Το βιβλίο "Αγαπητέ Θεέ" ήταν Καταπληκτικό! Μιλάει για ένα δεκάχρονο παιδί που έχει λευχαιμία και περνά τις τελευταίες του εν ζωή μέρες στο νοσοκομείο. Οι γονείς του τον αντιμετωπίζουν με αμηχανία λόγω της αρρώστιας του. Εκεί έχει μόνιμη συντροφιά τη νοσοκόμα Ρόζ, μια ηλικιωμένη γυναίκα, που του δίνει θάρρος και συμβουλές για το τι πρόκειται να επακολουθήσει. Τον εμψυχώνει για τις μέρες που έρχονται και του δίνει μια συμβουλή : να τις περάσει όπως ένας φυσιολογικός άνθρωπος και να τις ζήσει μέχρι τα γεράματα! Πως θα γίνει αυτό; Με το να απολαμβάνει κάθε μέρα που περνά σαν μια δεκαετία της ζωής του! Παράλληλα, τον βοηθά να συμφιλιωθεί με τους γονείς του και, κατόπιν υποδείξεως της, γράφει καθημερινά γράμματα στο Θεό. Στο νοσοκομείο ερωτεύεται σαν ενήλικας την Πέγκυ, η οποία είναι επίσης ασθενής. Συμπεριφέρεται, όπως θα έπρεπε να συμπεριφέρεται ανάλογα με τη δεκαετία της ζωής στην οποία βρίσκεται.
Το βιβλίο γράφτηκε σε απλή , καθημερινή γλώσσα. Σε μερικά σημεία του είναι χιουμοριστικό και σε άλλα μελαγχολικό. Το μήνυμα του είναι πως πρέπει να ζούμε έντονα τη ζωή μας, να μη φοβόμαστε για το τι θα ακολουθήσει μετά το θάνατο και πως ακόμα και τις τελευταίες μας μέρες πρέπει να τις περνάμε διασκεδαστικά!
Μπράβο Όσκαρ!
Αργύρης
5 σχόλια:
Τι χαρά ν' ανακαλύπτουμε συν-αναγνώστες του ίδιου βιβλίου και μάλιστα από μια επίσης σχολική Λέσχη Ανάγνωσης!Μας άρεσε κι εμάς πολύ το βιβλίο του μικρού Όσκαρ, της μεγάλης κατάφασης στη ζωή.Οι βιβλιοφάγοι του 6ου Λυκείου Καλλιθέας-όχι της Ρόδου,της Αθήνας-!στέλνουμε στα συντροφάκια μας της [τι τυχεροί] Κω θερμούς αναγνωστικούς χαιρετισμούς!
Να μη χαθούμε...
Ευχαριστούμε για τους χαιρετισμούς φίλοι των Αθηνών!Τι θα λέγατε να διαβάσουμε κάποιο βιβλίο παρέα;;Για σκεφτείτε το...
Αργύρης
Μ' αρέσει πολύ η ιδέα,Αργύρη,[απαντάμε με διαφορά... φάσης εμείς απ'την Αθήνα, είμαστε κάπως "γκαγκά",οι καημένοι,ξέρετε τώρα...καυσαέριο,το κυκλοφοριακό].Θα τη μεταφέρω στους συντρόφους-συναναγνώστες,θα τους αρέσει πιστεύω.Εμεις τώρα διαβάζουμε Έρμαν Έσσε, το "Ντέμιαν",εσείς;
Άννα, κι εμείς ενθουσιαστήκαμε με την ιδέα! Τώρα διαβάζουμε το "Πίκρα" του Νικ Χόρμνπυ (έχουμε κάνει και σχετική ανάρτηση παραπάνω)
Τα λέμε....
Δημοσίευση σχολίου