Ευαγόρας Παλληκαρίδης : ένα παιδί που δεν μεγάλωσε ποτέ.

 

Τη Δευτέρα που μας πέρασε έγινε μια εκδήλωση για τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη, ένα νέο παιδί της γενιάς του ’55 που έγραφε ποιήματα και αγωνίστηκε για την πατρίδα του, την Κύπρο. Τον κρεμάσανε στα 18 του.

 Και ενώ μιλούσαν για τον ήρωα η αδερφή του, ο συναγωνιστής του και οι λοιποί ομιλητές, κάποιοι άλλοι αδιαφορούσαν… Εγώ όμως άκουγα και ταυτόχρονα φανταζόμουν τον εαυτό μου να βγάζει λόγο, γιατί έχω πολλά πράγματα να πω.
Αυτό που έχω μάθει εγώ από τον Ευαγόρα είναι ότι δεν έχουμε όσο χρόνο πιστεύουμε. Όπως πολλά παιδιά έχω όνειρα για το μέλλον. Και πολλές φόρες πιστεύω πως όλα αυτά είναι μακριά. Αλλά όταν ακούω για παιδιά σαν τον Ευαγόρα καταλαβαίνω ότι δεν έχουμε πάντα όλο το χρόνο στη διάθεση μας. Και κάθε φόρα που προσπαθώ να μάθω κάτι, καταλαβαίνω πόσο λίγα ξέρω… Και τότε νιώθω ένα κενό, νιώθω φοβισμένη μπροστά σε αυτόν τον χείμαρρο γνώσεων. Καταλαβαίνω το πόσο ασήμαντη είμαι αλλά ταυτόχρονα και το πόσο σημαντική μπορώ να γίνω, όχι μόνο εγώ ,αλλά και όλοι οι άλλοι γύρω μου. Εννοείται πως ο Ευαγόρας ήταν και ακόμα είναι πρότυπο αλλά αυτό που εύχομαι είναι να γίνουμε όλοι σημαντικοί - ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Και πάνω από όλα να είμαστε ασφαλείς.

 Γιατί σκέφτομαι πως ο Ευαγόρας θα μπορούσε να ήταν τυχερός και να είχε κάνει αυτά που έχει κάνει χωρίς να τον θανατώσουν, θα μπορούσε να ήταν ο ίδιος στην εκδήλωση και να μας λέει αυτός,
προσωπικά της ιστορίες του. Θα μπορούσε να είναι δίπλα στην αδελφή του και να χαμογελάει, να βλέπαμε ένα ζεστό γεροντικό πρόσωπο, βασανισμένο από τους αγώνες και τις κακουχίες… Να βλέπαμε ένα ζωντανό πρόσωπο και όχι ένα ζωγραφισμένο 18χρονο πρόσωπο παγωμένο στο χρόνο για πάντα. Δεν θέλω κάνεις να καταλήξει έτσι. Όλα αυτά σκεφτόμουν, ενώ άκουγα τους διάφορους συγγενείς και φίλους να μιλάνε για το παιδί που παρόλη την ωριμότητα του, δεν μεγάλωσε ποτέ.

Δανάη Αμάλβυ, Γ1