Η ταινία που παρακολουθήσαμε την
Κυριακή ήταν Το Μαύρο Μπαλόνι, μία ταινία του 2008 που πραγματεύεται το θέμα
του αυτισμού έτσι όπως το βιώνει μία οικογένεια στην Αυστραλία.
Οι σκέψεις που μου γέννησε η
ταινία πολλές, και τα συναισθήματα που μου προκάλεσε πολλά και διαφορετικά. Στο
ξεκίνημα της ταινίας μία από τις αρχικές σκέψεις ομολογώ πως ήταν ένας φόβος
μήπως πρόκειται για μια εύπεπτη ταινία με εφηβικούς έρωτες που θα επισκιάσει το
θέμα του αυτισμού ή δεν θα το αντιμετωπίσει με τη σοβαρότητα που απαιτεί. Καθώς
εξελισσόταν όμως η πλοκή, διαπίστωσα πως η ταινία έδινε μία πολύ ρεαλιστική
απεικόνιση της κατάστασης που υπάρχει σε μία οικογένεια που αντιμετωπίζει αυτό
το θέμα. Και μία τέτοια πραγματικότητα δεν είναι ούτε μελό, ούτε γεμάτη μόνο με
κλάμα και θλίψη, ούτε βέβαια και με γέλιο και χαρά.
Η οικογένεια Μόλισον
διαχειρίζεται τον αυτισμό του Τσάρλι, ενός από τους δυο γιους, με πολλούς
τρόπους, άλλοτε επιτυχώς και άλλοτε με λάθος χειρισμούς από τα μέλη της. Εκτός
από τον ίδιο τον Τσάρλι, ο οποίος βιώνει το πρόβλημα σε βαριά μορφή χωρίς να
μπορεί να επικοινωνήσει τις σκέψεις του και τα συναισθήματά του με τους γύρω
του με το λόγο, αλλά μόνο μέσω της νοηματικής, τα πράγματα είναι δύσκολα και
για τα υπόλοιπα μέλη. Η μητέρα σε προχωρημένη εγκυμοσύνη στηρίζει τον Τσάρλι με
όλο της το είναι, αλλά παράλληλα έχει να διαχειριστεί και τον σύζυγο, ο οποίος
δεν μπορεί να βοηθήσει πάντα και θέλει κι ο ίδιος συμβουλές και νουθεσίες.
Εκείνος που εντυπωσιάζει με τη
στάση του όμως, είναι ο άλλος γιος, ο Τομ, ο οποίος έχει να διαχειριστεί τα
δικά του θέματα – μετακόμιση, καινούριο σχολείο, bullying από
τους καινούριους συμμαθητές, εφηβικές ανησυχίες, πρώτος έρωτας – αλλά πρέπει να
βοηθά και να προσέχει τον αδερφό του συνεχώς, βάζοντας κατά μέρος τον εγωισμό
του και τις δικές του ανάγκες. Είναι πολύ δύσκολο αυτό που αντιμετωπίζει, γιατί
και ο ίδιος είναι στην εφηβεία και αγωνίζεται να βρει την ταυτότητά του και τον
εαυτό του τόσο στο σχολικό περίγυρό του, αλλά και στο σπίτι του όπου κανείς δεν
ασχολείται με τις δικές του ανάγκες και θέλω. Αναγκάζεται λοιπόν, να είναι ο
ώριμος της υπόθεσης, να ενηλικιωθεί πριν την ώρα του και να γίνει «γονιός» για
τον αδερφό του. Δύσκολη η διαδικασία και οι συγκρούσεις δυνατές, αλλά στο τέλος
βγαίνει νικητής. Με τη βοήθεια της φίλης του, μαθαίνει να αποδέχεται τον
διαφορετικό αδερφό του, και ενώ για πολλά χρόνια ντρεπόταν, τον έκρυβε και κάθε
βράδυ ευχόταν ο αδερφός του να ξυπνήσει το επόμενο πρωί φυσιολογικός, στο
τέλος, είναι υπερήφανος για εκείνον, τον στηρίζει και συμφιλιώνεται με την ιδέα
της διαφορετικότητάς του.
Με χαρά και αρκετή δόση
υπερηφάνειας διαπίστωσα ότι στις «δύσκολες» σκηνές της ταινίας, οι μαθητές
αντέδρασαν με ψυχραιμία και ωριμότητα, γεγονός που δείχνει μία εξοικείωση με τα
θέματα της διαφορετικότητας και της ανεκτικότητας που σε αρκετές ταινίες που
έχουμε παρακολουθήσει παρουσιάζονται ρεαλιστικά, χωρίς να ωραιοποιούνται για να
πούμε τέλος καλό, όλα καλά. Εξάλλου, οι ταινίες που παρακολουθούμε δεν είναι
αφορμή για προβληματισμό μόνο για τους μαθητές αλλά και για εμάς τους ενήλικες,
που είναι καλό να ξανασκεφτόμαστε κάποια πράγματα, να μην αποδεχόμαστε τα πάντα
ως δεδομένα, και όπως σχολίασε κάποιο από τα παιδιά, «όποιος είναι έξω από το
χορό...» καλό θα ήταν να μην βιάζεται να βγάλει εύκολα συμπεράσματα για το τι
είναι σωστό ή τι θα έπρεπε να κάνει κάποιος σε μία δυσκολία. Αν δεν βιώνουμε οι
ίδιοι μία κατάσταση δεν είναι εύκολο να γνωρίζουμε πώς θα αντιδρούσαμε εμείς σε
κάποιο δεδομένο σημείο, άρα δεν πρέπει να κρίνουμε και να αφορίζουμε βιαστικά
και χωρίς ενσυναίσθηση για την κατάσταση του άλλου.
Ευχαριστούμε τους μαθητές για τη
συμμετοχή στο πρόγραμμα και τις συζητήσεις που ακολουθούν τις προβολές.
Φεύγουμε όλοι κερδισμένοι και πλουσιότεροι απ’ αυτές. Εν αναμονή για την
επόμενη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου