Αναμνήσεις ενός γαϊδάρου

Αγαπημένο μου ημερολόγιο, δεν ξέρω για πόσο καιρό βρίσκομαι στον παράδεισο. Θυμάμαι όμως σαν όνειρο τη ζωή μου στη γη. Μέχρι τα 6 μου χρόνια ζούσα ανέμελος στα χωράφια. Έτρωγα ό,τι μου έδινε η φύση και τα αφεντικά μου. Με έβαζαν να τους μεταφέρω κάποια πράγματα αλλά γενικά με αγαπούσαν.

Η ζωή μου άλλαξε όταν ξέσπασε  ο πόλεμος. Στην αρχή άκουγα κάτι βροντές που  νόμιζα ότι είναι αστραπές και κεραυνοί , αργότερα όμως κατάλαβα ότι όλα αυτά δεν τα έδινε ο Θεός αλλά κάποιοι κακοί άνθρωποι. Το αφεντικό με έβαλε να μεταφέρω τα πολεμοφόδια στο βουνό για τους Έλληνες πολεμιστές. Εμένα όμως δεν με πείραξε πολύ, γιατί πάντα κάτι μετέφερα. Ξαφνικά όμως ένιωσα μια σφαίρα στο στήθος , το δέρμα μου από άσπρο έγινε κόκκινο και βρέθηκα εδώ. Είναι ωραία στον παράδεισο, γιατί ούτε πόλεμος υπάρχει ούτε μεταφέρω πράγματα.

Μαρία Μεγρέμη, Γ3