Το ημερολόγιο ενός ανίδεου γαϊδάρου

Ημέρα 1η
Σήμερα ήταν μια πολύ παράξενη μέρα . Εκεί που καθόμουν με την οικογένεια μου και τους φίλους μου στην εξοχή και κάναμε ηλιοθεραπεία, ήρθαν κάποιοι άνθρωποι άγνωστοι, μας έδεσαν, μας κάλυψαν τα μάτια και μας οδήγησαν στο άγνωστο.

Ημέρα 2η
Τελικά οι άγνωστοι αυτοί άνθρωποι μας οδήγησαν στο λιμάνι. Μια φορά είχα ξανάρθει στο λιμάνι και τότε για να καλωσορίσω κάτι μακρινούς συγγενείς.Αυτή τη φορά όμως ήταν διαφορετικά, αφού όλα τα γαϊδούρια του νησιού ήταν συγκεντρωμένα σε ένα πολύ στενό δωμάτιο στην αποβάθρα.

Ημέρα 3η
Τι φρίκη κι αυτή! Φαίνεται ότι το ανθρώπινο είδος αποφάσισε να μας αποκαλύψει την κτηνωδία, που έκρυβε μέσα του. Εμένα, καθώς και όλα τα νέα γαϊδούρια μας άρπαξαν με ένα μηχάνημα και αφού μας σήκωσαν στον αέρα , μας επιβίβασαν σε ένα καράβι. Απ το φόβο μου λιποθύμησα και έκανα ώρες να συνέλθω.

Ημέρα 6η
Από τα 20 γαϊδούρια μόνο 10 έχουν επιβιώσει. Τα άλλα 10 μόλις ξεψύχησαν τα πέταξαν στη θάλασσα. Όχι μόνο δεν τα ρώτησαν αν θέλουν να μπουν στο καράβι, αλλά τα πετούν και στη θάλασσα. Τα γαϊδούρια γεννιούνται στη στεριά και εκεί πρέπει να πεθαίνουν.


Ημέρα 10η
Φτάσαμε στον προορισμό μας. Μας αποβίβασαν με τον ίδιο τρόπο με τις ίδιες αντιδράσεις από μέρους μας.Αυτή τη φορά δεν κάτσαμε πολύ στο λιμάνι. Μας φόρτωσαν όπλα και πήραμε το δρόμο προς τα βουνά.

Ημέρα 18η
Μετά από 8 ημέρες αδιάκοπου ταξιδιού φτάσαμε σε μια πεδιάδα. Μια τεράστια έκταση με απέραντο χορτάρι. Εκεί οι άνθρωποι μας άφησαν και έφυγαν και εμείς αφού ξεκουραστήκαμε λίγο αρχίσαμε να τρώμε το χορτάρι. Παράδεισος ήτανε αυτό το μέρος.Τελικά κάτι ήξεραν οι άνθρωποι και μας έφεραν εδώ.Ελπίζω μόνο αυτά τα σιδερένια πράγματα που πετάνε σαν πουλιά στον αέρα να μην είναι άνθρωποι που θα μας γυρίσουν στην πατρίδα.


Χάρης Νικολής, Γ3

'

Αναμνήσεις ενός γαϊδάρου

Αγαπημένο μου ημερολόγιο, δεν ξέρω για πόσο καιρό βρίσκομαι στον παράδεισο. Θυμάμαι όμως σαν όνειρο τη ζωή μου στη γη. Μέχρι τα 6 μου χρόνια ζούσα ανέμελος στα χωράφια. Έτρωγα ό,τι μου έδινε η φύση και τα αφεντικά μου. Με έβαζαν να τους μεταφέρω κάποια πράγματα αλλά γενικά με αγαπούσαν.

Η ζωή μου άλλαξε όταν ξέσπασε  ο πόλεμος. Στην αρχή άκουγα κάτι βροντές που  νόμιζα ότι είναι αστραπές και κεραυνοί , αργότερα όμως κατάλαβα ότι όλα αυτά δεν τα έδινε ο Θεός αλλά κάποιοι κακοί άνθρωποι. Το αφεντικό με έβαλε να μεταφέρω τα πολεμοφόδια στο βουνό για τους Έλληνες πολεμιστές. Εμένα όμως δεν με πείραξε πολύ, γιατί πάντα κάτι μετέφερα. Ξαφνικά όμως ένιωσα μια σφαίρα στο στήθος , το δέρμα μου από άσπρο έγινε κόκκινο και βρέθηκα εδώ. Είναι ωραία στον παράδεισο, γιατί ούτε πόλεμος υπάρχει ούτε μεταφέρω πράγματα.

Μαρία Μεγρέμη, Γ3

Για ένα αγόρι (About a boy)

Στη συζήτηση που ακολούθησε μετά το τέλος της ταινίας οι μαθητές τοποθετήθηκαν ως προς τη σχέση του παιδιού με τη μητέρα του και ως προς τη σχέση  του με το Γουίλ (Χιου Γκράντ). Η δεύτερη έρχεται να αναπληρώσει τα κενά που έχει αφήσει η πρώτη.

Ένα κεντρικό θέμα  το οποίο πραγματεύεται η ταινία είναι ότι ο κάθε άνθρωπος είναι ένα νησί. Ως προς αυτό οι μαθητές συμφώνησαν με τη γνώμη του Μάρκους ότι είμαστε συμπλέγματα νησιών και δεν μπορούμε να επιβιώσουμε μόνοι μας. Ο Μάρκους ωστόσο προτείνει μια νέα μορφή κοινωνικών σχέσεων , η οποία δεν βασίζεται στο παραδοσιακό μοντέλο των ζευγαριών.

Η συζήτηση στη συνέχεια περιστράφηκε γύρω από το θέμα της κοινωνικής αποδοχής. Ο Μάρκους είναι διαφορετικός και το υποστηρίζει τοποθετώντας τη σχέση με τη μητέρα του πιο πάνω από την κοινωνική αποδοχή και την ένταξη του στο σύνολο. Η μητέρα του στην αρχή της ταινίας μιλώντας στο Μάρκους θέτει και τη βάση της διαπαιδαγώγησης του :Μην είσαι πρόβατο-δηλ. μη μοιάζεις με τους άλλους, μην γίνεσαι ένα με τη μάζα.

Τα παιδιά έθεσαν ωστόσο το θέμα της αποδοχής – αν διαφέρεις από τους άλλους  πως θα ενταχθείς σε μια παρέα; Κι αν μετά δεν έχεις φίλους; Δεν μπορείς να μείνεις μόνος σου. Γι αυτό αναγκάζεσαι να κάνεις κάποια  πράγματα που δεν σου αρέσουν, διότι όταν δεν συμμορφώνεσαι με το σύνολο απομονώνεσαι. Βέβαια εδώ τέθηκε το ερώτημα αν θέλουμε να είμαστε ο εαυτός μας με οποιοδήποτε προσωπικό κόστος ή δεν μας ενδιαφέρει να μας επηρεάζουν οι άλλοι και να διαμορφώνουν τις αντιλήψεις και τη συμπεριφορά μας. Επίσης, υπήρξε προβληματισμός για το τι μπορεί να κρύβεται πίσω από τη διαφορετικότητα (π.χ. οικογενειακά προβλήματα).

Στην πορεία της ταινίας παρατηρήσαμε ότι αλλάζει και η συμπεριφορά του Γουίλ ο οποίος μέσα από τη σχέση του με το Μάρκους συνειδητοποιεί την αξία της φιλίας και της ανιδιοτελούς προσφοράς. Παράλληλα, αντιλαμβάνεται και την αξία της συντροφικότητας εγκαταλείποντας την αρχική του άποψη ότι ο άνθρωπος είναι ένα νησί αποκομμένο από όλους τους άλλους.

Στο θέμα της σχέσης του Μάρκους με τη μητέρα του συζητήσαμε ότι η μητέρα δεν είχε αντιληφθεί πως το παιδί είχε επωμιστεί το ρόλο του κηδεμόνα ειδικά μετά το επεισόδιο της απόπειρας αυτοκτονίας. Ο Μάρκους αισθάνεται υπεύθυνος γι αυτήν και ανησυχεί για το μέλλον της αντί να συμβαίνει το αντίθετο. Εκεί είπαμε ότι πολλές φορές η ιδιαιτερότητα κάποιων παιδιών- ακόμα και στο σχολείο- οφείλεται και σε οικογενειακά προβλήματα γι αυτό και δεν πρέπει να καταλήγουμε σε εύκολα συμπεράσματα για τη συμπεριφορά τους ή να τα απομονώνουμε.

Καταλήγοντας,  η ταινία άρεσε στα παιδιά διότι περνούσε  ωραία μηνύματα με ευχάριστο τρόπο και δεν ήταν μελοδραματική.

Όλγα Καζάκη, ΠΕ06

Είμαστε όλοι άνθρωποι...

Στις σύγχρονες κοινωνίες δεν πιστεύω πως χρειάζεται πολύ ψάξιμο για να βρεις κάποια ιστορία ρατσισμού - άλλωστε υπάρχουν χιλιάδες σωριασμένες στα πόδια μας. Η χειρότερη περίπτωση, κατά τη γνώμη μου, είναι όταν ακούς πως παιδάκια Τρίτης και Τετάρτης δημοτικού ακόμα, χρησιμοποιούν ρατσισμό. Με ποιόν τρόπο; Έρχεται στο σχολείο τους ένα παχουλό παιδάκι; Μην φανταστείτε πως γίνεται κάτι το σπουδαίο, απλά τα υπόλοιπα παιδάκια το σχολιάζουν έτσι διακριτικά  - όπως τους έχουν μάθει οι γονείς τους βέβαια. Το ίδιο συμβαίνει με παιδάκια και με μεγάλους που έρχονται από άλλη χώρα, μιλάνε άλλη γλώσσα, έχουν άλλη θρησκεία, έχουν άλλες νοοτροπίες, έχουν άλλες σεξουαλικές προτιμήσεις. Για να μην τα πολυλογώ, σχεδόν στα πάντα μπορούμε να δούμε πως υπάρχει ρατσισμός και από όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως ηλικίας. Όσο για τους μεγάλους δεν θα το σχολιάσω, δεν πιστεύω πως αξίζει να αναφερόμαστε σε τέτοιους ανθρώπους. Από τη στιγμή όμως που περνάνε την ίδια σκέψη στα παιδιά τους, είναι ντροπή. 

Όλοι λέμε πως θέλουμε η κοινωνία μας να πάει μπροστά. Τι να πω… Αν με το να κάνουμε 50 βήματα πίσω και μόνο ένα μπροστά,  εσάς σας φαίνεται πως προχωράμε και έχουμε σημειώσει κάποια άνοδο, λυπάμαι,  αλλά είστε βαθιά νυχτωμένοι. Είναι καταθλιπτικό , για εμένα προσωπικά, ναι ακούω περιπτώσεις ρατσισμού,  όταν είμαστε όλοι άνθρωποι και ας μην θέλουν να το χωνέψουν μερικοί. Όσοι είναι ρατσιστές και κρίνουν τους άλλους ανθρώπους ας έρθουν να μου πουν για τον εαυτό τους και τη τελειότητα που αγγίζουν αυτοί.  Δεν θα χρειαστεί να μιλήσω, θα καταλάβουν από μόνοι τους! Αίσχος και ντροπή σε ανθρώπους που είναι ρατσιστές,  όταν στην πραγματικότητα οι ίδιοι είναι 1.000 φορές χειρότεροι και προπαντός αγράμματοι (όχι με την έννοια του να ξέρω να διαβάζω) και κομπλεξικοί.!

Σέια Ντρέου, Γ4

Ημερολόγιο ενός ναυτικού (απόσπασμα 2)

Αγαπημένο μου ημερολόγιο, χθες αφήσαμε το λιμάνι της

Καλκούτας.
Αν δεν ήμουν 20 χρονια ναυτικός θα έλεγα οτι ειμαι τυχερός που εχω την ευκαιρία να γυρίσω τόσο διαφορετικά μέρη. Η ζωη στο καράβι ειναι πολυ δύσκολη και με κανει συνέχεια να ξεχνάω τις ωραίες εικόνες που αφήνω πίσω πίσω μου.
Οταν αφήσαμε το λιμάνι ο καιρός φαινόταν μπονάτσα . Σκέφτηκα οτι είμαστε τυχεροί και οτι γρήγορα θα φτάσουμε στην Αφρική. Όπως όμως συμβαίνει συχνά στην θαλασσα ξέσπασε μπουρίνι ταξιδευαμε για 8 ωρες με 8 μποφωρ. Ο καπετάνιος με έστειλε στο μηχανοστάσιο για να ελέγξω τις μηχανές . Έμεινα εκεί με μοναδική συντροφιά τον ήχο των άγριων κυμάτων και των μηχανών.
Όταν τελείωσε το μπουρίνι και ανέβηκα στην πλώρη είδα ενα

καταπληκτικό ουράνιο τόξο. Σκέφτηκα ετσι θα ειναι η ζωη μου οταν παρω πια σύνταξη αφήσω τα καράβια και μείνω για παντα με την οικογένεια μου.
Μαρία Μεγρέμη, Γ3

A better life

Η συζήτηση ξεκίνησε με την άποψη της συντονίστριας πως ο πρωταγωνιστής της ταινίας έμοιαζε να συμμετέχει σε ένα παιχνίδι με τράπουλα μόνο που εκείνος δεν έπαιζε με τους ίδιους κανόνες με τους υπόλοιπους «παίκτες».

Τα παιδιά είπαν πως, ενώ παρακολουθούσαν την ταινία, ένιωσαν το αίσθημα της αδικίας, της θλίψης και της αγωνίας για την τύχη του πρωταγωνιστή και του γιου του.

Στην ερώτηση, «τι έγινε στο τέλος» οι μαθητές απάντησαν ότι το παιδί επέλεξε το σωστό δρόμο – πήγε με την οικογένεια και όχι με τις συμμορίες.

Έγινε επίσης αναφορά στην τελευταία σκηνή όπου ο πατέρας επιστρέφει παράνομα στις ΗΠΑ λέγοντας «γυρίζω στο σπίτι μου», δηλαδή στο γιο του στις ΗΠΑ – αυτό πλέον είναι το σπίτι του και όχι το Μεξικό…

Για τη σχέση πατέρα γιου αναφέρθηκε ότι η σχέση βελτιώθηκε από τη στιγμή που ο πατέρας έχασε το φορτηγό και ο γιος προσπάθησε να τον βοηθήσει για να το ξαναβρεί. Επίσης αναφέρθηκε ότι, στην αρχή, ο γιος είχε σκληρή στάση απέναντι στον πατέρα του. Μάλιστα αναφέρθηκε ότι το παιδί ρώτησε τον πατέρα του, «γιατί με κάνατε;» και είπε ότι οι φτωχοί δεν πρέπει να κάνουν παιδιά… Σχολιάσαμε προς το τέλος του έργου την απάντηση του πατέρα που είπε στον γιο ότι ήθελε να έχει ένα παιδί γιατί έτσι ένιωθε ότι και εκείνος είχε αξία – ένα νόημα στη ζωή και ένα λόγο να ζει…

Οι μαθητές σχολίασαν ότι όλα τα γεγονότα της ταινίας ξεκίνησαν εξαιτίας της κλοπής του φορτηγού – τίποτε από όσα συνέβησαν δεν θα είχε γίνει αν δεν είχε χαθεί το φορτηγό.

Για το περιστατικό της κλοπής του φορτηγού, οι μαθητές είπαν μάλλον ο κλέφτης είχε μεγάλη ανάγκη τα λεφτά, ότι η φτώχεια πολλές φορές σε οδηγεί σε τέτοιες αντιδράσεις. Ένας μαθητής σχολίασε ότι ο κλέφτης είχε δική του δουλειά και δεν έπρεπε να κλέψει το φορτηγάκι του πρωταγωνιστή αλλά ένας άλλος μαθητής του απάντησε ότι σίγουρα θα έβγαζε πολύ λίγα λεφτά κάνοντας τον λαντζέρη σε εστιατόριο και μάλιστα σε μεγάλη ηλικία… Επίσης σχολιάστηκε το γεγονός ότι ο κλέφτης έστειλε όλα τα λεφτά στην πατρίδα του.

Σχολιάσαμε την αξιοπρεπή στάση ζωής του πατέρα και το γεγονός ότι θα πρέπει να αποτέλεσε θετική επιρροή για τον νεαρό πρωταγωνιστή, ο οποίος μάλλον θα μείνει μακριά από τις συμμορίες. Κάποιοι μαθητές είπαν ότι το παιδί δεν θα μπλέξει με συμμορίες αρκεί να γυρίσει ο πατέρας του…

Σχολιάσαμε ότι ο νεαρός πρωταγωνιστής είπε ότι ο πατέρας του είναι όλα όσα έχει και επίσης σχολιάσαμε ότι ο νεαρός φερόταν σαν μεγάλος λόγω των δυσκολιών της ζωής του…

Επίσης αναφέραμε ότι η ταινία αφήνει ένα παράθυρο ελπίδας για μια «Καλύτερη Ζωή», ενώ είπαμε και εναλλακτικούς τίτλους όπως, «Πατέρας και Γιος» και «Τα Γυρίσματα της Ζωής»…

Τη συζήτηση με τους μαθητές συντόνισε η κ. Εύη Μπούσμπουλα (ΠΕ 06) 

Θάνος Τσάπελης, ΠΕ06

Εύγευστη ποίηση

Έτσι ακριβώς είναι η ποίηση ,φαγητά που προσπαθείς να

Η φωτογραφία είναι από δω

μαντέψεις τη συνταγή τους.

Το μόνο που θυμάμαι … οτι η δικια σου αφήνει την πιο έντονη γλυκόπικρη γεύση .

Σίγουρα κατι απο λεμονι .

Με αυτο τον τρόπο βάλθηκα να βρω την συνταγή σου.Κι ούτε ενα μπαχαρικό δεν εχω καταλάβει απο τα τόσα ταξίδια σου ,σε καμία απο τις ταραγμένες θάλασσες που έβαλες στο χαρτί δεν κατάφερα να μυρίσω το αλάτι. Έτσι δεν κατάφερα να γράψω για κάτι ,ούτε να φτιάξω κανενα ποιημα που να τρώγεται .

Φταίνε τα υλικά μου, μωρέ,και δεν θα πάρουν ποτέ την μορφή που θέλω. Φταίει που παντα τα ανακατεύω με δάκρυα και χώμα.

Νεφέλη Παπανικόλα

Ταξιδεύοντας.

1/12/1921 Σήμερα είναι η πρώτη μέρα μου στο καράβι πολύ αγχωμένη.Τόσο αγχωμένη που δεν μπορώ να μιλήσω -μάλλον από αγωνία και επειδή το όνειρό μου έγινε αληθινό. 

  16/12/1921 Άλλη μια μέρα πέρασε, άρχισα να δουλεύω, να κουβαλάω και να βοηθάω τους άλλους. Κατάλαβα ότι δεν εύκολο , φαντάστηκα ότι θα ήταν όπως όλες οι άλλες δουλειές. Καθώς κοιτούσα τη θάλασσα αναρωτήθηκα αν θα ερωτευτώ ποτέ, αν θα έχω παιδιά ,πώς θα είναι το μέλλον ...

( Τα χρόνια πέρασαν ).........,..

1/1/1930 
Ακόμη στην θάλασσα αλλά κατεβαίνουμε αύριο στην Αθήνα . Έχω γνωρίσει κάποιον στο πλοίο.Αποφάσισα να μην κάνω παιδιά, γιατί θέλω να μείνω στο πλοίο για πάντα, αλλά η ευχή μου είναι να πεθάνω στην στεριά κοντά στους δικούς μου.

25/12/1980 Έχω μια αρρώστια και  δεν υπάρχει γιατρός. Δεν πειράζει.  Η ώρα μου ήρθε αλλά η ευχή μου δεν πραγματοποιήθηκε.Όμως κανείς δεν το έμαθε και είμαι χαρούμενη αν και ήθελα να πεθάνω στην αγκαλιά της μητέρας μου.Τώρα θα πεθάνω στην αγκαλιά της θάλασσας , αλλά θα καταλήξω στην αγκαλιά της μητέρας μου.....

-Έλενα Μακάρθυ, Γ3

Ταξιδεύοντας σαν τον Καββαδία - (ημερολόγιο 1)

 Με αφορμή το Κούρο Σίβο οι μαθητές του Γ1, Γ3 και Γ4 ταξίδεψαν νοητά με την ποίηση του Νίκου Καββαδία, διάλεξαν μελοποιημένα ποιήματα του και τα ακούσαμε στην τάξη και μίλησαν για τα ποιήματα του. Επόμενη εργασία ήταν να παρουσιάσουν στην τάξη ημερολόγια από  τη ζωή των ναυτικών. Πρώτη εργασία αυτή του Λεωνίδα, ο οποίος δημιούργησε!!

Λεωνίδας Σεγραίδος, Γ4

The first grader

Πρώτη ταινία για το 2014 ήταν η ταινία The first grader. Η υπόθεση της ταινίας είναι η ακόλουθη :
Ένας ηλικιωμένος χωρικός στην Κένυα, επιμένει να γραφτεί στην Α Δημοτικού για να να μάθει να διαβάζει, αποδεικνύοντας ότι ποτέ δεν είναι αργά για να πραγματοποιήσεις το όνειρό σου. Η ταινία βασίζεται σε αληθινή ιστορία.

Η ταινία άρεσε πολύ στους μαθητές. Συζητώντας, καταλήξαμε στα εξής συμπεράσματα:

1.       Η ταινία δείχνει πόσο βασανίστηκε ο ηλικιωμένος Μαρούγκε ως κρατούμενος στα στρατόπεδα των Βρετανών,  αλλά δεν παρουσιάζει τη ζωή του από μια απαισιόδοξη οπτική γωνία. Αντιθέτως , άφησε τους μαθητές με ελπίδα και αισιοδοξία για τις δυνατότητες  που έχουμε ως άνθρωποι.

2.       Οι μαθητές θαύμασαν την επιμονή του ηλικιωμένου και συμφώνησαν ότι η επιθυμία του για μόρφωση εμπνέει τους νέους ανθρώπους να κυνηγούν τα όνειρα τους παρά τις αντιξοότητες.

3.       Ο Μαρούγκε διδάσκει με το παράδειγμα του πρώτα τους μαθητές και ύστερα την τοπική κοινωνία ότι μπορούμε να φέρουμε την αλλαγή ανεξάρτητα από την ηλικία μας και παρά τα στερεότυπα.

4.       Η λύση επομένως βρίσκεται στη μόρφωση και τη διαρκή προσπάθεια για αυτοβελτίωση. Ο Μαρούγκε δεν έμεινε προσκολλημένος στο παρελθόν του αλλά ξεπέρασε τα βιώματα του και το παρελθόν και θέλησε να εξελιχθεί μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής του.

Καιρός για ήρωες!

Κυριακή 12 Ιανουαρίου. Πρώτη συνάντηση της Λέσχης Ανάγνωσης για το 2014 και ξεκίνησε με του καλύτερους οιωνούς,  καθώς τα μέλη της αυξήθηκαν! Το βιβλίο για το οποίο θα συζητούσαμε ήταν το «Καιρός για ήρωες» του Πολυχρόνη Κουτσάκη.

Η Μαρία Μ. δήλωσε ότι έγινε το αγαπημένο της βιβλίο! Της κράτησε το ενδιαφέρον ως το τελευταίο λεπτό και ανυπομονεί για το δεύτερο μέρος της τριλογίας! Παράλληλα τόνισε πόσο της άρεσε η γραφή και το χιούμορ που υπάρχει διάχυτο σε όλο το βιβλίο!

Η Ηλέκτρα μας -σύντομη όπως πάντα!- μας είπε ότι το βιβλίο της άρεσε πάρα πολύ γιατί συνδυάζει τα στοιχεία που αγαπά στα βιβλία που διαβάζειi : δράση, μυστήριο και love story!

Η Ίριδα πάλι μας δήλωσε ότι το διάβασε πολύ γρήγορα .Της άρεσε γιατί το βρήκε πολύ κοντά στην ηλικία των εφήβων και της κράτησε το ενδιαφέρον ως το τελευταίο δευτερόλεπτο!

 Η Σέια άρχισε και δεν τελείωνε! Της άρεσε γιατί το βρήκε πολύ ενδιαφέρον, κοντά στην εφηβική ηλικία, με γλώσσα νεανική. Την ενθουσίασε η παρουσίαση της πόλης (θα ήθελε να περπατήσει τα Χανιά ακολουθώντας τις οδηγίες που δίνει ο ήρωας στο βιβλίο), οι δυο θείοι του Νικ, ο ίδιος ο Νικ!, η ζωή των ηρώων που είναι γεμάτη ανατροπές!  Και προτείνει στο συγγραφέα να γίνει ταινία οπωσδήποτε!

Η Ευαγγελία το διάβασε επίσης πολύ γρήγορα και της άρεσε γιατί ο συνδυασμός περιπέτειας και μυστηρίου είναι ο αγαπημένος της!

Τη Νικολέτα πάλι την προσέλκυσε και το λαβ στόρι, το μυστήριο,  η δράση αλλά και οι ίδιοι οι ήρωες!

Η Μαρία Ι. από την άλλη πλευρά δεν συγκινήθηκε διόλου από το λαβ στόρι αλλά αυτό που της άρεσε ήταν η αγωνία, οι ανατροπές και η δράση που υπήρχε στο βιβλίο.

Η Ζινέτ το λάτρεψε και έμεινε άφωνοι από τους γονείς του Γιώργου αλλά και την προδοσία του ήρωα από ανθρώπους που θεωρούσε φίλους του (Μένιος, Μάρθα). Τι γονείς ήταν αυτοί που δεν ήξεραν ότι το παιδί τους ήταν μπλεγμένο , το άφηναν να μένει σε έναν φίλο του, και δεν έδειχναν ίχνος αληθινού ενδιαφέροντος γι αυτόν;

Η Εμινέ, λιγόλογη,  ταυτίστηκε πολύ με τη Σέια και της άρεσε πάρα πολύ και για τη δράση αλλά και την ερωτική ιστορία.

Ο Στράτος πάλι μας δήλωσε ότι τον κράτησε σε αγωνία η περιπέτεια που υπάρχει σε όλη την εξέλιξη της ιστορίας και το θεωρεί ένα πολύ καλό βιβλίο.

Ο Μιχάλης ενθουσιάστηκε και το διάβασε μέσα σε τρεις μέρες γιατί είχε ξύλο(!), σε κρατούσε σε αγωνία για την εξέλιξη της υπόθεσης και  ένιωσε να ταυτίζεται με το Νικ-κυρίως γιατί εκείνος έπαιζε ξύλο!

Ο Χάρης πάλι μας είπε ότι έπρεπε να λάβουμε υπόψη μας το ότι δεν έχει διαβάσει ποτέ τίποτε ως τώρα και πως μόνο το γεγονός ότι τέλειωσε σε χρόνο ρεκόρ το συγκεκριμένο βιβλίο (τρεις μέρες!)  δείχνει το πόσο του άρεσε! Ένα βιβλίο γεμάτο δράση , αγωνία και περιπέτεια!

Η Φαίδρα το βρήκε πολύ πρωτότυπο βιβλίο και εντυπωσιάστηκε και από όλα τα άλλα που είπαν οι συμμαθητές της, αλλά η ίδια ήθελε να επικεντρωθεί στη σχέση των ηρώων με τους γονείς τους και στη συμπεριφορά των γονιών του Γιώργου απέναντι στα δυο τους παιδιά (Βάλια, Γιώργος).

Η Λούνα μας είπε ότι κουβάλησε το βιβλίο στις διακοπές της και επειδή είχε κολλήσει με την ανάγνωση του (ιδιαίτερα τη μέρα των Χριστουγέννων) τσακωνόταν με τους γονείς της! Της άρεσε πολύ, έκλαψε σε αρκετά σημεία και αυτό που της έκανε τρομερή εντύπωση ήταν η ιδιορρυθμία των οικογενειών που παρουσιάζονται στο βιβλίο.

Η Θάλεια πάλι το βρήκε πολύ εντυπωσιακό σε πλοκή και δράση και αυτό την κέρδισε.

Η Σοφία μας –γκεστ από το Λύκειο!-μας είπε ότι το ξεκίνησε μόλις προχτές και το βρίσκει εξαιρετικό!

Τελειώνοντας με τις προσωπικές τοποθετήσεις η συζήτηση κινήθηκε γύρω από κάποια θέματα που θίγει το βιβλίο, για παράδειγμα πόσα από τα παιδιά θα έκαναν το ίδιο στη θέση του Γιώργου-να ασχοληθούν δηλαδή με την εξιχνίαση μιας υπόθεσης διακινδυνεύοντας τη ζωή τους – ερώτημα στο οποίο δίστασαν να απαντήσουν με βεβαιότητα .

Παράλληλα συζητήσαμε για τους γονείς του Νικ και του Γιώργου μιας και τα παιδιά θεώρησαν πολύ ιδιόρρυθμες αυτές τις οικογένειες. Ο Νικ απορρίπτει τη μητέρα που τόλμησε να χωρίσει τον πατέρα του και αν διαλέξει έναν άλλο σύντροφο και θέτει ο ίδιος τους όρους στη σχέση τους-όρους που αναγκάζεται να αποδεχτεί η μητέρα, νιώθοντας ενοχές απέναντι στο παιδί. Από την άλλη ο πατέρας του Νικ αποτελεί ένα πρόσωπο σκιά -ένας καλός πατέρας, ένας πατέρας γεμάτος αγάπη για το γιο του, αλλά που δεν παρουσιάζεται να έχει εμφανή ανάμειξη στη ζωή του παιδιού του.

 Οι γονείς του Γιώργου πάλι εμφανίζονται να έχουν ιδιαίτερη αδυναμία στη μεγάλη κόρη και αφήνουν το Γιώργο να μεγαλώνει μόνος του. Είναι επί της ουσίας αδιάφοροι και τα παιδιά παραξενεύτηκαν από τη στάση τους-ενδιαφέρονταν μόνο να περνάνε καλά οι ίδιοι και αγνοούσαν τι κάνει και με το τι είναι μπλεγμένο το παιδί τους.

Αλλά και η μάνα της Ρέας δεν αποτελεί καλύτερη περίπτωση γονιού –μια γυναίκα που κοιτάζει τον εαυτό της και ενδιαφέρεται για τη γνώμη του κόσμου.

Ο συγγραφέας θέτει επίσης το θέμα της ενδοσχολικής βίας (οι περιπτώσεις των συμμαθητών του Γιώργου και η κινηματογράφηση τους με κινητά) καθώς και άλλα θέματα (σχολείο, σχολική ζωή, σχέσεις καθηγητών –μαθητών).

Παράλληλα μιλά για  το ρατσισμού (τσιγγάνοι, η ιστορία του Κόσμιν με το πρόβλημα υγείας του ίδιου και της κόρης του) καθώς και την σεξουαλική εκμετάλλευση των κοριτσιών από το ανατολικό μπλοκ.

Τέλος συζητήσαμε σχετικά με τον τίτλο του βιβλίο. Γιατί ο συγγραφέας διάλεξε τον τίτλο αυτό; Τι σημαίνει Καιρός για ήρωες; Κάποιοι είπαν ότι ο τίτλος ταυτίζεται με τις προσπάθειες του Γιώργου να λύσει το μυστήριο και να γίνει ο ίδιος ήρωας, άλλοι πάλι υποστήριξαν ότι ο τίτλος μας θυμίζει λίγο τη σημερινή κατάσταση της χώρας μας και τη θέση που οφείλουμε να πάρουμε εμείς. Δηλαδή μόνο αν νοιαστούμε για τους άλλους, αν γίνουμε «ήρωες» μπορούμε να βοηθήσουμε την κοινωνία μας να γίνει λίγο καλύτερη, να προχωρήσει και να βελτιωθεί. Την απορία αυτή μάλλον θα μας τη λύσει ο ίδιος συγγραφέας που θα μας επισκεφτεί το Φεβρουάριο !

Τελικός βαθμός του βιβλίου : 9!

 Στο βίντεο που ακολουθεί ο συγγραφέας του βιβλίου Πολυχρόνης Κουτσάκης μας μιλάει για πολλά και ενδιαφέροντα ζητήματα! Α!και τελικά θυμάται να μας πει και κάτι για το βιβλίο του!