"Του γιοφυριού της Άρτας" - Οι δικές μας παραλλαγές!

Σήμερα θα σας παρουσιάσουμε κάτι διαφορετικό. Δημιουργική γραφή βασισμένη στην παραλογή «Του γιοφυριού της Άρτας». Την ιδέα την είχε η φιλόλογος μας ,όταν είδε αυτή εδώ την ανάρτηση
http://3gymnasio-toumpas-thessalonikis.blogspot.com/2009/05/blog-post.html

από το Γυμνάσιο Τούμπας Θεσσαλονίκης. Μας ανέθεσε ως εργασία να γράψουμε μια δική μας παραλλαγή της παραλογής! Δηλ. να αλλάξουμε το τέλος της παραλογής αρχίζοντας από όποιο σημείο του ποιήματος θέλαμε, αρκεί να χρησιμοποιούσαμε ίδιο στίχο και να κρατούσαμε την ομοιοκαταληξία. Σας παραθέτουμε λοιπόν τις «παραλογές» που διαλέξαμε ομόφωνα ως τις πιο πετυχημένες ανάμεσα στα γραπτά των συμμαθητών μας!
……………………………………………………….
«Γοργά ντύσου, γοργά άλλαξε, γοργά να πας το γιόμα,
Γοργά να πας και να διαβείς της Άρτας το γιοφύρι»
Αμέσως κείνη εκίνησεν να πα εκεί στο γιοφύρι,
και μόλις φτάνει φύτεψεν του αντρός της μέγα πόνο.
Νεράκι ευθύς της ζήτησε και το ‘δωκεν του αντρός της
μα κείνος μέσα έκλαψε και φάνηκε ο καημός του.
«Γιατί μένα τον άμοιρο; μου λέτε τι έχω κάνει;
και να ‘μαι τόσο άτυχος, δεν ξέρω τι να κάνω.
Μήνυμα μ’ έστειλαν κακό, μου λεν να μη δουλεύω,
Γιοφύρι τέτοιο δε μπορώ να χτίσω, αν και πεισμώνω.
Καθώς το γιόμα χτίζουμε, το βράδυ αυτό γκρεμιέται
μια λύση μόνο είν’ αρκετή, για να το καθηλώσω»
«Και τι σου εθέτουν άντρα μου;τι πρέπει εσύ να κάνεις;
Τι τολμηρό κι απρόσμενο σε κάνει κι όλο κλαίεις;»
Εσένα στα θεμέλια αυτά αν στοιχειώσω κι αποθάνεις,
τότε γιοφύρι θα χτιστεί, διαβάτες θα διαβούνε»
Κι η όμορφη γυναίκα του χαμογελά και του αντρός της
και λέει: «Αν πρέπει να γενεί αυτό που λες και κλαίεις,
γω αντίσταση δε θα σταθώ, αφού είναι το μοιραίο».
Μα το πουλί επενέβηκεν και σώζει τη γυναίκα
και λέει: « Δεν πρέπει να γενεί αυτό που λέω τ’ αφέντη,
δεν είναι αυτό το τυχερό, δεν είναι το μοιραίο.
Το θάρρος το απαράμιλλο, το θάρρος και των δυο σας,
αυτό είναι που στέριωσε της Άρτας το γιοφύρι».
Θωμάς



…………………………………………………
-«Κόρη το λόγο άλλαξε κι άλλη κατάρα δώσε
Πόχεις μονάκριβο αδερφό μη λάχει και περάσει».
Κι αυτή γυρνάει και του λέει:
«Την κατάρα δεν αλλάζω, που στα πόδια μου να πέσεις να με παρακαλείς.
Εύχομαι όλους να σας ακολουθεί, γιατί με στοιχειώσατε άδικα έτσι όμορφη και μικρή»
Αυτά είπε η γυναίκα και σώπασε για πάντα.
Αουρόρα


…………………………………………………………
«Τράβα καλέ μ’ τον άλυσο, τράβα την αλυσίδα,
Τι όλον τον κόσμο ανάγειρα και τίποτες δεν ήβρα».
Τ’ άκουσε ο πρωτομάστορας και του θανάτου πέφτει.
Στενάζει, τρέμουν τα βουνά, στενάζουν κι οι ραχούλες.
Μεμιάς πηδά ο μάστορας και πέφτει στην καμάρα.
-Το δαχτυλίδι θε να βρω μαζί σου αγαπημένη
κι εσείς μαστόροι ξακουστοί το έργο συνεχίστε,
γιατί για μας είναι γραφτό εδώ να στοιχειωθούμε»
Ένας πηχάει με το μυστρί κι άλλος με τον ασβέστη
και ο μικρός ο παραγιός ρίχνει το μέγα λίθο.
Με κλάματα και μ’ οδυρμούς τον κύρη του στοιχειώνει,
τον κύρη του και την κυρά που πέθαναν αντάμα.
Σαράντα πέντε μάστοροι κι εξήντα μαθητάδες
Γιοφύριν εθεμέλιωσαν στης Άρτας το ποτάμι.
Δανάη