"Όχι στο ρατσισμό" ΅: Κείμενα, συνεντεύξεις, ημερολόγια

Ολοκληρώνοντας την ενότητα που αφορά τον ρατσισμό οι μαθητές εργάστηκαν δημιουργικά . Ορισμένοι από αυτούς υποδύθηκαν άτομα που έχουν βιώσει το ρατσισμό και κατέγραψαν την εμεπειρία τους σε ημερολόγια, ενώ κάποιοι άλλοι πήραν το ρόλο του δημοσιογράφου και παρουσίασαν συνεντεύξεις με άτομα που βίωσαν το ρατσισμό. Ιδού οι εργασίες τους!

Υπάρχουν αρκετά είδη ρατσισμού στις μέρες μας, που δυστυχώς κλονίζουν τη σημερινή κοινωνία και δεν την αφήνουν να αναπτυχθεί αρκετά. Καταρχάς θα πρέπει να αναφερθεί, ότι οι άνθρωποι που ασκούν ρατσισμό είναι απλά "απάνθρωποι", διότι έχουν χάσει κάθε στοιχείο που καθιστά έναν άνθρωπο άνθρωπο (αξιοπρέπεια, ευγένεια κ.α.). Κανεις δεν μπορεί να ξέρει τι πρόβλημα κρύβεται πίσω από ένα αποτέλεσμα. Εμείς όμως οι "άνθρωποι" ως "άνθρωποι" έχουμε μάθει να τσακίζουμε τους άλλους θεωρώντας υποτιμητικά τα προβλήματά τους, θέλοντας να αγνοήσουμε τα δικά μας. Απλώς βγάζουν ένα όπλο και πριν καν καταλάβεις τι συμβαίνει, αρχίζουν να σε πυροβολούν με λόγια, λέξεις χωρίς να ξέρουν πως πονούν ( η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει... αλλά κόκκαλα τσακίζει). Εσύ όμως νιώθεις αδύναμος πιστεύοντας πως δεν μπορείς να κάνεις τίποτα... απλά να σηκωθέίς και να πείς ΟΛΑ ΚΑΛΑ.

 Μάριος Αυγουλάς Γ1

Πριν από ένα χρόνο διάβασα ότι το 2007,ο Στίβεν Χόκινγκ Χόκινγκ ήθελε να δοκιμάσει το θάλαμο της μηδενικής βαρύτητας. Έζησε την εμπειρία της μηδενικής βαρύτητας στο Zero Gravity Corp, και είχε τη δυνατότητα να κινηθεί χωρίς την αναπηρική καρέκλα. 
Μου έκανε εντύπωση.Ένας ανάπηρος σε θάλαμο μηδενικής βαρύτητας;Ήξερα για τον διάσημο φυσικό,είχα δει και την ταινία, Η θεωρία των πάντων, η οποία αφηγείται τη ζωή του και τότε αποφάσισα. Θα πάω στο Κέιμπριτζ να του μιλήσω και να του πάρω μια συνέντευξη για την εφημερίδα του σχολείου μας.

Στο αεροπλάνο, ετοίμασα τις ερωτήσεις μου. Από τον σιδηροδρομικό σταθμό του Κέιμπριτζ πήρα ένα ταξί και είπα στον οδηγό ότι πηγαίνω στο πανεπιστήμιο, στο Μαθηματικό Τμήμα, στον Στίβεν Χόκινγκ». Το γραφείο του βρίσκεται στον πρώτο όροφο.  Μια μαύρη πόρτα έξω από την οποία βρίσκονται τρεις φωτογραφίες με τον Χόκινγκ να αιωρείται σε συνθήκες έλλειψης βαρύτητας, από τότε που πέταξε με ειδικό αεροσκάφος της ΝASA.

 Χτυπάω και η γραμματέας του μου ανοίγει.-Περάστε μου λέει. Μπροστά μου ο Στίβεν Χόκινγκ. Κάθησα δίπλα του και ξεκίνησα αφού πρώτα τον ευχαρίστησα που με δέχτηκε.

-κ.Χόκινγκ,θα ήθελα να μου πείτε το καθημερινό σας πρόγραμμα:

-Μόλις μπαίνω στο γραφείο πίνω μαύρο τσάι και διαβάζω τις εφημερίδες.Στη συνέχεια διαβάζω,γράφω βιβλία,τώρα γράφω για τις μαύρες τρύπες στο διάστημα και ψάχνω και για εξωγήινους… Μου αρέσει πολύ να βλέπω τηλεόραση τα βράδια,ιδιαίτερα μερικά προγράμματα του Νational Geographic και του Discovery Channel.Βέβαια δεν γυμνάζομαι καθόλου…(και χαμογέλασε)

-κ.Χόκινγκ, θα θέλατε να μου πείτε για παρελθόν σας;  Τι είναι αυτό που θυμάστε περισσότερο από τα φοιτητικά σας χρόνια;

-Θυμάμαι το αγαπημένο μου άθλημα, την κωπηλασία. Ήμουν ευτυχισμένος, είχα τις παρέες μου, όμως τα τελευταία χρόνια μου στο πανεπιστήμιο,θυμάμαι να είμαι πολύ αδέξιος. Μου έπεφταν πράγματα από τα χέρια,έπεφτα,δυσκολευόμουν στην κωπηλασία. Δεν θα ξεχάσω όταν μπλέχτηκαν τα πόδια μου και έπεσα από τις σκάλες.Ντράπηκα πολύ,όλοι με κοιτούσαν τόσο παράξενα…Όταν έμαθα για την ασθένειά μου ένιωσα άγχος και απαισιοδοξία.Γιατί;;;Γιατί σε εμένα;Οι γιατροί μου έδωσαν 2 χρόνια ζωής.Ήθελα να τα  αφήσω όλα αλλά τι θα γινόταν η έρευνα;Έπρεπε να προσπαθήσω.Και πέτυχα.Θυμάμαι ότι στην σχολή δεν υπήρχε μπάρα για ανάπηρους και πλήρωσε η οικογένειά μου για να γίνει μπάρα ειδική για αναπηρικό καροτσάκι.

-Πώς τα καταφέρνετε;Ποιο είναι το μυστικό;

Είδα την αρρώστια μου σαν ένα πλεονέκτημα. Μπόρεσα να αφοσιωθώ στην έρευνα, αφού δεν μπορούσα να κάνω άλλα πράγματα.Δεν ήθελα να νιώθω ότι είμαι διαφορετικός από άλλους ανθρώπους.

Πώς είναι σήμερα η ζωή σας; Τι δυσκολίες αντιμετωπίζετε;

Έχω πολλές δυσκολίες.Δεν μπορώ να φάω μόνος μου, δεν μπορώ να κινήσω κανέναν μυ,εκτός από έναν μυ στο δεξί μου μάγουλο. Και αυτός είναι που με βοηθάει στην επικοινωνία μου με τους ανθρώπους. Αυτός ο μυς παίζει τον ρόλο του ποντικιού στον υπολογιστή που βλέπεις.Έτσι μπορώ και μιλάω μαζί σου με τους συνεργάτες μου,με τις νοσοκόμες μου,βλέπεις αν θέλω να ξύσω το αυτί μου δεν μπορώ, πρέπει να έχω συνέχεια κάποιον δίπλα μου.

-Δύσκολο. Πράγματα που μας φαίνονται τόσο απλά και εύκολα…Τι σας λείπει;

Μου λείπει που δεν μπορούσα και δεν μπορώ να παίξω με τα παιδιά μου,που δεν μπορούσα να πάμε μια βόλτα στο πάρκο,να τρέξουμε.

Πώς νιώθετε;

Νιώθω  αν και έχουν περάσει τόσα χρόνια,πολύ απομονωμένος , πολύ μόνος .Βλέπω ότι οι άνθρωποι με αντιμετωπίζουν σαν κάτι τελείως ξένο,σαν εξωγήινο πλάσμα.Φοβούνται να μου μιλήσουν.Για τους περισσότερους είμαι ένας ανάπηρος.Θέλω όμως να μου μιλάνε,να με πλησιάζουν,να νιώθω ότι είμαι κι εγώ σαν όλους τους ανθρώπους.Όλοι έχουμε δικαίωμα στην ζωή..

Υπάρχει κάτι που θα μας συμβουλεύατε;

Από την αρρώστια μου έμαθα να  συνεχίζω και να κάνω ό,τι μπορώ.Η συμβουλή μου στους άλλους ανθρώπους με αναπηρία είναι να κάνουν ό,τι μπορούν και να μην τα παρατούν.Να μη λυπούνται για αυτά που δεν μπορούν να κάνουν. Στα παιδιά μου λέω  να κοιτάνε πάντα προς τα αστέρια και όχι προς τα πόδια τους.Επίσης να μη σταματάτε να δουλεύετε. Η δουλειά δίνει νόημα στη ζωή. Αυτό να πεις σε όλους τους συμμαθητές σου.

Έφυγα συγκινημένος.Τέτοιοι άνθρωποι μας δίνουν δύναμη και πρέπει να ακούμε αυτά που έχουν να μας πουν.Στο ταξίδι της επιστροφής θυμήθηκα αυτό που είχα διαβάσει κάπου:«το να μάθει κανείς να αγαπάει πραγματικά τον εαυτό του είναι τελικά η πιο δύσκολη τέχνη από όλες. Πιο δύσκολη και από την αστροφυσική…

Κωνσταντίνος Ζιάννης, Γ1

Αγαπημένο μου ημερολόγιο

 Αποφάσισα να αρχίσω να γράφω πάλι σε εσένα μετά από πολύ καιρό. Τόσο καιρό δεν σου έγραφα γιατί ήμουν μια χαρά με τους φίλους μου στη Ζιμπάμπουε. Ωστόσο πριν κάτι μέρες μετακομίσαμε στην Αγγλία. Ξέρεις ότι είμαι έγχρωμος και ότι οι περισσότεροι Άγγλοι είναι λευκοί. Πάω σε ένα πάρα πολύ καλό σχολείο, με καλούς καθηγητές, όμως δεν έχω κανέναν φίλο γιατί κανένας δεν θέλει να κάνει παρέα μαζί μου λόγω του χρώματος μου. Χθες μάλιστα στο διάλειμμα καθώς έτρωγα ήρθε μία παρέα λευκών παιδιών και μου πήραν το φαγητό και ζήτησαν ό,τι λεφτά είχα πάνω μου, μου είπαν να μην το πω στον διευθυντή γιατί θα με βρουν έξω και θα με χτυπήσουν. Σήμερα η ίδια παρέα παιδιών με έκαναν ρεζίλι σε όλο το σχολείο, με φώναζαν αράπη και ότι δεν έπρεπε να είμαι εδώ αλλά σε ένα πολύ χειρότερο μέρος μαζί με τα παιδιά του ιδίου χρώματος με εμένα.

Εμάς, τα παιδιά άλλου χρώματος επειδή είμαστε μαύροι μας θεωρούν κατώτερους… γιατί να υπάρχει τόσο μίσος στις καρδιές των ανθρώπων αγαπημένο μου ημερολόγιο; Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι και εγώ αλλά και όλοι οι άνθρωποι ιδίου χρώματος με το δικό μου ήμαστε άνθρωποι; Επειδή είμαστε μαύροι δεν σημαίνει ότι είμαστε κατώτεροι… Μπορούν και οι ίδιοι να βιώσουν τον ρατσισμό που μου ασκούν αν πάνε σε μία χώρα που οι περισσότεροι είναι μαύροι. Τέλος πάντων αγαπημένο μου ημερολόγιο επειδή πρέπει να διαβάσω θα σου πω κάτι τελευταίο και θα φύγω. Τους ανθρώπους δεν τους καθορίζει το χρώμα, η θρησκεία, η γλώσσα και τα λοιπά αλλά ο χαρακτήρας, η αγάπη και η πρoθυμία του να βοηθήσει τον άλλο.

 Γεια σου αγαπημένο μου ημερολόγιο

Στέργος Ζαμάγιας, Γ1

Τρίτη 14 Νοεμβρίου 2015

Μόλις πριν δύο μέρες φθάσαμε, εγώ, οι γονείς μου και τα δύο μικρά μου αδέλφια σε ένα νησί της Ελλάδος με το όνομα Κως. Αφού η βάρκα μας τρύπησε λίγο πριν τα μισά της διαδρομής για την Κω, εμείς και άλλα τριάντα-σαράντα άτομα αρχίσαμε να κολυμπάμε σαν μανιακοί. Ήταν πρωί, το νερό ίσα που άγγιζε τους 5ο C και ο ήλιος ίσα που φαινότανε. Δεν με δυσκόλεψε τόσο η χαμηλή θερμοκρασία του νερού, όσο το γεγονός ότι δεν ξέρω κολύμπι.  Ζω βαθιά μέσα στο Ιράν. Η μόνη θάλασσα που έχω δει σε αυτά τα 17 χρόνια ζωής, είναι μια ψιλοδιαλυμένη  πισίνα  στην οποία έκανε κάποτε ένας φίλος μου πριν αρκετά χρόνια. Αφού μετά από περίπου μία ώρα άρχισα να χάνω τις δυνάμεις μου, ήρθε ένα σκάφος του λιμενικού και μας «μάζεψε» λες και ήμασταν πεταμένες τρίχες στην ακτή. Δυστυχώς από τα τριάντα πέντε άτομα που ήμασταν στη βάρκα, στη στεριά έφτασαν μόνο οι είκοσι οκτώ, εκ των οποίων είναι και η οικογένειά μας.  Χάνοντας έτσι τρία παιδιά, δύο εφήβους ηλικίας 17-19 ετών και δύο γυναίκες.

Αυτό όμως ήταν το εύκολο κομμάτι, τα δύσκολα αρχίζουν τώρα. Στην Χώρα αυτή άμα δουν ένα μελαψό άνθρωπο ή κάποιον που να φέρνει σε μουσουλμάνο αρχίζουν. «Αυτοί θα μας καταστρέψουν», «Μην τους πλησιάζετε τους βρωμιάρηδες», «Ελέγξτε τους για όπλα» και μας αποκαλούν «βρομοτζιχαντιστές» .Δεν έχουμε στέγη. Ζούμε σε αντίσκηνα που μας έχει δώσει ο Δήμος της περιοχής. Ευτυχώς υπάρχουν και καλοί άνθρωποι, και τρώμε σε συσσίτιο.

 Ο πατέρας μου προσπαθεί κάθε μέρα να μας κόψει εισιτήρια για να περάσουμε στη Γερμανία, η μάνα μου ψάχνει κάθε μέρα στη πόλη μήπως βρει κάτι που να μας είναι χρήσιμο, και τα μικρά μου αδέλφια; Τίποτα. Δεν είναι σωστό παιδάκια κάτω των δέκα ετών να στερούνται στέγη και ότι αυτό αντιπροσωπεύει. Είναι ακόμα δυσκολότερη η κατάσταση γιατι όταν μπαίνω σε μία καφετέρια ο ιδιοκτήτης μου λένε. «Φύγε» χάσου από τα μάτια μου. Όταν περπατώ στο δρόμο ακούω ψιθύρους, ξέρω ότι είναι για μένα και ξέρω ότι είναι αρνητικοί. Αλλά δεν μπορώ να αντιδράσω.

Ακούω συνεχώς από τους ντόπιους «Η κατάσταση είναι τραγική». Τραγική; Τραγική είναι και η κατάσταση στο Ιράνμε τους χιλιάδες νεκρούς καθημερινά, με εκατοντάδες βομβαρδισμούς και εκρήξεις. Γι’αυτό φύγαμε από εκεί γι’αυτό ήρθαμε εδώ. Τι απογοήτευση. Να παλεύεις να βγεις από την θάλασσα ενώ στην στεριά υπάρχει ένας ολόκληρος ωκεανός προκαταλήψεων, στερεότυπων, οπισθοδρομικών ιδεών, και «Τυφλών» ανθρώπων.

                                                                                  ΑΥΓΟΥΛΛΑΣ  ΖΑΧΑΡΙΑΣ, Γ1            

  «ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟ»

-Κύριε …………………, πως αντιδράσατε όταν ακούσατε τον προσβλητικό χαρακτηρισμό του …………………….. εναντίον σας;

-Μπορώ να πω αρκετά ήρεμα.

-Δεν σας ενόχλησε η αγενής φράση που εξέφρασε δημόσια «Αξύριστη χήρα;»

-Όχι. Δεν υπάρχει λόγος να χαλάω εγώ τη ζαχαρένια μου. Ο άνθρωπος ήθελε να πει τη γνώμη του. Δεκτή. Δεν είπε κανείς ότι όλα τα σχόλια που θα δεχόμαστε στη ζωή μας θα είναι καλοπροαίρετα. Αυτή είναι η γνώμη του και δεν μπορώ εγώ να αλλάξω ολόκληρη την κοσμοθεωρία του και βέβαια δεν είναι ανάγκη να μεγεθύνουμε τα προβλήματα. Όσο πιο μικρό και πιο ασήμαντο φαίνεται ένα θέμα, τόσο πιο εύκολα θα εξαλειφθεί.

-Ο θάνατος του συντρόφου σας πιστεύετε τελικά πως ωφέλησε κάπου;

-Σίγουρα. Στενοχωριέμαι αφάνταστα για τον χαμό του και θα προτιμούσα να ήταν εδώ. Μην ξεχνάμε όμως πως αυτός ο θάνατος ήταν ουσιαστικά μία θυσία. Αφού αποτέλεσε αφορμή να υπογραφεί τελικά το σύμφωνο συμβίωσης. Άρα για κάποιους ίσως να φαντάζει και σαν ήρωας ο αγαπημένος μου, καθώς ελευθέρωσε πολλούς ανθρώπους από τα δεσμά μιας ομοφοβικής  κοινωνίας.

-Δε σας έχουν κοροιδέψει ποτέ για τον σεξουαλικό σας προσανατολισμό;

-Φυσικά. Δεν ντράπηκα όμως ποτέ για τον εαυτό μου, ούτε βέβαια και για αυτό που είμαι. Δεν χρειάζεται όλος ο κόσμος να νιώθει καλά μαζί σου. Μόνο αυτοί που αξίζουν μια θέση στην καρδιά σου.

-Δεν νιώσατε ποτέ κάτι μέσα σας να θέλει να εκδικηθεί αυτά τα παιδιά που ασκούν λεκτική ή σωματική βία εναντίων σας;

-Ποτέ. Η εκδίκηση είναι αναμφίβολα το χειρότερο συναίσθημα που υπάρχει. Είναι αναμφισβήτητα ο χειρότερος τρόπος να μισήσεις κάποιον. Έχω μάθει από μικρός σε τέτοια θέματα να δίνω τα ηνία στη ζωή. Ξέρει εκείνη τι να κάνει. Η ζωή μοιάζει με έναν καθρέφτη. Αν της δείξεις μίσος, μίσος θα σου δείξει, αν της δείξεις αγάπη, αγάπη θα σου δείξει.

-Ευχαριστούμε για αυτή την εποικοδομητική συζήτηση κύριε ……………...

                                                                                               Κως 24/01/2016

                                                                                            ΑΥΓΟΥΛΛΑΣ ΜΑΡΙΟΣ, Γ1

Αθήνα  17-01-2016 

  
Κυριακή  πρωί  σήμερα  και  το μόνο  που σκέφτομαι είναι  ότι  αύριο  θα  είναι  η  πρώτη  μέρα  που  δεν  θα πάω   στην  δουλειά,  έπειτα  από  την  απόλυση μου την  Παρασκευή  . Ακόμα  δεν  μπορώ  να  χωνέψω ότι  με  απέλυσαν, επειδή  άργησα  στη  δουλειά μου για μια ώρα, γνωρίζοντας βέβαια  τα προβλήματα μου. Δεν πρόλαβα καν να τους πω τι είχε συμβεί, καθώς μόλις έφτασα ήδη είχαν μαζέψει τα πράγματα μου.

Για όλα έφταιγε ένας ασυνείδητος, ο οποίος είχε  παρκάρει πάνω στο πεζοδρόμιο μπροστά από την πολυκατοικία που μένω και  εξαιτίας του δεν μπορούσα να περάσω, καθώς ο χώρος που είχε μείνει  δεν ήταν αρκετός για να χωρέσει να περάσει το αναπηρικό καροτσάκι μου. Έτσι αναγκάστηκα να πατώ τηλέφωνο τον  αδερφό  μου, που εκείνη την στιγμή βρισκόταν στην δουλειά του  ,να έρθει για να με πάει εμένα στην δουλεια μου, με αποτέλεσμα πάρα λίγο  να χάσει κι ο αυτός την δουλεία του.

Στην αρχή μου είπε ότι θα  με πάει  μέχρι την  στάση του λεωφορείου το οποίο παίρνω κάθε πρωί, άλλα παρόλο που μόλις φτάσαμε και  είδαμε το λεωφορείο να βρίσκεται εκεί και  ο αδερφός  μου πήγε και  είπε  στον  οδηγό  να  περιμένει  λίγα  λεπτά μέχρι  να  με  βγάλει απ το αυτοκίνητο και να με βάλει στο  αναπηρικό καροτσάκι, ο οδηγός μετά από  περίπου 1 λεπτό  έβαλε μπρος κι έφυγε. Έτσι ο αδερφός μου μέχρι την δουλειά, όπου μου τα ψαλλε και λίγο αλλά και με το δίκιο του, γιατί όσο να πεις του είχα προκαλέσει αναστάτωση. Εγώ του ζήτησα συγγνώμη, αλλά του είπα  ότι  δεν φταίω μόνο εγώ αλλά και η κοινωνία, καθώς ο τρόπος ζωής μας, εμάς των αναπήρων είναι πολύ δύσκολος.

 Καταρχάς, ο τρόπος πρόσβασης στα μέσα μαζικής μεταφοράς είναι δύσκολος και με τα χίλια ζόρια, με την βοήθεια κάποιων επιβατών  (ευτυχώς υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι, να ναι καλά ) καταφέρνω να μπω και να βγω από το λεωφορείο.  Αν δεν ήταν κι αυτοί δεν ξέρω τι θα έκανα. Επίσης η μετακίνηση σε δημόσια και ιδιωτικά κτήρια δεν είναι εφικτή τις περισσότερες  φορές, καθώς δεν υπάρχουν  ανελκυστήρες σε αυτά και έτσι οι διαφορές υποχρεώσεις των αναπήρων πολιτών, όπως η πληρωμή λογαριασμών κ.α.,γίνονται  αδύνατες.  Τέλος, κάτι που κάνει  χειρότερη οποιαδήποτε έξοδο μας έξω από το σπίτι  είναι  η έλλειψη σεβασμού και μάλιστα η  αγένεια που  δείχνουν πολλοί απέναντι μας. Μάλιστα, μια φορά που είχα  βγει έξω το  βράδυ, πράγμα πολύ δύσκολο για μένα - αφού τα βράδια αν βγούμε έξω αποτελούμε  και  κύρια πηγή  εισοδήματος  για τους  κλέφτες καθώς είμαστε τα  πιο  εύκολα θύματα -  κάποιοι ασυνείδητος με  έριξαν από το  καροτσάκι  με  αποτέλεσμα  να  μείνω εκεί καθηλωμένος για τουλάχιστον 20 λεπτά μέχρι να με σηκώσει ένας περαστικός. 

Παρόλα αυτά εγώ δεν το βάζω κάτω.  Επειδή  πιστεύω πως αν όλοι οι  ανάπηροι προσπαθησουμε να διορθώσουμε αυτές τις  ανισότητες ενωμένοι θα τα καταφέρουμε  . Και επίσης  δεν  το βάζω κάτω, γιατί αν το  είχα  κάνει δεν θα  μουν  απολυμενος μόνο από την  δουλειά μου, αλλά κι  από την ζωή.  Την 《αδυναμία 》 μου  θα  την κάνω δύναμη  και  θα  ζήσω όσο  καλύτερα μπορώ.

Παναγιώτης Δικταπανίδης, Γ1

Αγαπημένο μου ημερολόγιο

Αποφάσισα να καταφύγω σε σένα όπως έκανα παλιά. Θυμάσαι;Ξαναγύρισα στο χαρτί και το στυλό. Τους πιο ευγενικούς φίλους της παιδικής μου ηλικίας. Που δεν επέλεξαν να με παρατήσουν λόγω κάποιων ιδαίτερων χαρακτηριστικών μου.

Ποτέ κανείς δεν προσπάθησε να με καταλάβει. Να καταλάβει τα συναισθήματα μου. Να ψάξει για ομοιότητες και όχι για διαφορές.. Πάντα έκριναν τις επιλογές μου.. Αλλά δεν ήταν αυτό το πρόβλημα .Το μόνο πράγμα που με ενοχλούσε τότε ήταν το ότι αρνούνταν να καταλάβουν την αγνότητα αυτών των συναισθημάτων. Όπως και τώρα .

Μόνο που κάτι έχει αλλάξει στις καρδιές των ανθρώπων .Είναι σαν να έχει φυτρώσει μέσα τους το μίσος. Το μίσος για τη διαφορετικότητα.. Αλλά και ένας ανώνυμος φόβος ως προς αυτήν. Χωρίς αιτία και αφορμή. Ζω πλέον σε ένα κόσμο που με περιθωριοποιεί, δεν είναι για μένα κατά κάποιον τρόπο…Δεν μπορώ να εκφράσω τα συναισθήματα μου για κάποιον , γιατί πάντα κάποιος θα έχει να προσθέσει , να αμφισβητήσει και να τα ονομάσει όπως αυτός πιστεύει και κρίνει. Όμως ή αλήθεια είναι πως νιώθουμε τα ίδια πράγματα και ας μην το ξέρει. Υπάρχουν διαφορές σε όλα πάνω στη γη, αλλά δεν την δέχομαι αυτή τη διάκριση. Δεν υπάρχει διάκριση στην αγάπη. Αυτή είναι η αλήθεια και ας είναι ο δέκτης της διαφορετικός. Δεν θα έπρεπε να κρίνομαι για τις σεξουαλικές μου προτιμήσεις αλλά γι αυτό που είμαι .Αλλά ελάχιστοι προσπάθησαν να με δουν ποιος είμαι. .Και αυτό είναι το λάθος του σήμερα.

Εύα Αλευροφά, Γ1

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Για ακόμα μια φορά διαπιστώνω ότι, όπου και αν βρίσκομαι, θα αντιμετωπίζω δυστυχώς ρατσιστικές αντιδράσεις. Το αναπηρικό μου καροτσάκι θα προδίδει πάντα το εκ γενετής πρόβλημά μου δημιουργώντας δυσάρεστο κλίμα γύρω μου.

 Αν και έχει φτάσει ήδη ο Δεκέμβριος, ακόμη αντιμετωπίζω σημαντικά προβλήματα στο χώρο του σχολείου.

Αρχικα, με λύπη συμπεραίνω ότι οι εγκαταστάσεις των σχολείων δεν είναι προσαρμοσμένες,  ώστε να διευκολύνουν την καθημερινότητα ανθρώπων με αναπηρίες σαν εμένα. Υπάρχουν σε όλους τους χώρους( είσοδος, έξοδος, τάξη) σκαλάκια, με αποτέλεσμα να υποχρεώνω συνέχεια παιδιά να με βοηθούν να τα προσπεράσω, Κάτι που με κάνει να νιώθω άχρηστη και εξαρτημένη από άλλους!

Παράλληλα, με θλίβει το γεγονός ότι στην ώρα την γυμναστικής όπως είναι φυσικό δεν μπορώ να συμμετέχω στις αθλητικές δραστηριότητες. Αλλά αυτό που με πληγώνει περισσότερο είναι η αδιάφορη στάση του γυμναστή ή των συμμαθητών μου. Νιώθω ότι κανείς δεν με υπολογίζει και οτι κανείς δεν προσπαθεί να με κάνει μέλος της ομάδας του.

Επιπλέον, θα ήθελα να σου εξομολογηθώ ότι έχω καταλάβει πως μερικά παιδιά με πλησιάζουν, όχι για να γίνουν φίλοι μου, αλλά επειδή με λυπούνται λόγω της κατάστασής μου. Πιο συγκεκριμενα, είναι υπερπροστατευτικοί απέναντί μου και με κοιτάζουν με οίκτο σαν να διαφέρω από αυτούς... Από την άλλη μεριά, υπάρχουν και αυτοί που επιδεικτικά αδιαφορούν, με σχολιάζουν με αγένεια ή μιμούνται τις κινήσεις μου σαν να είμαι κάποιο τέρας. Δεν θα σου κρύψω ότι πολλές φορές με εμποδίζουν σκόπιμα να διασχίσω τον διάδρομο παίζοντας με το καροτσάκι μου.

  Δυστυχώς σε κάτι τέτοια σκηνικά οι περισσότεροι καθηγητές μένουν αδρανείς και δεν επιβάλλουν την τάξη, όταν βλέπουν τέτοια περιστατικά. Επίσης, δεν ειναι και λίγοι οι καθηγητές που θεωρούν ότι επειδή βρίσκομαι σε καροτσάκι οι δυνατότητές μου στην μάθηση είναι περιορισμένες. Όλα αυτά με μειώνουν και με τοποθετούν σε μια ξεχωριστή κατηγορία μαθήτριας, χωρίς να με ρωτήσουν.

   Θα ήθελα κάποια μέρα να ενημερώσω τους ανθρώπους γύρω μου ότι ο όρος ‘άτομο’ δεν με αντιπροσωπεύει. Είμαι και εγώ άνθρωπος όπως όλοι μας, απλώς έχω κάτι το διαφορετικό. Αυτό το κάτι όμως δεν θα με κάνει να τα παρατήσω.

  Η μητέρα μου με φωναζει, θα σου γράψω πάλι αύριο.

Κατερίνα Λαμπροπούλου, Γ6

 Η Βασιλική είναι τριτοετής φοιτήτρια στο τμήμα της νομικής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Θα μας περιγράψει την καθημερινότητα μιας λεσβίας φοιτήτριας και θα μοιραστεί τις απόψεις της για το θέμα της ομοφυλοφιλίας μαζί μας. 

-Πώς ένιωσες όταν κατάλαβες ότι έχεις διαφορετικές σεξουαλικες προτιμήσεις ?

-Κάποια στιγμή, συνήθως μετά την εφηβεία, μερικά άτομα καταλαβαίνουν ότι δεν τους εκεί το αντίθετο φύλο, αλλά το όμοιο. Πολλοί φρικάρουν αρχικά και δεν θέλουν να το αποδεκτούν, είτε λόγω κάποιων στερεοτύπων και προκαταλήψεων, είτε γιατί φοβούνται την αντίδραση των γονιών ή των φίλων τους. Εγώ, όμως, δεν με κατηγόρησα, γιατί ήξερα ότι είναι στη φύση μου. Το μόνο που με πείραξε ήταν το ότι δεν θα γίνω εύκολα κοινωνικά αποδεκτή. Απλά σκεφτόμουν ότι θα μπορούσα να έχω μια καλή και φυσιολογική σχέση με την κοπέλα που έχω ερωτευτεί.

-Ποιά είναι η άποψή σου για το ζήτημα της ομοφυλοφιλίας ;

-Πιστεύω ότι κάποιος είναι ομοφυλόφιλος από τη φύση του. Δεν μπορεί να το αλλάξει. Και δεν θα έπρεπε κιόλας. Ο καθένας πρέπει να κάνει αυτό που τον κάνει να αισθάνεται όμορφα. Μπορεί να είναι δύσκολο να αγνοήσεις τα σχόλια της κοινωνίας, αλλά αν σε κάνει να αισθάνεσαι ολοκληρωμένος, τότε απλά αγνόησέ τους.

-Ποια είναι η αντιμετώπιση των άλλων όταν μαθαίνουν πώς είσαι ομοφυλόφιλος ;

-Οι αντιδράσεις ποικίλουν ανάλογα με το κοινωνικό περιβάλλον του καθένα. Οι φίλοι μου το αποδέχτηκαν.Οι γονείς μου νόμιζαν ότι απλά δεν έχω ξεκαθαρίσει την σεξουαλική μου ταυτότητα. Όταν όμως είδαν ότι είμαι όντως λεσβία, το αποδέχτηκαν και με συμβούλεψαν για το πως να αντιμετωπίσω τις δυσκολίες που θα συναντήσω. Δυστυχώς υπάρχουν και τα φαινόμενα λεκτικής ή σωματικής βίας. Μερικοί δεν το αποδέχονται και το βλέπουν ως κάτι εντελώς αφύσικο. Θεωρούν ότι ο άνθρωπος αυτός είναι διεστραμμένος και γι' αυτό δεν του αξίζει να είναι μέρος της κοινωνίας.

-Θεωρείς ότι υπάρχει σχέση μεταξύ ομοφυλοφιλίας και κατάθλιψης ;

-Βασικά, δεν είναι θέμα της ομοφυλοφιλίας, αλλά του τρόπου αντίδρασης των γύρω ανθρώπων. Η αίσθηση του να είσαι στους περιθωριοποιημένους της κοινωνίας και να δέχεσαι συνεχώς σχόλια είναι σίγουρα ένα τεράστιο ψυχικό βάρος. Όμως καμιά φορά τα άτομα πέφτουν σε κατάθλιψη μόλις καταλάβουν ότι είναι gay, χωρίς να έχουν βιώσει αυτά τα φαινόμενα ρατσισμού. Απλά σκέφτονται τι τους περιμένει. Οπότε φαντάζεστε κιόλας πως θα είναι να το βιώνουν... 

Αγγελική Αντωνοπούλου, Γ1'