Ταξίδι στο κέντρο της γης (ή μια αλλιώτικη συνάντηση με τον Ιούλιο Βέρν!)

                                                                      15 Μαρτίου 2015

Η Διονυσία δεν πήρε μόνο συνέντευξη από τον Ιούλιο Βέρν .Έφτιαξε και το πορτραίτο του.

Σηκώθηκα απρόθυμα από το κρεβάτι μου μετά το εκνευριστικό κουδούνισμα του ξυπνητηριού. Κατέβηκα κάτω για να φάω πρωινό μαζί με τους γονείς μου. Τέλεια, σκέφτηκα. Πρώτη μέρα στο Γυμνάσιο της Αμιένης. Ελπίζω να πάνε όλα καλά. Θα κάνω άραγε καινούργιους φίλους; Θα είναι καλοί οι καθηγητές μου; Ακόμα δεν έχω τελειοποιήσει τα γαλλικά μου και φοβάμαι τις αντιδράσεις των άλλων παιδιών. Θα αναρωτιέστε βέβαια γιατί βρίσκομαι στην Αμιένη. Τα συγχαρητήρια πάνε όπως πάντα στην δουλειά του μπαμπά. Κρίμα, και είχα αρχίσει να συνηθίζω τις Βρυξέλλες.

(...)

Προχωρούσα στους μεγάλους διαδρόμους του Amiens ecole Secondaire. Η μέρα πήγε πολύ καλύτερα απ' ότι περίμενα. Γνώρισα και μια κοπέλα, την Cassandre, η οποία μου φάνηκε πολύ συμπαθητική.

Αφού σχόλασα κατευθύνθηκα προς το νεκροταφείο της Αμιένης. Παράξενο μέρος, θα έλεγαν πολλοί, για πρώτη βόλτα στην όμορφη αυτή πόλη. Όμως εγώ είχα ένα συγκεκριμένο σκοπό. Να επισκεφθώ τον τάφο του αγαπημένου μου συγγραφέα, του Ιούλιου Βερν.

Προχωρούσα στο νεκροταφείο. Ωραίο μέρος. Όχι εξαιτίας των τάφων, αλλά των δέντρων. Ψηλά κυπαρίσσια και ιτιές που απλώνουν τα κλαδιά τους σαν ένα ποτάμι δάκρυα στο έδαφος. Ηρεμία επικρατεί. Ησυχία. Γαλήνιο μέρος. Αφού τριγυρνούσα για λίγη ώρα ψάχνοντας τον τάφο που τόσο ήθελα να δω, ξαφνικά είδα ένα άγαλμα, που τόση ώρα σαν να κρυβόταν πίσω από μια ιτιά. Το πλησίασα και είδα πως τελικά βρισκόταν μπροστά από ένα τάφο. Κοίταξα την επιγραφή, αν και δεν χρειαζόταν. Αμέσως ήξερα ποιος τάφος ήταν αυτός. Le Jules Verne.

Το κοίταξα καλύτερα. Το άγαλμα ήταν ενός άνδρα. Ήταν τόσο διαφορετικό από τα άλλα, κατάλαβα γιατί μου είχε τραβήξει την προσοχή εξαρχής. Ο άνδρας φαινόταν σαν μόλις να έβγαινε από τη γη. Κυριολεκτικά. Το ένα χέρι του έσπρωχνε μία πέτρα που προηγουμένως του εμπόδιζε πιθανότατα την έξοδο από το έδαφος, και το άλλο ήταν στραμμένο προς τα πάνω προσπαθώντας να κρατηθεί από κάτι, οτιδήποτε. Στο πρόσωπό του ήταν ζωγραφισμένος ο τρόμος και η αγωνία. Τυλιγμένος από έναν σκισμένο μανδύα, ο θώρακας, τα χέρια και το κεφάλι του ήταν τα μόνα που ξεπρόβαλλαν από τη γη, καθώς δεν είχε καταφέρει ακόμα να βγει ολόκληρος. Μαγευτικό άγαλμα. Πραγματικό έργο τέχνης.

Έπιασα το χέρι και το τράβηξα προς τα πάνω. Ένοιωσα μια ξαφνική παρόρμηση να σώσω αυτόν τον άνδρα. Στο χέρι σχηματίστηκε η λέξη Passage που σημαίνει Πέρασμα. Δεν είχα χρόνο ούτε να απορήσω καθώς μία μεγάλη τρύπα άνοιξε ξαφνικά από πίσω μου και το άγαλμα άρχισε να κινείται προς το μέρος μου. Τι στο καλό; Όλα έγιναν τόσο γρήγορα που δεν πρόλαβα να αντιδράσω. Και έπεσα.

(...)

Όπως αποδείχτηκε τελικά αυτή η τρύπα ήταν τούνελ, το οποίο μάλιστα ήταν και πολύ μακρύ και με οδηγούσε όλο και πιο βαθιά στην γη. Όμως φως φαινόταν από κάπου ευθεία μπροστά. Πώς είναι δυνατόν; Πρέπει να βρίσκομαι τουλάχιστον εκατό μέτρα κάτω από τη γη. Τότε εμφανίστηκε κάτι που φωσφόριζε μέσα στον εφιάλτη μου, πολύ λεπτό και πολύ διάφανο για να είναι τοίχος. Τι στο καλό είναι αυτό πάλι;

Δεν είχα όμως και πολύ χρόνο για να το σκεφτώ αφού πλησίαζα όλο και περισσότερο προς το μέρος του. Πάει, αυτό ήταν. Θα πεθάνω. Μόνο που δεν πέθανα. Αλλά πέρασα από μέσα του. Πάγωσα ολόκληρη κατευθείαν. Ανατρίχιασα. Ένα ρίγος πέρασε τη ραχοκοκαλιά μου. Γύρω μου όλα πήραν χρώμα. Και όταν λέω χρώμα, εννοώ όλα τα χρώματα. Κίτρινα, κόκκινα, πράσινα, πορτοκαλί, μωβ, γαλάζια στριφογυριστά φίδια γύριζαν γύρω μου σε έναν μεθυστικό χορό. Ζαλίστηκα και έχασα τις αισθήσεις μου.

(...)

16 Μαρτίου 1886

Ξύπνησα κάτω από ένα δέντρο. Όλα επανήρθαν στο μυαλό μου. Δέντρο; Που βρέθηκε το δέντρο; Πετάχτηκα πάνω. Βρισκόμουν στην αυλή ενός σπιτιού. Κοίταξα καλύτερα το σπίτι. Για μισό λεπτό. Το ξέρω αυτό το σπίτι. Κοίταξα την πόρτα. Κάτι έλειπε. Α, ναι, η επιγραφή Musee που σημαίνει Μουσείο. Μα πώς γίνεται αυτό; Μόλις χθες το επισκέφθηκα και είχε πάνω το ταμπελάκι 'Musee Jules Verne'. Χτύπησα την πόρτα. Αυτός ήταν ο μόνος που δεν περίμενα να ανοίξει. Τον κοίταξα έκπληκτη. Μπερδεμένη. Τρομοκρατημένη. Μπροστά μου στεκόταν ολοζώντανος ο Ιούλιος Βερν.

Τον κοιτούσα με το στόμα ανοιχτό για κανένα δίλεπτο όταν είπε ευγενικά στα γαλλικά:

-Θα μπορούσα να σε βοηθήσω;

Με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω.

-Περίεργα ρούχα φοράς.  Ω, θα με συγχωρέσεις για την αδιακρισία μου.

-Δ-δεν πειράζει... Πόσες έχουμε σήμερα;

-16 Μαρτίου.

-Έτος;

-Μα, 1886 φυσικά. Είσαι καλά; Μήπως έχεις κάτι;

1886;;;

-Όχι, όχι, μια χαρά είμαι ευχαριστώ πολύ. Να απλά μου αρέσουν πάρα πολύ τα βιβλία σας.

-Αλήθεια; Πρώτη φορά γνωρίζω κάποιον στον οποίο αρέσουν τα βιβλία μου. Η αλήθεια είναι πως βάζω όλο μου τον εαυτό γράφοντας τα οπότε είναι πολύ ευχάριστο να βλέπω πως έχουν ανταπόκριση. Μα, τι αγενές από μέρους μου, πέρνα μέσα!

Και πέρασα. Το σπίτι ήταν ακριβώς όπως και στο μουσείο, μόνο με περισσότερα χαρτιά πεταμένα εδώ και κει.

-Να με συγχωρείς για την ακαταστασία.  Η σύζυγός μου έχει πάει στην μητέρα της με τις δύο κόρες και το σπίτι είναι κάπως ασυμμάζευτο. Θα ήθελες μήπως κάτι να πιείς;

-Όχι, ευχαριστώ πολύ. Εμμ, θα μπορούσα κύριε Βερν να σας κάνω κάποιες ερωτήσεις;

-Φυσικά. Τα πάντα για τους λάτρες των βιβλίων μου.

Καθίσαμε στο καθιστικό.

-Πώς θα χαρακτηρίζατε την ζωή σας μέχρι τώρα;

-Πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση, δεσποινίς.

Θα χαρακτήριζα την ζωή μου αρκετά επιτυχημένη. Ζω ευτυχισμένος μαζί με την γυναίκα μου και τις δυο κόρες της, που θεωρώ και δικές μου, και μάλιστα τώρα περιμένουμε και άλλο παιδί.

Τον Μισελ.

-Πολύ ευχάριστα νέα, συγχαρητήρια! Υπάρχει κάτι που θέλατε ή θέλετε να κάνετε αλλά δεν μπορείτε;

-Όταν ήμουν μικρός ήθελα να γίνω ναυτικός. Από τότε που πηγαίναμε διακοπές τα καλοκαίρια στο εξοχικό μας όταν ήμουν μικρός, και εγώ με τον Παύλο τον μικρότερο αδερφό μου νοικιάζαμε μία βαρκούλα κάθε μέρα για βόλτες ονειρευόμουν μία μέρα να βρίσκομαι στη θάλασσα. Αλλά ο πατέρας μου επέμενε να γίνω δικηγόρος στο γραφείο του. Μάλιστα, κάποια στιγμή θα το έσκαγα για να γίνω μούτσος σε ένα καράβι με κατεύθυνση τις Ινδίες αλλά ο πατέρας μου πάλι με ανακάλυψε. Έτσι αφοσίωσα και κατέγραψα όλες μου τις ναυτικές και μη πεποιθήσεις και ιδέες στα βιβλία μου.

Εκείνη τη στιγμή το μάτι μου έπεσε σε ένα ρολόι τσέπης.

-Αυτό το ρολόι είναι υπέροχο. Πρέπει να ήταν πολύ ακριβό.

 Ήταν ασημένιο και πάνω του είχε τα αρχικά 'JV'

-Όχι και τόσο, είναι η αλήθεια. Ορίστε, πάρε το. Σου το χαρίζω.

-Δεν θα μπορούσα να δεχτ-

-Είναι δώρο από εμένα. Σε παρακαλώ, δέξου το.

Κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά και έβαλα το πανέμορφο αυτό απόκτημά μου στην τσέπη μου. Έπειτα συνεχισα.

-Ποια είναι τα πιο σημαντικά πρόσωπα που έχετε γνωρίσει μέχρι τώρα, κύριε Βερν;

-Ο Βίκτωρ Ουγκώ, ο Αλέξανδρος Δουμάς και ο Πιέρ-Ζυλ Ετζέλ.

-Ποιο μυθιστόρημά σας διασκεδάσατε περισσότερο γράφοντάς το;

-Το 'Νησί του Μυστηρίου'

-Και ποιο μυθιστόρημα χρειάστηκε την περισσότερη δουλειά και το περισσότερο ψάξιμο για να γραφτεί;

-Θα έλεγα το 'Ο Γύρος Του Κόσμου σε 80 Ημέρες'.

Κοίταξα το ρολόι μου. 17:40. Οι γονείς μου θα είχαν ανησυχήσει μέχρι τώρα. Δεν νομίζω όμως το κινητό μου να δουλεύει 200 χρόνια πριν, οπότε..

-Με συγχωρείτε, αλλά πρέπει να φύγω. Οι γονείς μου θα ανησυχούν.

-Α, φυσικά. Μόνο μία ερώτηση δεσποινίς. Ποιο ήταν το δικό σας αγαπημένο βιβλίο;

-Το 'Πέντε Εβδομάδες Με Αερόστατο'.

-Μα, πώς το ξέρεις αυτό το μυθιστόρημα μου; Δεν έχει εκδοθεί ακόμα!

Χαμογέλασα και έφυγα.

Πλησίασα το δέντρο από το οποίο είχα έρθει. Πάνω του ήταν χαραγμένη η λέξη Passage όπως και στο άγαλμα. Ακούμπησα την λέξη, και να σου πάλι βρισκόμουν στον αέρα. Μόνο που αυτή τη φορά δεν έπεφτα, αλλά πήγαινα προς τα πάνω.

(...)

17 Μαρτίου 2015

Ξύπνησα στο κρεβάτι μου. Μου πήρε λίγα λεπτά για να ξαναέρθουν όλα στο μυαλό μου. Όλα ήταν ένα όνειρο δηλαδή; Ήμουν απογοητευμένη. Πήγα να πιάσω το κινητό μου από την τσέπη του παντελονιού μου για να δω την ώρα. Α, μάλλον ξεχάστηκα και κοιμήθηκα με τα ρούχα μου. Μάλλον ήμουν πολύ κουρασμένη. Όμως βγάζοντας το χέρι μου από την τσέπη συνειδητοποίησα πως δε κρατούσα το κινητό μου, αλλά ένα ασημένιο ρολόι τσέπης με τα αρχικά 'JV'.

   

Διονυσία Χόνδρου Γ'6