Σκέψεις ατάκτως ερριμμένες

 

Όπως τελειώνω την έκθεση για του καθενός τα δικαιώματα

Αμέσως καταρρέω-πέφτω- και κλαίω στα πατώματα

Τι δικαιώματα και τι δυνατότητες επιλογών

όταν μπροστά σου έχεις έναν, μόνο έναν, δρόμο καθόδου,

να κάτσεις, να ξεσκιστείς, να διαβάζεις και να λύνεις,

και στην τελική δυστυχώς , αλλά με λεφτά στην τσέπη σου να μείνεις.

Τι να κάνουμε όμως; Αυτό είναι το αποδεκτό.

Βάλτε τα παπούτσια σας και μπείτε στο χορό.

Μην τολμήσετε όμως κάτι διαφορετικό να κάνετε,

διότι υποστήριξη από πουθενά και από κανέναν δε θα λάβετε.

Φοβερό, ; Ωραία δεν είναι η ζωή;

Όχι, ποτέ δε θα ήθελα να ασχοληθώ με τη ζωγραφική

Όχι, ποτέ δε θα ήθελα να κάνω αυτό που θέλω

Αυτό που ήθελα πάντα είναι «πράσινα να παίρνω»

Πολλοί αυτό που βλέπω και νιώθω δεν το βλέπουν οι ίδιοι

λόγω συστήματος και γενικά σχολείου, πρόβατα έχουν γίνει.

Ο εαυτός τους και το παιδί μέσα τους έχουν χαθεί από καιρό

Αλλά είναι δύσκολο να βγεις από το κουτί και δεν τους κατηγορώ.

Χαίρομαι που ο ίδιος έχω καταφέρει να δω πιο καθαρά,

αλλά υποστήριξη και αγάπη κατάλληλη δε δέχομαι από πουθενά.

Οπότε μάλλον εγώ είμαι αυτός που έχει χάσει

επειδή πίστεψα και πιστεύω πως ο δρόμος μπορεί να αλλάξει.

 

Αναστασία Ζήβα, μαθήτρια Β Λυκείου