Αγαπημένε μου αδερφέ Ηρακλή,
Τον τελευταίο καιρό δεν κοιμάμαι πολύ καλά. Δεν ξέρω τι φταίει
Υποψιάζομαι ότι φταίει αυτός ο απέραντος μοναχικός ωκεανός που περιπλανιέμαι.
Την τελευταία βδομάδα νομίζω η θάλασσα πρέπει να έχει νευριάσει μαζί μας γιατί
χτυπάει το καράβι με μανία και οργή λες και προσπαθεί να το προσθέσει και αυτό
σε μια ατέλειωτη συλλογή από ναυάγια. Βέβαια για να σου πω την αλήθεια χθες η θάλασσα
ήταν ήρεμη και γαλήνια, αλλά ήμουν βραδινός , οπότε δυστυχώς δε με πήρε ο
ύπνος.
Τώρα τελευταία φοβάμαι και στενοχωριέμαι ή ίσως μόνο φοβάμαι. Φοβάμαι
πως το πέπλο της θάλασσας θα με καλύψει και μένα. Φοβάμαι όταν κοιτάζω τον μαύρο
ωκεανό –τώρα πια δεν μου φαίνεται συχνά μπλε μόνο μαύρος . Ίσως να με πάρει μαζί
του κάποτε και τότε απλώς θα χαθώ στο ατέλειωτο μαύρο. Η Μυρτώ μου , η γάτα μου
αρχίζει να επηρεάζεται και αυτή. Είναι κακόκεφη και έχει κάψει να νιαουρίζει. Ίσως
είναι στα τελευταία της .Τουλάχιστον θα ήθελα να την αφήσω στην ξηρά γιατί δεν της
αξίζει ένας υγρός τάφος. Σε κανένα δεν αξίζει.
Τέλος πολυαγαπημένε μου αδελφέ, σκέφτομαι συνέχεια τη γυναίκα μου, τη Μυρτώ.
Όσα γυναικεία μάτια και να κοιτάξω τη ζεστασιά των δικών της ματιών δε μπορώ να
τη βρω .Όποτε μπορείς αδελφέ μου να της πεις ότι η σκέψη μου είναι και θα είναι
σε εκείνην.
Σε χαιρετώ, ο αδελφός σου Δημήτρης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου