Έρωτας δίχως αύριο! (ημερολόγιο ερωτευμένου γαϊδάρου)

Ημέρα 1η
Σήμερα καθόμουν με τις φίλες μου στο λιβάδι και καθώς κουτσομπολεύαμε ήρθαν κάτι άνθρωποι και μας πήραν (Μεταξύ μας μου φάνηκαν αχώνευτοι). Ύστερα από λίγη ώρα περπάτημα φτάσαμε στο λιμάνι. Εκεί είχαν έρθει πολλοί άνθρωποι προφανώς για να μας χαιρετίσουν. Εκεί ήταν ένα μεγάλο μηχάνημα  που είχε σηκώσει τον φίλο μου τον Αλέξη στον αέρα, ο οποίος έδειχνε τρομοκρατημένος, ευτυχώς τον έβαλαν γρήγορα στο πλοίο. Εκεί είχε και ανθρώπους μέσα. Αναρωτιόμουν, αν θα έβλεπα το σπίτι μου από εκεί πάνω, μέχρι που μου λύθηκε η απορία όταν ήρθε η σειρά μου...

Ημέρα 5η

Επιτέλους φτάσαμε και μπορώ να συνεχίσω το γράψιμο από εκεί που είχα μείνει. Με ανέβασαν λοιπόν στον γερανό και έγινα ρεζίλι, τελικά δεν έβλεπα μόνο το σπίτι μου από εκεί πάνω αλλά και τα γαϊδούρια να γελάνε. Μόνο που δεν πέθανα από τον φόβο μου έχω και υψοφοβια. Τέλος πάντων. Το καλό είναι ότι φτάσαμε επιτέλους. Το ταξίδι ήταν άθλιο..έλεος με αυτούς τους ανόητους ανθρώπους, μας κάνουν ότι θέλουν. Τουλάχιστον τώρα επιτέλους τρώμε, αν και δεν είναι σαν τα χορτάρια του σπιτιού με σος ζουζουνέ. :(

Ημέρα 7η
Αυτές τις μέρες εδώ γνώρισα πολλά γαϊδούρια. Εδώ έχει πιο πολλά από την Κω ή τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε. Γνώρισα και έναν κούκλο ξανθό γάιδαρο τον klaus. Οι θετοί γονείς του είναι από την Γερμανία, σαν την δική μου θετή μαμά. Μα τι σύμπτωση μόνο και μόνο από αυτό φαίνεται ότι είμαστε πλασμένοι ο ένας για τον άλλον. Σιγά, σιγά όμως άρχισαν όλοι να φεύγουν, από ότι φαίνεται το ταξίδι ακόμα να τελειώσει.

Ημέρα 10η

Δεν με αντέχουν άλλο τα πόδια μου είμαι πολύ κουρασμένη. Εδώ και τρεις μέρες περπατάμε και δεν φτάνει όλο αυτό πρέπει να κουβαλήσουμε και κάτι πολύ βαριά πράγματα. Τελικά μάλλον φτάσαμε και λέω να κοιμηθώ για λίγο.
Μετά από δυο ώρες..
Έλεος εδώ πέρα που μας έφεραν δεν έχει καθόλου ησυχία. Πας να κλείσεις τα μάτια σου και όλο βουητά ακούγονται. Και σαν να μην έφτανε όλο αυτό έχασα και τους φίλους μου, δεν τους βρίσκω πουθενά. Καθώς περπατούσαμε για να έρθουμε εδώ μερικοί έπεφταν κάτω και μάλλον κοιμόντουσαν . Εμείς δεν τους περιμέναμε να ξυπνήσουν βιαζόμασταν να φτάσουμε. Ακόμα να έρθουν! Ευτυχώς είναι δω και ο Klaus και τρώμε μαζί.(ραντεβουδάκι) Πέρα από τη φασαρία το κακό με αυτό το μέρος είναι ότι έχει παντού κάτι μεγάλα πουλιά που κάνουν και αυτά πολύ φασαρία και κάτι μεγάλα σιδερένια πράγματα που σε λίγο θα μας έρθουν στο κεφάλι. Θα με θέλει ο Klaus μετά με ένα μεγάλο καρούμπαλο; Θα επιστρέψουμε ποτέ σπίτι να γνωριστούν με τους γονείς μου;

Θάλεια Αποστολοπούλου, Γ1