"Αν πεθάνει το κτήνος, θα πεθάνει και ο άνθρωπος", Συγχώρεση, Σώτη Τριανταφύλλου

Αυτή τη φορά η Λέσχη Ανάγνωσης της Γ Γυμνασίου διάβασε δυο βιβλία που δεν συγκαταλέγονται στην εφηβική λογοτεχνία :Τη Συγχώρεση , της Σώτης Τριανταφύλλου και το Μιλώντας στο γιο μου για την ηθική και την ελευθερία, του Φερνάντο Σαβατέρ.

Η συνάντηση μας πραγματοποιήθηκε χτες το απόγευμα και παρά το τσουχτερό κρύο ήμασταν άπαντες παρόντες!

Αρχικά μιλήσαμε για το βιβλίο της Σώτης Τριανταφύλλου, που η υπόθεση του έχει ως εξής: Η Αντόνια Κούπερ, παντρεμένη νοικοκυρά και μητέρα ενός μικρού κοριτσιού από το Νάσβιλλ της πολιτείας του Τεννεσσή στον αμερικανικό Νότο, αφηγείται την ιστορία της και πώς ένα φρικτό γεγονός, η εξαφάνιση και η δολοφονία της κόρης της Στέλλας, διαλύει την οικογένεια αλλά και τον εσωτερικό της κόσμο.

Ο Χάρης τοποθετήθηκε πρώτος λέγοντας ότι το βιβλίο του φάνηκε ανατριχιαστικό αν και είχε ενδιαφέρον. Η Αντόνια είναι ρεαλίστρια , είναι μια γυναίκα αμόρφωτη που έφτασε να συγχωρήσει το δολοφόνο της κόρης της , πράγμα με το οποίο δε συμφώνησε ο ίδιος. Στο Σταμάτη άρεσε το βιβλίο και σαφώς αναγνώρισε ελαφρυντικά στοιχεία στην πράξη του δολοφόνου(ψυχολογικά προβλήματα, οικογενειακά προβλήματα) αλλά θεωρεί ότι αυτά δεν δικαιολογούν και την πράξη του. Επίσης συμπλήρωσε ότι η συγχώρεση ως πράξη δεν είναι συχνό, καθημερινό φαινόμενο.

Η Νικολέτα βρήκε πολύ περίεργο να θέλει η Αντόνια να συναντήσει το δολοφόνο του παιδιού της και ακόμα πιο περίεργο να τον συγχωρήσει-αν και αναγνώρισε ότι στο βιβλίο αυτή η συγχώρεση παρουσιάζεται δικαιολογημένη. Η Γιάννα πάλι πιστεύει ότι η μητέρα ήθελε να συναντήσει το δολοφόνο της κόρης της γιατί ήταν ο τελευταίος άνθρωπος που την είδε ζωντανή και ήθελε να μάθει τι έκανε το παιδί της πριν πεθάνει. Η Βάσια συμπλήρωσε ότι το βιβλίο θα μπορούσε να γίνει μια κινηματογραφική ταινία με κοινωνικό περιεχόμενο,  η αφήγηση της φάνηκε πολύ απλή και όχι κάτι ιδιαίτερο και η ίδια δε θα μπορούσε να συγχωρήσει ποτέ το φονιά του παιδιού της.

Στη Χρυσάνθη άρεσε η ιστορία και ο τρόπος που παρουσιάστηκαν τα γεγονότα αλλά διαφώνησε και αυτή με την τελική συγχώρεση.

Η Στεργιάννα βρήκε πολύ ενδιαφέρον το βιβλίο, συνοπτικό, χωρίς πλατειασμούς. Η περιγραφή των γεγονότων ήταν ακριβής και πιστεύει ότι η Αντόνια συγχώρησε τον δολοφόνο για να λυτρωθεί η ίδια , για να μπορέσει να συνεχίσει τη ζωή της. Επίσης συμπλήρωσε ότι ένιωσε πως ο δολοφόνος είχε συνειδητοποιήσει το λάθος του.

Η Κατερίνα θύμωσε με το σύζυγο της Αντόνια επειδή δεν την βοήθησε όσο θα έπρεπε και συνέχισε κανονικά τη ζωή του. Η ίδια θα δικαιολογούσε τον δολοφόνο αλλά δε θα τον συγχωρούσε. Η Αντόνια ωστόσο μετά τη συγχώρεση μπόρεσε και να λυτρωθεί και να συνεχίσει τη ζωή της δίνοντας τα πράγματα της Στέλλας , της κόρης της, που μέχρι τότε τα κρατούσε όπως ήταν στο δωμάτιο της. Η Νεφέλη συμφώνησε και αυτή ότι το βιβλίο ήταν ενδιαφέρον και ότι η Αντόνια μπόρεσε να συνεχίσει να ζει μετά τη συγχώρεση.

Ο Παναγιώτης διαφώνησε με τη στάση του Τζίμυ , του συζύγου της Αντόνια, διότι πιστεύει ότι έπρεπε να μείνει να τη βοηθήσει και όχι να την εγκαταλείψει και να συνεχίσει τη δική του ζωή. Και αυτός διαφώνησε με τη στάση της Αντόνια και τη συγχώρεση του δολοφόνου. Ο Μάριος πιστεύει ότι ήταν το καλύτερο βιβλίο από όσα διαβάσαμε φέτος γιατί τον έκανε να προβληματιστεί σχετικά με το θέμα αυτό της συγχώρησης. Όπως χαρακτηριστικά μας είπε: « Εδώ δεν μπορούμε να συγχωρήσουμε το συμμαθητή μας ή έναν φίλο μας για κάτι απλό, πώς μπορούμε να συγχωρήσουμε έναν δολοφόνο;» Οπότε καλό θα ήταν αν σκεφτούμε τη δική μας στάση , να σκεφτούμε πώς θα ήταν ο κόσμος μας, αν ήμασταν περισσότερο συγχωρητικοί.  

Η Ιωάννα μας είπε ότι όταν έκλεισε το βιβλίο έβαλε τα κλάματα. Ο δολοφόνος ήταν ένα θύμα που έγινε θύτης, ένας άνθρωπος που μεγάλωσε μέσα στη σκληρότητα και την απόρριψη . Οπότε συμφωνεί με την Αντόνια και η ίδια και θα συγχωρούσε το δολοφόνο του παιδιού της. Ο Κωνσταντίνος βρήκε τρελό, περίεργο και παράλογο το ότι η Αντόνια ήθελε να δει το δολοφόνο του παιδιού της. Παράλληλα αναφέρθηκε και στο σύζυγο της, λέγοντας ότι δεν έπρεπε να αφήσει τη γυναίκα του αλλά να της σταθεί ως το τέλος.

Στη συζήτηση που ακολούθησε των τοποθετήσεων των παιδιών μιλήσαμε για τη δύναμη ψυχής που χρειάζεται μια τέτοια πράξη, όπως η συγχώρεση. Δεν είναι εύκολο πράγμα να συγχωρήσεις κάποιον που σου έκανε κακό-πόσο μάλλον όταν αυτός είναι ο δολοφόνος του παιδιού σου. Ωστόσο η συγχώρεση μπορεί να κάνει καλύτερο τον κόσμο μας και να αλλάξει τις σχέσεις των ανθρώπων.

Το επόμενο βιβλίο μας είναι το δυστοπικό μυθιστόρημα Βαθμολογίες, της Λόρεν Μακ Λάφλιν.

(Η συζήτηση για το άλλο βιβλίο μας αναβλήθηκε για την επόμενη συνάντηση ).