 |
| Ο πίνακας είναι δημιουργία της Γκιουλσεβήμ! |
Αγαπητό μου ημερολόγιο
Επιτέλους , ξημέρωσε . Ανυπομονώ να μάθω
γιατί μας μάζεψαν όλους εδώ . Άραγε τι να θέλουν ; Μήπως θα μας άφηναν
ελεύθερους ή θα μας πήγαιναν κανένα ταξίδι ; Πιστεύω πάντως πως δεν μαζευτήκαμε
άδικα εδώ πέρα και πως αυτή θα είναι η καλύτερη μέρα της ζωής μου . Αντίθετα ,
οι φίλοι μου έχουν κακό προαίσθημα για αυτήν εδώ τη συγκέντρωση .
ΠΕΜΠΤΗ 11 ΜΑΡΤΙΟΥ 1913
Αγαπητό μου ημερολόγιο
Εδώ και μια μέρα περπατάμε , φορτωμένοι
με όπλα , πυρομαχικά και φαγητό , προς μια άγνωστη κατεύθυνση . Εγώ και οι
φίλοι μου έχουμε κουραστεί πάρα πολύ , και παρά τα παράπονα που κάνουμε δεν μας
αφήνουν να σταματήσουμε ούτε για πέντε λεπτά . Εγώ μετά από αυτό θα ζητήσω
αύξηση .
Ευτυχώς όμως , εκεί που θα πάμε θα μας
φροντίσουν ιδιαίτερα . Μας θεωρούν τόσο σημαντικούς που έχουμε για συνοδεία
έναν ολόκληρο στρατό . Οι φίλοι μου 'όμως δεν χαίρονται καθόλου γι' αυτό .
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 12 ΜΑΡΤΙΟΥ 1913
Αγαπητό μου ημερολόγιο
Τελικά τα πράγματα δεν ήταν όπως τα
φανταζόμουν . Δυστυχώς οδεύουμε προς τη καταστροφή , δηλαδή πάμε σε πόλεμο .
Κρίμα πάντως . Τόσα όνειρα πήγαν χαμένα . Είμαι ακόμα , πολύ μικρός για να
πεθάνω αλλά το χειρότερο είναι πως δεν έχω κάνει ακόμα την διαθήκη μου . Γενικά
όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο και δεν θέλω να σκέφτομαι τι μπορεί να
ακολουθήσει στη συνέχεια
Γιάννης Χατζηπυλιώτης
Ημέρα 1η
Δεν κατάλαβα τι ακριβώς έγινε σήμερα.
Ήρθαν κάτι κύριοι την ώρα που έτρωγα και
πήραν εμένα και τους υπόλοιπους φίλους μου. Εγώ με τον Μάκη και τον Λάκη
προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τι γινόταν, ενώ ο Τάκης έπαιζε πάλι τον έξυπνο.
«Μας πάνε σε ένα μέρος που θα έχει πολλές κοπέλες και φαγητο», έλεγε.
Περίπτωση, βρε παιδί μου, αυτός ο γάιδαρος. Όταν μας κατέβασαν από εκείνο το
πράγμα που μας μετέφερε (το οποίο οι άνθρωποι αποκαλούσαν «τζίπ») ήθελα να
βρίσω τον Τάκη. Καμία σχέση με αυτά που έλεγε πριν. Καταρχήν δεν είχε φαγητό
πουθενά αλλά ούτε και κοπέλες. Πάντως είχε πολύ νερό. Μάλλον σε λιμάνι θα
βρισκόμασταν. Εκεί κατάλαβα πως η μεταφορά είχε και δεύτερο γύρο. Στην αρχή
έβλεπα τον Μάκη, τον Λάκη και τον Τάκη να ουρλιάζουν από τον φόβο τους, αφού τα
πόδια τους δεν πατούσαν στο έδαφος. Τους ανέβαζαν σε ένα μεγάλο κτίριο που
επέπλεε στην θάλασσα με ένα πανί κάτω από την κοιλιά τους. Μου φαινόταν αστείο
μέχρι που ήρθε η σειρά μου. Είχα τρομοκρατηθεί...
Ημέρα 21η
Πρίν από τρείς μέρες, μας άφησαν και μιά
φορά να φάμε κανονικά σαν γαϊδούρια. Μόνο που σήμερα ήταν λίγο διαφορετικά.
Εκεί που τρώγαμε ωραία και καλά, ακούσαμε μερικούς τρομακτικά δυνατους ήχους.
Πανικοβληθήκαμε όλοι. Επικρατούσε πανικός. Όλοι τρέχαμε πάνω-κάτω σαστισμένοι.
Έπειτα, κάποιοι άνθρωποι μας πιάσαν και μας τραβήξαν μέχρι κάτι μεγάλες
λακούβες. Μετά από αυτό δεν θυμάμαι και πολλά. Θυμάμαι μόνο πως ο Μάκης και ο
Τάκης έπεσαν να κοιμηθούν αντί να έρθουν πίσω μας. Καλά, από τον Τάκη το
περιμένεις αλλά τον Μάκη δεν κατάλαβα τι τον έπιασε.
Σεμπάστιαν Χοτζαλλάρι
Ημέρα 1η
Μας πήραν όλους και εμένα και τους φίλους μου και μας πήγαν σε μέρος με
θάλασσα και με πλοία . Δεν κατάλαβα γιατί ακριβώς μας πήγαν εκεί . Σιγά - σιγά
μας έπαιρναν έναν - έναν και μας ανέβαζαν στο πλοίο με περίεργο και πολύ άβολο
τρόπο για μας τους γαιδάρους . Όταν ήρθε η σειρά μου ένιωσα πολύ περίεργα η γη
χάθηκε κάτω από τα πόδια μου . Παρόλο που φώναζα κανένας δεν νοιαζόταν λες και
δεν άκουγαν τίποτα λες και ανέβαζαν ένα
αντικείμενο και όχι ένα ζώο το οποίο έχει και αυτό ψυχή . Μέχρι να φτάσουμε
στον προορισμό τους το ταξίδι ήταν πολύ μα πολύ χάλια . Μας είχαν στριμωγμένους
, το πλοίο κουνούσε και μου ερχόταν πολλές φορές να κάνω εμετό . Αφότου φτάσαμε
αμέσως μας έβαλαν να κουβαλάμε πράγματα που θα τα χρειαστούν στον πόλεμο . Και
τι φταίμε εμείς να κουβαλάμε όλα αυτά τα
πράγματα ενώ αυτοί είναι που κάνουν πόλεμο και όχι εμείς .
Ημέρα 6η
Εδώ που μας έφεραν είναι πολύ άσχημος και ο καιρός και όλα και οι
άνθρωποι έχουν την απαίτηση να τους κουβαλάμε τα πράγματά όποτε και όπου αυτοί
θέλουν χωρίς να μας σκέφτονται εμάς λιγάκι αν κουραστήκαμε ή όχι . Το χειρότερο
όμως είναι ότι οι εχθροί δεν μας συμπαθούν και τόσο γιατί κάθε λίγο και λιγάκι
ρίχνουν από τον ουρανό κάτι πράγματα και μας σκοτώνουν με το έτσι θέλω . Χθες ο
καλύτερός μου φίλος ο Πάνος καθώς έτρωγε τις μαργαρίτες του τον πέτυχαν οι
εχθροί και ψόφησε . Ελπίζω να τελειώσει γρήγορα αυτός ο πόλεμος γιατί δεν με
βλέπω να βγαίνω ζωντανός από εδώ .
Ένι Χίντα
ΔΕΥΤΕΡΑ 16 ΜΑΡΤΙΟΥ 1913
Αγαπημένο μου ημερολόγιο ,
σήμερα επιτέλους είναι η μεγάλη μέρα όπου εγώ , η παρέα μου αλλά και
πολλοί άλλοι θα ξεκινήσουμε μια μεγάλη εκδρομή έχοντας πάντα
τον απαραίτητο εξοπλισμό όπως αντηλιακές κρέμες και τα σχετικά .
Η στιγμή που τόσο περίμενα έχει φτάσει .
Βρίσκομαι έξω από ένα τεράστιο κρουαζιερόπλοιο με το όποιο λογικά θα
ταξιδέψουμε . Ξαφνικά άκουσα διάφορες φωνές από ψηλά , οι
φωνές ήταν ενός φίλου μου τον οποίο μόλις έβαζαν στο πλοίο . Μου φανήκαν φωνές
τρόμου και πανικού αν και εγώ όλο αυτό το έβρισκα πολύ συναρπαστικό , για να πω
την αλήθεια
Το ταξίδι μας , μόλις ξεκίνησε και με
ανυπομονησία περιμένω να φτάσουμε στον προορισμό μας . Έχουν περάσει
αρκετές ώρες που είμαι στριμωγμένος και νηστικός πράγμα που δεν το περίμενα σε
μια τέτοια εκδρομή . Η κούραση είναι ανυπόφορη αλλά καθησυχάζομαι
πως σύντομα θα είμαστε εκεί απολαμβάνοντας την ηρεμία και την ξεκούραση
ΤΡΙΤΗ 21 ΜΑΡΤΙΟΥ 1931
Αγαπητό μου ημερολόγιο , μόλις δέσαμε
στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης και σε λίγα λεπτά θα βγούμε από το πλοίο .
Ξαφνικά άνθρωποι με παράξενα χακί χρώματα έρχονται προς το μέρος μας κρατώντας
βαρέλια με διάφορα πυρομαχικά , τα οποία στην αρχή πίστεψα πως θα
αποτελούσαν κάποιο σόου στην διάρκεια της εκδρομής . Στην συνέχεια όμως
υποψιάστηκα πως όλο αυτό δεν θα μας έβγαινε σε καλό, άλλα όλο αυτό παρέμεινε
άπλα μια υποψία καθώς είχα θαμπωθεί από αυτά που είχα ακούσει .
Περπατάμε και περπατάμε χωρίς
σταματημό . Όλο αυτό έχει γίνει τόσο κουραστικό που θέλω να τα
παρατήσω όλα και να γυρίσω σπίτι τρέχοντας , με όσες δυνάμεις μου είχαν
απομείνει δηλαδή .
Μετά από πολλές ώρες πεζοπορίας
φτάσαμε σε μια πολύ μεγάλη πεδιάδα , σαν έναν μικρό παράδεισο , στην οποία θα
τρώγαμε και θα ξεκουραζόμασταν . Και κάπως έτσι ξεκίνησε μια μεγάλη καταστροφή
..
Δημήτρης Χατζηπυλιώτης
Hμέρα 1η
Πρωί
Σήμερα, καθώς καθόμουν ήρεμη στο λιβάδι και έτρωγα
τα χορταράκια μου, με πλησίασε ένας καινούριος και γυρνάει και μου λέει: «Θα
μου χαρίσεις το ονοματάκι σου;» και γυρνάω τον αγριοκοιτώ και του απαντάω:
«Άστο μεγάλε, δεν το ‘χεις.» Τι το ήθελα και εγώ, την υπόλοιπη μέρα με
κυνηγούσε από πίσω. Τι σπαστικός!
Απόγευμα-Βράδυ
Ευτυχώς ήρθαν και τον πήρανε! Δεν θα άντεχα και
δεύτερη μέρα κυνηγητό! Αλλά, δεν με απασχολεί αυτό το θέμα τώρα, άκουσα πριν λίγο
τους ανθρώπους να λένε πως αύριο πρωί-πρωί θα με μεταφέρουν στο μέτωπο. Τι
είναι αυτό το μέτωπο, ιδέα δεν έχω! Μακάρι να έχει κανένα απέραντο λιβάδι με
διάφορες ποικιλίες χορταρικά! Μιαμ!!
Ημέρα 4η
Μόνο λιβάδι δεν έχει εδώ που με έφεραν!! Είναι φρικτά!!
Έχω να φάω δύο μέρες. Για να με φέρουν εδώ υπέφερα! Με ανέβασαν πάνω σε έναν
γερανό -έτσι κατάλαβα πως τον λένε, από αυτά που έλεγαν οι άνθρωποι- και
φοβήθηκα πάρα πολύ, ένιωθα φοβερό πόνο και έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου!
Με παράτησαν, λοιπόν, εδώ πέρα και το χειρότερο δεν
είναι ότι τα χόρτα ήταν καμένα, αλλά ότι εδώ ήταν και αυτός ο σπαστικός! Μόλις
τον είδα μετά από τόση ταλαιπωρία, έτρεξα να φύγω, αλλά οι άνθρωποι με έπιασαν
και με έβαλαν μέσα σε ένα κλουβί! Αναίσθητοι!
Ημέρα 6η
Πάλι φύγαμε από εκεί που βρισκόμασταν. Με φόρτωσαν
με κάτι τσουβάλια και περπατούσαμε για ώρες, ώσπου φτάσαμε σε μια κόλαση! Δεν
υπήρχε τίποτα όρθιο, ούτε σπίτι, ούτε δέντρο, ούτε τίποτα, πάρα μόνο χάος!
Θόρυβος! Φρικτός θόρυβος! Παντού ερείπια, σκοτωμένοι άνθρωποι και ζώα! Είδα και
τον σπαστικό εκείνο γάιδαρο, αλλά δεν ήταν πια ζωντανός! Τον κακόμοιρο! Παντού
στο ουρανό υπήρχαν κάτι τεράστια πουλιά, που δεν είχα ξαναδεί και πετούσαν κάτι
μπάλες οι οποίες όταν έπεφταν στο έδαφος, τα κατέστρεφαν όλα, δεν άφηναν τίποτα
στο πέρασμα τους. Είμαι τόσο κουρασμένη, όμως δεν μπορώ να ησυχάσω, γίνεται
χαμός εδώ πέρα, νομίζω πως αυτό είναι το μέτωπο που έλεγαν.
Ημέρα 8η
Είμαι η μόνη που επέζησα, όλοι οι φίλοι μου έχουν
σκοτωθεί, τους είδα όλους να πεθαίνουν! Τι φρίκη, θα μου το πληρώσουν αυτό οι
άνθρωποι! Σε τι τους φταίξαμε και μας σκοτώνουν; Για ποιόν λόγο το κάνουν αυτό;
Μισώ τους ανθρώπους! Είναι άκαρδοι, αναίσθητοι και σκοτώνονται μεταξύ τους. Δεν
νοιάζονται ο ένας για τον άλλον και δεν φτάνει μονό αυτό θέλουν να εξοντώσουν
και μας! Γιατί; Ποιος αποφασίζει για τις ζωές μας; Τι είναι αυτοί και
αποφασίζουν πότε θα πεθάνουμε και με ποιον τρόπο; Η ζωή είναι άδικη! Κάποιος
πρέπει να τους μάθει να αγαπιούνται μεταξύ τους, ακόμα και αν είναι
διαφορετικοί! Εξάλλου αν ήταν όλοι ίδιοι, τότε τι θα έκαναν; Θα βαριόντουσαν,
θα είχαν τις ίδιες απόψεις και τα ίδια πιστεύω! Δεν θα μου άρεσε να το βλέπω
αυτό, θα ήταν πολύ βαρετό!
Ημέρα 9η
Με έφεραν σε
ένα όμορφο λιβάδι, αλλά τι να το κάνω το όμορφο αν δεν έχω να το μοιραστώ με
κάποιον, παύει να είναι όμορφο! Έχει πολύ ησυχία εδώ, από χθες! Μήπως άκουσαν
αυτά που σκεφτόμουν; Μπορεί! Αχ τι ωραία! -Μπαμ!!!!- Όχι πάλι! Τι ήθελα και
μίλησα! Ξεκινήσαμε πάλι! Κάτι έρχεται προς το με......
Ανδρονίκη Χατζηβασιλείου, Γ6
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου