Remember The Titans (Σύγκρουση Τιτάνων)

Το football είναι ένα από τα δημοφιλέστερα αθλήματα στις ΗΠΑ, ιδιαίτερα στις πολιτείες του νότου. Το 1971 στην Alexandria της Virginia οι τοπικές αρχές αναγκάζονται να ενοποιήσουν τα δυο λύκεια (ένα "λευκών" και ένα "μαύρων"). Έτσι θα πρέπει τώρα να δημιουργηθεί μια ενιαία ομάδα foοtball για το καινούριο λύκειο. Οι τριβές είναι έντονες ιδιαίτερα μετά την τοποθέτηση στη θέση του προπονητή του Herman Boone. Είναι νεαρός με λίγες επιτυχίες και το "χειρότερο" έγχρωμος, παραμερίζοντας τον τοπικό πετυχημένο προπονητή Bill Yoast. Σε μια κίνηση καλής θέλησης το Boone ζητά από τον Yoast να παραμείνει σε θέση βοηθού. Το ζευγάρι των προπονητών θα συγκροτήσει την ομάδα και θα ξεκινήσουν προετοιμασία. Τα πράγματα δεν θα είναι εύκολα και οι προπονήσεις σκληρές, ενώ οι παίκτες μεταξύ τους δεν έχουν και τις καλύτερες σχέσεις. Όταν οι πρώτες νίκες έρχονται, η κοινωνία παραμένει διχασμένη ενώ ο Boone απειλείται ότι με την πρώτη ήττα θα απολυθεί. Πότε όμως θα έρθει αυτή η ήττα και τι θα συμβεί ως τότε;
Μια ακόμη πραγματική ιστορία που συνδυάζει θέαμα (μέσω του football) και κοινωνικό προβληματισμό γύρω από το ρατσισμό. Όσο και αν σας εκπλήσσει, το βάρος δίνεται στον δεύτερο άξονα. Το football δεν είναι παρά το σκηνικό της ιστορίας αυτής. Βέβαια ο Denzel Washington δίνει ουσία και βάθος στο ρόλο του βοηθώντας (μαζί με το σενάριο) την ταινία να αποκτήσει μια δραματική εξέλιξη οδηγώντας στην κορύφωσή της. (παρουσίαση της ταινίας )

Κατά τη γνώμη μου όποιος ξέρει την λέξη αθλητισμός, ξέρει ότι αυτή η λέξη σημαίνει ΠΑΘΟΣ! Η ταινία ‘Remember the titans’ θέλει να μας δείξει ότι μια αθλητική ομάδα πρέπει να είναι οικογένεια μέσα και έξω από το γήπεδο ώστε να πετύχει αυτό που θέλει. .Με αυτό εννοώ ότι όπως μια οικογένεια πολεμά τους εχθρούς της σαν μια γροθιά, έτσι αρμόζει να συμπεριφέρεται και μία ομάδα. Επιπρόσθετα, καθοριστικό ρόλο στην ταινία έπαιξε ο προπονητής διότι παρόλο που δέχονταν επιθέσεις διαφόρων ειδών (ρατσιστικές ,λεκτικές ,σωματικές) κατάφερε να απογειώσει την ομάδα του και να τη φτάσει στο βάθρο των νικητών. Αυτό βέβαια όπως όλοι γνωρίζουμε απαιτεί κόπο και χρόνο καθώς και εξαντλητικές προπονήσεις -  ενδυναμώσεις που, κατά την γνώμη μου, ήταν η σωστή δομή και βάση για την ομάδα του. Χαρακτηριστική υπενθύμιση είναι ότι με την πρώτη ήττα ο Boone (ο προπονητής) θα απολυόταν ,οπότε καταλαβαίνουμε και την δύσκολη θέση του στην ταινία. Τέλος πιστεύω ότι αυτή η ταινία έχει να μας διδάξει πολλά για το σήμερα αλλά και για το αύριο του αθλητισμού  μέσα από χαρακτηριστικά γεγονότα που συμβαίνουν και στις μέρες μας…

Γιώργος Χόνδρος, Γ6

Ένας οπτιμιστής γάιδαρος!

1^η ημέρα

Επιτέλους! Ήρθε η μέρα που θα πάμε διακοπές! Όσο πιο μακριά γίνεται από αυτό το ερημοχώρι! Ήρθε να με παραλάβει ένα τεράστιο φορτηγό, σαν ταξί γαιδάρων. Βιάστηκα να ανέβω στο φορτηγό αφού είδα από μακριά να με χαιρετούν κάτι γαιδουρίνες! Θα γίνει της τρελής! Χωρίς να έχω ιδέα ποιος είναι ο προορισμός , χωρίς να με απασχολεί και ιδιαίτερα, προσπαθώ να περάσω όσο πιο καλά μπορώ!

2^η ημέρα

Χτες ήταν φανταστικά! Καιρό είχα να ξεφαντώσω έτσι! Ήταν το καλύτερο πάρτι γαιδάρων! Αυτό που γίνεται σήμερα όμως δε συγκρίνεται με τίποτα και θα μείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη μου. Το πρωί φτάσαμε στο λιμάνι του νησιού. Εκεί μας περίμενε ένα πλοίο που μάλλον πρέπει να ήταν κρουαζιερόπλοιο αφού από μακριά ακουγόντουσαν γκαρίσματα γαιδάρων. Ξαφνικά βλέπω μπροστά μου έναν ιπτάμενο γάιδαρο. Μετά συνειδητοποίησα ότι ήταν γαντζωμένος από έναν γερανό. Μα καλά τι άλλο έχουν φτιάξει οι άνθρωποι ειδικά για μας; Ήρθε η σειρά μου να ανέβω στο κρουαζιερόπλοιο  και ο γερανός με άρπαξε να με ανεβάσει ! Ήταν καταπληκτικά! Μακάρι να κρατούσε περισσότερο! Πρώτη και μάλλον τελευταία φορά πετούσα! Γκάριζα τόσο δυνατά που οι άνθρωποι με κοιτούσαν φοβισμένα αλλά στην πραγματικότητα εγώ το λάτρευα! Πρώτη φορά ανέβηκα σε πλοίο! Δεν έχω ξαναδεί πιο μεγάλη συγκέντρωση γαιδάρων και γι αυτό το λόγο ήταν πολύ στριμωγμένα. Τόσο στριμωγμένα που οι άνθρωποι πετούσαν κάποια γαϊδούρια μέσα στη θάλασσα ώστε να πάνε κολυμπώντας. Γνώρισα πολλά γαϊδούρια με τα οποία γίναμε φίλοι. Κανένας όμως δεν ήξερε ποιος είναι ο προορισμός.

4^η ημέρα

Τέλος ταξιδιού. Φτάσαμε σε ένα άλλο μεγαλύτερο λιμάνι με πολύ περισσότερους ανθρώπους οι οποίοι μας καθοδήγησαν σε κάποια φορτηγά. Αυτά μας άφησαν στην άκρη της πόλης. Εκεί οι άνθρωποι μας φόρτωσαν με βαριά σακίδια. Εγώ το είχα πάρει απόφαση να γυμναστώ. Ήθελα να γίνω φέτες και οι καλοί άνθρωποι μου έδωσαν την ευκαιρία!

10^η ημέρα

Γράφω από έναν κόσμο μαγικό! Για το πώς έφτασα εδώ δεν ξέρω. Απ ότι θυμάμαι είχαμε κάνει μια στάση σε ένα χωραφάκι να ξεκουραστούμε. Παίζαμε το παιχνίδι της μακριάς γαϊδούρας αν και γω είχα όρεξη για κόμη περισσότερες τρέλες! Ήθελα να αφήσω το στίγμα μου σε εκείνον τον κόσμο. Μετά από λίγο μια τεράστια μέλισσα  βούιζε πάνω από τα κεφάλια μας. Έκανε μερικούς κύκλους μέχρι που έριξε τεράστιες μπάλες πάνω μας. Αυτή ήταν η μεγάλη στιγμή . Τηλεμεταφέρθηκα σε αυτό το παλάτι σε δευτερόλεπτα. Το περίεργο ήταν ότι και οι φίλοι μου ήταν εδώ σαν και μένα! Ήμασταν οι νεότεροι επισκέπτες! Το πάρτι συνεχίζεται!

Γιώργος Χατζηγιαννίδης, Γ6

Ημερολόγια πολέμου (οι γάιδαροι γράφουν)

Ο πίνακας είναι δημιουργία της Γκιουλσεβήμ!

Αγαπητό μου ημερολόγιο

 Επιτέλους , ξημέρωσε . Ανυπομονώ να μάθω γιατί μας μάζεψαν όλους εδώ . Άραγε τι να θέλουν ; Μήπως θα μας άφηναν ελεύθερους ή θα μας πήγαιναν κανένα ταξίδι ; Πιστεύω πάντως πως δεν μαζευτήκαμε άδικα εδώ πέρα και πως αυτή θα είναι η καλύτερη μέρα της ζωής μου . Αντίθετα , οι φίλοι μου έχουν κακό προαίσθημα για αυτήν εδώ τη  συγκέντρωση .

ΠΕΜΠΤΗ 11 ΜΑΡΤΙΟΥ 1913

Αγαπητό μου ημερολόγιο

Εδώ και μια μέρα περπατάμε , φορτωμένοι με όπλα , πυρομαχικά και φαγητό , προς μια άγνωστη κατεύθυνση . Εγώ και οι φίλοι μου έχουμε κουραστεί πάρα πολύ , και παρά τα παράπονα που κάνουμε δεν μας αφήνουν να σταματήσουμε ούτε για πέντε λεπτά . Εγώ μετά από αυτό θα ζητήσω αύξηση .

Ευτυχώς όμως , εκεί που θα πάμε θα μας φροντίσουν ιδιαίτερα . Μας θεωρούν τόσο σημαντικούς που έχουμε για συνοδεία έναν ολόκληρο στρατό . Οι φίλοι μου 'όμως δεν χαίρονται καθόλου γι' αυτό .

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 12 ΜΑΡΤΙΟΥ 1913

Αγαπητό μου ημερολόγιο

 Τελικά τα πράγματα δεν ήταν όπως τα φανταζόμουν . Δυστυχώς οδεύουμε προς τη καταστροφή , δηλαδή πάμε σε πόλεμο . Κρίμα πάντως . Τόσα όνειρα πήγαν χαμένα . Είμαι ακόμα , πολύ μικρός για να πεθάνω αλλά το χειρότερο είναι πως δεν έχω κάνει ακόμα την διαθήκη μου . Γενικά όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο και δεν θέλω να σκέφτομαι τι μπορεί να ακολουθήσει στη συνέχεια 

Γιάννης Χατζηπυλιώτης

Ημέρα 1^η

Δεν κατάλαβα τι ακριβώς έγινε σήμερα. Ήρθαν κάτι κύριοι την ώρα που έτρωγα και  πήραν εμένα και τους υπόλοιπους φίλους μου. Εγώ με τον Μάκη και τον Λάκη προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τι γινόταν, ενώ ο Τάκης έπαιζε πάλι τον έξυπνο. «Μας πάνε σε ένα μέρος που θα έχει πολλές κοπέλες και φαγητο», έλεγε. Περίπτωση, βρε παιδί μου, αυτός ο γάιδαρος. Όταν μας κατέβασαν από εκείνο το πράγμα που μας μετέφερε (το οποίο οι άνθρωποι αποκαλούσαν «τζίπ») ήθελα να βρίσω τον Τάκη. Καμία σχέση με αυτά που έλεγε πριν. Καταρχήν δεν είχε φαγητό πουθενά αλλά ούτε και κοπέλες. Πάντως είχε πολύ νερό. Μάλλον σε λιμάνι θα βρισκόμασταν. Εκεί κατάλαβα πως η μεταφορά είχε και δεύτερο γύρο. Στην αρχή έβλεπα τον Μάκη, τον Λάκη και τον Τάκη να ουρλιάζουν από τον φόβο τους, αφού τα πόδια τους δεν πατούσαν στο έδαφος. Τους ανέβαζαν σε ένα μεγάλο κτίριο που επέπλεε στην θάλασσα με ένα πανί κάτω από την κοιλιά τους. Μου φαινόταν αστείο μέχρι που ήρθε η σειρά μου. Είχα τρομοκρατηθεί...

Ημέρα 21^η

Πρίν από τρείς μέρες, μας άφησαν και μιά φορά να φάμε κανονικά σαν γαϊδούρια. Μόνο που σήμερα ήταν λίγο διαφορετικά. Εκεί που τρώγαμε ωραία και καλά, ακούσαμε μερικούς τρομακτικά δυνατους ήχους. Πανικοβληθήκαμε όλοι. Επικρατούσε πανικός. Όλοι τρέχαμε πάνω-κάτω σαστισμένοι. Έπειτα, κάποιοι άνθρωποι μας πιάσαν και μας τραβήξαν μέχρι κάτι μεγάλες λακούβες. Μετά από αυτό δεν θυμάμαι και πολλά. Θυμάμαι μόνο πως ο Μάκης και ο Τάκης έπεσαν να κοιμηθούν αντί να έρθουν πίσω μας. Καλά, από τον Τάκη το περιμένεις αλλά τον Μάκη δεν κατάλαβα τι τον έπιασε.

Σεμπάστιαν Χοτζαλλάρι

Ημέρα 1η

     Μας πήραν όλους και εμένα και τους φίλους μου και μας πήγαν σε μέρος με θάλασσα και με πλοία . Δεν κατάλαβα γιατί ακριβώς μας πήγαν εκεί . Σιγά - σιγά μας έπαιρναν έναν - έναν και μας ανέβαζαν στο πλοίο με περίεργο και πολύ άβολο τρόπο για μας τους γαιδάρους . Όταν ήρθε η σειρά μου ένιωσα πολύ περίεργα η γη χάθηκε κάτω από τα πόδια μου . Παρόλο που φώναζα κανένας δεν νοιαζόταν λες και δεν άκουγαν τίποτα λες και ανέβαζαν  ένα αντικείμενο και όχι ένα ζώο το οποίο έχει και αυτό ψυχή . Μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό τους το ταξίδι ήταν πολύ μα πολύ χάλια . Μας είχαν στριμωγμένους , το πλοίο κουνούσε και μου ερχόταν πολλές φορές να κάνω εμετό . Αφότου φτάσαμε αμέσως μας έβαλαν να κουβαλάμε πράγματα που θα τα χρειαστούν στον πόλεμο . Και τι φταίμε εμείς να κουβαλάμε όλα αυτά  τα πράγματα ενώ αυτοί είναι που κάνουν πόλεμο και όχι εμείς .

                                                                                                                                Ημέρα 6η

     Εδώ που μας έφεραν είναι πολύ άσχημος και ο καιρός και όλα και οι άνθρωποι έχουν την απαίτηση να τους κουβαλάμε τα πράγματά όποτε και όπου αυτοί θέλουν χωρίς να μας σκέφτονται εμάς λιγάκι αν κουραστήκαμε ή όχι . Το χειρότερο όμως είναι ότι οι εχθροί δεν μας συμπαθούν και τόσο γιατί κάθε λίγο και λιγάκι ρίχνουν από τον ουρανό κάτι πράγματα και μας σκοτώνουν με το έτσι θέλω . Χθες ο καλύτερός μου φίλος ο Πάνος καθώς έτρωγε τις μαργαρίτες του τον πέτυχαν οι εχθροί και ψόφησε . Ελπίζω να τελειώσει γρήγορα αυτός ο πόλεμος γιατί δεν με βλέπω να βγαίνω ζωντανός από εδώ .

Ένι Χίντα

ΔΕΥΤΕΡΑ 16 ΜΑΡΤΙΟΥ 1913

 Αγαπημένο  μου ημερολόγιο  , σήμερα επιτέλους είναι η μεγάλη μέρα όπου εγώ , η παρέα μου αλλά και πολλοί  άλλοι θα ξεκινήσουμε  μια μεγάλη εκδρομή έχοντας  πάντα τον απαραίτητο  εξοπλισμό όπως αντηλιακές κρέμες  και τα σχετικά . Η   στιγμή  που τόσο περίμενα  έχει φτάσει  . Βρίσκομαι έξω από ένα τεράστιο κρουαζιερόπλοιο με το όποιο λογικά θα ταξιδέψουμε . Ξαφνικά  άκουσα διάφορες  φωνές από ψηλά , οι  φωνές ήταν ενός φίλου μου τον οποίο μόλις έβαζαν στο πλοίο . Μου φανήκαν φωνές τρόμου και πανικού αν και εγώ όλο αυτό το έβρισκα πολύ συναρπαστικό , για να πω την αλήθεια

Το ταξίδι μας , μόλις ξεκίνησε και με ανυπομονησία περιμένω να φτάσουμε στον προορισμό μας .  Έχουν περάσει αρκετές ώρες που είμαι στριμωγμένος και νηστικός πράγμα που δεν το περίμενα σε μια τέτοια εκδρομή . Η κούραση είναι ανυπόφορη αλλά καθησυχάζομαι   πως σύντομα θα είμαστε εκεί απολαμβάνοντας την ηρεμία και την ξεκούραση

ΤΡΙΤΗ 21 ΜΑΡΤΙΟΥ 1931

 Αγαπητό μου ημερολόγιο , μόλις δέσαμε στο λιμάνι  της Θεσσαλονίκης και σε λίγα λεπτά θα βγούμε από το πλοίο . Ξαφνικά άνθρωποι με παράξενα χακί χρώματα έρχονται προς το μέρος μας κρατώντας βαρέλια με διάφορα πυρομαχικά , τα οποία  στην αρχή πίστεψα πως θα αποτελούσαν κάποιο σόου στην διάρκεια της εκδρομής . Στην συνέχεια όμως  υποψιάστηκα πως όλο αυτό δεν θα μας έβγαινε σε καλό, άλλα όλο αυτό παρέμεινε άπλα μια υποψία καθώς είχα θαμπωθεί από αυτά που είχα ακούσει .

Περπατάμε και περπατάμε  χωρίς σταματημό . Όλο αυτό έχει γίνει τόσο κουραστικό  που θέλω  να τα παρατήσω όλα και να γυρίσω σπίτι  τρέχοντας , με όσες δυνάμεις μου είχαν απομείνει δηλαδή .

Μετά  από πολλές ώρες πεζοπορίας φτάσαμε σε μια πολύ μεγάλη πεδιάδα , σαν έναν μικρό παράδεισο , στην οποία θα τρώγαμε και θα ξεκουραζόμασταν . Και κάπως έτσι ξεκίνησε μια μεγάλη καταστροφή ..

Δημήτρης Χατζηπυλιώτης

Hμέρα 1^η

Πρωί

Σήμερα, καθώς καθόμουν ήρεμη στο λιβάδι και έτρωγα τα χορταράκια μου, με πλησίασε ένας καινούριος και γυρνάει και μου λέει: «Θα μου χαρίσεις το ονοματάκι σου;» και γυρνάω τον αγριοκοιτώ και του απαντάω: «Άστο μεγάλε, δεν το ‘χεις.» Τι το ήθελα και εγώ, την υπόλοιπη μέρα με κυνηγούσε από πίσω. Τι σπαστικός!

Απόγευμα-Βράδυ

Ευτυχώς ήρθαν και τον πήρανε! Δεν θα άντεχα και δεύτερη μέρα κυνηγητό! Αλλά, δεν με απασχολεί αυτό το θέμα τώρα, άκουσα πριν λίγο τους ανθρώπους να λένε πως αύριο πρωί-πρωί θα με μεταφέρουν στο μέτωπο. Τι είναι αυτό το μέτωπο, ιδέα δεν έχω! Μακάρι να έχει κανένα απέραντο λιβάδι με διάφορες ποικιλίες  χορταρικά! Μιαμ!!

Ημέρα 4^η 

Μόνο λιβάδι δεν έχει εδώ που με έφεραν!! Είναι φρικτά!! Έχω να φάω δύο μέρες. Για να με φέρουν εδώ υπέφερα! Με ανέβασαν πάνω σε έναν γερανό -έτσι κατάλαβα πως τον λένε, από αυτά που έλεγαν οι άνθρωποι- και φοβήθηκα πάρα πολύ, ένιωθα φοβερό πόνο και έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου!

Με παράτησαν, λοιπόν, εδώ πέρα και το χειρότερο δεν είναι ότι τα χόρτα ήταν καμένα, αλλά ότι εδώ ήταν και αυτός ο σπαστικός! Μόλις τον είδα μετά από τόση ταλαιπωρία, έτρεξα να φύγω, αλλά οι άνθρωποι με έπιασαν και με έβαλαν μέσα σε ένα κλουβί! Αναίσθητοι!

Ημέρα 6^η

Πάλι φύγαμε από εκεί που βρισκόμασταν. Με φόρτωσαν με κάτι τσουβάλια και περπατούσαμε για ώρες, ώσπου φτάσαμε σε μια κόλαση! Δεν υπήρχε τίποτα όρθιο, ούτε σπίτι, ούτε δέντρο, ούτε τίποτα, πάρα μόνο χάος! Θόρυβος! Φρικτός θόρυβος! Παντού ερείπια, σκοτωμένοι άνθρωποι και ζώα! Είδα και τον σπαστικό εκείνο γάιδαρο, αλλά δεν ήταν πια ζωντανός! Τον κακόμοιρο! Παντού στο ουρανό υπήρχαν κάτι τεράστια πουλιά, που δεν είχα ξαναδεί και πετούσαν κάτι μπάλες οι οποίες όταν έπεφταν στο έδαφος, τα κατέστρεφαν όλα, δεν άφηναν τίποτα στο πέρασμα τους. Είμαι τόσο κουρασμένη, όμως δεν μπορώ να ησυχάσω, γίνεται χαμός εδώ πέρα, νομίζω πως αυτό είναι το μέτωπο που έλεγαν.

Ημέρα 8^η

Είμαι η μόνη που επέζησα, όλοι οι φίλοι μου έχουν σκοτωθεί, τους είδα όλους να πεθαίνουν! Τι φρίκη, θα μου το πληρώσουν αυτό οι άνθρωποι! Σε τι τους φταίξαμε και μας σκοτώνουν; Για ποιόν λόγο το κάνουν αυτό; Μισώ τους ανθρώπους! Είναι άκαρδοι, αναίσθητοι και σκοτώνονται μεταξύ τους. Δεν νοιάζονται ο ένας για τον άλλον και δεν φτάνει μονό αυτό θέλουν να εξοντώσουν και μας! Γιατί; Ποιος αποφασίζει για τις ζωές μας; Τι είναι αυτοί και αποφασίζουν πότε θα πεθάνουμε και με ποιον τρόπο; Η ζωή είναι άδικη! Κάποιος πρέπει να τους μάθει να αγαπιούνται μεταξύ τους, ακόμα και αν είναι διαφορετικοί! Εξάλλου αν ήταν όλοι ίδιοι, τότε τι θα έκαναν; Θα βαριόντουσαν, θα είχαν τις ίδιες απόψεις και τα ίδια πιστεύω! Δεν θα μου άρεσε να το βλέπω αυτό, θα ήταν πολύ βαρετό!

Ημέρα 9^η

 Με έφεραν σε ένα όμορφο λιβάδι, αλλά τι να το κάνω το όμορφο αν δεν έχω να το μοιραστώ με κάποιον, παύει να είναι όμορφο! Έχει πολύ ησυχία εδώ, από χθες! Μήπως άκουσαν αυτά που σκεφτόμουν; Μπορεί! Αχ τι ωραία! -Μπαμ!!!!- Όχι πάλι! Τι ήθελα και μίλησα! Ξεκινήσαμε πάλι! Κάτι έρχεται προς το με......

Ανδρονίκη Χατζηβασιλείου, Γ6

Κι αν λείψεις χίλια χρόνια θα σε περιμένω....

Τρίτη 24 Μαρτίου χτες και ο Γιάννης Κούτρας μαζί με τη Φιλαρμονική του δήμου Κω μας ταξίδεψαν στον κόσμο του Νίκου Καββαδία σε μια μαγευτική συναυλία με πάρα πολύ κόσμο. Ο Γιάννης Κούτρας τραγουδώντας με πάθος και συγκίνηση ξεσήκωσε τον κόσμο, μας συνεπήρε και μας έκανε να τραγουδήσουμε μαζί του. Πικρία, Ο σταυρός του Νότου, Γυναίκα, ο Γουίλι ο μαύρος θερμαστής,  Cambay's water, Ιδανικός κι ανάξιος εραστής , Φάτα Μοργκάνα, Kuro Siwo, Θεσσαλονίκη . Ο ερμηνευτής μίλησε με τα καλύτερα λόγια για τη Φιλαρμονική του δήμου Κω και τον μαέστρο Θανάση Πουλιού και αναφέρθηκε ιδιαίτερα στα νέα παιδιά που αποτελούν τη ορχήστρα και δουλεύουν με πειθαρχία δίπλα στο μαέστρο τους. Ανάμεσα στα παιδιά αυτά και  μαθητές του σχολείου μας (Δανάη Αντωνοπούλου, Δημήτρης Ποταμιάνος, Γκιουλάι, Χατζησουλειμάν, Χρυσάνθη Φουντωτού, Βάσια Σκουρμαλλά, Παναγιώτης Σπυρόπουλος).

Στο τέλος της συναυλίας το θερμό και διαρκές χειροκρότημα του κοινού κράτησε τον καλλιτέχνη στη σκηνή και τραγούδησε ξανά το Μαχαίρι και τη Φάτα Μοργκάνα. Κρατάμε τη δήλωση του ότι βρίσκεται πολύ κοντά στο να πάρει την απόφαση να έρθει να μείνει στο νησί μόνιμα και πως το καλοκαίρι η Κως θα είναι ο τόπος των διακοπών του.

Ελλάδα, εσύ που χάραξες τους δρόμους τη φωνή σου να βρεις, ζητάς.

 «……..Γιατί ένας λαός ίσως χρειαστεί ξανά και ξανά να επιβεβαιώσει τον εαυτό του: Κάθε φορά που θα είναι αναγκασμένος να υπερασπιστεί την ανεξαρτησία του, την κυριαρχία του, την αξιοπρέπειά του και την περηφάνια του, τη δημοκρατία του, την πολιτική του ύπαρξη, κάθε φορά που θα χρειαστεί να ξαναπούμε όλοι μαζί: “Εμείς, ο λαός”». (απόσπασμα από την επιστολή του Υπουργού Παιδείας Κ.Μπαλτά  για την 25^η Μαρτίου)

Νομίζω ότι τα λόγια του κ.Μπαλτά συμπυκνώνουν το νόημα της σημερινής επετείου. Όλη η εκπαιδευτική κοινότητα τίμησε σήμερα τη μεγάλη μέρα του ξεσηκωμού των Ελλήνων με γιορτές και αφιερώματα. Στο σχολείο μας η γιορτή της 25^ης Μαρτίου ήταν αφιερωμένη στους ήρωες και τις ηρωίδες του 1821 και περιλάμβανε αφηγήσεις, ποιήματα, αποσπάσματα από ταινίες, τραγούδια και χορούς. Στη γιορτή συμμετείχαν πολλά παιδιά υπό την καθοδήγηση των συναδέλφων , της κ.Καλύβα και της κ.Ζαχαρή  και δούλεψαν με μεράκι για να βγει το σημερινό αποτέλεσμα.

Ακολουθούν φωτογραφίες και βίντεο από τη γιορτή.

Η συνάδελφος κ. Καλύβα μας παραχώρησε το κείμενο της γιορτής .Μπορείτε να το βρείτε εδώ.

25ηΜαρτίου by giota_kefala5891

Gran Torino

Την Κυριακή 22 Μαρτίου στην Κινηματογραφική λέσχη παρακολουθήσαμε την ταινία Gran Torino. Την ταινία την εντάξαμε στο πλαίσιο των δράσεων ενάντια στο ρατσισμό, αφού το Σάββατο 21 Μαρτίου είναι μια μέρα κατά του ρατσισμού.

ΥΠΟΘΕΣΗ: Ο Γουόλτ Κοβάλσκι, είναι ένας σκληρός και άκαμπτος βετεράνος του πολέμου της Κορέας, ο οποίος σε έναν κόσμο που αλλάζει ριζικά και γρήγορα, αναγκάζεται από τους μετανάστες γείτονές του να αντιμετωπίσει τις προσωπικές και μακροχρόνιες προκαταλήψεις του. Συνταξιούχος πια, περνάει τις μέρες του επισκευάζοντας το σπίτι του, πίνοντας μπύρα και πηγαίνοντας μια φορά τον μήνα στο κουρείο. Μια καθημερινότητα που την ακολουθεί πιστά. 

Η τελευταία επιθυμία της συζύγου του ήταν να τον δει να πηγαίνει για εξομολόγηση αλλά ο Γουόλτ νιώθει ότι δεν βαραίνει τίποτα την ψυχή του. Και η μόνη ψυχή που μπορεί να εμπιστευτεί αρκετά για να εξομολογηθεί όσα τον βασανίζουν, είναι η σκυλίτσα του, ηΝταίζη. Για τον Γουόλτ, αυτή είναι μια παράλογη εποχή. Οι παλιοί γείτονές του έχουν μετακομίσει ή πεθάνει και έχουν αντικατασταθεί από μετανάστες Χμονγκ, από τη νοτιοανατολική Ασία, τους οποίους απεχθάνεται. 

Γεμάτος μίσος και απαξίωση για ό,τι βλέπει γύρω του – τις στέγες που στάζουν, τους απεριποίητους κήπους και τα ξένα πρόσωπα που τον περιβάλλουν, τις συμμορίες Χμονγκ, Λατινοαμερικανών και Αφροαμερικανών εφήβων, που συμπεριφέρονται λες και η γειτονιά τούς ανήκει, τα παιδιά του που δεν μπορεί πλέον να αναγνωρίσει, λόγω της ανωριμότητας και της απραξίας τους – ο Γουόλτ ζει μηχανικά, χωρίς συναίσθημα και ουσία, περιμένοντας απλά το δικό του τέλος.

Μέχρι τη νύχτα που κάποιος προσπαθεί να κλέψει το αγαπημένο του Gran Torino του `72, το αυτοκίνητο του που το κρατάει λαμπερό και στιλάτο, όπως την πρώτη μέρα που το είδε να βγαίνει από τη γραμμή παραγωγής, πριν από δεκαετίες. Αυτή η νύχτα θα φέρει στη ζωή του Γουόλτ τον ντροπαλό έφηβο γείτονά του, Τάο, όταν μια συμμορία Χμονγκ τον αναγκάζει να το κλέψει. ΟΓουόλτ εμποδίζει την κλοπή, αναχαιτίζει τα σχέδια της συμμορίας και γίνεται άθελά του ο ήρωας της γειτονιάς. Κι ενώ στην αρχή ο Γουόλτ δεν θέλει καμία σχέση με αυτούς τους ανθρώπους, τελικά ενδίδει, αναμορφώνει όλη τη γειτονιά, και αναπτύσσει μια παράξενη και απίθανη φιλία με τον Τάο, που θα αλλάξει ριζικά τη ζωή και των δύο.

Η ταινία που παρακολουθήσαμε χτες με την κινηματογραφική λέσχη είχε τον τίτλο ''GRAN  TORINO'' . Η ταινία είχε να μας διδάξει κάποια πράγματα για τον ρατσισμό που μας απασχολεί ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό . Η υπόθεση της ταινίας ήταν ότι ένας ηλικιωμένος άντρας που έχει πολεμήσει στον πόλεμο της Αμερικής εναντίον της Κορέας μισεί τους «σχιστομάτηδες», όπως αποκαλεί τους Κινέζους και τους Κορεάτες .

Όμως δίπλα από το σπίτι του μένει μια οικογένεια
«σχιστομάτηδων» , πράγμα το οποίο τον κάνει να τους μισεί περισσότερο και να έχει ρατσιστικές αντιλήψεις για εκείνους . Λόγω διάφορων γεγονότων που συμβαίνουν σιγά -  σιγά όμως δημιουργείται μια φιλία ανάμεσα στον ηλικιωμένο άντρα και τα παιδιά των γειτόνων .

 Ο σκοπός της ταινίας ήταν να μας βάλει να σκεφτούμε πολύ βαθιά μέσα μας και να ξεπεράσουμε τους φόβους για ότι διαφορετικό υπάρχει στον κόσμο και αυτό το έδειχνε με έναν απίστευτα κατανοητό τρόπο και με χιούμορ βέβαια . Μας πέρασε όλα τα συναισθήματα όπως χαρά , λύπη , γέλιο κλπ. Έχω να πω πως ήταν μια εξαιρετική ταινία και που σίγουρα όποιος την δει θα μπει σε σκέψεις για πολλά πράγματα και ιδιαίτερα σε ότι αφορά τις ρατσιστικές αντιλήψεις.

Ενι Χίντα, Γ6 

Ταξίδι στο κέντρο της γης (ή μια αλλιώτικη συνάντηση με τον Ιούλιο Βέρν!)

                                                                      15 Μαρτίου 2015

Η Διονυσία δεν πήρε μόνο συνέντευξη από τον Ιούλιο Βέρν .Έφτιαξε και το πορτραίτο του.

Σηκώθηκα απρόθυμα από το κρεβάτι μου μετά το εκνευριστικό κουδούνισμα του ξυπνητηριού. Κατέβηκα κάτω για να φάω πρωινό μαζί με τους γονείς μου. Τέλεια, σκέφτηκα. Πρώτη μέρα στο Γυμνάσιο της Αμιένης. Ελπίζω να πάνε όλα καλά. Θα κάνω άραγε καινούργιους φίλους; Θα είναι καλοί οι καθηγητές μου; Ακόμα δεν έχω τελειοποιήσει τα γαλλικά μου και φοβάμαι τις αντιδράσεις των άλλων παιδιών. Θα αναρωτιέστε βέβαια γιατί βρίσκομαι στην Αμιένη. Τα συγχαρητήρια πάνε όπως πάντα στην δουλειά του μπαμπά. Κρίμα, και είχα αρχίσει να συνηθίζω τις Βρυξέλλες.

(...)

Προχωρούσα στους μεγάλους διαδρόμους του Amiens ecole Secondaire. Η μέρα πήγε πολύ καλύτερα απ' ότι περίμενα. Γνώρισα και μια κοπέλα, την Cassandre, η οποία μου φάνηκε πολύ συμπαθητική.

Αφού σχόλασα κατευθύνθηκα προς το νεκροταφείο της Αμιένης. Παράξενο μέρος, θα έλεγαν πολλοί, για πρώτη βόλτα στην όμορφη αυτή πόλη. Όμως εγώ είχα ένα συγκεκριμένο σκοπό. Να επισκεφθώ τον τάφο του αγαπημένου μου συγγραφέα, του Ιούλιου Βερν.

Προχωρούσα στο νεκροταφείο. Ωραίο μέρος. Όχι εξαιτίας των τάφων, αλλά των δέντρων. Ψηλά κυπαρίσσια και ιτιές που απλώνουν τα κλαδιά τους σαν ένα ποτάμι δάκρυα στο έδαφος. Ηρεμία επικρατεί. Ησυχία. Γαλήνιο μέρος. Αφού τριγυρνούσα για λίγη ώρα ψάχνοντας τον τάφο που τόσο ήθελα να δω, ξαφνικά είδα ένα άγαλμα, που τόση ώρα σαν να κρυβόταν πίσω από μια ιτιά. Το πλησίασα και είδα πως τελικά βρισκόταν μπροστά από ένα τάφο. Κοίταξα την επιγραφή, αν και δεν χρειαζόταν. Αμέσως ήξερα ποιος τάφος ήταν αυτός. Le Jules Verne.

Το κοίταξα καλύτερα. Το άγαλμα ήταν ενός άνδρα. Ήταν τόσο διαφορετικό από τα άλλα, κατάλαβα γιατί μου είχε τραβήξει την προσοχή εξαρχής. Ο άνδρας φαινόταν σαν μόλις να έβγαινε από τη γη. Κυριολεκτικά. Το ένα χέρι του έσπρωχνε μία πέτρα που προηγουμένως του εμπόδιζε πιθανότατα την έξοδο από το έδαφος, και το άλλο ήταν στραμμένο προς τα πάνω προσπαθώντας να κρατηθεί από κάτι, οτιδήποτε. Στο πρόσωπό του ήταν ζωγραφισμένος ο τρόμος και η αγωνία. Τυλιγμένος από έναν σκισμένο μανδύα, ο θώρακας, τα χέρια και το κεφάλι του ήταν τα μόνα που ξεπρόβαλλαν από τη γη, καθώς δεν είχε καταφέρει ακόμα να βγει ολόκληρος. Μαγευτικό άγαλμα. Πραγματικό έργο τέχνης.

Έπιασα το χέρι και το τράβηξα προς τα πάνω. Ένοιωσα μια ξαφνική παρόρμηση να σώσω αυτόν τον άνδρα. Στο χέρι σχηματίστηκε η λέξη Passage που σημαίνει Πέρασμα. Δεν είχα χρόνο ούτε να απορήσω καθώς μία μεγάλη τρύπα άνοιξε ξαφνικά από πίσω μου και το άγαλμα άρχισε να κινείται προς το μέρος μου. Τι στο καλό; Όλα έγιναν τόσο γρήγορα που δεν πρόλαβα να αντιδράσω. Και έπεσα.

(...)

Όπως αποδείχτηκε τελικά αυτή η τρύπα ήταν τούνελ, το οποίο μάλιστα ήταν και πολύ μακρύ και με οδηγούσε όλο και πιο βαθιά στην γη. Όμως φως φαινόταν από κάπου ευθεία μπροστά. Πώς είναι δυνατόν; Πρέπει να βρίσκομαι τουλάχιστον εκατό μέτρα κάτω από τη γη. Τότε εμφανίστηκε κάτι που φωσφόριζε μέσα στον εφιάλτη μου, πολύ λεπτό και πολύ διάφανο για να είναι τοίχος. Τι στο καλό είναι αυτό πάλι;

Δεν είχα όμως και πολύ χρόνο για να το σκεφτώ αφού πλησίαζα όλο και περισσότερο προς το μέρος του. Πάει, αυτό ήταν. Θα πεθάνω. Μόνο που δεν πέθανα. Αλλά πέρασα από μέσα του. Πάγωσα ολόκληρη κατευθείαν. Ανατρίχιασα. Ένα ρίγος πέρασε τη ραχοκοκαλιά μου. Γύρω μου όλα πήραν χρώμα. Και όταν λέω χρώμα, εννοώ όλα τα χρώματα. Κίτρινα, κόκκινα, πράσινα, πορτοκαλί, μωβ, γαλάζια στριφογυριστά φίδια γύριζαν γύρω μου σε έναν μεθυστικό χορό. Ζαλίστηκα και έχασα τις αισθήσεις μου.

(...)

16 Μαρτίου 1886

Ξύπνησα κάτω από ένα δέντρο. Όλα επανήρθαν στο μυαλό μου. Δέντρο; Που βρέθηκε το δέντρο; Πετάχτηκα πάνω. Βρισκόμουν στην αυλή ενός σπιτιού. Κοίταξα καλύτερα το σπίτι. Για μισό λεπτό. Το ξέρω αυτό το σπίτι. Κοίταξα την πόρτα. Κάτι έλειπε. Α, ναι, η επιγραφή Musee που σημαίνει Μουσείο. Μα πώς γίνεται αυτό; Μόλις χθες το επισκέφθηκα και είχε πάνω το ταμπελάκι 'Musee Jules Verne'. Χτύπησα την πόρτα. Αυτός ήταν ο μόνος που δεν περίμενα να ανοίξει. Τον κοίταξα έκπληκτη. Μπερδεμένη. Τρομοκρατημένη. Μπροστά μου στεκόταν ολοζώντανος ο Ιούλιος Βερν.

Τον κοιτούσα με το στόμα ανοιχτό για κανένα δίλεπτο όταν είπε ευγενικά στα γαλλικά:

-Θα μπορούσα να σε βοηθήσω;

Με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω.

-Περίεργα ρούχα φοράς.  Ω, θα με συγχωρέσεις για την αδιακρισία μου.

-Δ-δεν πειράζει... Πόσες έχουμε σήμερα;

-16 Μαρτίου.

-Έτος;

-Μα, 1886 φυσικά. Είσαι καλά; Μήπως έχεις κάτι;

1886;;;

-Όχι, όχι, μια χαρά είμαι ευχαριστώ πολύ. Να απλά μου αρέσουν πάρα πολύ τα βιβλία σας.

-Αλήθεια; Πρώτη φορά γνωρίζω κάποιον στον οποίο αρέσουν τα βιβλία μου. Η αλήθεια είναι πως βάζω όλο μου τον εαυτό γράφοντας τα οπότε είναι πολύ ευχάριστο να βλέπω πως έχουν ανταπόκριση. Μα, τι αγενές από μέρους μου, πέρνα μέσα!

Και πέρασα. Το σπίτι ήταν ακριβώς όπως και στο μουσείο, μόνο με περισσότερα χαρτιά πεταμένα εδώ και κει.

-Να με συγχωρείς για την ακαταστασία.  Η σύζυγός μου έχει πάει στην μητέρα της με τις δύο κόρες και το σπίτι είναι κάπως ασυμμάζευτο. Θα ήθελες μήπως κάτι να πιείς;

-Όχι, ευχαριστώ πολύ. Εμμ, θα μπορούσα κύριε Βερν να σας κάνω κάποιες ερωτήσεις;

-Φυσικά. Τα πάντα για τους λάτρες των βιβλίων μου.

Καθίσαμε στο καθιστικό.

-Πώς θα χαρακτηρίζατε την ζωή σας μέχρι τώρα;

-Πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση, δεσποινίς.

Θα χαρακτήριζα την ζωή μου αρκετά επιτυχημένη. Ζω ευτυχισμένος μαζί με την γυναίκα μου και τις δυο κόρες της, που θεωρώ και δικές μου, και μάλιστα τώρα περιμένουμε και άλλο παιδί.

Τον Μισελ.

-Πολύ ευχάριστα νέα, συγχαρητήρια! Υπάρχει κάτι που θέλατε ή θέλετε να κάνετε αλλά δεν μπορείτε;

-Όταν ήμουν μικρός ήθελα να γίνω ναυτικός. Από τότε που πηγαίναμε διακοπές τα καλοκαίρια στο εξοχικό μας όταν ήμουν μικρός, και εγώ με τον Παύλο τον μικρότερο αδερφό μου νοικιάζαμε μία βαρκούλα κάθε μέρα για βόλτες ονειρευόμουν μία μέρα να βρίσκομαι στη θάλασσα. Αλλά ο πατέρας μου επέμενε να γίνω δικηγόρος στο γραφείο του. Μάλιστα, κάποια στιγμή θα το έσκαγα για να γίνω μούτσος σε ένα καράβι με κατεύθυνση τις Ινδίες αλλά ο πατέρας μου πάλι με ανακάλυψε. Έτσι αφοσίωσα και κατέγραψα όλες μου τις ναυτικές και μη πεποιθήσεις και ιδέες στα βιβλία μου.

Εκείνη τη στιγμή το μάτι μου έπεσε σε ένα ρολόι τσέπης.

-Αυτό το ρολόι είναι υπέροχο. Πρέπει να ήταν πολύ ακριβό.

 Ήταν ασημένιο και πάνω του είχε τα αρχικά 'JV'

-Όχι και τόσο, είναι η αλήθεια. Ορίστε, πάρε το. Σου το χαρίζω.

-Δεν θα μπορούσα να δεχτ-

-Είναι δώρο από εμένα. Σε παρακαλώ, δέξου το.

Κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά και έβαλα το πανέμορφο αυτό απόκτημά μου στην τσέπη μου. Έπειτα συνεχισα.

-Ποια είναι τα πιο σημαντικά πρόσωπα που έχετε γνωρίσει μέχρι τώρα, κύριε Βερν;

-Ο Βίκτωρ Ουγκώ, ο Αλέξανδρος Δουμάς και ο Πιέρ-Ζυλ Ετζέλ.

-Ποιο μυθιστόρημά σας διασκεδάσατε περισσότερο γράφοντάς το;

-Το 'Νησί του Μυστηρίου'

-Και ποιο μυθιστόρημα χρειάστηκε την περισσότερη δουλειά και το περισσότερο ψάξιμο για να γραφτεί;

-Θα έλεγα το 'Ο Γύρος Του Κόσμου σε 80 Ημέρες'.

Κοίταξα το ρολόι μου. 17:40. Οι γονείς μου θα είχαν ανησυχήσει μέχρι τώρα. Δεν νομίζω όμως το κινητό μου να δουλεύει 200 χρόνια πριν, οπότε..

-Με συγχωρείτε, αλλά πρέπει να φύγω. Οι γονείς μου θα ανησυχούν.

-Α, φυσικά. Μόνο μία ερώτηση δεσποινίς. Ποιο ήταν το δικό σας αγαπημένο βιβλίο;

-Το 'Πέντε Εβδομάδες Με Αερόστατο'.

-Μα, πώς το ξέρεις αυτό το μυθιστόρημα μου; Δεν έχει εκδοθεί ακόμα!

Χαμογέλασα και έφυγα.

Πλησίασα το δέντρο από το οποίο είχα έρθει. Πάνω του ήταν χαραγμένη η λέξη Passage όπως και στο άγαλμα. Ακούμπησα την λέξη, και να σου πάλι βρισκόμουν στον αέρα. Μόνο που αυτή τη φορά δεν έπεφτα, αλλά πήγαινα προς τα πάνω.

(...)

17 Μαρτίου 2015

Ξύπνησα στο κρεβάτι μου. Μου πήρε λίγα λεπτά για να ξαναέρθουν όλα στο μυαλό μου. Όλα ήταν ένα όνειρο δηλαδή; Ήμουν απογοητευμένη. Πήγα να πιάσω το κινητό μου από την τσέπη του παντελονιού μου για να δω την ώρα. Α, μάλλον ξεχάστηκα και κοιμήθηκα με τα ρούχα μου. Μάλλον ήμουν πολύ κουρασμένη. Όμως βγάζοντας το χέρι μου από την τσέπη συνειδητοποίησα πως δε κρατούσα το κινητό μου, αλλά ένα ασημένιο ρολόι τσέπης με τα αρχικά 'JV'.

   

Διονυσία Χόνδρου Γ'6

Τα Αληθινά Γαϊδούρια Του Πολέμου

Σκοτάδι. Είναι σκοτεινά εδώ μέσα. Η αλήθεια είναι πως φοβάμαι λίγο. Ποτέ ξανά δεν μας έχουν βάλει όλους μαζί σε ένα φορτηγό. Κάνει κρύο. Όλοι οι άλλοι έχουν στοιβαχτεί μεταξύ τους για να ζεσταθούν. Εγώ στέκομαι μπροστά από μια σχισμή από την οποία έρχεται το λιγοστό φως που μας επιτρέπει να καταλάβουμε αν ζούμε ή αν είμαστε θαμμένοι. Ζούμε.

        Μετά από ώρες μας βγάζουν έξω. Επιτέλους, λίγος ήλιος! Όλοι οι άλλοι χαμογελάνε, μέχρι που βλέπουμε ένα τεράστιο μεταλλικό πράγμα, σαν φορτηγό και αυτό, μόνο που αυτό βρίσκεται στη θάλασσα. Πλοίο. Πάντα αναρωτιόμουν, όταν μετέφερα πράγματα μέχρι εδώ με το αφεντικό, πώς και δεν το κατάπιναν τα κύματα. Βαρύ ήταν, φαινόταν. Και δεν νομίζω να ήταν πιο ελαφρύ από τον Μάκη, ένα άλλο γαϊδούρι που έπεσε μία φορά στη θάλασσα και δεν τον ξαναείδαμε ποτέ. Όχι, πιο βαρύ ήταν, σίγουρα. Φαινόταν.

        Οι σκέψεις μου διακόπηκαν από ένα τεράστιο σιδερένιο μαραφέτι που πλησίαζε απειλητικά προς το μέρος μου. Έστριψα για να φύγω, άλλα το αφεντικό μαζί με κάτι άλλους με ακινητοποίησαν και άρχισαν να με δένουν με κάτι σαν δέρμα γύρω από την κοιλιά μου. Όταν με είχαν δέσει τόσο σφιχτά που δεν  μπορούσα να κάνω ρούπι, αυτό το πράγμα με σήκωσε. Με σήκωσε ψηλά στον αέρα. Πρώτο συναίσθημα: σοκ. Πρώτη αντίδραση: αλαλαγμός. Βογκούσα, κλώτσαγα τον αέρα, κουνιόμουν. Αυτό το πράγμα άρχισε να κουνιέται. Κοιτούσα απελπισμένα τους φίλους μου από κάτω. Ζωγραφισμένος στα πρόσωπά τους ο τρόμος, σαν καθρέφτης στο δικό μου(...)

        Ω, επιτέλους με άφησαν! Με άφησαν πάνω στο πλοίο. Η ίδια τύχη περίμενε και τους άλλους. Μας έβαλαν πάλι σε έναν κλειστό χώρο. Παρόμοιος με το φορτηγό, άλλα πιο ευάερος. Με περισσότερο φως. Αυτή τη φορά ήμασταν σίγουροι ότι ζούμε.

         

Μετά από λίγες ώρες επιτέλους μας έβγαλαν έξω. Ήμασταν σε κάτι που φαινόταν σαν λιβάδι. Πω πω, αυτά τα σακιά στην πλάτη μου είναι πολύ βαριά! Ποτέ δεν έχω κουβαλήσει τόσο βαρύ σανό ξανά στη ζωή μου. Ευτυχώς δεν άργησαν να μας ξεφορτώσουν. Οι άνθρωποι εδώ είναι διαφορετικοί. Φοράνε κάτι πράσινα ρούχα με κάτι περίεργα, σαν καπέλα στο κεφάλι τους και κρατάνε και καραμπίνες. Αυτό το ξέρω γιατί και τα αφεντικά έχουν καραμπίνες κρυμμένες στην παράγκα. Τώρα που τα ξαναβλέπω δεν είναι καραμπίνες, παρόμοια πράγματα όμως.

        Άρχισα να τρέχω πάνω κάτω στο ''λιβάδι'' μου για να ξεπιαστώ, να κουνηθώ για λίγο μετά από τόσες ώρες ακινησίας. Οι άνθρωποι, μετά από εντολή ενός άντρα, παρόμοια ντυμένου με τους άλλους, τους διέταξε να μπουν στα χαρακώματα. Απ' ότι κατάλαβα ''χαρακώματα'' ήταν κάτι σαν στενά ποταμάκια χωρίς νερό. Γιατί όμως να υπάρχουν ποταμάκια χωρίς νερό; Και γιατί μπαίνουν οι στρατιώτες (έτσι τους αποκάλεσε) μέσα; Εξέφρασα τις σκέψεις μου στην Κριστίνα, αλλά μου ανταπέδωσε, κάπως θυμωμένα θα έλεγα:

"Και τι σε νοιάζει εσένα; Άσ΄τους να κάνουν ό,τι θέλουν αυτούς! Επιτέλους μας άφησαν, και εσύ συλλογιέσαι και παιδεύεις το μυαλό σου για ανοησίες!"

        Θα της απαντούσα, όταν κάτι ακούστηκε από τον ουρανό. Σήκωσα το κεφάλι μου και είδα κάτι μικροσκοπικά αντικείμενα να πετάνε στον ουρανό. Πουλιά ήταν; Όχι, πουλιά δεν ήταν, δεν έχω ξαναδεί πράσινα πουλιά.

"Αεροπλάνα, αεροπλάνα!"

        Ακούγονταν οι φωνές των στρατιωτών. Γύρω μου επικρατούσε πανικός. Όσοι στρατιώτες είχαν μείνει πάνω έτρεχαν να κρυφτούν στα άδεια ρυάκια και τα υπόλοιπα γαϊδούρια κοιτούσαν χαμένα γύρω τους. Κανένα δεν ήξερε τί θα ακολουθούσε. Σάμπως, ήξερα και 'γω;(...)

Τα πράσινα αεροπλάνα, όπως τα έλεγαν, πλησίαζαν όλο και περισσότερο, και τότε συνειδητοποίησα πως κάθε άλλο παρά μικρά ήταν. Στην πραγματικότητα, ήταν μεγάλα. Πολύ μεγάλα. Όταν έφτασαν από πάνω μας άρχισαν να κάνουν κύκλους.        Πρώτη φορά έβλεπα κάτι τέτοιο.

        Στο ένα αεροπλάνο άνοιξε κάτι σαν πορτάκι. Από 'κει έπεσε κάτι μεταλλικό, σαν αυτό το τόπι με το οποίο παίζουν πολλές φορές τα παιδιά του αφεντικού στην παράγκα. Η μπάλα πλησίαζε όλο και πιο πολύ στο έδαφος, και ενώ περίμενα να πέσει και να κυλίσει λίγο πιο πέρα, ακούστηκε ένα τεράστιο ΜΠΑΜ και όλα τινάχτηκαν στον αέρα. Τότε ήταν που κατάλαβα πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Καπνοί έβγαιναν από το σημείο στο οποίο είχε σκάσει η μπάλα. Δεν υπήρχε τίποτα εκεί πια, παρά μόνο ένα κομμάτι καμένης γης. Ο Μάνος και ο Άγγελος που στέκονταν εκεί πριν λίγο εξαφανισμένοι. Πού είχε πετάξει άραγε τα σώματά τους αυτό το διαβολικό σιδερένιο όπλο;

        ''Μπάλες'' συνέχιζαν να πέφτουν από παντού. Βογκητά, ουρλιαχτά και φωνές ακούγονταν από όλο το λιβάδι. Γιατί το έκαναν αυτό οι άνθρωποι; Γιατί δεν μπορούν να ζουν ειρηνικά μεταξύ τους; Και γιατί πρέπει να θυσιάζονται και αθώες ψυχές που δεν έχουν καμία σχέση με τα αληθινά γαϊδούρια του πολέμου, τους ανθρώπους;

        Οι οργισμένες μου σκέψεις διακόπηκαν από μία ακόμα ''μπάλα''. Μόνο που αυτή η μπάλα ερχόταν προς το μέρος μου. Την έβλεπα να πλησιάζει. Τα μάτια μου θόλωσαν. Δεν θα ξαναδώ ποτέ τους φίλους μου. Όλα κινούνταν πιο αργά γύρω μου. Δεν θα χαρώ ποτέ ξανά με τον τρόπο που παίζουν οι ηλιαχτίδες ανάμεσα στα δέντρα. Δεν θα ξαναδώ ποτέ το ποταμάκι κοντά στην παράγκα. Δεν θα ξαναδώ ποτέ τα λουλούδια να ανθίζουν την άνοιξη και τα φύλλα των δέντρων να πέφτουν το φθινόπωρο.

        Κοίταξα γύρω μου. Φωνές. Πανικός. Χαμός. Λύπη. Στεναχώρια. Κατάθλιψη. Βογκητά. Καπνοί. Φωτιές. Και τα αεροπλάνα να μας περιπαίζουν σκοτώνοντάς μας με ένα μπαμ.  Με μία μπάλα.

        Ώσπου αυτή η μπάλα έσκασε δίπλα μου. Και βρισκόμουν ξανά στο σκοτάδι.

Διονυσία Χόνδρου, Γ6

Imitation Game

Κυριακή απόγευμα και στο καθορισμένο ραντεβού μας με την Κινηματογραφική λέσχη του σχολείου παρακολουθήσαμε την ταινία  Imitation game.

Κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου πολέμου ο μαθηματικός Άλαν Τούρινγκ με μια επίλεκτη ομάδα επιστημόνων προσπαθεί να σπάσει τον κωδικό του Enigma. Η μηχανή Enigma δημιουργήθηκε από τους Γερμανούς και χρησιμοποιήθηκε για την κρυπτογράφηση και την αποκρυπτογράφηση μηνυμάτων κατά τη διάρκεια του πολέμου σε καθημερινή βάση.

Η ταινία χωρίζεται σε τρία χρονικά επίπεδα: την εφηβεία του Τούρινγκ,  τα χρόνια του πολέμου και τη συμμετοχή του στη μυστική ομάδα αποκρυπτογράφησης και στα χρόνια λίγο πριν τν αυτοκτονία του.

Ο κεντρικός ήρωας , ο Άλαν Τούρινγκ, ένας πολύ ιδιαίτερος άνθρωπος, διάνοια στον τομέα των μαθηματικών, ομοφυλόφιλος και εγωιστής κερδίζει τη συμπάθεια του θεατή που φτάνει στο τέλος να αγανακτήσει με τη μοίρα αυτού του ανθρώπου που η ανταμοιβή του για την προσφορά του στη νίκη της Αγγλίας ήταν ο διασυρμός του και η αυτοκτονία του.

Τα θέματα της ταινίας ήταν πολλά: η ιδιαιτερότητα του Τούρινγκ, η μοναξιά των διαφορετικών και ευφυών ανθρώπων καθώς  και η αντιμετώπιση των ομοφυλόφιλων από το κράτος.

Νομίζω ότι α λόγια του Τούρινγκ συμπυκνώνουν το νόημα της ταινίας:  «Οι άνθρωποι που δεν φαντάζεσαι ότι μπορούν να τα καταφέρουν είναι ικανοί να κάνουν πράγματα που δε φαντάζεσαι»

Ακολουθεί η άποψη του Μανώλη:

Η ταινία που είδαμε ήταν πραγματικά αξιόλογη. Αν θα έπρεπε να αποκομίσω κάτι ως ηθικό δίδαγμα (αν και από την προσωπικότητα του πρωταγωνιστή για κάποιους θα ήταν δύσκολο), θα έλεγα ότι αν είμαστε αφοσιωμένοι στους στόχους μας (στην προκειμένη περίπτωση όταν έχουμε εμμονές ), μπορούμε να καταφέρουμε σημαντικά πράγματα. Μία ταινία η οποία μας προτρέπει στο να θέλουμε να είμαστε ο εαυτός μας και ότι η διαφορετικότητα οδηγεί στις πιο σημαντικές ανακαλύψεις και στα πιο απρόσμενα επιτεύγματα.

Μανώλης Μαραγκός, Γ3