Συνάντηση με τη συγγραφέα Ελένη Σβορώνου!

Το Σαββατοκύριακο αυτό είναι αφιερωμένο σε δράσεις για το βιβλίο και στα πλαίσια αυτής της γιορτής συναντήσαμε τη συγγραφέα Ελένη Σβορώνου, που βρίσκεται στο νησί μας για τις Ημέρες Παιδικού Βιβλίου που διοργάνωσε ο Σύλλογος εκπαιδευτικών Π.Ε.  Κω-Νισύρου . Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε στο Πολύκεντρο Θαλασσινού και περιλάμβανε συζήτηση, εκπαιδευτικά  παιχνίδια δημιουργικής γραφής (τα οποία μας άρεσαν πάρα πολύ!!!) και ανταλλαγή ιδεών!

Η κ.Σβορώνου μας αιφνιδίασε αρχίζοντας εκείνη τη συζήτηση και ρωτώντας μας τι μας αρέσει στη Λέσχη Ανάγνωσης! Φυσικά η απάντηση ήταν επειδή μας αρέσει να διαβάζουμε βιβλία και να ταξιδεύουμε νοερά, να μοιραζόμαστε αυτές τις εμπειρίες με τους άλλους και να συζητάμε όσα μας άρεσαν στο βιβλίο που διαβάσαμε! Και η επόμενη ερώτηση ήταν ποια είναι τα αγαπημένα μας βιβλία και η αγαπημένη μας θεματολογία, οπότε εκεί οι απαντήσεις ήταν πολλές και διάφορες(Αγαπητέ Θεέ, Ο δωρητής, Κοσμοδρόμιο….) και τα θέματα (σχέσεις, εφηβεία, γονείς, μοναξιά…)

Στη συνέχεια ανακρίναμε εμείς την κ.Σβορώνου για το βιβλίο της  «Στον αστερισμό των διδύμων. Στην ερώτηση μας γιατί το βιβλίο τελειώνει με τη γνωριμία των δύο παιδιών και δεν παρουσιάζει και τη συνέχεια και εξέλιξη αυτής της γνωριμίας, μας απάντησε ότι το θέμα του βιβλίου δεν ήταν η σχέση των δύο παιδιών, αλλά η σχέση της ηρωίδας με τον εαυτό της. Εξάλλου όπως μας είπε η ίδια έχει ένα ελάττωμα ως συγγραφέας: δεν της αρέσει να πλατειάζει.

Στη συνέχεια- απαντώντας στην ερώτηση μας για το τι την ώθησε να γράψει ένα εφηβικό βιβλίο – μας είπε ότι μέσω διάφορων εκπαιδευτικών προγραμμάτων στα οποία συμμετέχει ( μια και η ίδια είναι ενεργό μέλος της WWF) και επισκέπτεται σχολεία έρχεται σε επαφή με εφήβους και ότι και η ίδια έχει περάσει από την εφηβεία, άρα γνωρίζει την ψυχολογία του εφήβου. Εξάλλου όλοι μέσα μας έχουμε όλες τις ηλικίες από τις οποίες έχουμε περάσει. Στην εφηβεία όμως είναι πολύ πιο έντονα τα συναισθήματα (το θέμα της αποδοχής από τους άλλους, η μοναξιά, οι σχέσεις με το άλλο φύλο, η αποδοχή της δικής μας ταυτότητας…).Άρα, όταν ο συγγραφέας γράφει, είναι όλα του τα διαβάσματα και όλα του τα βιώματα. Η προσπάθεια του κάθε φορά είναι να φωτίσει τον ήρωα του μέσα από τις πράξεις του(δείχνει και δεν λέει). Όλοι οι καλλιτέχνες αυτό προσπαθούν αν κάνουν(ζωγράφοι, σκηνοθέτες, συγγραφείς..).Ο αναγνώστης βγάζει το δικό του συμπέρασμα.  Ο συγγραφέας απλώς παρουσιάζει τα γεγονότα, αφού είναι ο αφηγητής και άρα ο μεσολαβητής ανάμεσα στον αναγνώστη και το έργο.

Στη συνέχεια ρωτήσαμε για ποιο λόγο γράφει τελικά κάποιος και η κ.Σβορώνου μας απάντησε ότι ο συγγραφέας γράφει για τον εαυτό του και με την ελπίδα ότι κάποιος θα διαβάσει το έργο του και θα το αγαπήσει. Μπαίνει στη θέση των ηρώων του, βάζει μάσκες/προσωπεία, ανακαλύπτει τις άπειρες περιπέτειες της ζωής. Ο συγγραφέας όμως δε βάζει ιδεολογήματα στο έργο του. Δεν είναι ηθικοπλαστικός ο ρόλος του. Επιπλέον οι ήρωες του δεν είναι μονοδιάστατοι-κινούνται στη γκρίζα ζώνη, κάπου ανάμεσα στο μαύρο και το άσπρο. Ο συγγραφέας επιλέγει συνήθως να διηγηθεί από την πλευρά ενός ήρωα (να μην είναι παντογνώστης αφηγητής), γιατί είναι δύσκολο να μπεις στο χαρακτήρα όλως των ηρώων.

Η κ.Σβορώνου μας μίλησε και για τη θεματολογία των ελληνικών βιβλίων λέγοντας πως οι ξένοι συγγραφείς τολμούν περισσότερο να θίξουν θέματα που άπτονται των σύγχρονων κοινωνικών σχέσεων (αλλαγή της οικογενειακής δομής, απουσία της κλασσικής πυρηνικής οικογένειας, προβλήματα υγείας, θάνατος…)αναφέροντας βιβλία όπως η Πίκρα του Χόρνμπυ (που το είχαμε διαβάσει και στη Λέσχη Ανάγνωσης   ) ή το Λίγο πριν πεθάνω της Τζένυ Ντάουνμαν.

Τέλος μιλήσαμε για την επιλογή των ψευδώνυμων (ο ήρωας στο βιβλίο δεν παρουσιάζεται με το κανονικό του όνομα αλλά ως roller s ) και τη χρήση των κοινωνικών δικτύων. Στο facebook -ας πούμε -αυτό που κυριαρχεί είναι η εικόνα και η χρήση ψευδώνυμων , οπότε παύει το άτομο να είναι ο εαυτός του και είναι η εικόνα του. Ο άνθρωπος δεν αποδέχεται έτσι τις ατέλειες του αλλά προσπαθεί να τις εξομαλύνει και να παρουσιάσει έναν άλλο εαυτό.

Ευχαριστούμε την κ.Σβορώνου για το υπέροχο απόγευμα που μας χάρισε  και ευχόμαστε να ξανασυναντηθούμε μαζί της!

Από το ημερολόγιο ενός γαϊδάρου

Μια ανοιξιάτικη μέρα καθόμουνα και έτρωγα το σανό που μου είχε βάλει το αφεντικό μου.Το απόγευμα ήρθαν και με πήραν τρία άτομα και με πήγαν σε ένα μεγάλο μέρος με πολλή θάλασσα, αλλά δεν ήμουν μόνος μου -είχε και άλλα γαϊδουράκια και ένα μεγάλο σιδερένιο πράγμα(δεν ήξερα τι ήταν). Εκεί που καθόμουνα μου περάσανε δύο σκοινιά και φώναζαν οι άνθρωποι "σηκώστε το!!.Ξαφνικά χάθηκε η γη κάτω από τα πόδια μου.Με βάλανε σε αυτό το σιδερένιο πράγμα και ταξίδευα για αρκετό καιρό.Μερικούς φίλους μου τους πέταξαν στη θάλασσα, γιατί πέθαναν στο ταξίδι.Πεινάω, κάτι θέλω να φάω...

Μετά από μέρες φτάσαμε και μας κατέβασαν από το σιδερένιο αυτό πράγμα και μας έβαλαν να κουβαλήσουμε κάτι ξύλινα κουτιά .Μου φόρτωσαν όπλα και άλλα πολλά πράγματα και μας έβαλαν να περπατάμε για ώρες ολόκληρες, ώσπου βρήκαμε ένα μεγάλο λιβάδι. "Ωραία, θα φάω!", σκέφτηκα από μέσα μου.Εκεί που έτρωγα άκουσα φωνές και περίεργους θορύβους. Άνθρωποι έτρεχαν πέρα δώθε. Και ξαφνικά είδα από πάνω μου κάτι μεγάλα σιδερένια πράγματα σαν πουλιά , που πετούσαν κάτι άσπρα πράγματα , τα οποία μόλις έφταναν στο λιβάδι έσκαγαν και σκοτώνονταν πολλοί άνθρωποι και ζώα. Και τότε κατάλαβα ότι ήμουν στον πόλεμο και άρχισα να κλαίω.Φοβόμουνα πάντα και αναρωτιόμουν, γιατί οι άνθρωποι ήθελαν να πεθαίνουν .Καλά αυτοί, αλλά εμείς τι φταίμε;Που μας ταλαιπωρούν , μας παίρνουν από το σπίτι μας ;Μας ρώτησαν αν θέλουμε να πεθάνουμε;;

Παντελής Σαλαχώρης, Γ4

Τα ζα παίρνουν τον λόγο ...(2)

Εμείς τα ζώα είμαστε οι πρωταγωνιστές σε κάθε πόλεμο.Οι άνθρωποι έχουν χρησιμοποιήσει σχεδόν το μισό ζωικό βασίλειο σε μάχες.Μπορούμε να μεταφέρουμε στη ράχη μας θριαμβευτές , νικητές ακόμα και ηττημένους.Μπορούμε να ταξιδεύουμε χιλιόμετρα, να υπομένουμε δύσκολες καταστάσεις , όμως δεν είναι λίγες οι φορές που εμείς σώζουμε ανθρώπινες ζωές .Αρκετοί εκτιμούν την προσφορά μας , όμως οι περισσότεροι μας εκμεταλλεύονται.Ας αναλογιστούν πόσο πολύτιμα είμαστε , πόσα μηνύματα ειρήνης, ελπίδας και αισιοδοξίας έχουμε μεταφέρει.

Θανάσης Προύντζος, Γ4


"Εσείς οι άνθρωποι, οι πολιτισμένοι, οι ανώτεροι όλων σε αυτόν τον πλανήτη.Εμείς τα ζώα, τα ανήμερα πλάσματα, χωρίς μυαλό και λογική. Αν αυτό είναι η αλήθεια, τότε γιατί μας βασανίζετε με αυτόν τον τρόπο. Μας παίρνετε με το έτσι θέλω και μας πάτε σε μέρη μακρινά.Μας φορτώνετε και ξεφορτώνετε σαν να είμαστε πραμάτεια. Κουβαλάμε στις πλάτες μας τα όπλα τα δικά σας, που χρησιμοποιείτε στο δικό σας πόλεμο!Χάνουμε τη χαρά της ζωής, το ζευγάρωμα στο καταπράσινο λιβάδι.Και στο τέλος χανόμαστε και οι ίδιοι.Τι φταίμε;Ποιος ο λόγος να συμμετέχουμε σε αυτήν την τρέλα, σ αυτή τη φρίκη;Πως αποκαλείτε τους εαυτούς σας ανθρώπους, αν δεν δείχνετε λίγη ανθρωπιά;

Φωτεινή Παπαθωμά, Γ4

Τα ζα καταγγέλουν...

Εσείς οι άνθρωποι είστε αχάριστοι και ανόητοι.Δεν εκτιμάτε ό,τι σας χάρισε η φύση και σκοτώνεστε μεταξύ σας.Εμείς όμως τι φταίμε;;
Μας σέρνετε σε καράβια και σε μέρη μακρινά από τα λιβάδια μας.Πεθαίνουμε στο δρόμο, αλλά εσάς δεν σας νοιάζει.Μετά μας φορτώνετε με κάτι σίδερα- όπλα ακούσαμε ότι τα λένε- και μας βάζετε να περπατάμε με τις ώρες.Κουραζόμαστε, αλλά δε σας νοιάζει.Έπειτα υπάρχουν και κάτι άλλοι άνθρωποι που μας σκοτώνουν .
Καλά εσείς έχετε πολέμο, εμείς γιατί;Και στέλνουν και τα μεγάλα πουλιά για να μας πετάνε φωτιά.Εμείς θέλουμε να είμαστε στα λιβάδια μας και να ζευγαρώνουμε , όχι νε είμαστε στον πόλεμο.
Έντι Ντρέου, Γ3

Το Γ4 λέει ΟΧΙ ΣΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ!!

21^η Μαρτίου, Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης και Ημέρα κατά του Ρατσισμού. Φέτος είπαμε να συνδέσουμε τις δύο γιορτές και να κινητοποιήσουμε τους μαθητές του σχολείου να συμμετέχουν. Οι μαθητές του Γ4΄ λοιπόν συγκεντρώθηκαν χτες το απόγευμα για να προετοιμάσουν την εκδήλωση αυτή.Η Άννα έκανε και τον παπαράτσι και έτσι έχουμε άφθονο φωτογραφικό υλικό!

Κατά τις 5 και μισή μαζευτήκαμε στο σχολείο και αρχίσαμε τη δράση! Τα παιδιά άρχισαν να γράφουν κείμενα

να κατασκευάζουν χειροτεχνίες

να ζωγραφίζουν.

Επίσης έφτιαξαν λουλούδια οριγκάμι και τα μοίρασαν σήμερα στους συμμαθητές τους

 τύπωσαν αυτοκόλλητα με την ευγενική χορηγία του σχολείου και τα μοίρασαν σε όλους τους μαθητές και καθηγητές του σχολείου και στο συστεγαζόμενο σχολείο

και στα διαλλείματα συνέλεξαν υπογραφές κατά του ρατσισμού !!Όποιος ήθελε έγραφε κάτι για το ρατσισμό και υπέγραφε παίρνοντας δωράκι το λουλουδάκι του!Κορυφαία θέση είχε το πανό που δημιούργησε ο καλλιτέχνης μας, ο Εριόν από το Γ3 -και εδώ πρέπει να αναφέρουμε ότι πολλά παιδιά από το Γ3 έφτιαξαν έργα σε χαρτόνι και συμμετείχαν στην εκδήλωση.

Παράλληλα στο χώρο του σχολείου ακουγόταν μουσική με αντιρατσιστικό περιεχόμενο και γενικά η ατμόσφαιρα ήταν γιορταστική! Σε επόμενη ανάρτηση θα ακολουθήσει πλήρες φωτογραφικό υλικό με τις εργασίες των παιδιών, όπως αναρτήθηκαν και παρουσιάστηκαν στους συμμαθητές τους.
Το σημαντικότερο που αποκομίσαμε από τη σημερινή εκδήλωση ήταν ότι ενωμένοι μπορούμε να καταφέρουμε πολλά και ότι μπορούμε να προκαλέσουμε και τους άλλους να προβληματιστούν και να συμμετέχουν σε τέτοιες εκδηλώσεις.
Ακολουθεί ένα βίντεο που δημιούργησαν μαθητές του Γ3 και Γ4 (Σεμπάστιαν Ντερντούσα και Τιμούρ Σουμών) συγκεντρώνοντας βίντεο από καμπάνιες κατά του ρατσισμού.

21η Μαρτίου : Πολεμάμε το ρατσισμό με την ποίηση!

Όλοι γνωρίζουμε ότι η 21η Μαρτίου είναι Παγκόσμια Ημέρα Κατά του Ρατσισμού αλλά και Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. Έτσι φέτος είπαμε να τιμήσουμε την Ημέρα με μια σειρά δράσεων, που θα αποδεικνύουν ότι και η ποίηση αποτελεί όπλο ενάντια στον ρατσισμό. !Αρχίζουμε με την ανάρτηση του ποιήματος που έγραψε ο Γιώργος ο Ρουτζαμάνης από το Γ4 ειδικά για τη μέρα αυτή.

Είδα το Χριστό σε αγκυλωτό σταυρό,

σταυρωμένο με ένα μαύρο κι ένα Ασιάτη

αμαρτωλοί κριθήκαν κάτω από τον ουρανό

που βρέχει καρφιά ματωμένα αντί νεράκι

 

Χαμένοι στο οικοδόμημα του δαίδαλου

μες στο μυαλό λαβύρινθος, μίτο να κρατάνε

ένα καθρέφτη μέσα αντί μινώταυρο

το τέρας στους άλλους, στο εγώ τους το κοιτάνε.

 

Με ένα ουράνιο τόξο

ρίχνονται τα βέλη με χρώματα επάνω στις καρδιές

αφού περάσει η καταιγίδα και φανεί ο ήλιος

να γυρίσουν οι νυχτερίδες πίσω στις σπηλιές

 

οι ψυχές οι θυμωμένες, που βάφτηκαν στο αίμα

σαν ζωγράφοι του πόνου με καμβάδες τις ουλές

καταλάβαν πως η τέχνη που μάθαν είναι ψέμα

γιατί οι ζωγραφιές που τέλειωναν ήτανε λευκές

 

Στον εαυτό σας πάντα ψέματα του λέγατε

Αιγαίο Στύγα όταν ήρθανε οι βάρκες

κρυφό μίσος που ψάχνει αιτία για να βγει

ο ρατσισμός για λίγους, είναι έχθρα για τους πάντες

 

Αναστήθηκε ο Χριστός και μετανάστευσε

την αγάπη δεν ακούσατε, μίσος μόνο δώσατε

ακόμα οι τρύπες στις παλάμες ανοιχτές

να νιώθει το πόνο της μάνας που γιο της σκοτώσατε

Ο Ντεγκά και οι μπαλαρίνες του

Εντγκάρ Ντεγκά

Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπέλ

Βρισκόμαστε έξω από το σπίτι του μεγάλου εφευρέτη του τηλεφώνου Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ




- Γεια σας! Είμαι ο δημοσιογράφος Ντεμιράι Ρούντι και εργάζομαι σε μια μεγάλη εφημερίδα. Θα ήθελα να σας κάνω μερικές ερωτήσεις .

- Γεια σου και σε εσένα! Είπες πως εργάζεσαι σε μια μεγάλη εφημερίδα, αν επιτρέπεται σε ποια;

- Εργάζομαι στο Βήμα της Κω.

- Πες μου τι θες να μάθεις για μένα;

- Λοιπόν ξεκινάμε;

- Ξεκινάμε!

- Από που είναι η καταγωγή σας και πότε γεννηθήκατε;

- Γεννήθηκα στις 3 Μαρτίου του 1847 στην Σκωτία

- Δηλαδή σαν να λέμε ότι είστε 100 κάτι ετών!!!

- Γέρασα! Ανάθεμα τα χρόνια που πέρασαν τόσο γρήγορα.

- Μπα μην το λέτε αυτό! Πότε εφηύρατε το τηλέφωνο;

- Τι μου θύμισες τώρα. Το τηλέφωνο…… Αυτό το μαραφέτι το εφηύρα όταν ήμουν 29 ετών- δηλαδή το 1876

- Έχουμε ακουστά ότι υπάρχει μια εταιρεία με το όνομά σας. Τι έχετε να πείτε για αυτή;

- Α ναι! Το είχα ξεχάσει εντελώς.

- Γι αυτό είμαι εγώ εδώ. Για να σας τα θυμίσω όλα!

- Το 1877, ένα χρόνο μετά ίδρυσα μια εταιρεία με το όνομα Τηλέφωνο Μπελ.

- Ποια ήταν η ποιο σημαντική σας εφεύρεση;

- Το 1880 διαβίβασα το πρώτο ασύρματο μήνυμα και πρόσφατα ανακάλυψα το photophone. Αυτή πιστεύω πώς ήταν η πιο σημαντική μου εφεύρεση.

- Πείτε μας λίγα λόγια για το τι ακριβώς ήταν το photophone.

- Το photophone, ήταν γνωστό ως ραδιόφωνο. Σε αυτή μου την εφεύρεση με βοήθησε ο Charles Sumner Tainter.Δυο χρόνια αργότερα με καταστούν πλήρη συνεργάτη στο Volta Ένωσης Εργαστηρίων, που δημιουργήθηκε και χρηματοδοτήθηκε από την Bell.

- Έχουμε πληροφορίες ότι κάτι έγινε το 1875. Τι έχετε να μας πείτε;

- Το 1875 ενώ πειραματιζόμουν με το τηλέφωνο, ανακάλυψα ότι μπορούσα να ακούσω ήχο πάνω από ένα σύρμα. Ο ήχος ήταν από ένα ρολόι..

- Ποια ήταν η μεγαλύτερή σας επιτυχία;

- Η μεγαλύτερη μου επιτυχία ήταν στις 10 Μαρτίου του 1876 που σημαδεύτηκε όχι μόνο από τη γέννηση του τηλεφώνου, αλλά και το θάνατο του τηλέγραφου πολλαπλών. Η επικοινωνία ανακάλυψα ότι γινόταν μέσω ηλεκτρισμού.

- Σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο που αφιερώσατε σήμερα. Ελπίζω να τα ξαναπούμε!

- Γεια σου! Εγώ ευχαριστώ που μου θύμισες το παρελθόν μου. Στο καλό και να μας ξανάρθετε!



Μόλις τελείωσε η συνέντευξη με τον μεγάλο εφευρέτη του τηλεφώνου Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ. Δείτε αύριο την εφημερίδα που περιέχει την συνέντευξη και περιμένουμε σχόλια στο Facebook για το αν σας άρεσε η συνέντευξη.

Ρούντι Ντεμιράι, Γ3

"Αν είσαι ζωγράφος, πρέπει να ζωγραφίζεις'' Βίνσεντ Βαν Γκόγκ

Η μαθήτρια Θεοδώρα Χατζηνικολάου από το Γ5 παρουσιάζει την εργασία της για τον ζωγράφο Βίνσεντ Βαν Γκόγκ.

Vincent Van Gogh

ΑΛΕΧΑΝΤΕΡ ΓΚΡΑΧΑΜ ΜΠΕΛ

Γ.Ψ. - Καλησπέρα σας κύριε Μπελ .
Α.Μ. - Καλησπέρα .
Γ.Ψ. - Πότε και που γεννηθήκατε ;
Α.Μ. - Γεννήθηκα στις 3 Μαρτίου , το 1847 στο Εδιμβούργο της Σκωτίας .
Γ.Ψ. - Πολύ ωραία ,μπορείτε να μας πείτε λίγα λόγια για την οικογένεια σας ;
Α.Μ. - Βεβαίως , ο πατέρας μου ήταν ο Αλεξάντερ Μέλβιν μπελ , γνωστός ρήτορας με 200 εκδόσεις βιβλίων για την βελτίωση της παιδείας των κωφαλάλων . Επίσης είχα και δύο αδέλφια τα οποία τα συνέχισαν το έργο του πατέρα μου , δυστυχώς όμως πέθαναν και οι δύο τους από φυματίωση . Στενοχωρηθήκαμε πολύ και αναγκαστήκαμε με τους γονείς μου να φύγουμε στο Οντάριο της Αμερικής .
Γ.Ψ. - Λυπάμαι πολύ για τα αδέρφια σας. Μπορείτε να μου πείτε για τα πρώτα χρόνια των σπουδών σας;
Α.Μ. - Λοιπόν, παρακολούθησα μαθήματα στο βασιλικό γυμνάσιο του Εδιμβούργου και στην συνέχεια σπούδασα στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου και στο κολέγιο του Λονδίνου.
Γ.Ψ. - Ποια ήταν τα πρώτα χρόνια της καριέρας σας.
Α.Μ. –Δίδασκα στην κομητεία Μόρει στην σχολή Σκίνερς , ασκώντας στους μαθητές στη μουσική και στην σωστή έκφραση λόγου. Παράλληλα σπούδασα στην Ακουστική. Αργότερα δίδασκα στο Πανεπιστήμιο της Βοστόνης σε θεματολογία σχετικά με τη διδασκαλία της ομιλίας των κωφαλάλων και το 1872 άνοιξα δίκια μου σχολή όπου εκπαίδευα καθηγητές για κωφάλαλους.
Γ.Ψ. - Καταπληκτικά, έχετε δικιά σας οικογένεια.
Α.Μ. - Ναι, φυσικά, το 1877 παντρεύτηκα την κωφάλαλη πρώην μαθήτρια μου και μαζί κάναμε δύο πανέμορφα κοριτσάκια.
Γ.Ψ. - Μπράβο σας , να σας ζήσουν, και τώρα ήρθε η μεγάλη στιγμή να μας μιλήσετε για τις δύο μεγάλες σας εφευρέσεις , τον τηλέγραφο και φυσικά το τηλέφωνο.
Α.Μ. - Λοιπόν, το 1903 ανακάλυψα τον πολλαπλό τηλέγραφο ενώ τις πρώτες μου σημειώσεις σχετικά με το τηλέφωνο έγραψα τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου.
Γ.Ψ. - Μπορείτε να μας πείτε περισσότερες λεπτομέρειες για το πώς φτιάξατε το τηλέφωνο;
Α.Μ. - Το τηλέφωνο περιλάμβανε μια ελαστική μεμβράνη από σίδηρο, που βρισκόταν μπροστά από ένα σιδηρομαγνητικό πυρήνα , περιτηλυγμένο με μονωμένο αγωγό.
Γ.Ψ. - Φανταστικό, στην ζωή σας όμως κάνατε και άλλες πολλές εφευρέσεις, μπορείτε να μας πείτε μερικές από αυτές;
Α.Μ. - Βέβαια, το 1877 έφτασα στην ανακάλυψη ενός ήχου που παράγεται με την χρήση μιας φωτεινής δέσμης , την ονόμασα φωτόφωνο. Το 1880 ανακάλυψα το γραμμόφωνο, χρησιμοποίησα δίσκους από κερί και χαρακτηριστικά στελέχη με ελεγχόμενη ταχύτητα, κατορθώνοντας να γράψω στους δίσκους αυτούς κάποιους ήχους και να τους αναπαράγω. Επίσης ίδρυσα εταιρία αεροπορικών πειραμάτων με την συμμετοχή της συζύγου μου, για την δυνατότητα πτήσης του ανθρώπου, κατασκεύασα δύο τεράστιους χαρταετούς και κατάφερα να σηκώσω από τη γη έναν άνθρωπο. Το 1919 κατασκεύασα ένα θαλάσσιο σκάφος με πτερύγια καταφέρνοντας να το κινήσω, τοποθετώντας δύο τεράστιες μηχανές μεγάλης ισχύος , με ταχύτητα των 70 μιλιών την ώρα. Αυτές είναι μερικές από τις πιο ωραίες μου εφευρέσεις .
Γ.Ψ. -Σας θαυμάζω πολύ και είστε από τους πιο δημιουργικούς και ανθρώπους που έχω γνωρίσει, γιατί παρότι σε όλη την ζωή σας ασχοληθήκατε με την ομιλία και τα προβλήματα των κωφαλάλων, ήσασταν πολύ ανήσυχος και ποτέ δεν σταματήσατε να ερευνάτε, να εφευρίσκετε και να πειραματίζεστε.

Α.Μ. - Σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια.
Γ.Ψ. - Εγώ σας ευχαριστώ που δεχτήκατε να μας μιλήσετε για την ζωή σας , αντίο και σας εύχομαι και άλλες πολλές εφευρέσεις .
Α.Μ. - Σας ευχαριστώ, για σας .

 Γιάννης Ψαράς, Γ5

ΚΑΡΟΛΟΣ ΝΤΙΚΕΝΣ "Ο ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΟΣ ΜΥΘΙΣΤΟΡΙΟΓΡΑΦΟΣ"

ΔΗΜ: Κύριε Ντίκενς, σας ευχαριστώ που μου δίνετε την ευκαιρία να σας πάρω αυτή την συνέντευξη.
ΝΤΙΚΕΝΣ: Να στε καλά.
ΔΗΜ: Κύριε Ντίκενς, ξέρω πως προέρχεστε από μια φτωχή οικογένεια. Πως βιώσατε αλήθεια την φυλάκιση του πατέρα σας?
ΝΤΙΚΕΝΣ: Πληγώθηκα βαθιά από το γεγονός, ωστόσο πήρα απόφαση να αγωνιστώ για να γλιτώσω από την φτώχεια και τα χρέη του πατέρα μου.
ΔΗΜ: Δηλαδή τι αποφασίσατε?
ΝΤΙΚΕΝΣ: Στα 15 μου διέκοψα το σχολείο και εργάστηκα σε εργοστάσιο βερνικιών ώστε να βοηθήσω την οικογένεια μου.
ΔΗΜ: Πως νιώσατε που σταματήσατε το σχολείο?
ΝΤΙΚΕΝΣ: Στεναχωρήθηκα πολύ όμως εκείνη την περίοδο δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο από το να δουλέψω για να συντηρήσω την οικογένεια μου.
ΔΗΜ: Μείνατε πολύ καιρό σ αυτό το εργοστάσιο?
ΝΤΙΚΕΝΣ: Ευτυχώς όχι. Μετά από λίγο καιρό ο πατέρας μου πήρε μια απροσδόκητη κληρονομιά. Βγήκε από την φυλακή κ εγώ γύρισα στο σχολείο.
ΔΗΜ: Κύριε Ντίκενς πότε αρχίσατε να ασχολείστε με την συγγραφή?
ΝΤΙΚΕΝΣ: Όταν έπιασα δουλειά ως ανταποκριτής σε μια εφημερίδα. Τις ελεύθερες ώρες μου έγραφα διηγήματα βάζοντας μέσα πρόσωπα που συναντούσα στο δρόμο αλλά κ φανταστικά.
ΔΗΜ: Ποιο  ήταν και πότε εκδόθηκε το 1ο σας έργο?
ΝΤΙΚΕΝΣ: Το 1ο μου έργο ήταν το "Σκιαγραφήματα του Μποζ"το 1836.Αργοτερα την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε το έργο μου "Τα χαρτιά του Πικγουικ" που η αλήθεια είναι πως έγινε ανάρπαστο. Μετά εκδόθηκε το έργο μου "Ολιβερ Τουίστ".
ΔΗΜ: Από που εμπνευστήκατε αυτό το έργο κ. Ντίκενς?
ΝΤΙΚΕΝΣ: Από τις περιοδείες μου που έκανα ως ανταποκριτής της εφημερίδας.
ΔΗΜ: Θα ήθελα να μιλήσουμε και για την οικογένεια σας- αν δεν σας ενοχλεί βέβαια.
ΝΤΙΚΕΝΣ: Καθόλου.  Είμαι παντρεμένος με την Αικατερίνη Χογκαρθ και έχω ήδη 9 παιδιά και ζω σε μεγάλο σπίτι στην εξοχή.
ΔΗΜ: Κ. Ντίκενς θα ήθελα να σας ρωτήσω για το ταξίδι σας στην Αμερική. Πως σας φάνηκαν οι άνθρωποι εκεί?
ΝΤΙΚΕΝΣ: Η αλήθεια είναι πως οι Αμερικανοί είναι ακαλλιέργητοι, είχαν δούλους και μασούσαν συνέχεια καπνό. Γι' αυτό και εγώ έγραψα τις εντυπώσεις μου από την Αμερική στο έργο μου "Αμερικανικά Σημειώματα".
ΔΗΜ: Μια τελευταία ερώτηση. Είναι αλήθεια ότι στο έργο σας "Δαβίδ Κοπερφιλντ" είναι η αυτοβιογραφία σας?
ΝΤΙΚΕΝΣ: Πράγματι στο πρόσωπο του κ.Μικομπ αποθανατίζω τον πατέρα μου ενώ στου Δαβίδ τον εαυτό μου.
ΔΗΜ: Κ. Ντίκενς σας ευχαριστώ που για τον πολύτιμο χρόνο σας.
ΝΤΙΚΕΝΣ: Και εγώ σας ευχαριστώ κύριε Φώτη.

Γιώργος Φώτης

"Να μην συμβιβάζεστε, να είστε περήφανοι.." Νίκος Καζαντζάκης

Ηράκλειο,1956

Βρίσκομαι στο σπίτι του Νίκου Καζαντζάκη, σκοπός της επίσκεψής μου είναι μια συνέντευξη από τον σπουδαίο συγγραφέα και ποιητή.

- Καλησπέρα σας, θα ήθελα , με αφορμή την βράβευσή σας στην Βιέννη, θέλω να σας κάνω κάποιες ερωτήσεις σχετικά με το συγγραφικό σας έργο και τη ζωή σας.

- Καλησπέρα παιδί μου, είμαι πρόθυμος να σου απαντήσω.

- Ως γνωστόν, τιμηθήκατε με το βραβείο Ειρήνης  στη Βιέννη. Πόσο σημαντική θεωρείται αυτή την διάκριση ;

- Θεωρώ ότι είναι μια αναγνώριση της μακροχρόνιας προσπάθειάς μου, για να δείξω την αξία της ειρήνης και της ελευθερίας στην πορεία των λαών. Ξέρεις, είχα προταθεί άλλες 3 φορές για το βραβείο Νόμπελ.

- Ποιό έργο σας θεωρείται πιο σημαντικό ;

- Κάθε έργο που έχω γράψει , για μένα έχει ξεχωριστή  αξία , γιατί το καθένα αναφέρεται σε μία διαφορετική περίοδο της ζωής μου. Όμως , η Ασκητική κατέχει ιδιαίτερη θέση στην καρδία μου .

- Τι λέει για εσάς το όνομα Αλέξης Ζορμπάς ;

- Ο Έλληνας όπως έπρεπε να είναι . Ένας άνθρωπος αδέσμευτος , ανεξάρτητος και ασυμβίβαστος , το υπόδειγμα κάθε Έλληνα.

- Πώς δεχτήκατε από την εκκλησία τον αφορισμό για το βιβλίο σας  Ο τελευταίος πειρασμός ;

- Με άφησε εντελώς αδιάφορο . Δεν με ξάφνιασε καθόλου , δεν περίμενα τίποτα διαφορετικό. ‘Ετσι  και αλλιώς την αναγνώριση του έργου μου δεν την περιμένω από ανθρώπους με μεγάλους σταυρούς  και χρυσά άμφια. Την αναγνώριση την περιμένω από τον απλό λαό.

- Τι θα συμβουλεύατε εμάς τους νέους ανθρώπους ;

- Να μην συμβιβάζεστε, να είστε περήφανοι , να ακολουθήσετε το παράδειγμα του Αλέξη Ζορμπά.

- Σας ευχαριστώ πολύ.

 Θανάσης Προύντζος, Γ4

"Την ελευθερία να μην την ξεχάσουν εκεί στο μέλλον", Μάρξ

                                                                                                                   15 Φεβρουαρίου 2012 Κω

Σήμερα κατόπιν 2 εβδομάδων σκληρής δουλειάς στο επιστημονικό κέντρο η πύλη του χρόνου είναι έτοιμη. Η μόνη χρονιά  που εγκαταστήσαμε και το μόνο μέρος είναι  «Λονδίνο 1880». Σύμφωνα με πηγές εκεί βρίσκεται ο άνθρωπος  που θέλουμε να συναντήσουμε, ο Κάρλ Μάρξ. Περνάω τη πύλη.

                                                                                                      

                                                                                                             15 Φεβρουαρίου 1880 Λονδίνο

Ναι, τα καταφέραμε! Στέκομαι μπροστά από τη πόρτα του Καρλ Μαρξ. Χτυπάω και ανοίγει ο ίδιος. Τα σημάδια της γήρανσης ήταν εμφανή στο πρόσωπό του.

-Γεια σας κύριε Μάρξ.

-Γεια σου.

-Είμαι ένας δημοσιογράφος και θα ήθελα να σας πάρω μια συνέντευξη.

-Πέρνα μέσα. Δούλευα και εγώ ως δημοσιογράφος πριν χρόνια, αλλά τώρα γέρασα.

Μπαίνουμε στο καθιστικό.

-Κάθισε .Θες κάτι να σε κεράσω;

-Όχι ευχαριστώ.

-Αρχικά πως σε λένε.

-Εντμίρ Ντρέου  και έχω έρθει από το μέλλον .

-Από το μέλλον!!! Απίστευτο!!

-Και όμως.

 Σώπασε για λίγο. Φαινόταν σκεπτικός

-Ωραία ταξιδιώτη. Σε ακούω. Τι θέλεις να μάθεις;

- Τι σας οδήγησε στο να γράψετε τα βιβλία σας και ειδικότερα το Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος;

-Ε, για να σκεφτώ. Λοιπόν ο κυριότερος λόγος ήταν η αδικία που έβλεπα γύρω μου .Η εκμετάλλευση των εργατών από τους αστούς και τους κεφαλαιοκράτες .Η απελπισία τους, η ανάγκη τους για κάτι να τους στηρίξει , να τους εμψυχώσει, να αναγνωρίσει τα δικαιώματα τους. Συγκεκριμένα να παρουσιάσω ένα σύστημα στο οποίο θα υπήρχε  ισότητα και θα ευνοούνταν όλοι.

- Έτσι και το «από τον καθένα ανάλογα με τις δυνατότητες του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του»

-Ακριβώς!

-Θα μπορούσατε  να το εξηγήσετε λίγο αυτό;

-Εδώ θέλω να πω πώς σε μία κοινωνία- έτσι όπως πιστεύω εγώ πως πρέπει να είναι- οι άνθρωποι πρέπει να παράγουν και να προσφέρουν σύμφωνα με τις δυνατότητες τους και να δέχονται σύμφωνα με  αυτά που έχουν ανάγκη.

-Δηλαδή μια κοινωνία αλληλοβοήθειας;

-Ακριβώς! Έτσι θα μπορέσει να υπάρξει μια σταθερή ανάπτυξη, χωρίς όμως η ανάπτυξη αυτή να περιορίζεται σε ένα μικρό ποσοστό ανθρώπων.

-Θα ήθελα να σας ρωτήσω αν το βιβλίο σας γράφτηκε με σκοπό να αναπτύξει  τα θέματα του καπιταλισμού και του σοσιαλισμού η και για να υπάρξει  βάση και οδηγός για την προλεταριακή επανάσταση που θα ανατρέψει την κυριαρχία της Αστικής τάξης.

-Σαφώς και το μεγαλύτερο κομμάτι είναι θεωρητικό, χωρίς αυτό να σημαίνει  πως δεν μπορεί να εφαρμοστεί πρακτικά .Ο  στόχος είναι να εμπνεύσουμε μια επανάσταση κατά των αστών και να καταλάβει τη εξουσία ο λαός.

-Πήρατε μέρος σε επανάσταση ;

-Όχι. Ήμουν βέβαια βασικός παράγοντας στην ίδρυση της Διεθνούς Εργατικής Ένωσης που ονομάστηκε αργότερα ‘Πρώτη Σοσιαλιστική Διεθνής’, το 1864.Δυστυχώς αυτοδιαλύθηκε το 1872.Σε επανάσταση όμως δεν πήρα ποτέ μέρος.

-Ε, δεν πειράζει! Το έργο σας είναι πιο σημαντικό και θα οδηγήσει άλλους στην επανάσταση και με επιτυχία. Θα εμπνεύσει πολλούς  ανθρώπους.

-Θα ήθελα να μην τα μάθω. Αλλά χαίρομαι που το έκανα.

-Έχω μια απορία όσον αφορά την αλλοτρίωση. Λέτε πώς η λαϊκή δύναμη πρέπει να αφαιρέσει της βιομηχανίες  από τους κεφαλαιοκράτες δια της βίας. Αυτό θεωρείτε ληστεία.

-Εδώ κάνεις λάθος. Οι κεφαλαιοκράτες  κερδοσκοπούν σε βάρος του λαού χωρίς να τους λυπούνται. αυτό είναι ληστεία. Όταν ο εργάτης παράγει περισσότερα από ότι πληρώνεται, αυτό είναι ληστεία. Όταν αναγκάζουν τους εργάτες να δουλεύουν 12ωρο  και να τους πληρώνουν για 4ωρο, αυτό είναι ληστεία. Η αλλοτρίωση είναι ο τρόπος που οι εργάτες λαμβάνουν  αυτό που δικαιούνται.

-Αυτά είναι αρκετά. Σας ευχαριστώ πολύ για όλα. Για τη συνέντευξη και για τα έργα σας. Είναι ώρα να πηγαίνω.

-Κάτι τελευταίο : την Ελευθερία φρόντισε να μην τη ξεχάσουν εκεί στο μέλλον.

-Θα προσπαθήσω.

Καθώς η πόρτα του σπιτιού έκλεινε πίσω μου και η πύλη του χρόνου άνοιγε μπροστά μου θυμήθηκα πως οι άνθρωποι στην εποχή μου είχαν ήδη ξεχάσει την ελευθερία.

(Το κείμενο αυτό περιέχει μυθοπλαστικά στοιχεία και δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως αληθινός λόγος του Κάρλ Μάρξ ούτε περιέχει σωστά στοιχεία για τα βιβλία του.)

Κάρλ Μάρξ

Έντι Ντρέου, Γ3

Διαθεματικές εργασίες

Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος οι μαθητές του Γ3, Γ4 και Γ5 ανέλαβαν να κάνουν μια εργασία συνδέοντας την Ιστορία με τη Νεοελληνική Γλώσσα. Ίσως επαναλαμβανόμαστε, αλλά η συγκεκριμένη εργασία αρέσει στα παιδιά και νομίζω ότι καταβάλλουν κόπο να παρουσιάσουν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.Οι εργασίες τους αποτελούνται από δύο μέρη :
μια συνέντευξη με το πρόσωπο που διάλεξαν και μια παρουσίαση ή ένα κολάζ με τα έργα ή εικόνες της ζωής του   επιστήμονα /συγγραφέα/ζωγράφου/στοχαστή που διάλεξαν.
Φέτος αρκετοί μαθητές ασχολήθηκαν με τη ζωή και το έργο του Αλεξάντερ Μπελ καθώς και του Βαν Γκογκ. Σας παρουσιάζουμε λοιπόν τις πρωτότυπες εργασίες μας!

Αγάπα με...

Αγάπα με , μη με ξεχνάς
τις νύχτες που φοβάσαι
μη σκιάζεσαι,
η αγάπη μου σου ζήτησε
βασίλισσα της να σαι.

Κι αν μ αγαπάς τότε θα δεις
τα χρόνια που περνάνε
πως γίνονται τα ρόδα μας
και η χαρά μας
όταν πια θα γερνάμε....


Κι αν σηκωθείς κάποιο πρωί
και δεις ότι σου λείπω
και έχω φύγει μακριά
μη σκιάζεσαι...
γιατί η αγάπη μου σου χάρισε αυτόν εδω το στίχο....

Στέργος Οικονόμου, Γ3

Αγάπη είναι ...(Γ3)

Μου έμαθες τον έρωτα

Αναζητώ την ευτυχία 

στο χαμόγελό σου ,

στα γλυκά σου μάτια,

στα τρυφερά σου χείλη.

Τη βρίσκω για μόνο μια στιγμή,

τη χάνω για μια ζωή.

Σε εκλιπαρώ για μια σου αγκαλιά,

να πάω στον παράδεισο.

Δεν την παίρνω ποτέ ,

καταλήγω στην άβυσσο.

Με πόνο βαρύ,

στη ζωή να συνεχίσω  προσπαθώ,

μα η καρδία μου,

όλο πίσω γυρνάει .

Γυρνάει εκεί,

στη στιγμή που σε γνώρισα,

στη στιγμή που είδα τα μάτια σου,

είδα το  χαμόγελό,

και έμαθα ,

τι είναι ο έρωτας.

Εντμίρ Ντρέου

Δεν μπορώ να σκεφτώ λογικά

Όταν είσαι μακριά

Παντού βλέπω την μορφή σου

Και ακούω την φωνή σου

Σε βλέπω στα όνειρά μου

Σε έχω μες στην καρδιά μου

Εσύ την κάνεις να χτυπά

Αφού σε είχα ερωτευτεί με την πρώτη ματιά

Μαζί σου ταξιδεύω στους ωκεανούς

Όταν με φιλάς νιώθω σαν τους θεούς

Έχεις κάτι το θεϊκό

 Το οποίο με κάνει να σ’ αγαπώ

Πρέπει να στο πω

Είσαι κάτι το μοναδικό

Όταν στα μάτια σε κοιτώ

Βλέπω τον κόσμο όλο

Γιατί τόσο να σ’ αγαπώ

Αφού για άλλη γυναίκα έτσι δεν έχω ξανανιώσει

Γιώργος Μυλωνάς

Ένα χειμωνιάτικο πρωί
χτύπησε η πόρτα μου
και ήσουνα εσύ.
Τότε όλα έγιναν μαγικά
με μία σου μονάχα αγκαλιά.
 Τότε πίστεψα οτι ήταν ένα όνειρο τρελό
μέχρι που με κοίταξες στα μάτια και μου είπες σ' αγαπώ.
Δεν είχα τι να πω,
αλλά εσύ με φίλησες και μου είπες "μην φοβάσαι τώρα είμαι εδώ".

Σεμπάστιαν Ντερντούσα

Τικ τακ, τικ τακ
το ρολόι πως χτυπά.
Σε περιμένω να ρθεις,
στην πόρτα να φανείς,
να μου πεις πως μ αγαπάς.
Μα η πότα δεν χρυπά
και άλλη μια νύχτα περνά
χωρίς τη ζεστή σου αγκαλιά.
Τα φώτα σβήνω
στη νύχτα να χαθώ.
Και με μια γλυκιά ανάμνηση να χαθώ!

Μαρία Μπούχτση

Μια φορά , μια στιγμή
σε ειδα, ήσουν εσύ.
Μου άρεσες πολύ
μα εκείνη τη στιγμή έφυγες εσύ.

Μια φορά , μια στιγμή, εκείνη τη στιγμή
τελειώνει μια αγάπη
και αρχίζει άλλη
από την αρχή.

Το φως της ψυχής μου,
η ηλιαχτίδα της ζωής μου
φωνάζουν δυνατά:
είσαι η πιο όμορφη
και άλλη σαν εσένα
δεν υπάρχει πουθενά.

Μια φορά σε είδα,
μια στιγμή σε άγγιξα,
μα ποτέ μου δε σε γνώρισα,
ποτέ μου δε σε αντίκρυσα.

Μια φορά, μια στιγμή
σε είδα ήσουν εσύ.
Μου χαμογέλασες γλυκά
και μου είπες στα τυφλά : σ αγαπώ πολύ.

Άντζελα Μπεκόλι

"Ο δωρητής", Λόις Λόουρι

Η συζήτηση για το βιβλίο της Λόις Λόουρι «Ο δωρητής» πραγματοποιήθηκε στο χώρο του σχολείου την περασμένη Κυριακή, αλλά τελικά μόλις σήμερα καταφέρνουμε να σας παρουσιάσουμε τα ενδιαφέροντα συμπεράσματα μας!

Η υπόθεση του βιβλίου είναι πολύ ενδιαφέρουσα :Ο Τζόνας ζει σε έναν φαινομενικά ιδανικό κόσμο: έναν κόσμο δίχως συγκρούσεις, φτώχεια, ανεργία, διαζύγια, αδικία ή ανισότητα. Σε μια εποχή που οι οικογενειακές αξίες έχουν ύψιστη σημασία, η εφηβική επαναστατικότητα είναι κάτι ανήκουστο και η καλή συμπεριφορά αποτελεί τρόπο ζωής. Η αρμονία κυριαρχεί στις σχέσεις των μελών της κοινότητας και η Επιτροπή των Πρεσβύτερων ρυθμίζει κάθε πτυχή της ανθρώπινης ύπαρξης.
Στην κοινότητα ένας μόνο άνθρωπος κατέχει πραγματικά τη γνώση: ο Δωρητής. Μόνο αυτός γνωρίζει πώς ήταν ο κόσμος γενιές πριν, τότε που υπήρχαν ακόμα ζώα, που το ανθρώπινο μάτι μπορούσε ακόμα να βλέπει τα χρώματα, τότε που οι άνθρωποι ερωτεύονταν. Στα δώδεκά του χρόνια, κατά τη διάρκεια της επίσημης τελετής, o Tζόνας θα ενημερωθεί για τον μελλοντικό του ρόλο στην κοινότητα. Δε γνωρίζει ακόμα ότι είναι ξεχωριστός. Ο ρόλος που θα αναλάβει θα τον κάνει να αναθεωρήσει τα πάντα και θα κληθεί να δράσει ρισκάροντας τη ζωή του.

Στη συζήτηση λοιπόν για το βιβλίο ο Παναγιώτης και ο Σταμάτης δήλωσαν ότι το βρήκαν βαρετό και μάλιστα ο Παναγιώτης είπε ότι δεν τον κέρδισε διόλου η υπόθεση. Ο Σταμάτης μάλιστα τόνισε ότι αυτό που τον ενόχλησε είναι ότι προφητεύει ένα άσχημο μέλλον για την ανθρωπότητα.

 Η Δανάη πάλι δήλωσε πως, αν και τα μελλοντολογικά βιβλία δεν της αρέσουν, το εν λόγω την κέρδισε. Αυτό που βρήκε περίεργο ήταν το ότι η συγγραφέας (επίτηδες;)δεν μας δίνει να καταλάβουμε την ιδιαιτερότητα του χώρου από την αρχή του βιβλίου. Η Κριστιάνα είπε ότι της άρεσε που αυτή η κοινωνία του βιβλίου λειτουργούσε με πρόγραμμα , αλλά δεν της άρεσε που ένας άνθρωπος κουβαλούσε το βάρος όλης της κοινωνίας στις πλάτες του. Επειδή έλειπε το συναίσθημα, ο κόσμος και η κοινωνία παρουσιαζόταν ως ιδανικός.

Η Ελένη και η Θεοδοσία πάλι διατύπωσαν τη άποψη ότι δεν τους άρεσε αυτή η προγραμματισμένη ζωή, όπου η αποτυχία απουσιάζει εντελώς. Όλοι οι άνθρωποι πρέπει να ζούμε και τη χαρά και τη λύπη και να βιώνουμε την αποτυχία και την επιτυχία. Αυτοί οι άνθρωποι , εφόσον το συναίσθημα απουσίαζε από τη ζωή τους, δεν γνώριζαν τίποτε από όλα αυτά –συνεπώς η ζωή τους ήταν βαρετή. Ο Παναγιώτης συμπλήρωσε στο σημείο αυτό ότι η έλλειψη συναισθήματος σου στερεί το δικαίωμα να είσαι άνθρωπος. Η Μαρία με τη σειρά της συμφώνησε με όσα ειπώθηκαν και συμπλήρωσε πως ως άνθρωπος πρέπει να έχεις το δικαίωμα της επιλογής στη ζωή σου και όχι να είναι όλα τακτοποιημένα και έτοιμα για σένα. Η κ.Κρικέλη είπε πως η όλη τελετουργία της αποδέσμευσης δηλώνει την θρησκευτική τελετουργία και μπορεί να ταυτιστεί με οποιαδήποτε θρησκεία της δικής μας πραγματικότητας. Ενώ η κ.Γεωργακά επισήμανε ότι η ανυπαρξία καθρεφτών στην κοινωνία του βιβλίου δείχνει πόσο αυτοί οι άνθρωποι είχαν αλλοτριωθεί  και είχαν αποξενωθεί από την πραγματικότητα. Η ομοιομορφία κυριαρχούσε στη ζωή τους, κανείς δεν ξεχώριζε.

Στο σύνολο μας θεωρήσαμε συγκλονιστική τη σκηνή της αποδέσμευσης του βρέφους από τον πατέρα του ήρωα, η οποία δείχνει σε όλο της το μεγαλείο την έλλειψη συναισθήματος στην κοινωνία αυτή (ο πατέρας δεν νιώθει τύψεις ούτε άλλο συναίσθημα για την αποτρόπαια πράξη του).

Ωστόσο είχαμε μια διαφωνία για το τέλος του βιβλίου. Κάποιοι το βρήκαμε αισιόδοξο και κάποιοι θέλαμε να συνεχίζει και να εξηγεί ακριβώς τι συνέβη στον ήρωα.

Τέλος, επειδή από τη συνάντηση απουσίαζε ο Έντι, σας παραθέτουμε ακριβώς την άποψη του όπως την κατέγραψε  και τη διαβάσαμε στη συνάντηση. Όλοι συμφωνήσαμε με τις απόψεις του και θεωρήσαμε ότι συμπύκνωσε πολύ ωραία τις απόψεις όλων μας.

Αρχικά το βιβλίο μου άρεσε πάρα πολύ. Μιλάει για αυτό που οι άνθρωποι θέλουμε: μια τέλεια ζωή, σε μια τέλεια κοινωνία, χωρίς πολέμους και αρρώστιες. Δυστυχώς για να μπορέσουν να έχουν όλα αυτά στερούνται βασικές ελευθερίες όπως το να επιλέγουν το επάγγελμα τους ,απαγορεύεται να γεννήσουν τα παιδιά τους και ακόμα παίρνουν χάπια για να μην βλέπουν όνειρα. Ο τέλειος έλεγχος βασισμένος σε φόβους.

Ο Τζόνας ( δέθηκα πολύ με τον χαρακτήρα αυτό)  όταν τελείωσα το βιβλίο μου είχε αφήσει μια αίσθηση -να το πω σεβασμού- επειδή ο κυριότερος λόγος που έφυγε ήταν για να σώσει το μικρούλη Γκέιμπριελ και έπειτα για να σωθεί και ο ίδιος από τον ψεύτικο αυτό κόσμο. Ήταν απο τους ανθρώπους που τους δίνεται η ευκαιρία και την δέχονται.

Μου άρεσε επίσης που ενώ ήταν βολεμένος άλλαξε τα πάντα και έφυγε. Ο Δωρητής ήταν αυτός που έδειξε το δρόμο στον Τζόνας και συμβολίζει τον άνθρωπο που θα σε οδηγήσει. Σχετικά με το τέλος πιστεύω πώς στους περισσότερους δεν άρεσε. Λογικά θα περίμεναν κάτι πιο διαφορετικό. Και όμως εμένα μου άρεσε,  επειδή ο μακρύς δρόμος ,το κρύο που αντιμετώπισε και οι ανηφόρες συμβολίζουν τις δυσκολίες προς την ελευθερία και τα αεροπλάνα με τους στρατιώτες τους ανθρώπους που θα σε εμποδίσουν. Και βέβαια πιστεύω πώς έκλεισε το βιβλίο, όταν ο Τζόνας έφτασε στην πόλη και άκουσε τη μουσική, επειδή έφτασε σε αυτό που ήθελε:  στην ελευθερία. Ακόμα πιστεύω ότι  η συγγραφέας τον έβαλε να ακούει  μουσική η οποία σε όλους αρέσει και είναι ένα κομμάτι της ζωής μας όπως και η ελευθερία.

(Έντι Ντρέου)