Σαν τα πουλιά που πετούν ψηλά στον ουρανό
έτσι και γω, κάποια μέρα θα ανοίξω τις φτερούγες μου
και θα φύγω.
Σαν τον άνεμο
που ταξιδεύει από μέρη σε μέρη
έτσι και γω, κάποια μέρα θα σηκώσω τη σκόνη μου
και θα
φύγω.
Σαν της θάλασσας
τα κύματα που χτυπούν πάνω στα βράχια και πεθαίνουν,
έτσι και γω κάποια μέρα θα διώξω την αλμύρα μου
και θα
φύγω.
Σαν τη μυρωδιά
της βροχής που τόσο μας κάνει να νοσταλγούμε αναμνήσεις
κάποια μέρα κι εγώ θα πάρω το άρωμα μου και θα φύγω.
Σαν του ήλιου τις αχτίδες, που άλλοτε μας τυφλώνουν, κι άλλοτε
μας ζεσταίνουν γλυκά
έτσι και γω κάποια μέρα θα πάρω τη λάμψη των ματιών μου
και θα
φύγω.
Μα μέχρι να έρθει εκείνη η μέρα
εγώ θα συνεχίσω να πετώ δίχως σκοτούρες
στο μυαλό μου ,
θα συνεχίσω να
σκορπάω τη σκόνη μου σε διάφορους ανθρώπους και μέρη,
θα μοιράζω την
αλμύρα μου δίχως διακρίσεις ,
θα αφήνω τη μυρωδιά μου να ταξιδεύει και να
γεμίζει με ζωή χιλιάδες αναμνήσεις ,
εγώ θα συνεχίσω να λάμπω κι ας τυφλώνω.
Γιατί μέχρι να
έρθει εκείνη η μέρα που θα φύγω ,
εγώ θα συνεχίσω να ζω.
Ιωάννα Ακριτίδου, Γ1
(Η Ιωάννα έγραψε το ποίημα αυτό όταν ανατέθηκε στους μαθητές του Γ1 να δημιουργήσουν δικά τους κείμενα , ποιήματα , ζωγραφιές ή βίντεο που να αποτυπώνεται το δικό τους "Όσο μπορείς" .)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου