Η εκδρομή της Κινηματογραφικής Λέσχης στην Αθήνα μέσα από τα μάτια των μαθητών μας!

Για άλλη μια χρονιά το πρόγραμμα της Κινηματογραφικής Λέσχης του 1^ου Γυμνασίου Κω ολοκληρώθηκε με μια εκδρομή στην Αθήνα. Το πρόγραμμα ξεκίνησε τον Οκτώβρη του 2018 και μέχρι τις 14 Απριλίου 2019, οπότε και ολοκληρώθηκε, παρακολουθήσαμε μαζί με τους μαθητές μας 20 ταινίες. Το πρόγραμμα παρακολούθησαν περίπου 40 μαθητές και οι 30 από αυτούς συμμετείχαν και στην εκπαιδευτική εκδρομή.

Η εκδρομή μας περιλάμβανε πολλές δράσεις και εκπαιδευτικά προγράμματα,  και φυσικά διασκέδαση! Παρακολουθήσαμε δύο θέατρα, την Ελένη του Ευριπίδη στο Θέατρο Νέου Κόσμου και το "Τσάντα γιαμαξιλάρι" στο Θέατρο 104, γνωρίσαμε την ιστορία του Α Παγκοσμίου Πολέμου με το πρόγραμμα  "ΣΤΡΑΤΗΣ ΜΥΡΙΒΗΛΗΣ ΚΑΙ Ε. Μ. ΡΕΜΑΡΚ: Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος:  λογοτεχνία και κινηματογράφος" στο ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη, παίξαμε το πρόγραμμα Γεωγραφίας στο Magma Team και ζήσαμε την εικονική πραγματικότητα στο VRProject , επισκεφτήκαμε την έκθεση For ever more images? στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών , μάθαμε "Τι είδε ο Γαλιλαίος" στο Μουσείο Ηρακλειδών και τέλος πήγαμε στην έναρξη του Φεστιβάλ Κόμικς στο AthensComicdom.  Φυσικά δεν έλειψαν οι βραδινές έξοδοι- για φαγητό στο πολύ ζεστό Μπαραλλού, για φαγητό και χορό στο Ταρατατράμ και για να ακούσουμε ροκ  μουσική στη Μουσική Σκηνή HolyWood. Πολύ γεμάτες μέρες, πολλές οι δράσεις μας, αρκετά τα απρόοπτα, αλλά η καλή διάθεση των μαθητών μας , η θετική τους ενέργεια, το χαμόγελο τους, η απουσία γκρίνιας, η ζωηράδα της εφηβείας βοήθησαν να μη χάσουμε στιγμή το κέφι μας και να ζήσουμε στο έπακρο κάθε στιγμή της εκδρομής μας!

Οι τρεις συνοδοί της εκδρομής, η κυρία Τερζή, η κυρία Τριανταφύλλου και γω ευχαριστούμε όλα τα παιδιά που συμμετείχαν στην εκδρομή και τους ευχόμαστε αυτό να είναι το πρώτο από μια σειρά πολλών ταξιδιών με ουσία στη ζωή τους! Θα μας μείνει αξέχαστη και η εκδρομή και οι μαθητές μας!

Την εκδρομή αυτή δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Με γέμισε αναμνήσεις υπέροχες που θα κουβαλάω για όλη μου την ζωή και στο μέλλον θα τΙς λέω στα παιδιά μου, οι σχέσεις μου με τα παιδιά που ήμασταν μαζί έσφιξαν και καταλάβαμε ότι έχουμε περισσότερα κοινά μεταξύ μας. Θα ήθελα αυτές οι μέρες να κρατήσουν για πάντα και μια αιωνιότητα μαζί να ήμασταν και πάλι. Έχοντας αυτές τις σκέψεις στο μυαλό μου θέλω να ευχαριστήσω την κυρία Κεφαλά, την κυρία Τερζή και την κυρία Τριανταφύλλου που μου χάρισαν αυτές τις αναμνήσεις με το πρόγραμμα που είχαν ετοιμάσει, αλλά και φυσικά τις πλάκες που κάναμε κατά τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού. Σας ευχαριστώ λοιπόν που ήσασταν δίπλα μας αυτές τις μέρες και που είστε δίπλα μας και εκτός σχολείου χωρίς να έχετε το μυαλό σας κολλημένο σε άλλες εποχές. Σας αγαπώ.

Γαβριέλα Δούσμανη

Απο την αρχή του ταξιδιού ήμουν σίγουρος πως επρόκειτο να περάσουμε υπέροχα. Από τις στιγμές στο αεροδρόμιο, στα λεωφορεία - τα πολλά αυτά λεωφορεία που μας μετέφεραν - στο ξενοδοχείο και σε όλες τις δραστηριότητες και εξόδους έχω κρατήσει μόνο θετικές εντυπώσεις. Σίγουρα δεν μου άρεσαν όλα τα προγράμματα, αλλά και εκείνα μου προσέφεραν κάτι διαφορετικό, ακόμη και εάν δεν το εκτίμησα τόσο. Χωρίς τις συγκεκριμένες  καθηγήτριες και την προθυμία τους αλλά και την όρεξη για γέλιο και πλάκες, η εκδρομή δεν θα ήταν αυτή που όλοι μας ευχαριστηθήκαμε• αυτό φαίνεται μόνο από το βράδυ στο καράβι, όταν μας έβγαλαν από τις καμπίνες για "να πούμε καμιά βλακεία να περάσει η ώρα" και τελικά μας έκαναν παρατήρηση άλλοι επιβάτες για τα γέλια και τις φωνές. Εάν έπρεπε να διακρίνω τα πιο αξιοσημείωτα μέρη της εκδρομής, θα διάλεγα το πρόγραμμα για τον Α παγκόσμιο πόλεμο, το πρόγραμμα στο Μουσείο Ηρακλειδών και τις μετακινήσεις με το λεωφορείο, η οποίες ήταν γεμάτες με γέλιο και χαρά. Εκλαμβάνω λοιπόν την εκδρομή στην Αθήνα, ως μια από τΙς τελευταίες μου αναμνήσεις από το γυμνάσιο, ως την αποχαιρετιστήρια. Ήταν ένα ξεχωριστό και όμορφο  τετραήμερο και γι αυτό θέλω να ευχαριστήσω όλους μου τους συμμαθητές και τις τρεις υπεύθυνες καθηγήτριες.

Διονύσης Καραβίτης

Ήταν μια φανταστική εκδρομή ( άλλωστε δεν θα μπορούσατε να είχατε κάνει κάτι λιγότερο ❤)... Ήταν όλα υπέροχα-  απλά σε κάθε έναν άρεσε κάτι άλλο, λόγω διαφορετικού γούστου .....Μου άρεσε πάρα πολύ το VR project ,η Ελένη, το escape room και το πρόγραμμα στο ίδρυμα Αικατερίνη Λασκαρίδη..... Σας ευχαριστούμε για όλα ...... Ήταν, πραγματικά, κάτι απίστευτο που θα το θυμόμαστε για πολλά χρόνια.

Αναστασία Καλούδη

Σίγουρα είναι μια εκδρομή που δεν θα ξεχάσω για τρεις λόγους: πρώτος λόγος ήσασταν εσείς, διότι ξέραμε όλοι ότι θα περνάγαμε καλά! Παρόλο που παραπονιόμασταν συνέχεια, ξέραμε κατά βάθος ότι θα περνάγαμε τέλεια!!!! Δεύτερος λόγος: όλα τα μέρη που πήγαμε δεν νομίζω ότι θα έχουμε άλλη ευκαιρία να τα ξαναδούμε! Όλα ήταν αξέχαστα !!!!!!!!!!!!!!! Τρίτος λόγος και κυριότερος η κ.Τερζή (G.T) που ήταν ακριβώς στο απέναντι δωμάτιο και άκουγε το τι λέγαμε...

Αλεξάνδρα Καζαντζή

Η εκδρομή ήταν υπέροχη! Αυτό που μου άρεσε περισσότερο ήταν η επίσκεψη μας στο κτήριο που παίξαμε με τα vr και μεταφερθήκαμε σε μια άλλη «πραγματικότητα» και διασκεδάσαμε πολύ! Αυτό που μου άρεσε λιγότερο ήταν η έκθεση για τον Γαλιλαίο γιατί την θεώρησα λίγο βαρετή. Οι υπόλοιπες δραστηριότητες ήταν εξίσου διασκεδαστικές.

Ολυμπία Σπαγουλίδου

Η εκδρομή στην Αθήνα ξεπέρασε όλες μου τις προσδοκίες! Περίμενα μια απλή εκδρομή όπου θα επισκεπτόμασταν κάποια ορόσημα της πόλης και θα περνούσαμε τον χρόνο μας κάνοντας συνηθισμένα πράγματα. Προς μεγάλη μου έκπληξη όλα τα παραπάνω αποδείχτηκαν λανθασμένα! Στην πραγματικότητα γνώρισα μια Αθήνα παντελώς άγνωστη σε εμένα, παρόλο που την επισκέπτομαι χρόνια! Πήγαμε σε μέρη που δεν είχα  ξαναπάει και κάναμε διάφορες δραστηριότητες που μου ήταν άγνωστες. Έπειτα, η κάθε νύχτα ήταν αξέχαστη. Περάσαμε υπέροχα σε μαγαζιά και νυχτερινά κέντρα, μαζεύοντας αναμνήσεις και κάνοντας φιλίες! Γενικότερα, αυτή η εκδρομή θα μείνει χαραγμένη μέσα μου για πάντα για τα πράγματα που κάναμε και περισσότερο για τις αξέχαστες αναμνήσεις και στιγμές που είχα με τους φίλους μου. Ευχαριστώ όλα τα παιδιά της εκδρομής και πιο πολύ τις συνόδους μας Κα Κεφαλά, Κα Τερζή και Κα Τριανταφύλλου που χωρίς αυτές δεν θα ήταν ίδια η εκδρομή-και μάλλον δεν θα γινόταν.

Δημήτρης Πλατανίστας

Πέρασα υπέροχα... Ειδικά με τα λεωφορεία😂.. Μου άρεσε πάρα μα πάρα πολύ το  κλαμπ που πήγαμε με την μπάντα Meridian Blank...και γενικά ήταν πολύ αξέχαστη εκδρομή.. Πιστεύω ότι θα είναι από τις καλύτερες.

Αναστασία Ζελεζνιάκ

Μπορώ να πω πως πραγματικά αυτή η εκδρομή θα μου μείνει αξέχαστη. Παρά τις αναποδιές που είχαμε να αντιμετωπίσουμε, καταφέραμε να κάνουμε αυτή την εκδρομή μια εκδρομή που σίγουρα όλοι θα θέλαμε να ξαναζήσουμε. Γνωριστήκαμε καλύτερα μεταξύ μας και δημιουργήσαμε νέες φιλίες που σίγουρα θα ήθελα να κρατήσω. Μια εκδρομή με γέλια, χορό, τραγούδι και γενικά μια εκδρομή την οποία δεν θα ξεχάσω ποτέ. Πραγματικά θα ήθελα να ευχαριστήσω όλα τα παιδιά και τις συνόδους που έκαναν αυτή την εκδρομή πιο όμορφη από ότι είχα φανταστεί.

Αντριάνα Παπούλα

Στην εκδρομή πέρασα πολύ ωραία! Περισσότερο μου άρεσε το θέατρο με την Ελένη, το ταξίδι με το αεροπλάνο, το Mall, η εικονική πραγματικότητα και οι τρεις βραδιές που ήμασταν έξω και το θέατρο «Τσάντα για μαξιλάρι».  Λιγότερο μου άρεσε ο Γαλιλαίος και η Ιστορία διότι δεν είναι του γούστου μου. Είχαμε και τις τρεις καλύτερες καθηγήτριες πρέπει να μας ζηλεύετε όλοι!!

Πρεσλάβα Πέτροβα

Η εκδρομή της λέσχης μας στην Αθήνα είναι σίγουρα αξέχαστη. Από όλες τις δραστηριότητες, η αγαπημένη μου ήταν αναμφίβολα το "Τι είδε ο Γαλιλαίος". Αν και δεν περιείχε καθόλου δράση, η ευφράδεια και η μεταδοτικότητα του κυρίου Πετάκου ήταν καταπληκτικές, και αρκετές για να κρατήσουν σε πολλά άτομα το ενδιαφέρον. Σχεδόν εξίσου διασκεδαστική ήταν η επίσκεψη μας στο escape room του Magma Team, και συγκεκριμένα στο game show. Μου άρεσε πολύ το κλίμα ανταγωνισμού που είχε δημιουργηθεί μεταξύ των ομάδων. Από τις βραδινές εξόδους, η καλύτερη για μένα είναι αναμφίβολα αυτή της Πέμπτης. Η μπάντα έπαιξε πολύ ωραία τραγούδια, και μετά ήταν ακόμη πιο ωραία. Για να είμαι ειλικρινής, οι άλλες δυο έξοδοι δεν μου άρεσαν και πολύ. Τα έργα που είδαμε στα θέατρα μου άρεσαν αρκετά, και ακομα περισσότερο το θεατρικό παιχνίδι που μας έκαναν μετά. Σε γενικές γραμμές, αν εξαιρέσουμε μερικά προβλήματα που πρόεκυψαν όσον αφορά την μεταφορά, ήταν μια πάρα πολύ ωραία και "γεμάτη" εκδρομή.

Σωτήρης Καβαδάκης

Η εκδρομή ήταν απίστευτη! Μπορεί να παραπονιόμασταν για την κούραση, την αϋπνία ή για κάποιο πρόγραμμα που δεν μας άρεσε, αλλά όπου και να πηγαίναμε περνάγαμε απίστευτα. Ο,τι και αν κάναμε μου άρεσε πάρα πολύ, αλλά λίγο περισσότερο μου άρεσαν οι βραδινές έξοδοι.  Πιστεύω αυτή η εκδρομή θα μας μείνει αξέχαστη, όχι μόνο επειδή περάσαμε ωραία αλλά και επειδή μερικοί από εμάς γνωριστήκαμε καλύτερα ο ένας με τον άλλον! Αγάπησα ο,τι και να κάναμε στην εκδρομή και οτι ανάμνηση μου έμεινε από αυτή.

Αλτιόνα Ντούκα

Αυτη η εκδρομή ήταν η καλύτερη που έχω πάει εδω και χρόνια. Γνώρισα πράγματα που δεν ήξερα πριν, ήρθα πιο κοντά με ανθρώπους που πριν δεν ήξερα τίποτα γι αυτούς παρά μόνο το όνομα τους, και ήρθα ακόμα πιο κοντά με ανθρώπους που τους θεωρούσα ήδη φίλους. Είχαμε πολλές αναποδιές, αν και μάλλον αυτό ήταν για το καλύτερο,  και πολλά τραγούδια και χορούς ...σε καρέκλες!

Αντρέας Καντάς

Η εκδρομή ήταν η καλύτερη που έχω πάει μακράν. Πέρα από κάποιες αναπόφευκτες αναποδιές όλα τα υπόλοιπα ήταν τέλεια προγραμματισμένα και τα μέρη τα οποία επισκεφτήκαμε φανταστικά. Αυτό που ξεχώρισε για μενα ήταν το πρόγραμμα "Τι είδε ο Γαλιλαίος" το οποίο περιέγραφε με διασκεδαστικό και απλοϊκό τρόπο την αρχή της Φυσικής. Ήταν πραγματικά υπέροχα!!!

Μαρία Χατζημιχαήλ

Η τελευταία εκπαιδευτική εκδρομή στην Αθήνα ήταν όταν ήμουν έκτη. Και μπορώ να πω πως αυτή η εκδρομή (της κινηματογραφικής), παρόλο που συνέβησαν αρκετές ατυχίες, ήταν πραγματικά πολύ διασκεδαστικά (ειδικά στο λεωφορείο), καθόλου βαρετά. εκτός από μερικά μέρη, αλλά κατά τα άλλα ήταν πολύ ωραία! Και σίγουρα είναι μια από τις εκδρομές που θα θυμάμαι! Ειδικά όταν ακούω την ερώτηση: «Που πάμε μετά;»

Δημήτρης Κανέλλης

Δοκίμασα καινούρια πράγματα, που χωρίς την επιβολή να βρίσκομαι σε έναν τέτοιο χώρο δεν θα τα δοκίμαζα ποτέ. Δεν μπορώ πως κάτι δεν μου άρεσε. Έχω πλέον μια καινούρια γωνίτσα με αντικείμενα από αγαπημένες μου σειρές (#φεστιβαλκομικ) και έχω φωτογραφίες με εναν "αληθινό" ήρωα από το αγαπημένο μου κόμικ.

Αναστασία Ζήβα

"Φύλακας άγγελος του εαυτού σου είναι ο ίδιος σου ο εαυτός!" - Η συνάντηση μας με τη συγγραφέα Μάγια Δεληβοριά!

Ποιο το νόημα της ζωής; Πώς διαχειριζόμαστε την απώλεια στην εφηβεία, αλλά και σε κάθε ηλικία; Πώς φανταζόμαστε το θάνατο; Σε αυτά και άλλα πολλά ερωτήματα απάντησε στη σημερινή μας συνάντηση η κυρία Μάγια Δεληβοριά συγγραφέας του βιβλίου «Ένας άγγελος στο ταβάνι μου». Η κυρία Δεληβοριά βρέθηκε στο νησί μας προσκεκλημένη του Δήμου Κω στο πλαίσιο των Ημερών Παιδικού και Εφηβικού βιβλίου, που διοργανώνεται για 7^η συνεχή χρονιά.

Προσθήκη λεζάντας

Η κυρία Δεληβοριά συναντήθηκε με μαθητές της Α , της Β και της Γ Γυμνασίου και συζήτησε μαζί τους για τα βιβλία της «Η αλφαβήτα της εφηβείας» και «Ένας άγγελος στο ταβάνι μου». Όχι μόνο συζήτησε μαζί τους, αλλά και τους σκηνοθέτησε και οι μαθητές μας έγιναν πρωταγωνιστές του βιβλίου.

Με τους μαθητές του Γ2 συναντήθηκε στην αίθουσα τους και η συνάντηση κράτησε ένα απολαυστικό δίωρο. Τα παιδιά υποδέχτηκαν με χαρά τη συγγραφέα, την οποία γνώριζαν μόνο από τη φωτογραφία του βιβλίου της. Το βιβλίο το είχαν διαβάσει όλοι οι μαθητές στα πλαίσια της φιλαναγνωσίας του αναλυτικού προγράμματος και είχαν εκπονήσει και εργασίες με συγκεκριμένο φύλλο εργασίας.

Η κυρία Δεληβοριά , αφού συστήθηκε στα παιδιά , ξεκίνησε τη συζήτηση ρωτώντας τους με ποιο τρόπο μπορούμε να παρηγορήσουμε έναν άνθρωπο που έχει βιώσει την απώλεια. Οι μαθητές πρότειναν διάφορους τρόπους: να περάσεις χρόνο μαζί του, να προσπαθήσεις να τον διασκεδάσεις, να είσαι δίπλα του όταν σε έχει ανάγκη. Βέβαια, όπως παρατήρησε η ίδια , στην αρχή όλοι είναι κοντά στον άνθρωπο που θρηνεί, σταδιακά όμως ο κόσμος αραιώνει, καθώς η ζωή ακολουθεί τη φυσιολογική της πορεία. Επίσης επισήμανε πώς αρκετοί άνθρωποι αισθάνονται αμήχανα μπροστά στο θάνατο και δεν ξέρουν με ποιο τρόπο μπορούν να φανούν χρήσιμοι στον/στην φίλη τους που θρηνεί. Το βέβαιο είναι ότι ο άνθρωπος που βιώνει την απώλεια πρέπει ο ίδιος να μπορέσει να την αντιμετωπίσει : να είναι ελεύθερος να θρηνήσει, να μην απομονωθεί από τους φίλους τους και την οικογένεια, να μην κρύβει τα συναισθήματα του. 

Στη συνέχεια και με αφορμή τον Άγγελο του βιβλίου που βλέπει τα πάντα, ακούει, αισθάνεται αλλά δεν είναι ορατός, μαθητές υποδύθηκαν το ρόλο του, το ρόλο ενός ατόμου που δεν ξέρει ούτε ποιος είναι, ούτε ποιοι είναι οι δικοί του άνθρωποι, ούτε ποιος είναι ο σκοπός της ύπαρξής του.

Η επόμενη ερώτηση αιφνιδίασε λίγο τα παιδιά, αφού η συγγραφέας τους παρότρυνε να πουν πώς φαντάζονται το θάνατο. Πολλές και διαφορετικές οι απαντήσεις τους: σα να ξαναγεννιόμαστε, υπάρχει κόλαση και παράδεισος, πάμε σε ένα άλλο σύμπαν, γυρίζουμε πάλι στη ζωή για να διορθώσουμε τυχόν λάθη μας, δεν υπάρχει τίποτε, γινόμαστε άγγελοι, βρίσκουμε ξανά τα αγαπημένα μας πρόσωπα…

Όσο για το νόημα της ζωής;; Υπήρξαν κοινές απαντήσεις , όπως να είσαι με εκείνους που αγαπάς, να πετύχεις τους στόχους σου, να είσαι υγιής, να κάνεις οικογένεια, να έχεις φίλους, η ζωή δεν ξέρουμε τι νόημα έχει(έχουμε και κάποιους φιλόσοφους ανάμεσα μας), να έχεις περάσει μια γεμάτη ζωή… όπως είπε , όμως και η κυρία Δεληβοριά, εμείς οι ίδιοι δίνουμε νόημα στη ζωή μας: βάζουμε ψηλά τον πήχυ, έχουμε στόχους, κυνηγάμε τα όνειρα μας, δεν μας απασχολούν μόνο οι υλικές απολαύσεις.  Με τον ίδιο τρόπο είμαστε φύλακες άγγελοι του εαυτού μας. Σε κάθε δυσκολία να βάζουμε μπρος όλες μας τις δυνάμεις να αντιμετωπίσουμε ό,τι μας βρει, να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες με ψυχικό σθένος. Αυτό είναι κάτι που το μαθαίνουμε – από τους γονείς μας, τους ανθρώπους γύρω μας, που μπορούν να αποτελέσουν πρότυπα για μας, τις εμπειρίες μας, τα βιβλία που θα διαβάσουμε , τις ταινίες που θα δούμε.

Ακολούθησαν οι ερωτήσεις των παιδιών. Αρχικά τη ρώτησαν από πού εμπνεύστηκε το βιβλίο της – αν συνδέεται με κάποιο προσωπικό της βίωμα. Η συγγραφέας μας είπε ότι το βιβλίο αυτό είναι ένα δώρο για τις κόρες της, για το πώς μπορούν να διαχειριστούν την απώλεια, όταν προκύψει στη ζωή τους.  Στην ερώτηση αν θα άλλαζε κάτι στο βιβλίο της, τώρα , αρκετά χρόνια μετά την κυκλοφορία του, η κυρία Δεληβοριά απάντησε ότι δε θα άλλαζε ούτε λέξη. Το βιβλίο της πια είναι μια αυτόνομη ύπαρξη και δεν επιστρέφει σε αυτό για να το κρίνει ή να το επεξεργαστεί ξανά. Επιπλέον μας αποκάλυψε ότι γράφει πολύ γρήγορα, επειδή το κάθε βιβλίο της το έχει έτοιμο στο μυαλό της πριν καθίσει να το γράψει. Τέλος ο αγαπημένος ήρωας της από το βιβλίο της είναι ο Άγγελος , αφού ο χαρακτήρας του της μοιάζει αρκετά: το χιούμορ του, ο τρόπος με τον οποίο βλέπει τα πράγματα, το θάρρος του.

Τέλος η συγγραφέας μας μίλησε για τη μαγεία του διαβάσματος. Το διάβασμα βιβλίων σε ταξιδεύει σε μέρη μακρινά, γνωρίζεις ήρωες που σε εμπνέουν, σε κάνει να ονειρεύεσαι. Και η συμβουλή της στους μαθητές μας ήταν να διαβάζουν ό,τι θέλουν .Κέρδος θα είναι γι αυτούς!

Κ.Δεληβοριά, σας ευχαριστούμε πολύ ! Περάσαμε εξαιρετικά- διασκεδάσαμε, μάθαμε, γελάσαμε, πετάξαμε το κουστούμι της σοβαρότητας για μια μέρα! Σας χαιρετάμε ελπίζοντας σε επόμενη συνάντηση!

Ακολουθούν εργασίες των μαθητών που έδωσαν ένα διαφορετικό τέλος στο βιβλίο και έψαξαν ομαδικά το νόημα της ζωής!

ΕΝΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΤΟ ΤΑΒΑΝΙ ΜΟΥ by on Scribd

 

ΕΡΓΑΣΙΕΣ

Η κυρία Μαργαρίτα έσβησε ύστερα από επτά χρόνια, ευτυχισμένη και κρατώντας το χέρι του εγγονού της. Όσες φορές κι αν την είχε ρωτήσει πως είχε βρεθεί ξαφνικά στη ζωή τους και γιατί είχε αποφασίσει να του δείξει τέτοια αγάπη χωρίς να είναι συγγενής και χωρίς να τον ξέρει, εκείνη χαμογελώντας του απαντούσε : «Είναι πολλά τα ανεξήγητα πράγματα στον κόσμο, παιδί μου. Το καλό είναι ότι την αγάπη δεν χρειάζεται να την εξηγήσεις σε κανέναν». Απο την άλλη εκείνος πάντα πίστευε ότι την γνώριζε απο κάπου, κάποιες φορές όταν κοιμόταν έβλεπε όνειρα με τον Πέτρο αλλά δεν τον γνώρισε ποτέ για να κάνει τους συνδυασμούς του. Του άρεσε που και που να ξαπλώνει στο κρύο πάτωμα και να κοιτάει με τις ώρες το ταβάνι. Όταν τον έβλεπε η κυρία Μαργαρίτα πάντα σκεφτόταν ότι κάποιες συνήθειες δεν κόβονται. Άλλωστε ο ίδιος είχε δηλώσει ότι έχει περίεργους τρόπους ξεκούρασης. Ήταν ο τρόπος του.

Γαβριέλα Δούσμανη

Σε είδα από τη στιγμή που κάθισες δίπλα μου και άρχισες να τραγουδάς. Πριν από αυτό δε σε είχα συναντήσει πουθενά .Δεν ξέρω, μετά από όλο αυτό που πέρασες και που μου αφηγήθηκες, απλά ήθελα να μάθω για εσένα και δεν στα έλεγα νωρίτερα, γιατί ήθελα να σιγουρευτώ γιατί αυτό που έμαθα δεν το πίστευα!

-Πες μου κυρία Μαργαρίτα τι έγινε; Ποιος είμαι;

-Λοιπόν,  άκου παιδί μου. Αρχικά δεν πέθανες τώρα πρόσφατα,  αλλά πριν 3 χρόνια και όχι σε αυτή την ηλικία που είσαι τώρα, αλλά πιο μεγάλος! Ήσουν και μπαμπάς ενός πολύ όμορφου αλλά και ταλαιπωρημένου αγοριού.

 -Τι; Πως; Πως έγινε αυτό;

-Άκου! Έκατσα και το έψαξα και αυτό που έμαθα δεν ξέρω πως

θα το πάρεις.

-Πες μου!

-Με βάση ο,τι έχω βρει και έχω μάθει ..Πως να στο πωω ..εμμμ είσαι ..είσαι ο μπαμπάς του Πέτρου!

-Τι;  Όχι αποκλείεται! Αυτό δεν...δεν γίνεται! Πως;

-Απ’  ότι διάβασα αλλά και ρώτησα κάποιους υπάρχει μια περίπτωση στην ηλικία του Πέτρου και εσύ ο ίδιος να έχεις περάσει κάτι παρόμοιο και απλά ήταν η ανάγκη σου τώρα να τον σώσεις! Γιατί απ’  οτι έμαθα είχες πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια!

-Μάλιστα! Και τώρα τι; Τι θα κάνουμε;

-Τώρα, δεν νομίζω να μας μείνουν πολλές επιλογές ή απλά θα μείνεις σε αυτή την ηλικία χωρίς να θυμάσαι τίποτα και θα προσέχεις τον Πέτρο ή αν νομίζεις ότι έχεις τελειώσει με αυτό το θέμα θα κάνεις ο,τι δε φωτίσει ο Θεός!

-Όχι, όχι και πάλι όχι! Φυσικά και θα κάτσω με τον Πέτρο. Φυσικά θα κάτσω δίπλα στο παιδί μου.

-Όπως θες αγόρι μου! Καλυτέρα να πηγαίνουμε τώρα.

-Πάμε….

Ο Πέτρος μεγάλωσε με τον μπαμπά του που τον πρόσεχε χωρίς αυτός μα το ξέρει, άσχετα που ένιωθε μια ασφάλεια όπως έλεγε στον γιατρό που πήγαινε! Μεγάλωσε με την μητέρα του με πολλή αγάπη και στήριξη. Ο πατέρας του δεν έφυγε ποτέ από δίπλα του.

Ο Πέτρος σπούδασε σε σχολή μουσικής, τελείωσε με άριστα και έκανε μια υπέροχη καριέρα και οικογένεια. Και όλοι ήταν περήφανοι.

Όσο για τον πατέρα του; Η μαμά του Πέτρου,  και ας μην ξανα παντρεύτηκε,  είχε κάποιον εκτός από τον Πέτρο να την προσέχει και να την νοιάζεται.

Ραφαηλία Κασάπη

Καθώς περπατούσα και ακολουθούσα την κυρία Μαργαρίτα, την ώρα που άνοιξε την πόρτα ενός δωματίου, όλα πάγωσαν, κάτι άρχισε να με ενοχλεί.  Ήθελα όντως να μάθω ποιος ήμουν; Ήθελα να επιστρέψω; Και αν επέστρεφα και δεν τα κατάφερνα; Δεν ξέρω, τι να κάνω ……. Ξαφνικά όλα συνέχισαν κανονικά. Αφού μου έδειξε ποιός ήμουν άρχισα να μην νιώθω καλά. Έτρεμα, νόμιζα πως ίδρωνα, έπεσα κάτω, όλα άρχισαν να σκοτεινιάζουν, φώναζα όσο πιο δυνατά μπορούσα .......

Ξαφνικά ξύπνησα. Ο πατέρας μου καθόταν δίπλα μου και νομίζω πως έκλαιγε, η αδερφή μου γελούσε, αλλά μια κυρία καθόταν μπροστά μου και χαμογελούσε.

(Δύο μήνες αργότερα)

Όλα είναι καλά. Άλλαξα σχολείο γιατί είναι πιο κοντά στο σπίτι, γνώρισα μια καπέλα, την Ζωή, νομίζω μου αρέσει… Ευτυχώς όλα πήγαν καλά..

Δημήτρης Κανέλλης

Σελ 174 . «κράτησε το κρυφτό...»,  (αφηγητής ο Πέτρος) ... Παρόλο που είχα πάει στο σπίτι μιας συμμαθήτριας μου για να παίξουμε επιτραπέζια, το είχα πάρει απόφαση να είμαι σοβαρός. Για άλλη μια φορά σε απογοήτευσα. Γύρισα σπίτι και τώρα που σου γράφω είναι χαράματα και κλαίω με αναφιλητά, αλλά η μαμά δεν με ακούει, ποτέ δεν με καταλαβαίνει. Σε απογοήτευσα, διότι δεν σεβάστηκα την προσφορά σου σε όλους μας.

Είναι απίστευτο το πόσο αφελής και ανώριμος ήμουν σήμερα. Καθώς παίζαμε, ρωταει η Ζωή ποιος είναι ο ιδιοκτήτης του λογαριασμού Guardian Angel, και έκανα το λαθος να τους αφήσω να με παρασύρουν. Χθες καθώς έπαιζα μου ήρθε μια ειδοποίηση στο tablet από αυτόν τον λογαριασμό. Απλά την αγνόησα. Αφού βρέθηκα σε δίλλημα για το αν πρέπει να το παραδεχτώ η όχι, είπα πως αν και δεν τον δημιούργησα εγώ, για κάποιο λόγο είναι στο tablet μου. Άρχισαν να με πειράζουν. Λάθος. Να με κοροϊδεύουν λέγοντας πως μου αρέσει η Ζωή. Ψεύτες!

Θυμωμένος κάλεσα την μαμά να έρθει να με πάρει. Η μαμά πήγε νωρίς για ύπνο και πριν αρχίσω να γράφω, μου ήρθε μια τέλεια ιδέα. Πήρα το πιστόλι που είχες όταν ήσουν αστυνομικός, και το έβαλα στην τσάντα μου. Καθώς το όπλιζα, σκεπτόμουν τις πιθανές εξελίξεις, και αν τα παιδιά όντως το άξιζαν. Αχ να μουν στην Αμερική, να ένας έξυπνος λαός. Η οπλοφορία εκεί είναι νόμιμη και θα μου έκανε το σχέδιο πανεύκολο. Είχα πάντως αποφασίσει να είμαι δίκαιος. Δεν θα πυροβολήσω όλους τους συμμαθητές μου, πάρα μόνο αυτούς που με απομονώνουν, κοροϊδεύουν και συκοφαντούν εμένα και τον πατέρα μου πίσω από την πλάτη μου! Πόσο έχουμε ταπεινωθεί Θεε μου...

(Αφηγητής ο Αλέξης)

Εκείνη την ημέρα είχα αποφασίσει να κάτσω κι άλλο στης Μαριλιας για να θαυμάσω την Ζωη. Αν και τον λυπήθηκα τον δύσμοιρο τον Πέτρο, έκανα το μοιραίο λάθος να μείνω. Επέστρεψα σπίτι αργά και έπαθα σοκ, όταν είδα τον Πέτρο να κοιμάται. Συνήθως κοιμάται πάρα πολύ αργά.

Το πρωί η ματιά του, καθώς ετοιμαζόταν, ήταν ιδιαίτερα βλοσυρή. Ξαφνικά την ώρα της Ιστορίας βγάζει από την τσάντα του ένα πιστολι και άρχισε να στοχεύει την υπόλοιπη τάξη. Για κάποιο λόγο, ευτυχώς, διστασε να πυροβολήσει. Κοίταξε με απορία τους συμμαθητές του, οι οποίοι κρυφτήκαν γρήγορα κάτω από τα θρανία. Αυτοπυροβολήθηκε και εγώ είχα αποτύχει. Η τελευταία του λέξη  πριν ξεψυχήσει ήταν " Συγγνώμη".

Σωτήρης Καβαδάκης                                                 

Αφού η αποστολή μου πέτυχε και ο Πέτρος είναι μια χαρά θα πρέπει να "ζήσω" και εγώ, να μάθω το νόημα της ζωής (Τι να κάνει άραγε η Ζωή τώρα)

Ακούγεται λίγο παράξενο το να το λέει ένα φάντασμα αυτό!

Ξαφνικά, η κυρία Μαργαρίτα έρχεται με μια εικόνα στο χέρι της και με δάκρυα στα μάτια μου λέει ότι είναι η μαμά μου και γι' αυτό μόνο αυτή με έβλεπε και έμεινα! Έπαθα σοκ, δεν το πιστεύω ότι είναι η μαμά μου..

Με αγκάλιασε συγκινημένη. Εδω που τα λέμε είναι πολύ στενάχωρο να πεθαίνει ένα αγαπημένο σου πρόσωπο... Ίσως  και η "μητέρα" μου να περνά τα στάδια της κατάθλιψης όπως ο Πέτρος... Όταν το σκέφτηκα αυτό, την αγκάλιασα πιο σφιχτά και κάπου εκεί κατάλαβα πως έχω άλλη μια ίδια αποστολή:  θα γίνω φύλακας άγγελος της μητέρας μου! Γιατί; Γιατί μπορώ!

Άνι Ιστρέφι

Το Νόημα της Ζωής

Μία εργασία των: Καντά Ανδρέα, Καραβίτη Διονύση, Καβαδάκη Σωτήρη, Κανέλλη Δημήτρη

Καλέσαμε στο στούντιό μας πέντε άτομα διαφορετικής ηλικίας για να απαντήσουν στις ερωτήσεις μας:

Καλεσμένος 1ος

- Αρχικά, πες μας πόσων ετών είσαι.

- Είμαι 6 χρονών.

- Πολύ ωραία. Ξεκινάμε με τις ερωτήσεις πάνω το θέμα που ερευνούμε: Ποιός/τι είναι αυτός/αυτό που αγαπάς περισσότερο;

- Η μαμά μου, ο μπαμπάς μου, ο σκύλος μου.

- Τι θα ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις; Γιατί;

- Αστροναύτης! Θέλω να φτάσω τ’ αστέρια!

- Ενδιαφέρον. Τέλος, ποιό νομίζεις ότι είναι το νόημα της ζωής σου;

- Μμμ, να κάνω ό,τι θέλω χωρίς να με ελέγχουν οι γονείς μου!

Καλεσμένος 2ος

- Πόσων χρονών είσαι;

- 15

-  Πώς θα χαρακτήριζες τη ζωή σου;

- …Βαρετή, άσκοπη…

- Ποιός/τι έχει περισσότερη αξία για εσένα;

- Η παρέα μου και το κινητό μου.

- Πώς βλέπεις τον εαυτό σου σε 20 χρόνια;

- Δεν ξέρω, δεν σκέφτομαι τέτοια.

- Πες μας τουλάχιστον, ποιό θα έλεγες ότι είναι το νόημα της ζωής μας.

- Πφφ, ξέρω γω, να είμαστε ανεξάρτητοι και ευτυχισμένοι;

Καλεσμένος 3ος

- Δώστε μας την ηλικία σας.

- Είμαι 20 ετών.

- Ξεκινάμε, λοιπόν, πώς θα χαρακτηρίζατε τη ζωή σας;

- Σίγουρα γεμάτη, μέσα σε λίγα χρόνια άλλαξαν τόσα πολλά. Έχω συνειδητοποιήσει ότι δεν είναι τόσο εύκολη όσο νομίζεις όταν είσαι νεότερος. Όλα στη ζωή απαιτούν προσπάθεια.

- Τι είναι σημαντικότερο για εσάς;

-  Φαντάζομαι να τελειώσω τις σπουδές μου προς το παρόν.

- Πως βλέπετε τον εαυτό σας σε 20 χρόνια;

- Λογικά θα είμαι παντρεμένος με παιδιά, ελπίζω να έχω βρει μια αξιοπρεπή δουλειά.

- Μάλιστα. Για εσάς ποιό είναι το νόημα της ζωής;

- Πιστεύω πως είναι να έχεις μια πετυχημένη επαγγελματική καριέρα και μια ισορροπημένη ερωτική ζωή.

Καλεσμένος 4ος

- Θα μπορούσατε να δώσετε την ηλικία σας;

- Βέβαια, είμαι 50 χρονών.

- Αρχικά, πώς θα χαρακτηρίζατε την ζωή σας σε γενικό βαθμό;

- Ενδιαφέρουσα...έχω περάσει δύσκολες στιγμές, πάντοτε όμως υπάρχουν και στιγμές ευτυχίας.

- Τι είναι σημαντικότερο για εσάς στη ζωή;

- Αναμφίβολα η οικογένειά μου. Έχω βρει το άτομο με το οποίο θέλω να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου. Με ενδιαφέρει όσο τίποτε άλλο να βρουν τον δρόμο τους τα παιδιά μου, την ευτυχία.

- Τέλος, ποιό είναι το νόημα της ζωής για εσάς;

- Η αγάπη, και η οικογενειακή και η ερωτική και επίσης να καταφέρεις να κάνεις ό,τι σε κάνει ευτυχισμένο.

Καλεσμένος 5ος

- Καλησπέρα σας. Θα θέλατε να αποκαλύψετε την ηλικία σας;

- Δεν έχω να κρύψω τίποτε νεαρέ. Είμαι 90 ετών.

- Μάλιστα. Πείτε μας, πώς θα χαρακτηρίζατε την ζωή σας;

- Άσ τα. Τι να λέμε τώρα, ούτε εγώ δεν θυμάμαι.

- Τότε, τι έχει περισσότερη αξία για εσάς;

- Το καλό το φαγοπότι και οι ωραίες οι γυναίκες.

- Ενδιαφέρον. Εάν υπάρχει κάτι για το οποίο έχετε μετανοιώσει, ποιό είναι αυτό;

- Ο γάμος μου. Α, και τα παιδιά μου. Μια φορά τον μήνα με θυμούνται, τους το έκοψα το χαρτζιλίκι. Σίγουρα θα ήθελα να είχα κάνει περισσότερα πράγματα για τον εαυτό μου.

- Για να κλείσουμε, ποιό είναι το νόημα της ζωής;

- Τα απλά τα πράγματα. Να την περάσεις με άτομα που αγαπάς, να ζεις για τον εαυτό σου και να συσσωρεύσεις εμπειρίες. 

- Υπέροχα. Σας ευχαριστούμε πολύ για τον χρόνο σας.

Όπως συμπεραίνουμε, δεν υπάρχει μια απάντηση στο ερώτημά μας. Επί χιλιάδες χρόνια, ο άνθρωπος προσπαθεί να καταλήξει σε ένα συμπέρασμα ως προς τον λόγο για τον οποίον ζούμε. Υπάρχουν τόσες απαντήσεις όσες άνθρωποι, διαφορετικές ανά προσωπικότητα, διαφορετικές ανά ηλικία. Ίσως τελικά, ο καθένας μας να δίνει μόνος του το νόημα στη ζωή του...

Μάσκες- χαρούμενες, θλιμμένες....

Η Γαβριέλα , αν και φέτος δεν ασχοληθήκαμε καθόλου με τη Μαρία Πολυδούρη, έγραψε ένα κείμενο που τη θυμίζει πολύ. Λυρικό, ερωτικό και σε εξομολογητικό τόνο.

"Μετράει η προσπάθεια", αυτό μας λένε όλοι. Η προσπάθεια δεν έχει αξία όταν οι ίδιοι πονάμε, κρύβουμε τον πόνο μας πίσω από τα ψεύτικα χαμόγελα και όταν μας ρωτάνε λέμε :"Ναι! Καλά είμαι!"

Ξέρεις κάτι ;Όχι! Δεν είμαι καλά! Δεν είμαι καλά γιατί όσο ανιαρό και να ακούγεται, υπάρχει ένα άτομο εκεί έξω που θα έδινα τα πάντα για να είναι καλά. Και ξέρεις που είναι το κακό; Όταν τολμάς να το πεις κάπου αυτό σου λένε "Έλα, έρωτες στην ηλικία σας ακόμα δεν βγήκατε απ'το αυγό σας". Τι σημασία έχει η ηλικία, έστω να καταπιώ ότι είναι μικρή, γιατί όλοι βλέπουν τον έρωτα με κακό μάτι; Γιατί πρέπει όλοι να σε κρίνουν; Ξέρεις τι αισθάνεται ο άλλος; Ξέρεις τι κουβαλάει μέσα του; Όχι. Αυτό με κάνει να κλαίω .

Γιατί όλοι φοράμε μάσκες. Άλλοι χαρούμενες και άλλοι θλιμμένες. Ο κάθε ένας δείχνει αυτό που δεν είναι. Και ναι, φοβάμαι. Φοβάμαι γιατί έχω μια υποψία ότι αυτές οι μάσκες δεν θα βγουν ποτέ. Και κλαίω. Και είναι δύσκολο πλέον να πω ότι είμαι καλά. Όλα αυτά είναι σαν ένα όνειρο και μάντεψε, δεν μπορείς να εξαφανιστείς. Αν σταματήσω τον χρόνο, θα σε θυμάμαι τότε; Και σκέφτομαι ότι αν σε αγγίξω θα εξαφανιστείς.

Έτσι αφήνω τον άνεμο να σε ακουμπάει για μένα. Φοβάμαι ότι αν σε αφήσω θα πέσεις και θα σπάσεις. Δεν θέλω να με αφήσεις όσο βρέχει μέσα μου. Δεν ξέρω τι νιώθω. Μπορεί τίποτα, αλλά στο τίποτα είσαι μια λάμψη που με έβγαλε από το σκοτάδι. Ίσως είσαι μια ψευδαίσθηση μέσα στον γαλαξία μου. Θα ήθελα να μου δείξεις τι αισθάνεσαι. Αλήθεια, φοβάμαι τα πάντα. Θα ήθελα να ονειρεύομαι πιο συχνά, εκεί μπορώ να σου πω αυτά που θέλω, χωρίς να φοβάμαι μην κοπούν τα φτερά μου.

Καταλαβαίνω ότι μπορούμε μόνο να περπατάμε μαζί. Εγώ όμως όταν βλέπω τον ουρανό σε θυμάμαι, γιατί το μπλε σε θυμίζει. Να μπορούσα να αγγίξω τον ουρανό. Είναι τόσο περίεργο να ζω μέσα στη βροχή κρυμμένη.

Μπορεί να είμαι ανιαρή, αλλά αυτή είναι η ψυχή μου. Ξέρεις ο ίδιος ότι είσαι το όνειρό μου, μην πας άλλο μακριά. Υποσχέσου το, σε παρακαλώ. Και εγώ ας ονειρεύομαι. Φτιάχνω μια ιστορία με το φεγγάρι και τον ήλιο, τόσο διαφορετικά, τόσο μακριά, το ένα δεν ζει χωρίς το άλλο. Το φεγγαρόφως σήμερα μου θυμίζει τα μάτια σου, και αναρωτιέμαι, θα υπάρξει καλύτερη ιστορία; Θα είναι ακόμα ασπρόμαυρη; Θέλω να σου τα πω όλα αυτά, όμως πονάω.

Πλέον δεν μπορώ να γυρίσω πίσω τον χρόνο, ίσως σε έχασα οριστικά. Συγγνώμη. Δεν έχω κάνει κάποιο έγκλημα για να ουρλιάζω μέσα μου. Η θάλασσα μου θυμίζει τα μάτια σου, τόσο βαθιά, γεμάτα νόημα. Δεν έχω ελπίδα μέσα τους. Πλέον το δικό σου φως με αγγίζει, μη μου χαμογελάς, δεν μπορώ να σε αγγίξω. Η μάσκα μου δεν έχει πέσει ακόμα. Δεν έχω την δύναμη να καθίσω δίπλα σου. Γιατί είναι τόσο δύσκολο; "Δεν θα τα καταφέρουμε" Εγώ ελπίζω. …

Τι σημαίνουν οι λέξεις σου μέσα στο σκοτάδι; Τι υπάρχει μέσα στο σκοτάδι; Γιατί με καλείς να πάω εκεί; Μη με αφήνεις. Μέσα σε όλο το χάος είσαι η ελπίδα μου. Κοιτάω τον καθρέπτη και σκέφτομαι πόσο ασυνήθιστη έγινα, ούτε εσύ δεν με καταλαβαίνεις τελικά. Σε ένα σύμπαν γεμάτο χρώματα το μπλε είναι το αγαπημένο μου. Δεν σε γνώρισα τυχαία. Πιστεύεις ότι είναι σύμπτωση; Γιατί είσαι τόσο ψυχρός; Φοβάμαι.

Γαβριέλα Δούσμανη, Γ2