Ένα ταξίδι στο παρελθόν και μια συνάντηση με τον Ιούλιο Βέρν και τον Βίνσεντ Βαν Γκογκ

 Μετα απο το μακρινο, κουραστικο αλλα και διασκεδαστικο ταξιδι μας για τη Γαλλία και συγκεκριμένα το Παρισι, βρισκομασταν μπροστα στον σταθμο Gare de Lyon. Ημασταν μια ομαδα απο 6 ατομα. Ηταν βραδυ κι ετσι αποφασισαμε να παμε στο ξενοδοχειο και να αρχισουμε την ξεναγηση και τις περιπετειες μας την επομενη ημερα.

Το επομενο πρωι αποφασισαμε απο που θα ξεκινουσαμε το sightseeing. Ετσι καταληξαμε να χωριστουμε σε 2 ομαδες 3 ατομων, καθως καποιοι θελανε να παμε για ψωνια,  ενω οι αλλοι να εξερευνησουμε το μερος. Εγω δεν ειχα και προβλημα για το τι θα καναμε, αφου θα μεναμε εδω για καμποσο καιρο - ισως ενα μηνα - αλλα τελικα βρηκα τον εαυτο να πηγαινει προς τον Πυργο του Άιφελ με τους αλλους δυο της "δευτερης ομαδας". Μετα απο το mini tour μας στον Πυργο του Άιφελ, σταματησαμε στη καφετερια Castel Café για να παρουμε milkshake - για εμενα βασικα που γκρινιαζα :'). Την επομενη στιγμη βρισκομασταν μπροστα απο τον σταθμο Louvre - Rivoli. Αυτη τη φορα, προορισμος μας ηταν το Μουσειο του Λουβρου.

Μουσειο του Λουβρου...  ελαμπε με λαμπερο φως που αντανακλώνταν απο την Πυραμιδα του Pei. Ήταν εκπληκτικο. Το ιδιο το μουσειο ειναι ενα εργο τεχνης! Στη συνεχεια μπηκαμε στην ουρα και περιμεναμε. Περιμεναμε... και περιμεναμε. Εγώ βαρτιόμουν κι ετσι εβγαλα απο τη τσαντα μου ενα βιβλιο,το Ταξιδι στο Κεντρο της Γης κι αρχισα να το διαβαζω. Τελικά μετά από λίγη ώρα  καταφεραμε να μπουμε στο μουσειο...επιτελους! Εβαλα ξανα το βιβλιο στη τσαντα μου κι αρχισαμε να εξερευνουμε το μουσειο. The Denon Wing , Η στεψη του Ναπολεοντα - ενας πινακας του Jacques Louis David. Το The Card Sharp with Ace of Diamonds, η Mona Liza, The Lacemaker και αλλα ακομα πολλα υπεροχα και αξιοσημειωτα εργα τεχνης! Μετα απο... δεν ξερω ποσα λεπτα - μια ωρα ισως και παραπανω - συνειδητοποιησα οτι το milkshake μου ειχε τελειωσει. Υπηρχε καδος στην εισοδο ετσι ειπα στους αλλους 2 οτι πηγαινα να πεταξω το πλαστικο ποτηρι του milshake. Οταν γυρισα εκει που βρισκομασταν, κανεις δεν ηταν εκει... τιποτα... και οι δυο τους αφαντοι. Αποφασισα να κατσω σε μια ακρη και να συνεχισω να διαβαζω το βιβλιο μου. Ειχε περασει αρκετη ωρα αλλα κανενας απο τους 2 δεν ειχε εμφανιστει. Τους εστειλα μηνυμα για το ΠΟΥ ειναι - ναι, τοση ωρα δεν το ειχα σκεφτει - και μου απαντησαν οτι βρισκονταν στην εξοδο και με περιμεναν... Τελος παντων... Αναστεναξα και σηκωθηκα απο τη θεση μου κι αρχισα να κατευθυνομαι προς την εξοδο, συνεχιζοντας να διαβαζω το βιβλιο. Συνεχισα να περπαταω και κουτούλησα με καποιον. Μαλλον - στην πραγματικοτητα - εγω "επεσα πανω" σε αυτο τον καποιον.
- Συγνωμη. Um- Excuse me. Uh- εννοω, Pardon.
Ο καποιος χαμογελασε κι απαντησε ευγενικα.
(ας υποθεσουμε πως οι διαλογοι γινονται στα γαλλικα)
- Συγχωρεστε με δεσποινις, ειστε καλα;
Μιλουσε με πολυ ευγενικο τροπο και τονο κι απο την προφορα του θα ελεγα πως ειναι ντοπιος Γαλλος. Φορουσε ενα μπεζ παλτο το οποιο θα ελεγα πως εδειχνε πλουτο .
- Ναι, ειμαι καλα, σας ευχαριστω. Εγω ειμαι αυτη που πρεπει να απολογηθει, αφου δεν προσεχα που πηγαινα.
Ο καποιος χαμογελασε ξανα κι απαντησε ξανα με πολυ ευγενικο τροπο.
- Βιαζομουν και δεν προσεχα ουτε εγω που πηγαινα. Χαιρομαι που ειστε καλα. Δεν νομιζω οτι θα μπορουσα να συγχωρησω τον εαυτο μου αν προκαλουσα κακο σε μια νεαρη κοπελα.
Πολυ πολυ ευγενικος. Αυτη τη φορα εγω του χαμογέλασα και προσεξα οτι εσκυψε κατω για να σηκωσει κατι... το βιβλιο μου. Δεν ειχα προσεξει οτι μου ειχε πεσει... και ειχαν σκορπιστει και οι διαφορες εικονες και ζωγραφιες παντου - οι οποιες ηταν μεσα στο βιλιο. Οσο εγω σκεφτομουν ολα αυτα, προσεξα πως ο ευγενικος καποιος ειχε ηδη μαζεψει τις εικονες και κοιτουσε το βιβλιο με ενα σοβαρο υφος. Στη συνεχεια ενα παράξενο χαμόγελο εμφανιστηκε στα χειλη του.
- Πιστευω πως αυτο το βιβλιο ανηκει σε εσας.
Εγνεψα καταφατικα.
- Ενδιαφερον βιβλιο.
Ειπε με ενα μεγαλο χαμογελο αυτη τη φορα. Πριν μου το επιστρεψει το κοιταξε για καποια αλλα δευτερολεπτα, με κοιταξε, χαμογελασε και μου το εδωσε.

- Πραγματικα ευχομαι να μπορουσα να μεινω και να μιλησουμε, αλλα εχω ηδη αργησει για μια συναντηση. Καλο απογευμα, δεσποινις.
Ο καποιος χαμογελασε, του επεστρεψα το χαμογελο πριν φυγει κι εξαφανιστει σε εναν γοργο ρυθμο προς τη γκαλερι, για την Mona Liza - νομιζω.
Κοιταξα το βιβλιο μου για καποια λεπτα και σκεφτηκα - μεσα στο μυαλο μου - πως δεν εχω συναντησει ποτε εναν τοσο "κυριο" - gentleman, θα μπορουσε να πει καποιος - σαν αυτον. Απο το ντυσιμο του, φαινοταν σαν να ηταν εκτος χρονου - αυτο που εννοω ειναι οτι ηταν σαν να ειχε ερθει απο το παρελθον ή ειχε βγει-ζωντανεψει μεσα απο καποια βιβλια. Δε μπορουσα να πιστεψω πως σκεφτηκα κατι τετοιο. Χαμογελασα στον εαυτο μου κι αρχισα ξανα να περπαταω προς την εξοδο του μουσειου οταν-
Κοιταξα κατω και-
- Ενα ρολόι τσεπης; Αυτο πρεπει να ανηκει στον αντρα που μολις συναντησα σκεφτηκα. Ηταν γυαλισμενο και περιποιημενο με τελειοτητα κι ειχε στην μεση. Φαινεται να ειναι σημαντικο για εκεινον. Πηρα γρηγορα το ρολοι απο το πατωμα προτου τρεξω προς την κατευθυνση του αντρα για να τον προλαβω. Προσπαθουσα να μην τρεχω - αφου ήμουν μεσα σε μουσειο - περπατουσα βιαστηκα στον ιδιο διαδρομο προς τον οποίο ειχε κατευθυνθει ο gentleman. Εφτασα στο τελος του διαδρομου για να ερθω face to face με μια πορτα.

- Ισως ειναι ενα ειδος εκθεματος…σκεφτηκα. Πιο πριν - με τους αλλους 2 (ναι, θα με περιμενουν τωρα και μπορει ο ταφος μου να ειναι ηδη ετοιμος, αλλα δεν πειραζει,it's okay) -  δεν ειχα δει αυτη την πορτα. Το ξυλο της πορτας ηταν παλιο και το σχεδιο περιπλοκο σκαλιστο. Θα μπορουσε να ηταν ενα εργο τεχνης η ιδια η πορτα. Τωρα που το σκεφτομαι, δεν νομιζω οτι ηταν στο χαρτη. Τι ειναι πισω απο την πορτα; Ισως γραφειο προσωπικου; Αλλα δεν υπηρχαν σημαδια ή κατι που να δειχνει πως απογορευεται να μπουμε εκει.. και ηταν εν μερει ανοιχτή. Μπορουσα να δω μεσα απο το κενο. Υπηρχαν ρολογια, αγγεια και πινακες μεσα. Μπορουσε να ειναι ενα νεο εκθεμα ή ενα παλιο. Την επομενη στιγμη, τα χερια μου ηταν ηδη στο χερουλι της προτας. Νικηθηκα από την περιεργεια μου κι αποφασισα να δω μεσα... τι κακο μπορει να γινει, απλα θα ριξω μια ματια. 

Σε αντιθεση με το υπολοιπο μουσειο, εδω ο διαδρομος ηταν στενος - τοσο στενος που μετα βιας θα χωρουσαν δύο ατομα. Τα εκθεματα δεν ειχαν καρτελακια ή περιγραφες. Περιπλανιομουν σε μια αποθηκη. Αυτο σκεφτηκα αλλα... αντι να γυρισω πισω, βρηκα τον εαυτο μου να προσελκυεται περισσοτερο. Ηταν σαν ημουν σε ενα ονειρο. Τα ποδια μου κουνιονταν από μονα τους. Τελικα βρηκα τον εαυτο μου να υποχωρεί στην περιεργεια και κατευθυνθηκα προς το φως στο τελος του διαδρομου. Του μακρυ, μακρυ διαδρομου. Καθως πλησιαζα ολο και περισσοτερο αυτο το φως, μια "δυναμη" με "κρατησε" πριν προσπαθησω να γυρισω πισω. Προσπαθησα να απελευθερωθω απο αυτη την "δυναμη", κι απελευθερωθηκα αλλα το φως αυτη τη φορα τυλιξε τα παντα. Εκλεισα τα ματια μου αλλα αυτο δε βοηθησε και πολυ. Κρατησα τα ματια μου κλειστα μεχρι το φως να γινει ξανα κανονικο. Οταν τα ανοιξα-
- Που ειμαι;! Φωναξα μεσα στο μυαλο μου. Ημουν σε εναν διαφορετικο διαδρομο. Αδυνατον! Αυτοι οι διαδρομοι δεν μπορει να συνδεονται. Αλλα πρεπει να συνδεονται, ετσι δεν είναι;  Πορτες στη μια πλευρα, παραθυρα στην αλλη. Εμοιαζε με μια - ισως ιδιωτικη - επαυλη. Φωτα και κερια ηταν αναμενα οποτε δεν μπορουσα να πω τι ωρα ηταν κι ετσι ανοιξα τις κουρτινες των παραθυρων και συναντηθηκα με εναν midnight-blue ουρανο γεματο με απειρα αστερια που εμοιζε με πινακα - με το φεγγαρι να γελαει.
- Πως γινεται να ειναι... νυχτα! Φωναζα μεσα στο κεφαλι για αλλη μια φορα.
- Τι ωρα ειναι. Σκεφτηκα κι εβγαλα το κινητο μου απο την τσεπη μου. 6μ.μ ακριβως. Αυτο δε γινεται! Μετα απο καποια λεπτα ελεγξα ξανα την ωρα. 6:13μ.μ. Μετα το παραθυρο. Συννεφα περνουσαν - πετουσαν διπλα στο φεγγαρι. Υπαρχει εξήγηση για αυτο. Πρεπει να υπαρχει. Ενιωθα το κεφαλι μου βαρυ.. ζαλιζομουν ισως. Πηρα μια βαθια ανασα για να ηρεμησω τον εαυτο μου. Βοηθησε... λιγακι.
- Θα ξανακανω την ιδια διαδρομη. Θα παω απο εκει που ηρθα. Αυτο ειναι! Σκεφτηκα αλλα οταν γυρισα πισω-

Ολα μαυρα... για καποια δευτερολεπτα εχασα την οραση μου, πηρα μια βαθια ανασα και μπορουσα να δω ξανα. Ηθελα να φυγω απο αυτο το μερος. Ηταν η ωρα να μετανιωσω που νικηθηκα στην περιεργεια μου.
- Η πορτα! Φωναξα και παλι μεσα στο μυαλο μου. Γυρνοντας πισω, ειδα την ιδια πορτα μεσω της οποιας ειχα βρεθει εδω. Ανακουφιστηκα. Τα χερια μου βρηκαν το δρομο τους προς το χερουλι και την ανοιξαν. Η χαρα μου δεν διερκησε και πολυ. Ειχα ανοιξει την πορτα αλλα... τιποτα. Μπροστα μου βρισκοταν ενας τοιχος. Ανοιγοκλεισα την πορτα για καποια λεπτα ακομα, αλλα... τιποτα.
(ας υποθεσουμε πως οι παρακατω διαλογοι γινονται στα γαλλικα)
- Τι κανεις εκεί;  Ακουσα καποιον να λεει.
- Ποιος είναι; Ρωτησα με φωνη τρομαγμενη.
Κοιταξα προς την κατευθυνση της φωνης. Ηταν ενας αντρας με μαυρα μαλλια και μαυρη στολη. Μιλησε στα γαλλικα αλλα η προφορα του ηταν καπως διαφορετικη. Αυτο ομως που μου τραβηξε περισσοτερο την προσοχη ηταν η μαυρη στολη του. Μηπως ειναι ενα μερος καποιου εκθεματος του Λουβρου. Σκεφτηκα. Εκεινη τη στιγμη δεν με ενδιαφερε ποιος ηταν. Ημουν χαρουμενη που ειχα βρει καποιον! Μαλλον εκεινος με βρηκε...
- Pardon. Ξερετε πως μπορω να ανοιξω αυτη την πορτα; Προσπαθω να παω πισω στο μουσειο.
- Τι εννοεις: «Να πας πισω»; Δεν εννοεις πως ηρθες εδω μεσω αυτης της πορτας.
- Αυτο ακριβως εννοω. Ηρθα απο τον διαδρομο με τις διαφορες αντικες.
Φαινοταν πως πιστεψε την ιστορια μου, αλλα οχι τα ματια του.
Κατω ακουγονταν κι αλλη φωνη και βηματα. Αν ηταν ο 'καποιος' που συναντησα θα μου ηταν πιο ευκολο να μιλησω σε αυτον. Ο αντρας που μολις συναντησα μου εκανε νοημα να τον ακολουθησω και κατευθυνθηκε προς τις σκαλες. Ειχα απειρες ερωτησεις στο μυαλο μου και καμιά απαντηση.
- Που πηγαινουμε; Τον ρωτησα.
- Ο κύριος του αρχοντικου σε περιμενει. Ηταν η μονη απαντηση που πηρα. «Ο αρχοντας του αρχοντικου»;  Αρα αυτο ειναι οντως σπιτι καποιου. Σκεφτηκα.
- Πως ξερει πως ειμαι εδώ;
- Μπορεις να τον ρωτησεις η ιδια στο δειπνο.
Δειπνο... Απο οτι φαινεται μεχρι τοτε οι ερωτησεις μου θα παραμεινουν αναπαντητες.
- Ή θα απορρίψεις την προσκληση του μετα απο τοσο αγενή εισβολη στο σπιτι του; Ειπε. Οι σκεψεις μου διακοπηκαν κι εγω ταραχτηκα. Φαντοζομαι πως αυτος ειναι ο butler.
-...
Ηθελα να του πω πως βρεθηκα εκει κατα λαθος. Τελικα ακολουθησα τον butler, προσπαθωντας να αποθηκευσω στο μυαλο μου την διαδρομη που πηραμε. Δε μπορω απλως να τριγυρναω κι να ανοιγω τυχαιες πορτες... ετσι καταντησα εδω.Συνεχισαμε να περπαταμε. Οταν φτασαμε εκει που επρεπε, αλλη μια φιγουρα μας περιμενε εκει.
- Ειναι δήλωση «κακών τρόπων» να εχουμε αυτους που εχουν φτασει στην ωρα τους σε αναμονη.
Ηξερα πως ειχα ακουσει ξανα αυτη τη φωνη.
- Εσυ!...
Ηταν ο αντρας απο το μουσειο! Κατεβηκα γρηγορα τα σκαλια και σταθηκα μπροστα του - για να ειμαι βεβαιη πως ηταν σιγουρα αυτος κι οχι η φαντασια μου. Ειναι οντως αυτος! Ειναι ο αρχοντας του αρχοντικού;
- Pardon, με θυμαστε; Συναντηθηκαμε στο Μουσειο του Λουβρου.
- Φυσικα και σε θυμαμαι.
Λογικα θα εχει ερθει εδω οπως εγω ηρθα - μεσω της πορτας δηλαδη. Ωραια. Σε αυτο το σημειο χρειαζομουν μονο να βρω εναν τροπο να φυγω απο εδω - μια εξοδο - οποιοδηποτε τροπο. Πριν τον ρωτησω πως θα εφευγα απο εδω, ο butler του πηρε τον λογο.
- Λέει πως ηρθε απο την πορτα σας. Εσεις την φερατε εδώ;
- Οχι, δεν την εφερα εγω εδω. Η αφιξη της ειναι απλως μια εκπληξη και για εμενα.
- Τοτε πως ηρθε εδώ;
Για ποιο πραγμα μιλανε. Η πορτα σας; , Η αφιξη μου;. Δεν μπορουσα να βγαλω νοημα. Γινοταν ολο και πιο δυσκολο να αρνηθω πως κατι δεν πηγαινε καλα. Απλα ηθελα να φυγω. Διεκοψα τον διαλογο τους και ρωτησα ολες τις ερωτησεις που ειχα στο μυαλο μου.
- Φοβαμαι πως οι απαντησεις που αναζητας θα σε μπερδεψουν περισσοτερο. Απαντησε ο gentleman.
- Θελω να μαθω. Του απαντησα.
- Sebastian, αν θα μπορουσες να φτιαξεις δύο φλιτζανια τσάι. Πιστευω πως θα μας βοηθουσε να ηρεμησουμε-
- Οχι για εμενα, ευχαριστω.
Καθισαμε. Ο butler - Sebastian - εφυγε - για την κουζινα πιστευω - και περιμεναμε να φερει το τσάι του «καποιου» που ακομα δεν ξερω το ονομα. Οταν ο Sebastian ηρθε, αρχισα αμεσως τις ερωτησεις.

(διαλογοι στα γαλλικα)
- Εχω μονο μια ερωτηση. Πως. Γυρναω. Πισω. Πως ανοιγει εκεινη η πορτα; Εχει καποιο κλειδι; Απλα θελω να την ανοιξω.
Τελικα δεν ρωτησα μια ερωτηση. Whatever, απλα θελω απαντησεις.
- Η πορτα δεν ειναι κλειδωμενη. Ειναι πολυ ευκολο να την ανοιξεις. Απλα ανοιγει μονο αν τηρηθουν καποιες προϋποθεσεις.
- Τι προϋποθεσεις;
- Ειναι λιγο δυσκολο να εξηγηθουν...
Ο «καποιος» σηκωθηκε και κατευθυνθηκε προς σε μια μεγαλη κλεψυδρα που ηταν γεματη με αμμο απο πανω.
- Θα ανοιξει μονο οταν ολη η αμμος πεσει. Ειναι πολυ ακριβης κι εγω ο ιδιος την εμπιστευομαι.
- Καταλαβα...και ποσο περιπου κανει να πεσει ολη η αμμος?
- Εναν μηνα, περιπου.
- Εναν μηνα!! Ειμαστε στο Παρισι, ετσι;
Ο καποιος απλα εγνεψε καταφατικα.
- Τοτε θα φυγω απο την κυρια εισοδο. Ποσο μακρια ειναι το Λουβρο;
Ο καποιος πηρε μια εφημεριδα απο το τραπεζι και-
- Θα ηθελα να δεις την ημερομηνια. Μου ειπε.
Κοιταξα την ημερομηνια. Δε μπορουσα να το πιστεψω...1896; Το χαρτι ηταν καινουριο και πολυ αληθινο. Παγωσα...
- Απο οτι ειδες, ημαστε στον 19ο αιωνα, πιο συγκεκριμενα στο 1896.
Ειπε ο καποιος. Τον κοιταξα σε δυσπιστια.
- Είμαστε στη Γαλλια, αλλα οχι στη Γαλλια που ξερεις. Εφτασες σε αυτη την επαυλη ταξιδευοντας στο χρονο. Ειπε ο «καποιος».
- Με κοροϊδευετε...
Δε μπορουσα να καταλαβω. Πως γινεται να ημουν στο παρελθον... και wait, το σημαντικοτερο. Αν ημουν στο παρελθον, αυτος ο καποιος...κι αυτος απο το παρελθον ηταν και... ποιος ηταν;
- Φαινεται πως δυσκολευεσαι να το πιστεψεις... Με διεκοψε απο τις σκεψεις μου ο «καποιος».
Τον κοιταξα για καποια λεπτα και-
- Εσεις... ποιος ειστε; Τον ρωτησα.

Χαμογελασε.
- Ιουλιος Βερν. Ηταν η απαντηση του. Δε μπορουσα να τον πιστεψω. Αλλα μετα από λίγο οταν μου δειξε κι αλλες εφημεριδες, τα ιδια τα original βιβλια του που εχει γραψει, τα βιβλια του που ακομα δεν εχουν εκδοθει - σε εκεινο το χρονο -  κι οταν ειδα πως ειναι η τοτε Γαλλια, αποφασισα να τον πιστεψω. Δεν ειναι πως ειχα κι αλλη επιλογη. Μου ζητησε να μεινω για τωρα - εναν μηνα - μαζι του εφοσον εφταιγε εν μερει κι εκεινος για  τον λογο που βρισκομουν εδω - ο ιδιος το ειπε.
- Αλλα γιατι ακριβως, με ακολουθησες ως εκεινη την πορτα; Με ρωτησε και μονο τοτε θυμηθηκα πως ηθελα να του επιστρεψω το ρολόι τσεπης που ειχα βρει. Το βγαζω απο την τσεπη μου και του το δειχνω χωρις να πω τιποτα. Τα ματια του γουρλωνουν και αρχισε να ελεγχει τις τσεπες του. Οταν συνειδιτοποιησε πως ηταν οντως το δικο του ρολόι, το πηρε με κοιταξε με ενα υφος λιγο με ενοχη, χαμογελασε και με ευχαριστησε.
(διαλογος στα γαλλικα)
- Κυριεεε Βερννν...μπορω να σας παρω μια συνεντευξη;
- Φοβαμαι πως η απαντηση μου ειναι οχι. Απαντησε χωρις καν να με κοιταξει.
- Hmph, γιατιι;
- Εχω τους λογους μου. Απαντησε χαμογελωντας.
- Αν θες να παρεις μια συνεντευξη, γιατι δεν παίρνεις απο τον ζωγραφο αυτων των πινακων; Ειπε δειχνοντας τις εικονες που ηταν μεσα στο βιβλιο μου - σε αυτο που ειχε γραψει εκεινος... Σκεφτηκα αυτο που μου ειπε για μια στιγμη, σηκωθηκα απο τη θεση μου, τον ευχαριστησα για την ιδεα και πριν βγω εξω μου ειπε να παω σε ενα μερος που πουλουσαν πινακες. Επειδη δεν ηξερα που ειναι ειπε στον Sebastian να με συνοδεψει. Οταν φτασαμε εκει που επρεπε, ο Sebastian με ενημερωσε και ειπε πως θα με συναντησει ξανα εδω και θα γυρνουσαμε μαζι. Δεν ηξερα γιατι ο καποιος- τωρα Ιουλιος Βερν - με ειχε στειλει εδω, αφου ο ζωγραφος που ψαχνω δεν ηταν και γνωστος αυτο τον αιωνα. Καθως περιπλανιομουν χαμενη στις σκεψεις μου, καποιος με εσπρωξε - κατα λαθος - αφου ετρεχε αλλα πριν συναντηθω με το εδαφος, ενα ζευγαρι χεριων με επιασαν. Ο ιδιος που ετρεχε. Νομιζω πως μου εχει γινει συνηθειο να πεφτω πανω σε ατομα. Τελος παντων. Ειχαν πεσει ξανα οι εικονες και το βιβλιο μου και αυτος ο καινουριος καποιος με βοηθησε να τα μαζεψω. Τον ειδα να παρατηρει καποιες απο τις εικονες που κρατουσε. Με κοιταξε...και μετα ξανα τις εικονες.
(διαλογοι στα γαλλικα)
- Ξερεις τον ζωγραφο αυτων των πινακων; Με ρωτησε και του εγνεψα καταφατικα. Φαινοταν πως να τον ξερει οποτε αποφασισα να τον ρωτησω αν ξερει που μπορουσα να τον βρω.
- Umm...μηπως ξερεις που μπορω να τον βρω;

Τα ματια του γουρλωσαν, με κοιταξε για καποια λεπτα αλλα απαντηση δεν πηρα.
- Δεν πειραζει αν δεν ξερετε. Μηπως ξερετε καποιον που ξερει; Τον ρωτησα.
- Απο που τον ξερεις; Απαντησε στην ερωτηση μου με ερωτηση.
- Ειναι απο τους αγαπημενους ζωγραφους μου και-
Σταματησα αποτομα. Δεν επρεπε να το πω αυτο. Υποτιθεται πως δεν ειναι γνωστος αυτο τον αιωνα. Ελπιζω να μην υποψιαστει κατι...
- Εισαι απο το μελλον, ετσι δεν είναι; Με ρωτησε και ξανφνιαστηκα. Πως σκεφτηκε κατι τετοιο; Μηπως ξερει οτι υπαρχει μια πορτα για ταξιδι στο χρονο; Οι σκεψεις μου διακοπηκαν οταν-
- Ξερω την πορτα. Εχω παει κι εγω στο μελλον. Απαντησε σαν να ειχε διαβασει τις σκεψεις μου.
Τωρα ηταν η σειρα μου να τον κοιταω.
- Ειμαι ο αδερφος του ζωγραφου που ψαχνεις. Λεει κι αυτη τη φορα γουρλωνουν τα δικα μου ματια.

- Ο... Theodorus Van Gogh;
Εγνεψε καταφατικα.
- Αρα... μπορεις να με πας σε εκεινον; Τον ρωταω. Μου γνεφει καταφατικα και με ρωταει γιατι θελω να δω τον αδρεφο του. Του λεω πως θα ηθελα να του παρω μια συνεντευξη. Γνεφει ξανα καταφατικα αλλα μου λεει πως ο αδερφος του δεν εχει παει στο μελλον και πως δεν πρεπει να μιλησω σε εκεινον ΚΑΘΟΛΟΥ για το μελλον του και γενικα για το μελλον. Αρα δεν επρεπε να ξερει πως ειμαι απο το μελλον. Συμφωνησα στους ορους κι αρχισε να με οδηγει προς τον αδερφο του.
Φτασαμε σε ενα τοπιο γεματο με ομορφα ηλιοτροπια κι εκει βρισκοταν εκεινος. Το τοπιο ηταν μαγευτικο. Στεκοταν μπροστα απο το καβαλετο και ζωγραφιζε τα ηλιοτροπια που βρισκονταν γυρω του. Χαμογελασα στον Theo Van Gogh, μου επεστρεψε το χαμογελο και κατευθυνθηκα προς τον αλλο αδερφο Van Gogh. Υπηρχε μια καρεκλα διπλα του, καθισα εκει κι αρχισα να τον παρακολουθω να ζωγραφιζει. Ηταν τοσο συγκεντρωμενος που δεν ειχε καταλαβει πως ημουν διπλα του. Μετα απο καποια λεπτα γυρισε κι οταν με ειδε, σοκαριστηκε αλλα αμεσως αντικαθεστησε το σοκαρισμενο προσωπο του με ενα χαμογελο.

(διαλογοι στα γαλλικα)

- Γεια σου, μπορω να σε βοηθησω σε κατι; με ρωτησε ευγενικα, ενας απο τους καλυτερους ζωγραφους ολων των εποχων.
- Απλα θα ηθελα να σας παρω μια συνεντευξη, κυριε Van Gogh. Ομως μπορειτε να συνεχισετε τον πινακα σας. του απαντησα χαμογελωντας.
- Απο εμενα;... Εισαι σιγουρη; με ρωτησε.
- Ναι ναι. Αλλα αν σας ενοχλω μπορω να φυγω, του ειπα
- Οχι οχι. Απλα ξαφνιαστηκα λιγο. Επισης δε χρειαζεται να μου μιλας στον πληθυντικο,  απαντησε με ενα γλυκο χαμογελο. Του επεστρεψα το χαμογελο κι εβγαλα ενα τετραδιο απο την τσαντα μου. Καθως με παρατηρουσε-
- Σε εφερε ο Theo, ετσι δεν ειναι? με ρωτησε και πριν τον ρωτησω πως το ηξερε κοιταξε απο πισω μου, γυρισα κι εγω προς εκεινη την κατευθυνση και ειδα πως ο Theodorus ηταν ακομα εκει.
- Ναι. του απαντησα γελωντας
- Εγω του το ζητησα κι αυτος με εφερε, του ειπα και χαμογελασε.
- Οποτε εισαι ετοιμη μπορεις να ξεκινησεις, μου ειπε. Εγνεψα καταφατικα κι αρχισα να του κανω διαφορες ερωτησεις.
- Ποτε και που γεννηθηκατε - γεννηθηκες, Vincent;
Χαμογελασε κι απαντησε-
- Γεννηθηκα στις 30 Μαρτιου το 1853 στην Ολλανδια, πιο συγκεκριμενα στο χωριο Zundert.
Εγραψα γρηγορα αυτα που μου ειπε.
- Μπορεις να μου πεις λιγα λογια για την οικογενεια σου; τον ρωτησα αυτη τη φορα.
- Εχω αλλα μικροτερα 7 αδερφια κι απο οτι φαινεται εχεις γνωρισει τον μικροτερο αδερφο μου - τον Theo. Παρολο που ειμαι ο μεγαλυτερος αδερφος στην οικογενεια, πιο πριν απο εμενα οι γονεις ειχαν αλλο παιδι - θα ειχαμε κι αλλο αδερφο - το οποιο πεθανε σε βρεφικη ηλικια και το ονομα του επισης εχει δοθει σε εμενα, απαντησε στην ερωτηση μου.
Εγνεψα σιγα σιγα το κεφαλι μου και κατεγραψα ολα οσα μου ειπε.
- Πως ηταν τα νεανικα σου  χρονια; ρωτησα
Το χαμογελο που ειχε στο προσωπο του εξαφανιστηκε - βασικα εγινε ενα 'θλιμμενο χαμογελο' και του ειπα πως αν δεν ηθελε δεν ηταν υποχρεωμενος να απαντησει.
- Σε μικρη ηλικια αρχισα να παρουσιαζω τασεις μελαγχολιας και ψυχολογικα προβληματα. Αργοτερα, γυρω στα 16 μου νομιζω, αρχισα να ψαχνω για διαφορες εργασιες χωρις με επιτυχια. Για ενα διαστημα ασχοληθηκα με το εμποριο εργων τεχνης, στην εταιρεια Goupilator & Company μαζι με τον Theo. απαντησε.
- Εχεις σπουδασει κατι;
- Ναι, εχω σπουδασει θεολογια και μου είχε ανατεθεί μια θεση ιεροκηρυκα στο Βελγιο.

- Ποτε αρχισες να ασχολεισαι με την τεχνη;
- Το 1878, οταν ειχα παει στο Βελγιο, πιο συγκεκριμενα στο Μποριναζ. Τοτε ειναι που αρχισα να σχεδιαζω μικρα εργα, ειπε με ενα μεγαλο χαμογελο. Χαμογελασα κι εγω και συμπληρωσα στο τετραδιο αυτα που μου ειπε.
- Ποσο χρονων ησουν τοτε - οταν αρχισες να ασχολεισαι με την ζωγραφικη;
- Γυρω στα 27. Ξεκινησα να παρακολουθω μαθηματα ζωγραφικης αλλα συντομα ηρθα σε ρηξη με τον τοτε δασκαλο μου τον Anton Mauve, γυρω απο καλλιτεχνικα ζητηματα, απαντησε γελωντας και γελασα κι εγω μαζι του.
- Τι εκανες τα επομενα χρονια;
- Τα επομενα χρονια αρχισα να επηρεαζομαι απο τον Jean-François Millet, ενω ταξιδευα και στην ολλανδικη επαρχια ζωγραφιζοντας θεματα που εμπνεεται απο αυτη. Πιο αργοτερα, το 1885 νομιζω, αρχισα να παρακολουθω μαθηματα στην Ακαδημια της Αμβερσας αλλα κι αυτα τα μαθηματα διακοπηκαν πολυ συντομα κι αποτομα αφου με απεβαλλε ο καθηγητης Eugene Siberdt,  ειπε γελωντας παλι.Α, επισης, εκεινη την περιοδο ηρθα σε επαφη με την ιαπωνικη τεχνη απο την οποια δανειστηκα και δανειζομαι στοιχεια ή μιμουμαι την τεχνοτροπια της. προσθεσε κι εγω επισης τα προσθεσα στο τετραδιο μου.
- Ποτε ηρθες εδω - στο Παρισι;
- Στο Παρισι ηρθα φετος - το 1886 - την ανοιξη και ζω με τον Theo, ο οποιος πλεον ειναι ενας επιτυχημενος εμπορος τεχνης. Επισης, οταν ηρθα εδω, στο Παρισι, ηρθα σε επαφη με τους ιμπρεσιονιστες Edgar Deags, Camille Pissaro, Paul Gauguin και Henri de Toulouse-Lautrec. Επηρεαστηκα απο αυτους σε οτι αφορα τη χρηση χρωματος. Χρησιμοποιησα τις τεχνικες αυτων αλλα και παραλληλα διαμορφωσα ενα προσωπικο υφος, στο οποιο χρησιμοποιω και χρωματα που εκεινοι αποφευγουν. Αργοτερα συναντησα και μια νεαρη κοπελα η οποια ηθελε να μου παρει συνεντευξη, είπε χαμογελωντας.
Δεν ειχα συνειδητοποιησει οτι μιλουσε για εμενα μεχρι τη στιγμη που εγραφα την τελευταια προταση που ειπε. Τον κοιταω με ενα σοκαρισμενο υφος και σκαει στα γελια και γελασα κι εγω μαζι του. Οταν εγραψα ολα οσα μου ειπε, παρατηρησα πως δεν μου ειχε πει για την ιδιαιτερη τεχνικη - αφου θα το κανει 2 χρονια αργοτερα - αλλα αποφασισα να τον ρωτησω με εναν διαφορετικο τροπο.
- Μια τελευταια ερωτηση, ειπα και με κοιταξε με ενα χαμογελο στο προσωπο του.
- Εχεις επινοησει μια δικια σου τεχνικη; Αν οχι, θα ηθελες να επινοησεις μια δικια σου;  τον ρωτησα.
Με κοιταξε με ενα σοβαρο αλλα και ξαφνιασμενο βλεμμα.
- Δεν εχω επινοησει μια δικια μου τεχνικη αλλα ναι, θα το ηθελα. Ισως στο μελλον το κανω και θα ηθελα να μου ξανα παρεις συνεντευξη. απαντησε χαμογελωντας. Του χαμογελασα κι εγω παρολο που ημουν ετοιμη να κλαψω.
Οταν τελειωσαμε την συνεντευξη, o Vincent με ρωτησε ποσο καιρο ακομα θα εμενα εδω - στο Παρισι - και του ειπα πως θα ημουν εδω ακομα για περιπου εναν μηνα. Ειπε πως θα χαιροταν αν ξανα συναντιομασταν - κι εγω το ιδιο. Μετα απο καποιες ωρες που μιλησα μαζι με τους αδερφους Van Gogh, ο Theo με βοηθησε να γυρισω ξανα εκει που ειχαμε συναντηθει, ο Sebastian ηταν ηδη εκει κι ετσι γυρισα στο σπιτι του Ιουλιου Βερν.

Η αμμος στην κλεψυδρα ειχε πεσει κι αυτο σημαινει πως η πορτα θα ανοιγε και πως μπορουσα να γυρισω πισω στο μελλον.

(διαλογος στα γαλλικα)  
- Ηρθε η ωρα να αποχαιρετιστουμε, ειπε ο κυριος Βερν και εγνεψα σιγα σιγα καταφατικα. Χωρις να πει τιποτα εβγαλα απο ενα ντουλαπακι μια κλεψυδρα - ιδια με αυτην της πορτας αλλα σε μικροτερο μεγεθος - και την εβαλε στην παλαμη μου.
- Εισαι παντα ευπροσδεκτη. Μπορεις να ερθεις οποτε θελησεις. Θα σε περιμενουμε, ειπε χαμογελωντας. Γουρλωσαν τα ματια μου και ενα δακρυ δεν καταφερε να συγκρατηθει. Του χαμογελασα κι εγω κι εβαλα την κλεψυδρα στην τσαντα μου - δεν ειναι οτι θα ειμαι καθε μηνα στο Λουβρο, αλλα ποιος ξερει, μπορει καποια μερα να τους συναντησω ξανα. Πριν περασω απο την πορτα που τωρα πια ηταν ανοιχτη, ζητησα απο τον Ιουλιο Βερν να υπογραψει το βιβλιο μου.  Δεχτηκε, χαμογελασαν κι αυτος κι ο Sebastian, τους επεστρεψα το χαμογελο καθως κουνουσα το χερι μου - για αποχαιρετισμο,waving goodbye... και καπως ετσι γυρισα στο μέλλον….

Γκιουλσέν Χατζηκαρά, Γ7