβριζαν ο ένας το άλλον, δεν αλληλοβοηθιόντουσαν και χτυπιόντουσαν. Στη συνέχεια ο καθηγητής έκανε την τάξη μια ομάδα, στην οποία συνεργαζόντουσαν όλοι και έμεναν πιστοί στην ομάδα.
Μιχάλης, Γ2

Η ταινία μου άρεσε πολύ. Μου άρεσε που τα παιδιά ήταν ενωμένα, ο ένας βοηθούσε τον άλλον και ήταν μια οικογένεια. Δεν είχε σημασία η θρησκεία, η καταγωγή, ο τρόπος ντυσίματος. Ήταν όλοι ίσοι. Όμως, όσο ωραία ιδέα και αν ήταν αυτή, δεν μου άρεσε το γεγονός ότι το παρατράβηξαν. Ότι θεώρησαν το Κύμα ως ηγέτη απέναντι σε όλους τους άλλους.
Μαρία, Γ2

Η ταινία μου άρεσε πάρα πολύ. Έχει να κάνει με την πραγματικότητα και με έκανε να καταλάβω πως σκεφτόμαστε εμείς οι νέοι. Είμαι σίγουρη πως πολλοί από μας θα βρούμε πτυχές και από τη δική μας ζωή στην ταινία, τις οποίες δεν παραδεχόμαστε. Η ταινία δίνει ένα μήνυμα σε όλους τους ανθρώπους δείχνοντας τους πως να παραδέχονται και να διορθώνουν τα λάθη τους. Ο φασισμός είναι εύκολο να γεννηθεί. Το θέμα είναι να τον αποτρέψουμε.
Κατιάννα, Γ2

Μου άρεσε πολύ που τα παιδιά δέθηκαν μεταξύ τους , αλλά δεν μου άρεσε ο τρόπος που δέθηκαν. Πιστεύω πως ο καθηγητής το μόνο που ήθελε ήταν να τους κάνει να ενωθούν, αλλά δεν τα κατάφερε. Στην αρχή νόμιζα πως η Κάρο ήταν πολύ σπαστική, γιατί δεν είχα καταλάβει ακόμα την ταινία. Κι όμως η Κάρο είχε δίκιο σε όσα έλεγε. Το Κύμα τους επηρέασε όλους εκτός από την Κάρο και τη Μόνα. Πιστεύω πως ο Τιμ αυτοκτόνησε γιατί μόνο μέσα από το Κύμα ένιωσε ότι ανήκει κάπου - πράγμα που δεν είχε νιώσει μέσα στην οικογένεια του.
Δωροθέα, Γ2

Πιστεύω πως, αν και ο φασισμός ενώνει τους ανθρώπους και τους κάνει να νιώθουν ίσοι αναμεταξύ τους, παράλληλα αλλοιώνει το χαρακτήρα τους, παύουν να έχουν γνώμη και κάνουν ό,τι τους λέει ο αρχηγός. Στην ταινία δεν μου άρεσε το τέλος που αυτοκτόνησε το παιδί. Αλλά μου άρεσε που αν και όλοι έκαναν το ίδιο η Κάρο δεν τα παράτησε και σκεφτόταν με τον σωστό τρόπο. Επιπλέον, μου άρεσε αυτό το σημείο, γιατί αν εγώ ήμουν στη θέση της δεν θα είχα την δύναμη να είμαι αταίριαστη και κατώτερη. ...
Ειρήνη, Γ2



Στην ταινία μου έκανε εντύπωση η πολύ γρήγορη ανάπτυξη της νές ιδεολογίας των μαθητών καθώς και το πάθος με το οποίο την υποστήριξαν. Μου άρεσε η οργάνωση τους , ο χαιρετισμός τους, αν και ο τρόπος που αντιμετώπιζαν τους άλλους μαθητές π.χ. τους αναρχικούς ήταν υπερβολικός.
Θωμάς, Γ4

Η ταινία ήταν πολύ ενδιαφέρουσα και το γεγονός πως βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα μας ταρακουνάει αλλά και μας φοβίζει - εμένα τουλάχιστον. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι με το ανθρώπινο μυαλό μπορείς να κάνεις πολλά πειράματα, τα οποία κάποιες φορές δεν βγαίνουν σε καλό- όπως το να κάνεις πλύση εγκεφάλου σε κάποιον περνώντας του ιδέες και ιδεολογίες που είναι εναντίον του. Το να σου δίνει κανείς σημασία, να σε σέβεται και να σε υπολογίζει γενικότερα είναι κάτι ακατόρθωτο για κάποια άτομα. Έτσι μέσα από το κίνημα αυτό του Κύματος τα άτομα πίστεψαν στην ενότητα και ότι όλα τα ακατόρθωτα για αυτούς μπορούσαν να πραγματοποιηθούν.
Πιστεύω πως ο καθένας στις μέρες μας θα μπορούσε να παρασυρθεί από ένα τέτοιο κίνημα, γιατί κανείς δεν έχει αυτοπεποίθηση, όλοι έχουν τα κολλήματα τους, δεν έχουν δική τους προσωπικότητα και πάντα υπάρχει ένα πρότυπο, το οποίο αν ήταν απολυταρχικό θα το μιμούμασταν χωρίς να το καταλάβουμε.
Ανθούλα, Γ4



Στην ταινία μου άρεσε γενικά το σενάριο, το πόσο εύκολα επηρεάστηκαν τα παιδιά από τον καθηγητή και πως το Κύμα τους άλλαξε το χαρακτήρα και τη συμπεριφορά. Επίσης με εντυπωσίασε η ενότητα που αναπτύχτηκε μέσα στην οργάνωση και η επιθετική συμπεριφορά προς τους άλλους.
Δημήτρης, Γ4

Η ταινία μου άρεσε αφάνταστα, γιατί ήταν κάτι διαφορετικό. Δεν ήταν σαν τις συνηθισμένες ταινίες που βλέπω στην καθημερινότητα μου.
Τατιάνα, Γ4


Όλοι παρατηρήσαμε πως τα παιδιά που εντάχθηκαν πιο εύκολα στην ομάδα ήταν από παραμελημένες οικογένειες. Ήταν αυτά που είχαν την ανάγκη να νιώσουν μέλη μιας ομάδας, να πιστέψουν σε κάτι.Μπορώ να πω πως ήταν πολύ ενδιαφέρον το πείραμα του καθηγητή. Το βρήκα ευφυέστατο να τους μάθει την απολυταρχία στην πράξη. Και δεν περίμενα πως ο ίδιος θα φανατιζόταν έτσι, αφού αρχικά είχε δηλώσει αναρχικός.
Δανάη, Γ4

Η ταινία μου άρεσε πάρα πολύ και μου έκανε εντύπωση πως μπόρεσε ο καθηγητής και τα παιδιά να γίνονται πολύ γρήγορα και με μεγάλη άνεση σαν τους χιτλερικούς.
Χασάν, Γ4

Όταν ο κόσμος σταματήσει να βλέπει την επιφάνεια των πραγμάτων , όταν αρχίσει να σκέφτεται και να αναλύει την πραγματικότητα και όταν αρχίσει να αναζητά τη μόρφωση πέρα από τη δεδομένη στα σχολεία...(και η λίστα συνεχίζεται..), τότε ο κόσμος θα είναι σίγουρα πολύ λιγότερο φασιστικός.
Η ταινία μου έδωσε να καταλάβω όλα αυτά και συνειδητοποίησα πόσο εύκολα θύματα μπορούμε να γίνουμε από τον ίδιο μας τον εαυτό και από το σλόγκαν "ένας για όλους και όλοι για έναν".
Το αισιόδοξο μέρος της ταινίας ήταν πως μέσα στην απόλυτη πόρωση της ομάδας υπήρχε μια προσωπικότητα που είχε τα κότσια να εναντιωθεί και να πει όχι στην ασφάλεια της ομάδας, όχι για να δείξει πως είναι κάποια -όπως πολλοί υποστήριξαν- αλλά γατί υποστήριζε την ατομικότητα και την ελευθερία της γνώμης.
Βιολέτα, Γ4

Πρωΐνή διαδρομή για το σχολείο

Σήμερα λέμε να σας κάνουμε να ζηλέψετε! Τι λέτε να περπατήσουμε παρέα τον παραλιακό δρόμο για το σχολείο;

Αφού περάσουμε τον πρώτο παραλιακό δρόμο με τα καραβάκια για τις ημερήσιες εκδρομές στα γειτονικά νησιά και τη Νίσυρο, κατευθυνόμαστε προς το δρόμο με τους φοίνικες- ή αλλιώς τη λεωφόρο των Φοινίκων. Στα αριστερά μας υψώνεται το κάστρο της Νεραντζιάς.

Συνεχίζοντας τη διαδρομή μας περνάμε μπροστά από το επαρχείο, στο οποίο στεγάζονται πολλές δημόσιες υπηρεσίες και τα δικαστήρια.

Πιο κάτω και στα δεξιά μας συναντάμε το ναό της Ευαγγελίστριας και την Πνευματική Εστία.

Και καθή προχωράμε στην οδό Βασιλέως Γεωργίου ανοίγεται μπροστά μας ο παραλιακός δρόμος με τον ποδηλατόδρομο και τη θάλασσα δίπλα.

Στο βάθος η Τουρκία - μια γειτονιά είμαστε!- και το λιμάνι της Κω.


Στρίβοντας δεξιά για το σχολείο ο θερινός κινηματογράφος Ορφέας - οι φανατικοί οπαδοί δεν τον άφησαν απείραχτο - που μας φιλοξενεί τα βράδια του καλοκαιριού.

Και προχωρώντας στη οδό Παπαθεοφάνους να και το σχολείο μας ! Στο σχολικό συγκρότημα συστεγάζονται δύο Γυμνάσια, το 1ο και το 2ο Γυμνάσιο Κω. Τα παιδιά ήδη βρίσκονται στο χώρο του σχολείου ή απέξω και περιμένουν τους φίλους τους.


Και ορίστε και μια εικόνα του δικού μας κτηρίου. Φτάσαμε!

Πως σας φάνηκε η διαδρομή; Μπορεί να είμαστε μακριά από την Αθήνα- το κέντρο των εξελίξεων- αλλά η επαρχία έχει και τα καλά της!

Κακοποίηση των ζώων (2)

Πόσες φορές έχω περάσει το δρόμο και βλέπω γατάκια σκοτωμένα. Όχι μόνο εγώ αλλά και ο καθένας σας. Ή πόσες φορές πηγαίνουμε στην πόλη και βλέπουμε παιδιά της ηλικίας μας να τα χτυπάνε και να τα κακομεταχειρίζονται. Θα με ευχαριστούσε αν ο καθένας από σας σκεφτόταν τι μπορεί να νιώθουν αυτά. Αυτά δεν έχουν ψυχή;
Σε κανέναν μας δεν αρέσει να τον πληγώνουν ή χειρότερα να του στερούν το δικαίωμα να ζήσει. Όλοι μας όταν νιώθουμε αδικημένοι μιλάμε. Αυτά όμως; Πώς να μιλήσουν... Αν κοιτάξετε τα μάτια τιους όμως θα δείτε αγάπη αλλά και πόνο. Φανταστήκατε ποτέ τι θα γινόταν ο άνθρωπος χωρίς αυτά;
Ένα είναι σίγουρο: ότι τα ζώα δεν θα σας προδώσουν ποτέ, θα είναι δίπλα σας όταν θα χρειαστείτε στήριξη. Με τις φατσούλες τους πως γίνετε να μην γελάσετε; Ανοίξτε τα μάτια σας! Δείτε τον κόσμο γύρω σας! Μην τον κάνετε χειρότερο!
Γίνετε εσείς η αλλαγή που θέλετε για τον κόσμο!

Ειρήνη Πακιρτζή, Γ2

Κακοποίηση των ζώων (1)

Κατα τη γνώμη μου δε μπορεί να λέγεται άνθρωπος αυτός που ασκεί βία και εκμεταλλεύεται τα ζώα για τα δικά του ιδανικά και τη δική του τρέλα. Νομίζω πως άνθρωπος λέγεται αυτός που δεν πειράζει ούτε μυρμήγκι για να ξεσπάσει. Πιστεύω ότι τα ζώα είναι τα πιο αθώα πλάσματα που έχει δημιουργήσει ο Θεός κάι είναι κρίομα να τα αντιμετωπίζουμε λες και είναι αντικείμενα. Υπάρχουν ζώα που φέρονται καλύτερα από πολλούς ανθρώπους και φυσικά έχουν αισθήματα, αγαπάνε, χαίρονται, πονάνε, πράγμα που συχνά ξεχνάνε οι κομπλεξικοί άνθρωποι χτυπώντας τα για να ξεσπάσουν.

Είναι κρίμα να ακους ότι αυξάνονται οι ευθανασίες στα ζώα, γιατί ούτε ενοχλούν, ούτε πιάνουν πολύ χώρο σε αντίθεση με το χώρο που πιάνουν τα τρία αυτοκίνητα μιας οικογένειας.

Αυτό το φαινόμενο βέβαια παρατηρείται στην Ελλάδα, γιατί δεν υπάρχει αστυνομία ζώων (όχι βέβαια πως υπάρχει κανονική αστυνομία!, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα), γιατί αν υπήρχε η μισή Ελλάδα θα ήταν στη φυλακή.

Θα πρέπει να βοηθάμε τα αδέσποτα ζώα και όχι να τα παραμελούμε και καλό θα ήταν να μην ξεχνάμε το "η χάρη έχει αντίχαρη¨ -ό,τι καλό κάνουμε στα ζώα θα μας το επιστρέψουν με την αγάπη τους.

Μιράντα Νόμπιλε, Γ2

Αν ακούγαμε τα παιδιά μας....(μέρος δεύτερον!)

(από την εφημερίδα Σταθμός, http://www.superstathmos.gr/local-news/top-news/1347--lr--------)

Συζήτηση με μαθητές και μαθήτριες της Γ4 του 1ου Γυμνασίου Κω, συνέχεια…
Πιστοί στο «ραντεβού» που σας είχαμε δώσει, τόσο εμείς όσο και τα παιδιά, επανερχόμαστε με τη συζήτηση που κάναμε στη δεύτερη συνάντησή μας πριν λίγες ημέρες. Αυτοί τη φορά, στο στρογγυλό μας τραπέζι κάθισαν, ο μαθητής Αργύρης Κλάδης και οι μαθήτριες, Άννα Οικονόμου, Βιολέτα Μπάλλα, Κατιάννα Λιοδάκη, Μιράντα Νόμπιλε, Δανάη Καπέκα και Στέλλα Παπαθωμά. Τα θέματα που συζητήσαμε, τα είχαν βάλει τα ίδια τα παιδιά από την πρώτη μας συνάντηση στα μέσα του περασμένου Μάρτη.
Πριν τα «ακούσουμε», είναι σημαντικό να σας αναφέρουμε ότι, η διάθεσή τους για σοβαρή συζήτηση και όχι χαβαλέ, όπως επίσης το υψηλότατο επίπεδό τους, αλλά και η κριτική τους σκέψη, μας εξέπληξαν ευχάριστα για μία ακόμη φορά. Μας προβλημάτισαν παράλληλα, γιατί συμπάσχουμε με την αγωνία τους, όπως – με διάφορους τρόπους – την εξέφρασαν, η οποία περικλείεται σε μόνο τρεις λέξεις: Μας ακούει κανείς;;


Η συζήτηση με τα παιδιά

1) Ποια η γνώμη σου για το εκπαιδευτικό μας σύστημα;
Στέλλα Παπαθωμά:
Πιστεύω ότι, τα βιβλία μας δεν είναι και τα καλύτερα και ειδικότερα, δεν μπορούν να δουλέψουν πάνω σ’ αυτά οι καθηγητές μας, ώστε να πάρουμε τις απαραίτητες γνώσεις. Είναι περιορισμένα και μας ωθούν στα φροντιστήρια. Και αυτό, τρώει πολύ από τον χρόνο μας. Άρα, θέλω ένα σύστημα που να μας αφήνει ελεύθερο χρόνο. Από μία άποψη, καλό είναι να καταργήσουν τις πανελλήνιες, γιατί, το άγχος που προκαλούν, πολλές φορές δεν αφήνει τα παιδιά να γράψουν αυτά που ξέρουν. Από την άλλη μεριά, πολλά παιδιά δεν περνάνε στη σχολή που θέλουν.
Αργύρης Κλάδης:
Σχετικά με τις πανελλήνιες, αυτό που είχα ακούσει παλιότερα ότι, θα μπαίνουμε όλοι στις σχολές που θέλουμε και τον πρώτο χρόνο, όσοι δεν είναι καλοί θα βγαίνουν, πιστεύω ότι, είναι καλύτερο. Οι μαθητές δεν θα αγχώνονται από τη δευτέρα Λυκείου και όλα θα είναι καλύτερα. Θεωρώ το εκπαιδευτικό μας σύστημα άδικο, αφού είμαστε η μόνη χώρα που καταπιέζει τόσο πολύ τους μαθητές της. Πρέπει να καταργηθεί.
Άννα Οικονόμου:
Βασικά πιστεύω ότι, όλα ξεκινούν από κάπου και το ένα πράγμα πάντα φέρνει το άλλο. Δηλαδή, ξεκινάει από το ότι, οι καθηγητές δεν κάνουν πάντα το μάθημα ενδιαφέρον για μας και αυτό έχει επιπτώσεις, αφού περνάμε τα ¾ της χρονιάς στο σχολείο. Με το να μην μας ενδιαφέρει λοιπόν το μάθημα και ο τρόπος που το κάνουνε, δεν προσέχουμε, κάνουμε φασαρία και μαζεύουμε απουσίες, δεν διαβάζουμε και αφήνουμε κενά. Και μετά, στην τρίτη Λυκείου πρέπει να τα καλύψουμε… Γενικά, το εκπαιδευτικό μας σύστημα μας δίνει περιττό άγχος και πίεση, τα οποία δεν χρειαζόμαστε. Θα ‘πρεπε να μας σπρώχνουν πιο πολύ να κάνουμε κάτι που μας αρέσει, να μας βοηθήσουν να καταλάβουμε ποιοι είμαστε και τι θέλουμε από τη ζωή μας.
Βιολέτα Μπάλλα:
Νομίζω πως, αυτοί που είναι υπεύθυνοι για το εκπαιδευτικό σύστημα, δεν ενδιαφέρονται και πολύ για την εκπαίδευση. Ίσως τους βολεύει, γιατί, τρώγοντας αμάσητα την τροφή που μας δίνουν, δεν μορφωνόμαστε και έτσι, τελειώνοντας το σχολείο, μας χειρίζονται πιο εύκολα, μας ελέγχουν καλύτερα.
Όσο για τους μαθητές που δεν τα πάνε καλά ή που έχουν πρόβλημα στην οικογένεια, τι μπορεί να κάνει μόνος του ο καθηγητής άμα δεν έχει την υποστήριξη ειδικούς. Εδώ πρέπει να αναλάβει το σύστημα να κάνει κάτι. Σίγουρα να βάλουν ψυχολόγους στα σχολεία, κάτι πρέπει να γίνει.
Κατιάννα Λιοδάκη:
Πιστεύω ότι, τα βιβλία, έτσι όπως τα έχουν συντάξει, είναι γεμάτα περιττές πληροφορίες και δεν παρέχουν τα κατάλληλα εφόδια για το μέλλον μας. Γι’ αυτό άλλωστε τα κάνουν και βαρετά.. Και γι’ αυτό, δεν ρίχνω το φταίξιμο στους καθηγητές που το μάθημα βγαίνει βαρετό. Τώρα, όσον αφορά στις πανελλήνιες, πιστεύω ότι είμαστε σε καλύτερη θέση από άλλες χώρες, όπως λ.χ. στη Γερμανία, όπου τα παιδιά πρέπει να επιλέξουν το τι πρόκειται να κάνουν στη ζωή τους, από το 14 έτος της ηλικίας τους. Το θεωρώ παράλογο αυτό. Όμως, θα ήθελα να είναι τα πράγματα πιο απλά και όχι όπως είναι τώρα, τόσο καταπιεστικά και για τους μαθητές αλλά και τις οικογένειές τους.
Μιράντα Νόμπιλε:
Για το εκπαιδευτικό μας σύστημα, θα μπορούσαμε να μιλάμε πολλές ώρες. Πιστεύω ότι, όλα τα σχολεία, δημοτικά, γυμνάσια, λύκεια, είναι σε χάλια κατάσταση και δεν σου προκαλούν το ενδιαφέρον ούτε ως χώροι ούτε ως υποδομή, να μπεις και να κάνεις μάθημα.
Για τις πανελλήνιες, πιστεύω ότι, η ιδέα να περνάμε όλοι χωρίς εξετάσεις, όπως είπε ο Αργύρης, είναι καλή ιδέα, γιατί έτσι, θα επιλέγουμε τη σχολή που θέλουμε και όχι όπως γίνεται τώρα.
Δανάη Καπέκα:
Το βρίσκω απαράδεκτο το εκπαιδευτικό σύστημα. Βασικά, έχω την εντύπωση ότι, όλοι οι μαθητές μέχρι πρώτη Λυκείου, δεν διαβάζουν τόσο πολύ και όταν φτάνουν στη Δευτέρα Λυκείου αγχώνονται, ξεκινάνε φροντιστήρια χειμώνα καλοκαίρι μανιωδώς για να δώσουν εξετάσεις και μπορεί να μην περάσουν… Πιστεύω κι εγώ ότι, αυτό που είπε ο Αργύρης είναι το καλύτερο.

2) Ποια η γνώμη σου για την βαθμολογία και τη βαθμοθηρία;
Αργύρης Κλάδης:
Βαθμοθήρες είναι σχεδόν όλοι οι μαθητές. Ιδιαίτερα στο Λύκειο, υπάρχει πολύ άγχος. Αν θέλεις να πάρεις καλούς βαθμούς, πρέπει να διαβάζεις πολύ και με άγχος, ενώ αυτοί που δεν είναι βαθμοθήρες, δεν αγχώνονται και τόσο πολύ. Υπάρχουν και μαθητές που τους πιέζουν οι γονείς τους για καλούς βαθμούς. Γενικά, η βαθμοθηρία δεν είναι κάτι καλό.
Όσο για τη βαθμολογία, ιδιαίτερα εδώ στην Κω, έχει να κάνει, όχι με τη συμπεριφορά του μαθητή ούτε με την απόδοση, αλλά κυρίως με το εάν οι γονείς τους έχουν ένα όνομα. Άμα οι καθηγητές δεν σου βάζουν εύκολα καλό βαθμό, είναι υπέρ σου γιατί θα πρέπει να διαβάζεις περισσότερο και αυτό θα βοηθήσει στο Λύκειο, ενώ τα παιδιά που παίρνουν καλούς βαθμούς και δεν του αξίζουν, θα αποτύχουν στις πανελλήνιες.
Άννα Οικονόμου:
Σε σχέση με τη βαθμοθηρία, πιστεύω ότι, το να είναι βαθμοθήρας ένας μαθητής, είναι το χειρότερο που μπορεί να κάνει στον εαυτό του, γιατί προκαλεί ο ίδιος στον εαυτό του άγχος για να πάρει το βαθμό, ενώ το σημαντικό δεν είναι ο βαθμός που θα πάρει αλλά οι γνώσεις και οι βάσεις που θα αποκτήσει, για να μην χρειαστεί να συμπληρώσει κενά έξι χρόνων όταν θα πάει στην τρίτη Λυκείου.
Σχετικά με τη βαθμολογία, όταν κάποιος μαθητής είναι κάποιας οικογένειας και του βάζουν μεγαλύτερους βαθμούς, πιστεύω ότι είναι και ανώφελο, γιατί το παιδί μετά θα κάνει ακόμη λιγότερη δουλειά, ξέροντας ότι, ούτως ή άλλως έχει εξασφαλίσει μεγάλο βαθμό. Όμως, στις πανελλαδικές που κρύβεται το όνομα και δεν βλέπουν ποιανού είναι το γραπτό και πατώσει, θα αναρωτηθούν και οι γονείς του το γιατί έγινε αφού ήταν καλός μαθητής. Πιστεύω ότι, η βαθμολογία δεν είναι ο σωστός τρόπος για να αξιολογηθεί ένας μαθητής. Θα έπρεπε ίσως να προσπαθήσουν να καταλάβουν γιατί ένα παιδί δεν ανταποκρίνεται στο μάθημα και να το βοηθήσουν να ασχοληθεί και να ενδιαφερθεί. Όχι να του βάλουν απλά ένα βαθμό και του πούνε ότι, δεν διάβαζε.
Βιολέτα Μπάλλα:
Πριν πάω στο Γ4, ήμουν στο αθλητικό γυμνάσιο. Εκεί, η βαθμοθηρία επικρατούσε. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι γινότανε. Κάθε φορά παρακαλούσαν για ένα βαθμό παραπάνω και παρόλο που δεν το άξιζαν, οι καθηγητές τους έβαζαν παραπάνω βαθμούς και μερικές φορές έφταναν και τους δικούς μου και αναρωτιόμουνα: Αυτοί δεν κάνουν τίποτα και έχουν τους ίδιους βαθμούς με μένα. Αυτό με εκνεύριζε πάρα πολύ, αλλά… Πάντως, όλοι λίγο πολύ, είμαστε βαθμοθήρες γιατί έτσι είναι. Δεν μπορείς να το αποφύγεις.
Όσο για τους βαθμούς, πώς να αξιολογήσουν οι καθηγητές τους μαθητές; Δεν είμαι τόσο υπέρ, αλλά, άμα βρεθεί κάτι καλύτερο, τότε ναι.
Κατιάννα Λιοδάκη:
Δεν πιστεύω ότι, η βαθμολογία του καθενός καθορίζει το αν είναι έξυπνος ή όχι, γιατί ο κακός μαθητής μπορεί να έχει επιλέξει τι θέλει κάνει στη ζωή του και γι’ αυτό να τα έχει παρατήσει.
Για τη βαθμοθηρία. Δεν την υποστηρίζω, αλλά τη δικαιολογώ για κάποια παιδιά, γιατί πρέπει να έχεις ένα συγκεκριμένο βαθμό για να περάσεις την τάξη και να μην μείνεις.
Μιράντα Νόμπιλε:
Πιστεύω ότι, η βαθμοθηρία ξεκινάει από το σπίτι και από τους γονείς. Τα παιδιά δέχονται πίεση για να είναι καλοί μαθητές και τους ελέγχουν καθημερινώς εάν τα ξέρουν νεράκι. Τους γονείς τους νοιάζει περισσότερο ο βαθμός από το τι χαρακτήρα θα σχηματίσει το παιδί τους με αυτή την πίεση και έχουμε πολλά παραδείγματα.
Για τους βαθμούς, νομίζω ότι, οι καθηγητές δεν έχουν σπουδάσει για να βάζουν βαθμούς. Αντί να βαθμολογούν πόσα ξέρει το παιδί, κρίνουν και βαθμολογούν το χαρακτήρα του. Αν αντιμιλήσει, αν βάφει τα νύχια του, θα του βάλουν μικρότερο βαθμό. Αυτές είναι διακρίσεις.
Δανάη Καπέκα:
Τη βαθμοθηρία την έχουμε δημιουργήσει όλοι, Το σύστημα, οι γονείς, οι καθηγητές και οι ίδιοι οι μαθητές. Δεν το θεωρώ καλό.
Για τη βαθμολογία, όπως είπε και η Μιράντα, δεν πρέπει να βαθμολογούν τη συμπεριφορά. Στο κάτω κάτω, ο βαθμός είναι ένα νούμερο και δεν πρόκειται να μας ακολουθήσει σ’ όλη μας τη ζωή.
Στέλλα Παπαθωμά:
Τη βαθμοθηρία μέσα στο σχολείο, τη βλέπω αρκετά συχνά, δεν την αποφεύγω καθόλου… Δεν την κατακρίνω, γιατί, για να περάσεις στη σχολή που θέλεις, χρειάζεσαι ένα βαθμό και ένα δεν το πάρεις, δεν θα πετύχεις. Βέβαια, υπάρχει και μία καταπίεση από τους γονείς, αλλά όχι από όλους.
Σχετικά με τη βαθμολογία, μια καθηγήτρια είχε τολμήσει να πει τους βαθμούς πριν πάρουμε ελέγχους και είχε γίνει σαματάς στην τάξη. Από εκείνη τη μέρα κατάλαβα ότι, τελικά, οι καθηγητές βαθμολογούν και ανάλογα με τη συμπεριφορά. Υπήρχαν παιδιά που έγραψαν καλά, αλλά τους έβαλαν χαμηλότερο βαθμό επειδή έκαναν φασαρία μέσ’ στην τάξη.


3) Υπάρχουν διακρίσεις στο σχολείο σου; Ποια η γνώμη σου για τις σχέσεις μαθητών – καθηγητών;

Αργύρης Κλάδης:
Πιστεύω ότι, σε μία κλειστή κοινωνία όπως είναι η Κως, οι διακρίσεις στους βαθμούς είναι φυσικό «φαινόμενο» και αυτό συμβαίνει πάρα πολύ στο σχολείο. Σε αυτό φταίει ότι, στα Γυμνάσιά μας οι καθηγητές είναι από και δω και όχι πρωτοδιόριστοι, όπως στα Γυμνάσια Ζηπαρίου και Αντιμάχειας. Υπάρχουν καθηγήτριες με άνδρες πολιτικούς και οι πατεράδες των παιδιών είναι μαζί στο ίδιο κόμμα και τα περνάνε ή τους βάζουν καλύτερο βαθμό και αδικούνε κάποια άλλα παιδιά.
Τώρα για τις σχέσεις μαθητών – καθηγητών, δεν είναι και η καλύτερη. Πιστεύω ότι, κάποιοι καθηγητές – όχι όλοι - κάνουν τα παιδιά να τους αντιπαθούν, ενώ σε άλλα σχολεία δεν συμβαίνει αυτό. Πάντως, φταίνε οι καθηγητές με τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τα παιδιά.
Άννα Οικονόμου:
Πιστεύω ότι, οι σχέσεις αυτές, ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα καλές. Οι περισσότεροι καθηγητές δεν ενδιαφέρονταν ν’ αναπτύξουν φιλικές σχέσεις μαζί μας. Κι εμείς πάντα ευχόμαστε να υπάρξει ο «άγιος» καθηγητής που θα εμφανιστεί και θα είναι φίλος και θα μιλάει ωραία και θα εξηγεί το μάθημα και και …. Αλλά μερικές φορές, ακόμη κι όταν εμφανίζεται αυτός ο καθηγητής, δεν τον εκτιμάμε. γενικά αυτό πιστεύω, γι’ αυτό κατηγορώ κι εκείνους που δεν προσπαθούν, αλλά και εμάς.
Όσο για τις διακρίσεις, γίνεται πολύ συχνά, αν κι όχι από όλους. Καμιά φορά όμως, το παρεξηγούμε. Υπάρχουν και μαθητές που αξίζουν τον μεγάλο βαθμό και τον παίρνουν, αλλά είναι όμως κάποιας γνωστής οικογένειας. Οι περισσότεροι θα τον κατηγορήσουν ότι, δεν προσπάθησε. Από την άλλη μεριά, υπάρχουν και μαθητές σκράπες που εξ΄ αιτίας της οικογένειας, παίρνουν μεγάλους βαθμούς. Πάντως, όταν συμβαίνει είναι άδικο για όλα τα παιδιά.
Βιολέτα Μπάλλα:
Μιλάμε για δίκαιο και άδικο. Ποιος είπε ότι, υπάρχει δικαιοσύνη στην Ελλάδα; Το θέμα με τις διακρίσεις μεταξύ καθηγητών - μαθητών, το έχω βαρεθεί. Δεν αντέχω άλλο. Όπου κι αν πας, διακρίσεις. Το ζω καθημερινώς. Δεν μπορώ άλλο να μιλάω γι’ αυτό το θέμα, το ‘χουμε συνηθίσει. Τι θ’ αλλάξει αν μιλήσουμε γι’ αυτό; Θ’ αλλάξουν αυτοί οι άνθρωποι;
Κατιάννα Λιοδάκη:
Για τις σχέσεις, πιστεύω ότι, έχει να κάνει και η ηλικία, γιατί, ως νέα γενιά, έχουμε διαφορετικές αντιλήψεις και απόψεις από τους καθηγητές του τότε. Υπάρχουν όμως και καθηγητές που είναι πιο χαλαροί μαζί μας, μας κάνουν να περνάμε καλά, μας βοηθάνε σε πολλά πράγματα και είναι φίλοι.
Για τις διακρίσεις, πάντα συνέβαιναν και πάντα θα συμβαίνουν, γιατί πίσω απ’ όλα υπάρχουν τα συμφέροντα. Είναι άδικο βέβαια γι’ αυτούς που τις υφίστανται.
Όταν είσαι παιδί «γνωστού» πατέρα ή μητέρας, ο καθηγητής θα ωφεληθεί σε κάτι, γι’ αυτό προσπαθεί να τα έχει καλά με το παιδί, για να τα έχει καλά και με το γονιό του. Και γίνονται αδικίες πάνω σε άλλα παιδιά που αξίζουν περισσότερο. Όσο γι’ αυτά τα παιδιά που ευνοούνται, τι να πω; Προστατεύονται από τους γονείς τους και μετά, όταν θα βγουν μόνα τους στην κοινωνία, θ’ αντιμετωπίσουν ένα διαφορετικό κόσμο και…
Μιράντα Νόμπιλε:
Οι διακρίσεις υπάρχουν και θα σταματήσουν όταν σταματήσουν τα συμφέροντα, όπως είπε και η Κατιάννα. Διακρίσεις υπάρχουν μέσα στη τάξη, στα γραφεία, στη δουλειά, παντού, αλλά περισσότερο στο σχολείο. Είναι άδικο πάρα πολύ για το παιδί που προσπαθεί πολύ, αλλά δεν ανταμείβεται. Διακρίσεις υπάρχουν και για την εμφάνιση ενός παιδιού. Όταν είναι «καλά» ντυμένο, λένε ότι είναι εντάξει και αυτό και η οικογένειά του, ενώ στους άλλους που π.χ. βάφονται ή δεν έχουν γονείς, δεν τους ενδιαφέρει. Αν για παράδειγμα, ένας καθηγητής που με σέβεται και τον σέβομαι μου κάνει παρατήρηση, θα το δεχτώ και θα το τηρήσω αυτό που θα μου πει. Αν είναι άλλος που δεν με σέβεται και μου το πει με άσχημο τρόπο, δεν θα τον ακούσω ή θα αντιδράσω ακόμη χειρότερα.
Δανάη Καπέκα:
Υπάρχουν πολλών ειδών σχέσεις ανάμεσα σε μαθητές και καθηγητές. Υπάρχουν καθηγητές που δεν θέλουν να έχουν φίλους μαθητές και πηγαίνουν στο σχολείο μόνο για να κάνουν το μάθημα, να πάρουν τα λεφτά τους και να φύγουν και δεν τους νοιάζει καθόλου τι εντύπωση θα σχηματίσουν γι αυτούς οι μαθητές. Υπάρχουν κάποιοι καθηγητές που πάει καλά το μάθημα, κάνουν και μία συζήτηση παραπάνω, αλλά ως εκεί, όπως υπάρχουν κι άλλοι που είναι φίλοι μας και μπορούν να μας πουν παραπάνω πράγματα, να συζητήσουμε τις ανησυχίες μας και όχι μόνο.
Αυτό που θέλουμε είναι να μας σέβονται, να μας μιλάνε με καλό τρόπο και να μην μας χαρακτηρίζουν από την εμφάνιση.
Όσο για τις διακρίσεις, υπάρχουν και ισχύουν αυτά που είπαν τα παιδιά για τις «γνωστές» οικογένειες. Υπάρχουν όμως κι άλλες διακρίσεις που έχουν να κάνουν με την καταγωγή. Για παράδειγμα, ένα παιδί που κάνει μεγάλες προσπάθειες, είναι λίγα χρόνια στην Ελλάδα, αλλά επειδή είναι από τη Βουλγαρία, την Αλβανία ή δεν ξέρω από πού, δεν θα του βάλουν καλό βαθμό, όπως και για την εμφάνιση. Αν φοράει σκουλαρίκι, τι τους πειράζει;
Στέλλα Παπαθωμά:
Συμφωνώ με όσα ειπώθηκαν. Διακρίσεις υπάρχουν παντού. Κάποιοι το προσπερνάνε και κάποιοι εξαγριώνονται.
Για τις σχέσεις, στο σχολείο μας δεν είναι οι καλύτερες, γιατί οι καθηγητές μας είναι μεγάλοι σε ηλικία και δεν μπορούν να καταλάβουν πώς σκέφτεται ένα παιδί. Έτσι, υπάρχουν συγκρούσεις. Ευτυχώς όμως, αυτό δεν συμβαίνει με όλους τους καθηγητές.


4) Τι θα μπορούσες να κάνεις εσύ για ν’ αλλάξει το σχολείο σου;
(Πριν απαντήσουν τα παιδιά, έγινε μεγάλη συζήτηση για τον τρόπο επιλογής του 15μελούς τους μαθητικού συμβουλίου, όπου, συνήθως τα παιδιά που επιλέγουν τα ίδια τα παιδιά…, κατά ομολογία τους, δεν είναι και τα πιο δραστήρια ή τα πιο συνεννοήσιμα…)

Αργύρης Κλάδης:
Στο 15μελές θα έπρεπε να βγάλουμε κάποιους πιο σοβαρούς, δυναμικούς, θαρραλέους, που να μην φοβούνται ν’ αντιμετωπίσουν τη διευθύντρια όταν θέλουν κάτι να διεκδικήσουν. Πρέπει να υποστηρίζουμε αυτά που θέλουμε, όπως λ.χ. την εκδρομή στην Αθήνα. Αν το έλεγαν έγκαιρα και με σοβαρότητα, θα πηγαίναμε.
Όσο για το τι θα μπορούσα με κάνω στο σχολείο μου, πιστεύω ότι, δεν γίνεται τίποτα.
Να φέρω ένα παράδειγμα. Τα Χριστούγεννα, κάποια παιδιά από το 15μελές, είχαν καθαρίσει τις τουαλέτες. Σήμερα, είναι χειρότερες από πριν…
Βιολέτα Μπάλλα:
Μένουμε πολύ στο υλικό μέρος, δηλαδή, στους τοίχους, στις τουαλέτες… Άμα δεν αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι, δεν πρόκειται να γίνει τίποτα. Αλλά είμαστε όλοι απογοητευμένοι… Εγώ έχω όρεξη, αλλά πάς να μιλήσεις στους άλλους, ενθουσιάζονται και την άλλη μέρα τα παρατάνε… Σκέτη απογοήτευση. Πρέπει να είμαστε ομάδα.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι, όλοι μας είμαστε κότες. Πέρα απ’ αυτό όμως, μ’ αυτή την ηττοπάθεια, νομίζω πως δίνουμε ένα βήμα να μας εκμεταλλευτούν, να περάσουν τις δικές τους αποφάσεις αυτοί που αποφασίζουν για το σχολείο μας. Είμαστε εύκολα θύματα. Με την ίδια λογική θα συνεχίσουμε τη ζωή μας. Το βλέπουμε και στην κοινωνία. Κάνουνε τίποτα; Τα περνάνε όλα στο ντούκου.
Κατιάννα Λιοδάκη:
Δεν πιστεύω ότι μπορεί να γίνει κάτι, γιατί δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας. Δίνουμε την ιδέα για να γίνει κάτι, το παίρνουνε στην πλάκα και αυτό που με παραξενεύει είναι ότι, υπάρχουν πολλά ανώριμα παιδιά και τα παίρνουν όλα στην πλάκα ή σκέφτονται ότι, του χρόνου δεν θα είναι σ’ αυτό το σχολείο, οπότε, γιατί να το κάνουν. Σκέφτονται τους εαυτούς τους και όχι τους επόμενους.
Μιράντα Νόμπιλε:
Συμφωνώ σε αυτά που είπε η Κατιάννα. Εφόσον δεν μπορείς να συνεννοηθείς μέσα στην τάξη, πώς θα κάνεις κάτι πιο μεγάλο; Από την άλλη πλευρά, θα πρέπει να ευαισθητοποιηθούν κι άλλοι καθηγητές, γιατί με έναν δύο, δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα. Πιστεύω ότι, υπάρχουν κι άλλοι ευαίσθητοι καθηγητές, αλλά δεν το εκδηλώνουν. Ίσως φοβούνται κάτι, δεν ξέρω τι.
Δανάη Καπέκα:
Εάν σκεφτόμαστε ότι, δεν θα γίνει τίποτα, πώς θα προχωρήσουμε; Πρέπει να προσπαθήσουμε, ακόμη και για μικρά πράγματα. Να μαζευτούμε μερικά παιδιά και να πάρουμε έναν κάδο για τα σκουπίδια. Και από εκεί να ξεκινήσουμε, μπορεί ν’ αλλάξουν πράγματα. Άμα σκεφτόμαστε ότι, θα τα χαλάσουν… Εμείς είμαστε μαθητές τώρα. Σε λίγα χρόνια που θα μεγαλώσουμε, τι κοινωνία θα είναι αυτή; Δεν κάνουμε τίποτα γιατί οι άλλοι θα το χαλάσουν; Ε, κάντο κι ας το χαλάσουν, που δεν θα το χαλάσουν.
Κατερίνα Μαραγκού (ήταν από την αρχή στην παρέα μας, αλλά τώρα θέλησε ν’ απαντήσει):
Κι εγώ πιστεύω ότι, μπορούμε να κάνουμε πάρα πολλά πράγματα για ν’ αλλάξουμε το σχολείο μας. Επειδή λέτε ότι, δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε μέσα στην τάξη, τι σημασία έχει αυτό; Μπορούμε να βρούμε κάποια παιδιά με τα οποία μπορούμε να συνεννοηθούμε και να κάνουμε κάτι.
Στέλλα Παπαθωμά:
Πιστεύω ότι, για να γίνει κάτι στο σχολείο μας, πρώτα απ’ όλα χρειάζεται θέληση. Τα περισσότερα παιδιά έχουν θέληση, αλλά την επόμενη ημέρα τα παρατάνε. Χρειάζεται μία ομάδα και με κάποιους να συνεννοηθούμε για να κάνουμε κάτι.


5) Τι θέλεις να κάνεις στη ζωή σου;

Αργύρης Κλάδης:
Δεν ξέρω ακόμη τι θα κάνω. Μου αρέσει η μουσική και θα ‘θελα να γίνω μουσικός. Πιο συγκεκριμένα, θα ήθελα να ασχοληθώ με το πιάνο, αλλά…
Βιολέτα Μπάλλα:
Δεν θέλω να ζήσω στην Ελλάδα, γιατί με κάνει να νοιώθω ότι, μου στερεί την ελευθερία μου. Με όλα αυτά που γίνονται, νοιώθω ότι με υποτιμάει. Θέλω βέβαια να σπουδάσω και αυτή τη στιγμή σκέφτομαι τη δημοσιογραφία, αλλά δεν έχω καταλήξει. Ίσως στο μέλλον να αλλάξω.
Κατιάννα Λιοδάκη:
Σκέφτομαι να γίνω εκπαιδευτικός και πιο συγκεκριμένα δασκάλα, αλλά με αυτά που συμβαίνουν προβληματίζομαι. Πάντως, το σκέφτομαι πολύ σοβαρά, γιατί αγαπώ τα παιδιά και μου αρέσει να διδάσκω.
Μιράντα Νόμπιλε:
Θέλω να σπουδάσω κοινωνιολογία, αλλά με φοβίζει η ανεργία που υπάρχει. Θα μου άρεσε να δουλέψω σε ένα ίδρυμα, να βοηθάω τα παιδιά που έχουν προβλήματα με τις οικογένειές τους. Το επόμενο που σκέφτομαι, είναι η φαρμακευτική, αλλά δεν μου αρέσει καθόλου η φυσική και η χημεία.
Δανάη Καπέκα:
Θα ήθελα να γίνω μεταφράστρια, να μεταφράζω βιβλία, γιατί μου αρέσει η λογοτεχνία. Μου αρέσει όμως και η ψυχολογία, αλλά και η δουλειά της δασκάλας, γιατί αγαπάω τα παιδιά.
Κατερίνα Μαραγκού:
Θέλω να γίνω δικηγόρος και μετά να γίνω δικαστής.
Στέλλα Παπαθωμά:
Έχω σκεφτεί να γίνω φιλόλογος, αλλά με απασχολεί το πότε θα διοριστώ. Οπότε, ακόμη το σκέφτομαι.

Παιδιά, σας ευχόμαστε να κάνετε το καλύτερο για σας, αυτό που θα σας κάνει να αισθάνεστε ευτυχισμένα. Προς το παρόν, καλές εξετάσεις και μην ξεχνάτε. Σας περιμένει το καλοκαιράκι, να το χαρείτε και να ζήσετε όσο πιο ξέγνοιαστα γίνεται!!!

Ο συγγραφέας Βασίλης Παπαθεοδώρου στο σχολείο μας

Για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά το σχολείο μας συμμετέχει στο πρόγραμμα του ΕΚΕΒΙ "Συγγραφείς και εικονογράφοι στα σχολεία". Φέτος καλεσμένος μας ήταν ο συγγραφέας Βασίλης Παπαθεοδώρου και με τη Λέσχη Ανάγνωσης του σχολείου καθώς και με μαθητές της Α και Β Γυμνασίου διαβάσαμε τα βιβλία του "Στη διαπασών" και το "Χνότα στο τζάμι".

Ο κ. Παπαθεοδώρου απάντησε σε ερωτήματα των παιδιών σχετικά με τα βιβλία του, αλλά μας μίλησε και για πολλά άλλα (το έργο του συγγραφέα, την άποψη του για τις σχέσεις καθηγητών - μαθητών, τη φιλία κ.α.). Προς το παρόν θα αναρτήσουμε τα σχόλια των μαθητών που παραβρέθηκαν στη συνάντηση, ενώ θα ακολουθήσει επόμενη ανάρτηση , με εκτενή παρουσίαση των απόψεων του συγγραφέα.

Η συνάντηση μας με τον κ. Παπαθεοδώρου μου άρεσε πολύ, γιατί ο κ. Βασίλης ήταν αστείος και μιλούσε με τη γλώσσα την οποία χρησιμοποιούμε καθημερινά και μεις τα παιδιά. Επίσης ήταν αυθόρμητος. Πιο πολύ όμως μου άρεσε που συζήτησα το βιβλίο, που διάβασα, με το συγγραφέα που το έγραψε.

Έντι Ντρέου, Α1

Καταρχάς τον κ. Παπαθεοδώρου τον περίμενα πολύ διαφορετικό - πιο σοβαρό θα έλεγα.

Μου άρεσε πολύ αυτή η συνάντηση γιατί ήταν πολύ αστείος και γιατί τα έλεγε "χύμα". Πιο πολύ όμως μου άρεσε που μιλάει, όπως μιλάμε εμείς τα παιδιά σήμερα. Θα ήθελα πολύ να είχαμε περισσότερη ώρα να κουβεντιάσουμε μαζί του και αν μου δινόταν η ευκαιρία θα ήθελα να τον ξαναέβλεπα.

Χριστίνα Μπρουτζά, Α2

Στη συνάντηση με τον κ. Παπαθεοδώρου περάσαμε καταπληκτικά. Ο κ. Παπαθεοδώρου - αν και σε κάθε ερώτηση που του κάναμε έλεγε πάρα πολλά πράγματα και μερικές φορές , κατά τη γνώμη μου, έβγαινε από το θέμα - τα έλεγε πολύ ωραία, ήταν αστείος και μιλούσε αυθόρμητα. Ήταν πολύ πρόσχαρος και θέλαμε να τον ακούμε.

Φωτεινή Παπαθωμά, Α2

Στον κ. Παπαθεοδώρου μου άρεσε ότι είχε αυθορμητισμό, μιλούσε σαν παιδί, ήταν απλός στον χαρακτήρα του και είχε δυναμισμό. Αυτό τον αυθορμητισμό και τον δυναμισμό τον έδειξε και στα βιβλία του, τα οποία μου άρεσαν πάρα πολύ. Τα "Χνότα στο τζάμι" και "Στη διαπασών", ήταν διαφορετικά αλλά και τα δύο φανταστικά. Πιστεύω πως ο κ. Παπαθεοδώρου είναι ένας καταπληκτικός συγγραφέας.

Σέβη Παρβέρη, Α2

Μου άρεσε που ο συγγραφέας μιλούσε αυθόρμητα και με πολύ απλό λεξιλόγιο σαν να ήταν παιδί.

Νίκος Λένης, Α2

Ο κ. Παπαθεοδώρου μου άρεσε γιατί ήταν ένας άνθρωπος με χιούμορ, ένας άνθρωπος απλός, πιο κοντά στην ηλικία μας. Απλά μιλούσε πολύ , πιο πολύ και από μας, αλλά σε γενικές γραμμές η συνάντηση ήταν ενδιαφέρουσα.

Μαρία Μπούχτση, Α2

Την Πέμπτη ήρθε στο σχολείο μας ο Βασίλης Παπαθεοδώρου. Μας μίλησε για τα βιβλία του και γενικά για ό,τι τον ρωτήσαμε με πολύ πολύ χιούμορ και καλή διάθεση. Γελάσαμε πάρα πολύ μαζί του. Επίσης εγώ συμγωνούσα απόλυτα με τις απόψεις του αλλά - γιατί σε όλα τα καλά υπάρχει και ένα αλλά - ήταν "γαύρος". Κρίμα, κρίμα!!

Άννα Οικονόμου, Γ4

Η συνάντηση με τον κ. Παπαθεοδώρου μου άρεσε πάρα πολύ και ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα. Ο συγγραφέας είχε αρκετό χιούμορ, πράγμα που με εντυπωσίασε , γιατί τον έκανε να μην είναι ένας συνηθισμένος συγγραφέας.

Κατερίνα Μαραγκού, Γ4

Ο κ.Παπαθεοδώρου ήταν πολύ εκφραστικός, πιστεύω ότι το ταλέντο του είναι μοναδικό και πρέπει να συνεχίσει να γράφει πολλά βιβλία. Παρόλο που μιλάει πολύ, εκφράζεται μέσα από τα βιβλία του. Είμαι πολύ ικανοποιημένη από τη συνάντηση.

Κοντέσσα Ιωαννίδου, Α1

Στη χτεσινή συζήτηση με τον κ. Παπαθεοδώρου μου άρεσε που μας μίλησε για τα βιβλία του. Βέβαια μιλούσε πολύ και δεν προλάβαμε να τον ρωτήσουμε όλες τις ερωτήσεις που είχαμε ετοιμάσει, αλλά δεν πειράζει, και πάλι περάσαμε τέλεια. Μάθαμε πολλά πρτάγματα για τον συγγραφέα και αποκτήσαμε εμπειρίες. Ήταν μια τέλεια μέρα που δεν θα την ξεχάσω!

Νουρντάν Βολακά, Α1

Χτες γνώρισα τον κ. Παπαθεοδώρου, έναν εξαίρετο συγγραφέα. Ήταν μια υπέροχη εμπειρία , που κανείς δεν έπρεπε να χάσει. Μου έκανε εντύπωση η απλότητα του, γιατί είχα διαμορφώσει μια διαφορετική εικόνα στο μυαλό μου. Ήταν πολύ καλός αλλά πολυλογάς. Φαινόταν ότι αγαπούσε τη συγγραφή.

Μαρία Ζέγιαννη, Α1

Ο κ. Παπαθεοδώρου ήταν ένας χαρούμενος ανθρωπος και χάρηκα που είχα αυτή την εμπειρία να τον γνωρίσω. Το αγαπημένο μου σημείο από τη συνάντηση ήταν όταν παρομοίασε τη φιλία με ένα τοίχο!

Αποστόλης Μπρουτζάς, Γ4

Ο κ. Παπαθεοδώρου μας έβγαλε από τη δύσκολη θέση με το ευχάριστο χαμόγελό του και την άνεση του. Απάντησε στις ερωτήσεις μας με χιούμορ και σε όλους έκανε εντύπωση η παρομοίωση της φιλίας με τον τοίχο.

Δανάη Καπέκα, Γ4

Ο κ. Παπαθεοδώρου μου φάνηκε πολύ ανοιχτός και με πολλή όρεξη για συζήτηση. Με κάλυψε απόλυτα στις ερωτήσεις που του έκανα και σίγουρα έχω κρατήσει κάποια πράγματα που είπε και με τα οποία συμφωνώ απόλυτα. Επίσης μου άρεσε που δεν ήταν απόλυτος στις απόψεις του και δεχόταν και διαφορετικές απόψεις. Αυτό που θα ήθελα να τον συμβουλεύσω είναι να αλλάξει φωτογράφο! Προσωπικά θα ήθελα να τον ξανασυναντήσω.

Μιράντα Νόμπιλε, Γ2

Ο κ. Παπαθεοδώρου όπως φάνηκε είναι ένα πολύ χαρούμενο άτομο και η συζήτηση μαζί του δε θέλεις να τελειώσει. Μου άρεσαν οι απόψεις του για τη ζωή και καταλάβα ότι οι συγγραφείς δεν είναι βαρετά άτομα. Θα ήθελα να τον ξανασυναντήσω στο μέλλον.

Φιλίτσα Παντελίδη, Γ2

Η συνάντηση με τον κ.Παπαθεοδώρου ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία. Όπως μας είπε και ο ίδιος

μάθαμε και μεις από κείνον αλλά και εκείνος από εμας. Γνωρίσαμε και μάθαμε πως σκέφτεται και πως εκφράζεται ένας συγγραφέας. Λύσαμε όλες τις απορίες μας σχετικά με τα δυο του βιβλία, το "Χνότα στο τζάμι" και "Στη διαπασών". Ήταν κάτι ξεχωριστό. Μιλούσε με όση περισσότερη σαφήνεια μπορούσε και με πολύ απλά λόγια. Θαήθελα να τον συναντήσουμε ξανά.

Στέλλα Παπαθωμά, Γ2

Χάρηκα που είχα την ευκαιρία να συναντήσω τον κ. Βασίλη Παπαθεοδώρου και να συζητήσω μαζί του. Μου άρεσε που άκουγε και τις δικές μας από ψεις και πως δεν ήρθε για να μας "διδάξει". Ακόμα πάνω απ' όλα μου άρεσε το ότι ήταν Ολυμπιακός! Θα χαιρόμουν να τον ξανασυναντήσω.

Θωμαή Βοναπάρτη, Γ2

Η συνάντηση με τον κ. Παπαθεοδώρου ήταν ευχάριστη και αστεία. Άκουσα πολλές διαφορετικές απόψεις σχετικά με τα δύο βιβλία και τώρα κατάλαβα το νόημα του κάθε βιβλίου. Επίσης προσπάθησε να κάνει την συνάντηση πιο συχάριστη για μας κάνοντας αστεία και μιλώντας στη γλώσσα μας.

Αντωνία Πασανικολάκη, Γ2

Η συνάντηση μας με τον κ.Παπαθεοδώρου ήταν πολύ ευχάριστη. Είχε έναν τόνο παιχνιδιού, πολύ γέλιο και χρήσιμες συμβουλές (αν και είμαι σίγουρη πως μας τις έδωσε χωρίς να το καταλάβει).Εγώ πίστευα πως ο κ. Παπαθεοδώρου θα ήταν ένας σοβαρός κύριος και λίγο αυστηρός (μάλλον φταίει και η φωτογραφία στα βιβλία του)- αλλά έκανα λάθος. Ήταν ακριβώς το αντίθετο. Γελαστός και με ομιλία και χιούμορ που θύμιζε την ηλικία μας.

Μαρία Μπαιρακτάρη, Γ2

Στη χτεσινή συνάντηση με τον κ. Παπαθεοδώρου πέρασα πολύ ωραία και κράτησα πολλά πράγματα από τη συζήτηση μας. Είχε ενδιαφέρουσες απόψεις σχετικά με το βιβλίο αλλά και με τον τρόπο που βλέπει κάποια πράγματα. Είναι ένας πολύ φιλικός άνθρωπος, κοντά στο έφηβο αναγνώστη. Θα μου άρεσε να κάνει άλλη μια επίσκεψη στο νησί μας!!

Κατιάννα Λιοδάκη, Γ2

Ο κ.Παπαθεοδώρου είχε πολύ χιούμορ, φιλική διάθεση και όρεξη για συζήτηση. Επιπροσθέτως, μου άρεσε ο τρόπος που απαντούσε στις ερωτήσεις των παιδιών. Επίσης εκπληκτική ήταν η γνώμη του για τη φιλία. Συγκεκριμένα τόνισε ότι ο φίλος/η είναι σαν έναν τοίχο. Στηρίζεσαι πάνω του και σε προστατεύει. Το μόνο κακό που είχε (πολύ κακό για την ακρίβεια) είναι ότι ήταν "γαυράκι"!

Αργύρης Κλάδης, Γ2

Η πρόσφατη συνάντηση μας με τον συγγραφέα κ. Παπαθεοδώρου θα χαρακτηριζόταν πολύ ενδιαφέρουσα. Μιλήσαμε για διάφορα επίκαιρα θέματα και μας έδωσε πληροφορίες για τα βιβλία του. Αυτό που μας άρεσε περισσότερο ήταν ότι μιλούσε με έναν τρόπο που κέρδιζε το ενδιαφέρον. Επίσης δεν υπήρχαν στιγμές αμηχανίας που κανένας δεν μιλούσε, γιατί εκείνος ήταν αρκετά ομιλητικός, όπως είπε και ο ίδιος(!) και γέμιζε ευχάριστα τα κενά. Κάτι άλλο που μας άρεσε ήταν η ζωντάνια και ο αυθορμητισμός με τον οποίο εκφραζόταν!

Δάφνη, Μαρία, Ειρήνη, Μαρία, Μιρέλλα ( Β4)

"Έφυγε" ο Μάνος Ξυδούς

Χτες το βράδυ έφυγε από κοντά μας ο Μάνος Ξυδούς, που κρυβόταν πίσω από αρκετά τραγούδια και μουσικές των Πυξ Λαξ, των Όναρ και του Πάνου Κατσιμίχα και μας ταξίδεψε με τη μουσική και τους στίχους του. Καλό ταξίδι Μάνο..

"Το γάλα", με την Άννα Βαγενά στην Κω

Το Γάλα

Μια από τις πιο επιτυχημένες θεατρικές παραστάσεις των τελευταίων χρόνων «Το γάλα» του Βασίλη Κατσικονούρη με το θίασο της Άννας Βαγενά περιοδεύει σε πόλεις της Ελλάδας.

«Το γάλα» είναι η ιστορία μιας μητέρας μετανάστριας από την πρώην Σοβιετική Ένωση, με δύο γιούς, ο ένας εκ των οποίων πάσχει από σχιζοφρένεια, οι οποίοι προσπαθούν να προσαρμοσθούν και να επιβιώσουν στην Ελλάδα.

Η απόγνωση της μάνας και ο ψυχικός σπαραγμός της για την ασθένεια του μικρού της γιού, παράλληλα με το φόβο, που προέρχεται από τον κοινωνικό ρατσισμό του περιβάλλοντός της, παρουσιάζονται με σπαρακτικό τρόπο.

Η βία διαδέχεται και εναλλάσσεται με την τρυφερότητα, η ένταση με τη γαλήνη, η απελπισία με την ελπίδα, το όνειρο με τον εφιάλτη, η πραγματικότητα με την ψευδαίσθηση, και αντιστρόφως.

Μια συγκλονιστική ιστορία – μαρτυρία, με εξαιρετικές συγκρούσεις, μοναδικές κορυφώσεις, ταυτόχρονα γεμάτο ελπίδα, που κάνουν το έργο του Βασίλη Κατσικονούρη ίσως το σπουδαιότερο νεοελληνικό έργο των τελευταίων χρόνων.

Το έργο, που παίχτηκε για δύο συνεχείς χρονιές με τεράστια καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας και το παρακολούθησαν πάνω από 80.000 θεατές, βρίσκεται τώρα στον τρίτο χρόνο των παραστάσεών του και συνεχίζει τη θριαμβευτική πορεία του με παράσταση στο ΣΙΝΕ ΟΡΦΕΑΣ στην ΚΩ Δευτέρα 12 Απριλίου ώρα 9μ.μ.


Η παράσταση ήταν υποψήφια για πέντε θεατρικά βραβεία κοινού του περιοδικού «Αθηνόραμα», (περίοδος 2007-2008) και απέσπασε βραβείο καλύτερης παράστασης και καλύτερης γυναικείας ερμηνείας.



ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ :

Σκηνοθεσία: Άννα Βαγενά

Σκηνογραφία: Γιάννης Βάμβουρας (πάνω σε μια ιδέα της Άννας Βαγενά)

Φωτισμοί : Αλέκος Αναστασίου

Μουσική επιμέλεια : Άννα Βαγενά

Βοηθός Σκηνοθέτη : Ελένη Πολιτοπούλου



ΔΙΑΝΟΜΗ :

Μάνα : Άννα Βαγενά

Λευτέρης : Δημήτρης Πατσής

Αντώνης : Στέφανος Κοσμίδης

Νατάσα : Ηλιάνα Αραβή.



ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ: 9:00 μμ




ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

22,00ΕΥΡΩ

Φοιτητικό – μαθητικό 15,00ΕΥΡΩ

Ο ήλιος ανατέλλει (ή μήπως Here comes the sun);

Το διαβάσαμε εδώ http://annboukou.blogspot.com/2010/04/money-for-nothing.htmlκαι εδώ http://arxaiognosia.blogspot.com/2009/12/money-for-nothing.html και το αναπαράγουμε : Η Georgia L. Irby-Massie, σε άρθρο της με τίτλο "That Ain't Workin; That's the Way You Do it". Teaching Greek through Popular Music, στο νέο ηλεκτρονικό περιοδικό για τη διδασκαλία των κλασικών TCL, κάνει την τολμηρή πρόταση να διδάσκονται τα αρχαία ελληνικά μέσω της ροκ μουσικής! Για να δούμε λοιπόν σε ποιο τραγούδι αντιστοιχούν οι παρακάτω αρχαιοελληνικοί στίχοι :





Ανεξάρτητα από το αν συμφωνούμε με την τολμηρότητα του εγχειρήματος οφείλουμε να αναγνωρίσουμε την προσπάθεια και την πρωτοτυπία του.

Αν ακούγαμε τα παιδιά μας...

(Αναδημοσιεύουμε το άρθρο της εφημερίδας Σταθμός (17/3/2010) που αφορούσε το ιστολόγιο μας και τη Λέσχη Ανάγνωσης. Ευχαριστούμε τους υπεύθυνους της εφημερίδας κ. Γιώργο Γιαουρδήμο και κ. Άννα Αυγούλη για τη φιλοξενία!)

Συζήτηση με μαθητές και μαθήτριες του Γ2 και Γ4 του 1ου Γυμνασίου Κω

Η πρώτη «επαφή» μας με τους μαθητές και τις μαθήτριες της Γ2 και της Γ4 τάξης του 1ου Γυμνασίου Κω, έγινε μέσα από το ιστολόγιό τους «Ανάμεσα στους τοίχους» (anamesastoustoixous.blogspot.com) που δημιούργησαν τον περασμένο Οκτώβριο με πρωτοβουλία και παρότρυνση της φιλολόγου τους Παναγιώτας Κεφαλά.
Η ουσιαστική όμως γνωριμία μας, έγινε την περασμένη εβδομάδα όταν, αποδεχόμενοι την πρόσκλησή μας, επισκέφθηκαν την εφημερίδα μας, συνοδευόμενα από την κα Κεφαλά.
Μέσα σε λίγα μόλις λεπτά της ώρας, ο πάγος έσπασε και η κουβέντα κύλησε σαν νεράκι. Λες και γνωριζόμασταν χρόνια…, λες και δεν υπήρχε το χάσμα της ηλικίας, λες και η συνομιλία έγινε με «ψαγμένους» και προβληματισμένους από την επικρατούσα στην εκπαίδευση κατάσταση, ενήλικες.
Κι όμως, πρόκειται για 15χρονα «παιδιά», για τα δικά μας παιδιά, που ψάχνουν να βρουν το δρόμο τους μέσα σ’ αυτόν τον κυκεώνα που ομολογουμένως τους προσφέρουμε… απλόχερα!!!
Πριν προχωρήσουμε στην κουβέντα που κάναμε και στις απόψεις που κατέθεσαν, θέλουμε να επισημάνουμε κάτι που διαπιστώσαμε, το οποίο θεωρούμε πολύ σημαντικό. Την επικοινωνία των μαθητών με την καθηγήτριά τους. Τον αλληλοσεβασμό, την αλληλοκατανόηση, την αλήθεια των λόγων, την ειλικρίνεια, αλλά και τη διάκριση των «ρόλων».
Κάτι που πολλοί το αναζητούν εναγωνίως, στο Γ2 και το Γ4 το έχουν ανακαλύψει!! Εκ των προτέρων, τους ευχαριστούμε για την εμπιστοσύνη που μας έδειξαν και τους συγχαίρουμε μέσα από την καρδιά μας γι’ αυτό που έχουν ήδη κατακτήσει, παρά το νεαρό της ηλικίας τους. Τον αυτοσεβασμό τους.

Π. Κεφαλά: «Δεν κάναμε το blog και τη λέσχη ανάγνωσης για τους άριστους»
Η δημιουργία του blog «γεννήθηκε» πέρσι, από μία ιδέα της κας Κεφαλά, την οποία συζήτησε με τη συνάδελφό της και υπεύθυνη της Λέσχης Ανάγνωσης της τάξης Ελένη Κρικέλη, «για να φαίνεται η δουλειά των παιδιών» όπως τόνισε. Αναλαμβάνοντας φέτος τα ίδια παιδιά, το έβαλε σε εφαρμογή, με το σκεπτικό, «κάθε φορά που έχουμε μία εργασία αξιόλογη που πρέπει να την δει ο κόσμος, να την ανεβάζουμε. Σκεφτήκαμε ένα όνομα, το φτιάξαμε και ιδού τ’ αποτελέσματα».
Το blog, μετά από «διαβούλευση» μεταξύ καθηγήτριας και μαθητών, φιλοξενεί εργασίες, απόψεις, ποιήματα, σκίτσα, άρθρα, τραγούδια και θέματα επικαιρότητας.
«Είναι θετικό ή αρνητικό να έχει ένας δάσκαλος – καθηγητής τα ίδια παιδιά για περισσότερα από ένα χρόνο;» η ερώτηση στην κα Κεφαλά.
«Νομίζω ότι είναι και θετικό και αρνητικό. Το θετικό είναι ότι, ξέρεις τι έχεις κάνει μαζί τους, πόσο και πού έχεις προχωρήσει, ποια είναι τα προβλήματα και δουλεύεις καλύτερα μέσα στην τάξη. Το αρνητικό είναι ότι, παραγνωρίζεσαι… Πάντως, είναι θετικό να βλέπουν πολλούς καθηγητές μέσα στην τάξη» η απάντησή της.
Η Λέσχη Ανάγνωσης στήθηκε από κοινού με την κα Κρικέλη για τα παιδιά της Γ Γυμνασίου, υπάρχει ανταπόκριση και οι δύο καθηγήτριες είναι ιδιαίτερα ικανοποιημένες. Τα μέλη της Λέσχης συναντιούνται περίπου μία φορά το μήνα και συζητούν επί του βιβλίου που ήδη έχουν διαβάσει. Η επιλογή των βιβλίων, τα οποία είναι κυρίως εφηβικά - κοινωνικά, γίνεται μετά από μεταξύ τους συζήτηση, όπου, τις περισσότερες φορές, υπερισχύει η γνώμη των παιδιών…
Μάλιστα, ο συγγραφέας του τελευταίου τους βιβλίου «Στη διαπασών» Βασίλης Παπαθεοδώρου, θα επισκεφθεί το σχολείο στις 15 Απριλίου.
«Τα παιδιά που συμμετέχουν στη λέσχη ανάγνωσης και στο blog, δεν είναι όλοι αυτό που λέμε «καλοί μαθητές». Είναι καλού επιπέδου, αλλά όχι άριστοι. Δεν παίζει ρόλο η βαθμολογία τους, αλλά η αγάπη τους για το διάβασμα. Και οι δύο προσπάθειες, δεν έχουν γίνει για τους άριστους» κατέληξε η κα Κεφαλά.

Η συζήτηση με τα παιδιά
Οι μαθητές και οι μαθήτριες που μίλησαν μαζί μου, ήταν οι: Κατιάνα Λιοδάκη,
Μπουρλής Γιάννης, Δανάη Καπέκα, Νόμπιλε Μιράντα, Θωμαΐδα Βοναπάρτη, Αντωνία Πασσανικολάκη, Βιολέτα Μπάλλα, Στέλλα Παπαθωμά, Φιλίτσα Παντελίδη, Μαρία Μπαϊρακτάρη και Αργύρης Κλάδης.





1) Τι ήταν αυτό που σε ώθησε να συμμετέχεις στη Λέσχη Ανάγνωσης;


Αντωνία Πασσανικολάκη:
Το διάβασμα βιβλίων, με βοηθάει στο να διευρύνω τους ορίζοντές μου, να αποκτήσω περισσότερες γνώσεις, να μάθω πράγματα και για άλλους πολιτισμούς εκτός από το δικό μας.
Μιράντα Νόμπιλε:
Μου αρέσει η «λέσχη ανάγνωσης», γιατί τα πήγαμε πολύ καλά με την κα Κεφαλά. Από την πρώτη ημέρα που μπήκε μέσα στην τάξη, έχει μία άλλη στάση απέναντί μας και νομίζω ότι, θα πρέπει να δένεις με τα άτομα που συνεργάζεσαι για να βγει αυτό το θετικό αποτέλεσμα.
Δανάη Καπέκα:
Από πάντα διάβαζα εξωσχολικά βιβλία, αλλά τώρα με τη «λέσχη», μου αρέσει ακόμη περισσότερο, γιατί συζητάμε και καταλαβαίνουμε πιο πολλά πράγματα για την υπόθεση του βιβλίου. Έχουμε δέσει σαν ομάδα.
Γιάννης Μπουρλής:
Μπήκα στη «λέσχη» για την εμπειρία και γιατί μόνος μου δεν διάβαζα βιβλία. Αυτή ήταν μία πολύ καλή ευκαιρία να ενταχθώ στη διαδικασία να διαβάζω.
Μαρία Μπαϊρακτάρη:
Από μικρή ήμουνα βιβλιοφάγος. Έτσι, μου άρεσε πάρα πολύ που μπήκα στη «λέσχη ανάγνωσης». Αυτό που μου αρέσει όμως περισσότερο είναι ότι, οι απορίες και τα ερωτήματα που σου δημιουργούνται όταν διαβάσεις ένα βιβλίο, μπορείς να τα συζητήσεις και να ακούσεις άλλες απόψεις.
Φιλίτσα Παντελίδη:
Μου αρέσει που ανταλλάσσουμε απόψεις και που συζητάμε.
Στέλλα Παπαθωμά:
Παλιά, έπαιρνα κανένα βιβλία να διαβάσω, αλλά δεν ήξερα ποια ταίριαζαν στην ηλικία μου. Τώρα όμως στη «λέσχη», με τη βοήθεια της κας Κεφαλά και της κας Κρικέλη που τα έχουν μελετήσει, ξέρω και μου αρέσει.
Βιολέτα Μπάλλα:
Είμαι η εξαίρεση, γιατί δεν πάω στη «λέσχη ανάγνωσης». Δεν το είχα δοκιμάσει γιατί βαριέμαι. Έχω αρχίσει να διαβάζω, αλλά δεν ξέρω γιατί βαριέμαι εύκολα.
(Να σημειώσουμε ότι, μπορεί η Βιολέτα να βαριέται να διαβάσει βιβλία, αλλά «ψάχνεται» διαφορετικά. Της αρέσει να γράφει και ήδη έχει έτοιμο ένα άρθρο για τον ρατσισμό, το οποίο έχει ανεβάσει στο blog της τάξης της. «Με ενθουσίασε το γράψιμό της. Για παιδί της ηλικίας της, με ενθουσίασε» μας είπε η κα Κεφαλά. Η ίδια είπε ότι, θα της άρεσε να γίνει δημοσιογράφος. Της το ευχόμαστε ολόψυχα).
Κατιάνα Λιοδάκη:
Στο σπίτι μου διαβάζουν πάρα πολύ. Ειδικά η μητέρα μου έχει διαβάσει πάρα πολλά βιβλία και ο πατέρας μου κυρίως βιβλία που έχουν σχέση με το επάγγελμά του. Αρχικά, δεν ήθελα να συμμετέχω στη «λέσχη», αλλά με έπεισε η κα Κεφαλά και δεν το μετάνιωσα που μπήκα. Τελικά, μου αρέσει πάρα πολύ.
Αργύρης Κλάδης:
Η μάνα μου επέμενε να μπω στη «λέσχη». Τώρα είμαι μέσα και μπορώ να πω ότι, περνάμε ευχάριστα.


2) Τα σχολικά βιβλία σε σχέση με τα εξωσχολικά, είναι βαρετά ή όχι;

Αντωνία Πασσανικολάκη:
Είναι πολύ βαρετά.
Μιράντα Νόμπιλε:
Υπάρχουν βιβλία που μου αρέσουν και άλλα που δεν μου αρέσουν καθόλου. Μ’ αρέσουν τα «κείμενα», η «Ελένη» του Ευριπίδη, η ιστορία και δεν μ’ αρέσουν τα μαθηματικά και η φυσική.
Δανάη Καπέκα:
Τα σχολικά βιβλία δεν μου αρέσουν καθόλου. Ενώ τα «κείμενα» μου αρέσουν σαν μάθημα, το βιβλίο είναι πολύ χάλια, δεν έχει ούτε ένα καλό κείμενο. Μου αρέσει και η ιστορία.
Γιάννης Μπουρλής:
Ούτε εμένα μου αρέσουν τα σχολικά βιβλία. Αλλά πιστεύω ότι, αυτά τα βιβλία δεν είναι για να σου αρέσουν, αλλά για να μάθεις. Δεν τα επιλέγεις κιόλας… Μου αρέσει όμως, πολύ η ιστορία.
Μαρία Μπαϊρακτάρη:
Από τα σχολικά βιβλία, δεν μου αρέσουν αυτά της «γλώσσας» και των «κειμένων», γιατί είναι αποσπάσματα μιας ιστορίας και σου μένουν απορίες. Δεν είναι ολοκληρωμένα.
Φιλίτσα Παντελίδη:
Τα σχολικά βιβλία δεν μου πολυαρέσουν.
Στέλλα Παπαθωμά:
Δεν μου αρέσουν καθόλου τα σχολικά βιβλία, ειδικά της «γλώσσας» που τα θέματα είναι σκορπισμένα και δεν μπορείς να καταλάβεις τι πρέπει να διαβάσεις. Ούτε τα μαθηματικά μου αρέσουν.
Βιολέτα Μπάλλα:
Φέτος μου αρέσει η ιστορία όπως μας την κάνει η κα Κεφαλά, γιατί μας λέει τα γεγονότα σαν παραμύθι. Αν ήταν από το βιβλίο, πολύ λίγοι θα διαβάζαμε, δεν θα μας ενδιέφερε, γιατί δεν θα την καταλαβαίναμε. Σχετικά με τα υπόλοιπα βιβλία, δεν είναι σωστά διατυπωμένα. Εάν τα διαβάσεις μόνος σου και δεν στα εξηγήσει κάποιος, δεν τα καταλαβαίνεις.
Κατιάνα Λιοδάκη:
Είναι βαρετά. Πιστεύω ότι, δεν έχουν συνταχθεί σωστά και είναι μπερδεμένα και δυσκολονόητα.
Αργύρης Κλάδης:
Γενικά, δεν μου αρέσουν τα βιβλία, ούτε τα σχολικά, ούτε τα εξωσχολικά. Το διάβασμα δεν είναι ωραίο.



3) Πώς σας «γεννήθηκε» η αγάπη για τα βιβλία;

Μαρία Μπαϊρακτάρη:
Η μαμά μου όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, είναι πάντα με ένα βιβλίο. Δίπλα στο τζάκι – που είναι η γωνιά της – κάθεται και διαβάζει. Ακόμη και στην παραλία που πηγαίνουμε, διαβάζει. Είναι ένα χαρακτηριστικό της. Θυμάμαι από μικρή να έχει μία βιβλιοθήκη γεμάτη βιβλία, τα οποία διαβάζω
Φιλίτσα Παντελίδη:
Και η δική μου η μαμά διάβαζε βιβλία και τα τελείωνε μέσα σε δυο τρεις ημέρες. Αυτό που άρεσε. Ήταν ένα παράδειγμα για μένα και από εκεί ξεκίνησα να διαβάζω εξωσχολικά βιβλία.
Στέλλα Παπαθωμά:
Εμένα, ούτε οι γονείς μου ούτε τα αδέλφια μου διαβάζουν βιβλία, αλλά ούτε κι εγώ διάβαζα παλιά. Άρχισα να διαβάζω εξ’ αιτίας της «λέσχης».
Βιολέτα Μπάλλα:
Ο πατέρας μου διαβάζει πολλά βιβλία, κυρίως ιστορικά και κοινωνικά. Αλλά εγώ, όπως είπα πριν, βαριέμαι εύκολα.
Αντωνία Πασσανικολάκη:
Οι γονείς μου δεν διαβάζουν βιβλία, αλλά διάβαζαν οι αδελφές μου. Μικρή νόμιζα ότι, τα βαριόμουνα, αλλά στα 12 χρόνια μου, όταν μου έκαναν δώρο το πρώτο μου βιβλίο και το διάβασα, μου άρεσε πάρα πολύ. Γνώρισα απόψεις άλλων ανθρώπων και συνεχίζω μέχρι σήμερα.
Μιράντα Νόμπιλε:
Δεν θυμάμαι πώς ξεκίνησα να διαβάζω, νομίζω από τη μητέρα μου, αν και διαβάζαμε τελείως διαφορετικά βιβλία. Μου αρέσει το διάβασμα, όπως μου αρέσει επίσης και η μουσική. Με εκφράζουν τα βιβλία, κυρίως τα κοινωνικά.
Δανάη Καπέκα:
Πάντα μου κάνανε δώρο βιβλία και πάντα υπήρχαν στο σπίτι, και πάντα διάβαζα. Τώρα όμως με τη «λέσχη», είναι διαφορετικά.
Γιάννης Μπουρλής:
Ποτέ δεν διάβαζα βιβλία. Έβλεπα τη μάνα μου που διάβαζε και απορούσα γιατί το έκανε… Στη «λέσχη ανάγνωσης» μπήκα από περιέργεια. Σκεφτόμουνα ότι, δεν μπορεί να μαζεύονται 15 άνθρωποι και να συζητάνε για ένα βιβλίο… Τελικά μου αρέσει πολύ.
Αργύρης Κλάδης:
Το διάβασμα δεν είναι ωραίο. Μου αρέσει όμως ο διάλογος με τους καθηγητές για τα θέματα.

4) Ποια είναι η γνώμη σου για τους καθηγητές σου;

Μαρία Μπαϊρακτάρη:
Θέλω να πω ότι, μου αρέσει πάρα πολύ το μάθημα έτσι όπως μας το διδάσκει η κα Κεφαλά. Μου άρεσε πάρα πολύ η πρώτη εργασία που μας έβαλε στα «κείμενα», να κάνουμε μία ιστορία με τους τίτλους από τα περιεχόμενα. Ήταν νέα ιδέα και κανένας άλλος δεν την είχε σκεφτεί. Για τους άλλους καθηγητές, να πω ότι, βασίζονται πάρα πολύ στο βιβλίο και είναι δύσκολο να καταλάβεις το μάθημά τους.
Φιλίτσα Παντελίδη:
Πιστεύω ότι, όλοι οι καθηγητές έχουν καλό χαρακτήρα, απλώς μερικές φορές επηρεασμένοι ίσως από προηγούμενα τμήματα, μας φέρονται λίγο άσχημα. Ίσως να φταίμε κι εμείς. Θα ήθελα όλοι οι καθηγητές να είναι σαν την κα Κεφαλά.
Βιολέτα Μπάλλα:
Νομίζω ότι, οι μεγαλύτεροι καθηγητές είναι αυτοί που έχουν το μεγαλύτερο πρόβλημα, επειδή έχουν ζήσει το σχολείο αλλιώς, είχαν οι ίδιοι διδαχτεί διαφορετικά με βέργες και τέτοια… Δεν ξέρω, αλλά νομίζω ότι, όλο αυτό το μεταφέρουν σε ‘μας. Είναι πολύ αυστηροί, δεν προσπαθούν να έρθουν κοντά μας. Απλά, θέλουν να διδάξουν το μάθημα και να τελειώσουν. Μόνο αυτό. Να πω και κάτι άλλο. Φταίει λίγο και το εκπαιδευτικό σύστημα. Δηλαδή, μερικοί από αυτούς τους καθηγητές, μπορεί να μην ήθελαν να περάσουν σ’ αυτές τις σχολές, να πέρασαν τυχαία κι έτσι δεν τους ενδιαφέρει και πολύ. Απλά, βολεύτηκαν.
Αντωνία Πασσανικολάκη
Η διαφορά με την κα Κεφαλά, είναι ότι, προσπαθεί με διάφορους τρόπους και χωρίς αυτοί να το καταλαβαίνουν, να κάνει τα παιδιά που δεν συμμετέχουν ούτε στα δικά της μαθήματα ούτε στα άλλα, να ενδιαφερθούν, παρόλο που οι ίδιοι δεν πιστεύουν ότι είναι καλοί σε κάτι… Γενικά όμως, οι καθηγητές δεν καταλαβαίνουν τον τρόπο που εμείς εκφραζόμαστε. Σχολιάζουν κάποια πράγματα που λέμε και τα παίρνουν σαν να κοροϊδεύουμε.
Μιράντα Νόμπιλε:
Υπάρχουν καθηγητές που είναι κλειστοί και άλλοι που είναι ανοιχτοί. Ο καθένας έχει τον δικό του τρόπο να διδάξει τα βιβλία. Αν είχα τη δυνατότητα, θα άλλαζα κάποιους καθηγητές, κυρίως αυτούς που κρίνουν τους μαθητές από την εμφάνιση και δεν κοιτάνε την ουσία. Κάποιους τους συμπαθώ και κάποιους όχι, όπως φαντάζομαι το ίδιο συμβαίνει και με τους καθηγητές. Κάποιους μαθητές τους συμπαθούν και με κάποιους κρατάνε μία τυπική σχέση.
Δανάη Καπέκα:
Υπάρχουν κάποιοι καθηγητές μεγαλύτερης ηλικίας που έχουν συντηρητικές απόψεις, που δεν μας καταλαβαίνουν, δεν μπορούν να δεχτούν τη νέα τεχνολογία, παραμένουν στον παραδοσιακό τρόπο μαθήματος… Δεν τους κατηγορώ. Επειδή και οι δύο γονείς μου είναι καθηγητές, θεωρώ ότι είναι λίγο δύσκολο και γι’ αυτούς. Εάν ήμασταν στη θέση τους, θα φωνάζαμε κι εμείς. Πάντως, πρέπει να προσπαθήσουν λίγο να μας καταλάβουν.
Γιάννης Μπουρλής:
Πιστεύω ότι, πολλοί καθηγητές κρύβονται πίσω από μία αυστηρή μάσκα και πίσω από μία έδρα και προσπαθούν όχι να αναπτύξουν σχέσεις με τους μαθητές, αλλά απλά να πούνε ένα μάθημα 45 λεπτά και να σηκωθούν να φύγουν. Είναι απλά τυπικοί. Δεν πιστεύω ότι αυτό είναι το σωστό. Θα πρέπει να υπάρχει ένας αλληλοσεβασμός και όχι μονόπλευρος σεβασμός. Αν κάποιος δεν σε σέβεται, δεν μπορείς να τον σεβαστείς.
Κατιάνα Λιοδάκη:
Κατατάσσω τους καθηγητές σε δύο ομάδες, τους καλούς και τους λίγο πιο αυστηρούς. Κατά την άποψή μου, οι καλοί καθηγητές είναι αυτοί που έρχονται πιο κοντά μας, καταλαβαίνουμε το μάθημά τους και μπορούν να αφιερώσουν 5 – 10 λεπτά από το μάθημά τους για τον μαθητή και ν’ ασχοληθούν μαζί του. Οι άλλοι καθηγητές, είναι περισσότερο τυπικοί. Έρχονται απλά για να κάνουν μάθημα και κυριαρχεί η ειρωνεία. Εντάξει, πρέπει να υπάρχει σεβασμός και από αυτούς αλλά και από εμάς, γιατί έχουν ξεφύγει λίγο τα πράγματα στις μέρες μας.
Αργύρης Κλάδης:
Όλοι οι καθηγητές είναι πολύ καλοί. Δεν πρέπει να λέμε άσχημα πράγματα γι’ αυτούς, δεν είναι σωστό, γιατί μπορεί να νομίζουν ότι κάνουν καλά τη δουλειά τους και να τους πειράζει.
Σημείωση: Αυτή ήταν η πρώτη μας επαφή και οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι, και οι δύο «πλευρές» έμειναν ενθουσιασμένες. Γι’ αυτό, συναποφασίσαμε να τα ξαναπούμε πολύ σύντομα. Μερικά από τα θέματα που θα συζητήσουμε και που τα έβαλαν τα ίδια τα παιδιά, είναι: α) εκπαιδευτικό σύστημα, β) βαθμολογία και βαθμοθηρία, γ) κοινωνικά ζητήματα όπως, διακρίσεις, ρατσισμός, κ.α., δ) τιμωρίες – αποβολές, ε) σχέσεις μαθητών – καθηγητών – γονιών και στ) επαγγελματικός προσανατολισμός.

El sistema ή πως η μουσική σώζει.

«Το Σύστημα είναι ό,τι πιο σημαντικό γίνεται παγκοσμίως για το μέλλον της κλασικής μουσικής»
(Sir Simon Rattle)

Το 1975 η Βενεζουέλα είχε δυο συμφωνικές ορχήστρες και ένα κοινό περίπου 1।000 ακροατών κλασικής μουσικής। Τότε σ’ ένα υπόγειο γκαράζ στο Καράκας ο οικονομολόγος και ερασιτέχνης μουσικός José Antonio Abreu, μερικοί δάσκαλοι εθελοντές και 11 παιδιά μαζεύονται για να φτιάξουν ορχήστρα με την πεποίθηση ότι η κλασική μουσική δεν πρέπει να είναι προσβάσιμη μόνο στην ανώτερη τάξη αλλά δικαίωμα και εφόδιο ζωής των μη προνομιούχων, επίσης. Την επόμενη μέρα τα παιδιά -αξιοσημείωτο είναι ότι δεν γνώριζαν μουσική- είναι 45 και την μεθεπόμενη 75. Αναλογιζόμενοι την κοινωνική κατάσταση στην Βενεζουέλα, όπου η συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών μεγαλώνουν μέσα στη φτώχεια, την βία και την εγκατάλειψη, η αθρόα προσέλευσή τους είναι σαφές ότι δεν βασιζόταν στην αγάπη τους για την μουσική που δεν γνώριζαν αλλά πρωτίστως στην ενστικτώδη ανάγκη τους να ενταχθούν σε μία δημιουργική ομάδα, να είναι μέρος συνόλου που παράγει έργο.
Ο José Antonio Abreu, εθελοντής στο όραμα ενός καλύτερου κόσμου (όπως τουλάχιστον περιγράφεται στα σχετικά άρθρα), κατάφερε το σχεδόν ακατόρθωτο: να ευαισθητοποιήσει το υδροκέφαλο κράτος να χρησιμοποιήσει μέρος των κεφαλαίων που εισρέουν από την παραγωγή πετρελαίου για την χρηματοδότηση του προγράμματος ευρέως γνωστού ως «El Sistema» (Το Σύστημα). Το πρόγραμμα τελικώς δεν χρηματοδοτήθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού αλλά από το Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Ανάπτυξης με μοναδικό σκοπό την σωτηρία των παιδιών από τους κινδύνους των πολυτάραχων δρόμων της χώρας και είναι σχεδόν απίστευτη, ακόμα και για αναπτυγμένες χώρες πόσο μάλλον για τριτοκοσμικές, η συνέπεια όλων των κυβερνήσεων στην διατήρηση του προγράμματος.

Η δομή του Συστήματος

Στις μέρες μας και στον τόπο μας που η συστηματική και σοβαρή ενασχόληση με την κλασική μουσική μεταφράζεται από πολλούς ή σαν «κουσούρι» ή σαν ταξικό χαρακτηριστικό ή –εσχάτως- ως κληρονομικό δικαίωμα, η ταραχώδης Βενεζουέλα και Το Σύστημα της έρχεται να αναπτερώσει τις ελπίδες εκείνων που οραματίζονται ένα καλύτερο κόσμο μέσω μουσικών δρόμων. Η δομή του συστήματος έχει την βάση της στις πολύ μικρές ηλικίες, με τα núclei, δηλαδή κέντρα εκπαίδευσης σπαρμένα σε όλες τις πόλεις της Βενεζουέλας, όπου γίνονται δεκτά όλα τα παιδιά από δύο χρονών, με μόνη προϋπόθεση την καθημερινή τετράωρη συμμετοχή τους στην μουσική εκπαίδευση.
Εκπαίδευση που διαφοροποιείται από την δυτική στο γεγονός ότι δεν στηρίζεται στην μοναχική μελέτη (μελανό σημείο στην χαρά που υπόσχεται η μουσική). Τα μαθήματα είναι ομαδικά και υποχρεωτικά καθώς επίσης η δημιουργία μικρών συνόλων που χρησιμοποιούνται και ως ομάδες μελέτης και η συμμετοχή αυτών στις ορχήστρες, από την πρώτη στιγμή της επαφής των παιδιών με το όργανο. Τα μουσικά σχήματα που ξεχωρίζουν έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο και στην ορχήστρα. Με λίγα λόγια Το Σύστημα καλλιεργεί την ομαδική δουλειά, την συνεργασία, την υπευθυνότητα και την κοινωνικότητα εξυπερετώντας με τον καλύτερο τρόπο το σκοπό του προγράμματος. Όπως πολλάκις αναφέρεται σε συνεντεύξεις των ανθρώπων της διοίκησης του El Sistema, ο σκοπός ποτέ δεν ήταν η αναζήτηση ταλέντων αλλά η καλλιέργεια του ταλέντου, με στόχο μια κοινωνία με πολίτες «οπλισμένους» με αυτοεκτίμηση. Η επιτυχία του σκοπού πιστοποιείται και από ενήλικες που είχαν την τύχη σαν παιδιά να περάσουν την πόρτα ενός núcleo με κοινό τόπο στις δηλώσεις τους την διαπίστωση ότι η μουσική δεν τους άνοιξε μόνο επαγγελματικές πόρτες αλλά κυρίως τους ορίζοντες του μυαλού τους. Αλλά ακόμα και οι στατιστικές της εγκληματικότητας, σε μία χώρα που κυριολεκτικά αιμορραγεί και η αστυνομία απουσιάζει, επιβεβαιώνουν το προφανές: η μουσική σώζει.


Στοιχεία – Αριθμοί

Από το 1975 όμως έως το 2007 τα νούμερα είναι εντυπωσιακά. Η κρατική επιχορήγηση ανέρχεται πλέον σε 29 εκατομμύρια δολάρια και σε αυτή πρέπει να προστεθούν και οι χορηγίες τραπεζών, καθοριστικές για την συνέχιση και ανάπτυξη του προγράμματος. καθώς και οι ιδιωτικές χορηγίες όπου το κυνήγι τους καλά κρατεί κι εκεί και παντού. Το αποτέλεσμα των διατιθέμενων κεφαλαίων είναι: 60 παιδικές ορχήστρες (από 2 έως 12 ετών), 120 νεανικές (πάνω από 12 ετών), 30 επαγγελματικές, 120 κέντρα εκπαίδευσης, αμέτρητα μουσικά σύνολα και η Simon Bolivar Youth Orchestra of Venezuela (με μέλη τους καλύτερους των τοπικών ορχηστρών ηλικίας από 12 έως 26 ετών) το καμάρι της χώρας, το σήμα κατατεθέν της στον αντίποδα των ποδοσφαιρικών ομάδων άλλων λατινοαμερικάνικων εθνών. Στο μουσικό οικοδόμημα εμπλέκονται ως μαθητές, δάσκαλοι, συνθέτες, οργανοποιοί και ό,τι άλλο αφορά την μουσική 250.000 άνθρωποι. Το 80% των παιδιών που η διαδρομή της ζωής τους πέρασε μέσα από το El Sistema συνεχίζουν ν’ ασχολούνται με την μουσική και μάλιστα πολλές φορές ως εθελοντές δάσκαλοι στη νέα γενιά του Συστήματος, η δική τους συνεισφορά στο όραμα μιας καλύτερης κοινωνίας, απόρροια της εκπαίδευσης που δέχθηκαν. Εθελοντισμός, που, τουλάχιστον οι συνεργάτες (ίσως και οι αναγνώστες) του TaR, γνωρίζουν καλά την όαση που δημιουργεί αλλά η πλειοψηφία των πολιτών, χαμένη στο στενά προσωπικό της συμφέρον, είτε αγνοεί είτε υποτιμά.
Στη Βενεζουέλα πλέον, ένας στους εκατό ανθρώπους ανήκει σε μία ορχήστρα και γίνεται η αφορμή ώστε το περιβάλλον του να έρθει σ’ επαφή με την κλασική μουσική –που το 1975 αριθμούσε 1.000 άτομα- και να γεμίζει τις αίθουσες συναυλιών στις πολλές παραστάσεις (αρκετές από τις οποίες δωρεάν) που δίνουν οι ορχήστρες. Η δυναμική του κοινού ήταν ικανή να εξαντλήσει τα εισιτήρια που εκδόθηκαν για σειρά 20 συναυλιών μιας τοπικής ορχήστρας.

Όπως όμως και να προσπαθήσω να περιγράψω την Simon Bolivar Youth Orchestra of Venezuela θα είναι αδύνατον να αποτυπώσω το συναίσθημα που ένοιωσα βλέποντας τα video που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο. Ο διευθυντής ορχήστρας περικυκλωμένος από μουσικούς Τόσοι πολλοί που αναρωτιέται κανείς, πώς οι βιολιστές χειρίζονται το τόξο τους. Τόσοι πολλοί που κάποιοι δεν συμμετέχουν στις παραστάσεις γιατί δεν τους χωράει η σκηνή. Και στα biz τους, ντυμένοι πια με τα χρώματα της χώρας τους, να χορεύουν παίζοντας. Τα μέλη της συγκεκριμένης ορχήστρας πληρώνονται, όσο θητεύουν στην ορχήστρα, σχεδόν τα διπλάσια από το μέσο μισθό της Βενεζουέλας. Ο ενθουσιασμός τους όμως, υποθέτω, πληρώνεται με την περηφάνια που νοιώθουν παίζοντας στο καλύτερο μουσικό σύνολο της χώρας τους, όπως ακριβώς νοιώθει και ο μαραθωνοδρόμος που τερματίζει στην κλασική διαδρομή.



Άντα Γαλάνη
(πηγή ।tar.gr/content/content/print.php?id=1140">http://www।tar.gr/content/content/print.php?id=1140)

Στο παρακάτω βίντεο δείτε τον Γουσταύο Ντουνταμέλ να διευθύνει την ορχήστρα Νέων Τερέζα Καρένιο। Ο Γκουσταύο Ντούνταμελ είναι ένα από τα μέλη του El Systema και σήμερα διευθύνει την ορχήστρα του Λος Άντζελες. Η Ορχήστρα Νέων Τερέζα Καρένιο, περιλαμβάνει τους καλύτερους μουσικούς λυκείων της Βενεζουέλας μέσω του πρωτοποριακού μουσικού προγράμματος Ελ Συστέμα. Εδώ, υπό την διεύθυνση του Γκουστάβο Ντουνταμέλ, παίζουν το δεύτερο μέρος της Συμφωνίας Νο. 10 του Σοστακόβιτς και το Ντανσόν Νο. 2 του Αρτούρο Μάρκες.

Ο ενθουσιασμός και το πάθος των νέων αυτών παιδιών θα σας συγκινήσει!


(Αφορμή για την παραπάνω ανάρτηση υπήρξε ένα mail, που μου απέστειλε ο κ. Καματερός και τον ευχαριστώ πολύ γι' αυτό. Αυτό που με συγκίνησε σε όλη αυτή την προσπάθεια είναι ο αγώνας ενός ανθρώπου να αποδείξει πως μπορεί οι νέοι άνθρωποι και να έχουν όνειρα και να τα πραγματοποιούν- ακόμη και οι νέοι που προέρχονται από τις κατώτερες κοινωνικές τάξεις.)