Μάσκες- χαρούμενες, θλιμμένες....

Η Γαβριέλα , αν και φέτος δεν ασχοληθήκαμε καθόλου με τη Μαρία Πολυδούρη, έγραψε ένα κείμενο που τη θυμίζει πολύ. Λυρικό, ερωτικό και σε εξομολογητικό τόνο.

"Μετράει η προσπάθεια", αυτό μας λένε όλοι. Η προσπάθεια δεν έχει αξία όταν οι ίδιοι πονάμε, κρύβουμε τον πόνο μας πίσω από τα ψεύτικα χαμόγελα και όταν μας ρωτάνε λέμε :"Ναι! Καλά είμαι!"

Ξέρεις κάτι ;Όχι! Δεν είμαι καλά! Δεν είμαι καλά γιατί όσο ανιαρό και να ακούγεται, υπάρχει ένα άτομο εκεί έξω που θα έδινα τα πάντα για να είναι καλά. Και ξέρεις που είναι το κακό; Όταν τολμάς να το πεις κάπου αυτό σου λένε "Έλα, έρωτες στην ηλικία σας ακόμα δεν βγήκατε απ'το αυγό σας". Τι σημασία έχει η ηλικία, έστω να καταπιώ ότι είναι μικρή, γιατί όλοι βλέπουν τον έρωτα με κακό μάτι; Γιατί πρέπει όλοι να σε κρίνουν; Ξέρεις τι αισθάνεται ο άλλος; Ξέρεις τι κουβαλάει μέσα του; Όχι. Αυτό με κάνει να κλαίω .

Γιατί όλοι φοράμε μάσκες. Άλλοι χαρούμενες και άλλοι θλιμμένες. Ο κάθε ένας δείχνει αυτό που δεν είναι. Και ναι, φοβάμαι. Φοβάμαι γιατί έχω μια υποψία ότι αυτές οι μάσκες δεν θα βγουν ποτέ. Και κλαίω. Και είναι δύσκολο πλέον να πω ότι είμαι καλά. Όλα αυτά είναι σαν ένα όνειρο και μάντεψε, δεν μπορείς να εξαφανιστείς. Αν σταματήσω τον χρόνο, θα σε θυμάμαι τότε; Και σκέφτομαι ότι αν σε αγγίξω θα εξαφανιστείς.

Έτσι αφήνω τον άνεμο να σε ακουμπάει για μένα. Φοβάμαι ότι αν σε αφήσω θα πέσεις και θα σπάσεις. Δεν θέλω να με αφήσεις όσο βρέχει μέσα μου. Δεν ξέρω τι νιώθω. Μπορεί τίποτα, αλλά στο τίποτα είσαι μια λάμψη που με έβγαλε από το σκοτάδι. Ίσως είσαι μια ψευδαίσθηση μέσα στον γαλαξία μου. Θα ήθελα να μου δείξεις τι αισθάνεσαι. Αλήθεια, φοβάμαι τα πάντα. Θα ήθελα να ονειρεύομαι πιο συχνά, εκεί μπορώ να σου πω αυτά που θέλω, χωρίς να φοβάμαι μην κοπούν τα φτερά μου.

Καταλαβαίνω ότι μπορούμε μόνο να περπατάμε μαζί. Εγώ όμως όταν βλέπω τον ουρανό σε θυμάμαι, γιατί το μπλε σε θυμίζει. Να μπορούσα να αγγίξω τον ουρανό. Είναι τόσο περίεργο να ζω μέσα στη βροχή κρυμμένη.

Μπορεί να είμαι ανιαρή, αλλά αυτή είναι η ψυχή μου. Ξέρεις ο ίδιος ότι είσαι το όνειρό μου, μην πας άλλο μακριά. Υποσχέσου το, σε παρακαλώ. Και εγώ ας ονειρεύομαι. Φτιάχνω μια ιστορία με το φεγγάρι και τον ήλιο, τόσο διαφορετικά, τόσο μακριά, το ένα δεν ζει χωρίς το άλλο. Το φεγγαρόφως σήμερα μου θυμίζει τα μάτια σου, και αναρωτιέμαι, θα υπάρξει καλύτερη ιστορία; Θα είναι ακόμα ασπρόμαυρη; Θέλω να σου τα πω όλα αυτά, όμως πονάω.

Πλέον δεν μπορώ να γυρίσω πίσω τον χρόνο, ίσως σε έχασα οριστικά. Συγγνώμη. Δεν έχω κάνει κάποιο έγκλημα για να ουρλιάζω μέσα μου. Η θάλασσα μου θυμίζει τα μάτια σου, τόσο βαθιά, γεμάτα νόημα. Δεν έχω ελπίδα μέσα τους. Πλέον το δικό σου φως με αγγίζει, μη μου χαμογελάς, δεν μπορώ να σε αγγίξω. Η μάσκα μου δεν έχει πέσει ακόμα. Δεν έχω την δύναμη να καθίσω δίπλα σου. Γιατί είναι τόσο δύσκολο; "Δεν θα τα καταφέρουμε" Εγώ ελπίζω. …

Τι σημαίνουν οι λέξεις σου μέσα στο σκοτάδι; Τι υπάρχει μέσα στο σκοτάδι; Γιατί με καλείς να πάω εκεί; Μη με αφήνεις. Μέσα σε όλο το χάος είσαι η ελπίδα μου. Κοιτάω τον καθρέπτη και σκέφτομαι πόσο ασυνήθιστη έγινα, ούτε εσύ δεν με καταλαβαίνεις τελικά. Σε ένα σύμπαν γεμάτο χρώματα το μπλε είναι το αγαπημένο μου. Δεν σε γνώρισα τυχαία. Πιστεύεις ότι είναι σύμπτωση; Γιατί είσαι τόσο ψυχρός; Φοβάμαι.

Γαβριέλα Δούσμανη, Γ2