Για ένα αγόρι (About a boy)

Στη συζήτηση που ακολούθησε μετά το τέλος της ταινίας οι μαθητές τοποθετήθηκαν ως προς τη σχέση του παιδιού με τη μητέρα του και ως προς τη σχέση  του με το Γουίλ (Χιου Γκράντ). Η δεύτερη έρχεται να αναπληρώσει τα κενά που έχει αφήσει η πρώτη.

Ένα κεντρικό θέμα  το οποίο πραγματεύεται η ταινία είναι ότι ο κάθε άνθρωπος είναι ένα νησί. Ως προς αυτό οι μαθητές συμφώνησαν με τη γνώμη του Μάρκους ότι είμαστε συμπλέγματα νησιών και δεν μπορούμε να επιβιώσουμε μόνοι μας. Ο Μάρκους ωστόσο προτείνει μια νέα μορφή κοινωνικών σχέσεων , η οποία δεν βασίζεται στο παραδοσιακό μοντέλο των ζευγαριών.

Η συζήτηση στη συνέχεια περιστράφηκε γύρω από το θέμα της κοινωνικής αποδοχής. Ο Μάρκους είναι διαφορετικός και το υποστηρίζει τοποθετώντας τη σχέση με τη μητέρα του πιο πάνω από την κοινωνική αποδοχή και την ένταξη του στο σύνολο. Η μητέρα του στην αρχή της ταινίας μιλώντας στο Μάρκους θέτει και τη βάση της διαπαιδαγώγησης του :Μην είσαι πρόβατο-δηλ. μη μοιάζεις με τους άλλους, μην γίνεσαι ένα με τη μάζα.

Τα παιδιά έθεσαν ωστόσο το θέμα της αποδοχής – αν διαφέρεις από τους άλλους  πως θα ενταχθείς σε μια παρέα; Κι αν μετά δεν έχεις φίλους; Δεν μπορείς να μείνεις μόνος σου. Γι αυτό αναγκάζεσαι να κάνεις κάποια  πράγματα που δεν σου αρέσουν, διότι όταν δεν συμμορφώνεσαι με το σύνολο απομονώνεσαι. Βέβαια εδώ τέθηκε το ερώτημα αν θέλουμε να είμαστε ο εαυτός μας με οποιοδήποτε προσωπικό κόστος ή δεν μας ενδιαφέρει να μας επηρεάζουν οι άλλοι και να διαμορφώνουν τις αντιλήψεις και τη συμπεριφορά μας. Επίσης, υπήρξε προβληματισμός για το τι μπορεί να κρύβεται πίσω από τη διαφορετικότητα (π.χ. οικογενειακά προβλήματα).

Στην πορεία της ταινίας παρατηρήσαμε ότι αλλάζει και η συμπεριφορά του Γουίλ ο οποίος μέσα από τη σχέση του με το Μάρκους συνειδητοποιεί την αξία της φιλίας και της ανιδιοτελούς προσφοράς. Παράλληλα, αντιλαμβάνεται και την αξία της συντροφικότητας εγκαταλείποντας την αρχική του άποψη ότι ο άνθρωπος είναι ένα νησί αποκομμένο από όλους τους άλλους.

Στο θέμα της σχέσης του Μάρκους με τη μητέρα του συζητήσαμε ότι η μητέρα δεν είχε αντιληφθεί πως το παιδί είχε επωμιστεί το ρόλο του κηδεμόνα ειδικά μετά το επεισόδιο της απόπειρας αυτοκτονίας. Ο Μάρκους αισθάνεται υπεύθυνος γι αυτήν και ανησυχεί για το μέλλον της αντί να συμβαίνει το αντίθετο. Εκεί είπαμε ότι πολλές φορές η ιδιαιτερότητα κάποιων παιδιών- ακόμα και στο σχολείο- οφείλεται και σε οικογενειακά προβλήματα γι αυτό και δεν πρέπει να καταλήγουμε σε εύκολα συμπεράσματα για τη συμπεριφορά τους ή να τα απομονώνουμε.

Καταλήγοντας,  η ταινία άρεσε στα παιδιά διότι περνούσε  ωραία μηνύματα με ευχάριστο τρόπο και δεν ήταν μελοδραματική.

Όλγα Καζάκη, ΠΕ06