"Φύλακας άγγελος του εαυτού σου είναι ο ίδιος σου ο εαυτός!" - Η συνάντηση μας με τη συγγραφέα Μάγια Δεληβοριά!

Ποιο το νόημα της ζωής; Πώς διαχειριζόμαστε την απώλεια στην εφηβεία, αλλά και σε κάθε ηλικία; Πώς φανταζόμαστε το θάνατο; Σε αυτά και άλλα πολλά ερωτήματα απάντησε στη σημερινή μας συνάντηση η κυρία Μάγια Δεληβοριά συγγραφέας του βιβλίου «Ένας άγγελος στο ταβάνι μου». Η κυρία Δεληβοριά βρέθηκε στο νησί μας προσκεκλημένη του Δήμου Κω στο πλαίσιο των Ημερών Παιδικού και Εφηβικού βιβλίου, που διοργανώνεται για 7^η συνεχή χρονιά.

Προσθήκη λεζάντας

Η κυρία Δεληβοριά συναντήθηκε με μαθητές της Α , της Β και της Γ Γυμνασίου και συζήτησε μαζί τους για τα βιβλία της «Η αλφαβήτα της εφηβείας» και «Ένας άγγελος στο ταβάνι μου». Όχι μόνο συζήτησε μαζί τους, αλλά και τους σκηνοθέτησε και οι μαθητές μας έγιναν πρωταγωνιστές του βιβλίου.

Με τους μαθητές του Γ2 συναντήθηκε στην αίθουσα τους και η συνάντηση κράτησε ένα απολαυστικό δίωρο. Τα παιδιά υποδέχτηκαν με χαρά τη συγγραφέα, την οποία γνώριζαν μόνο από τη φωτογραφία του βιβλίου της. Το βιβλίο το είχαν διαβάσει όλοι οι μαθητές στα πλαίσια της φιλαναγνωσίας του αναλυτικού προγράμματος και είχαν εκπονήσει και εργασίες με συγκεκριμένο φύλλο εργασίας.

Η κυρία Δεληβοριά , αφού συστήθηκε στα παιδιά , ξεκίνησε τη συζήτηση ρωτώντας τους με ποιο τρόπο μπορούμε να παρηγορήσουμε έναν άνθρωπο που έχει βιώσει την απώλεια. Οι μαθητές πρότειναν διάφορους τρόπους: να περάσεις χρόνο μαζί του, να προσπαθήσεις να τον διασκεδάσεις, να είσαι δίπλα του όταν σε έχει ανάγκη. Βέβαια, όπως παρατήρησε η ίδια , στην αρχή όλοι είναι κοντά στον άνθρωπο που θρηνεί, σταδιακά όμως ο κόσμος αραιώνει, καθώς η ζωή ακολουθεί τη φυσιολογική της πορεία. Επίσης επισήμανε πώς αρκετοί άνθρωποι αισθάνονται αμήχανα μπροστά στο θάνατο και δεν ξέρουν με ποιο τρόπο μπορούν να φανούν χρήσιμοι στον/στην φίλη τους που θρηνεί. Το βέβαιο είναι ότι ο άνθρωπος που βιώνει την απώλεια πρέπει ο ίδιος να μπορέσει να την αντιμετωπίσει : να είναι ελεύθερος να θρηνήσει, να μην απομονωθεί από τους φίλους τους και την οικογένεια, να μην κρύβει τα συναισθήματα του. 

Στη συνέχεια και με αφορμή τον Άγγελο του βιβλίου που βλέπει τα πάντα, ακούει, αισθάνεται αλλά δεν είναι ορατός, μαθητές υποδύθηκαν το ρόλο του, το ρόλο ενός ατόμου που δεν ξέρει ούτε ποιος είναι, ούτε ποιοι είναι οι δικοί του άνθρωποι, ούτε ποιος είναι ο σκοπός της ύπαρξής του.

Η επόμενη ερώτηση αιφνιδίασε λίγο τα παιδιά, αφού η συγγραφέας τους παρότρυνε να πουν πώς φαντάζονται το θάνατο. Πολλές και διαφορετικές οι απαντήσεις τους: σα να ξαναγεννιόμαστε, υπάρχει κόλαση και παράδεισος, πάμε σε ένα άλλο σύμπαν, γυρίζουμε πάλι στη ζωή για να διορθώσουμε τυχόν λάθη μας, δεν υπάρχει τίποτε, γινόμαστε άγγελοι, βρίσκουμε ξανά τα αγαπημένα μας πρόσωπα…

Όσο για το νόημα της ζωής;; Υπήρξαν κοινές απαντήσεις , όπως να είσαι με εκείνους που αγαπάς, να πετύχεις τους στόχους σου, να είσαι υγιής, να κάνεις οικογένεια, να έχεις φίλους, η ζωή δεν ξέρουμε τι νόημα έχει(έχουμε και κάποιους φιλόσοφους ανάμεσα μας), να έχεις περάσει μια γεμάτη ζωή… όπως είπε , όμως και η κυρία Δεληβοριά, εμείς οι ίδιοι δίνουμε νόημα στη ζωή μας: βάζουμε ψηλά τον πήχυ, έχουμε στόχους, κυνηγάμε τα όνειρα μας, δεν μας απασχολούν μόνο οι υλικές απολαύσεις.  Με τον ίδιο τρόπο είμαστε φύλακες άγγελοι του εαυτού μας. Σε κάθε δυσκολία να βάζουμε μπρος όλες μας τις δυνάμεις να αντιμετωπίσουμε ό,τι μας βρει, να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες με ψυχικό σθένος. Αυτό είναι κάτι που το μαθαίνουμε – από τους γονείς μας, τους ανθρώπους γύρω μας, που μπορούν να αποτελέσουν πρότυπα για μας, τις εμπειρίες μας, τα βιβλία που θα διαβάσουμε , τις ταινίες που θα δούμε.

Ακολούθησαν οι ερωτήσεις των παιδιών. Αρχικά τη ρώτησαν από πού εμπνεύστηκε το βιβλίο της – αν συνδέεται με κάποιο προσωπικό της βίωμα. Η συγγραφέας μας είπε ότι το βιβλίο αυτό είναι ένα δώρο για τις κόρες της, για το πώς μπορούν να διαχειριστούν την απώλεια, όταν προκύψει στη ζωή τους.  Στην ερώτηση αν θα άλλαζε κάτι στο βιβλίο της, τώρα , αρκετά χρόνια μετά την κυκλοφορία του, η κυρία Δεληβοριά απάντησε ότι δε θα άλλαζε ούτε λέξη. Το βιβλίο της πια είναι μια αυτόνομη ύπαρξη και δεν επιστρέφει σε αυτό για να το κρίνει ή να το επεξεργαστεί ξανά. Επιπλέον μας αποκάλυψε ότι γράφει πολύ γρήγορα, επειδή το κάθε βιβλίο της το έχει έτοιμο στο μυαλό της πριν καθίσει να το γράψει. Τέλος ο αγαπημένος ήρωας της από το βιβλίο της είναι ο Άγγελος , αφού ο χαρακτήρας του της μοιάζει αρκετά: το χιούμορ του, ο τρόπος με τον οποίο βλέπει τα πράγματα, το θάρρος του.

Τέλος η συγγραφέας μας μίλησε για τη μαγεία του διαβάσματος. Το διάβασμα βιβλίων σε ταξιδεύει σε μέρη μακρινά, γνωρίζεις ήρωες που σε εμπνέουν, σε κάνει να ονειρεύεσαι. Και η συμβουλή της στους μαθητές μας ήταν να διαβάζουν ό,τι θέλουν .Κέρδος θα είναι γι αυτούς!

Κ.Δεληβοριά, σας ευχαριστούμε πολύ ! Περάσαμε εξαιρετικά- διασκεδάσαμε, μάθαμε, γελάσαμε, πετάξαμε το κουστούμι της σοβαρότητας για μια μέρα! Σας χαιρετάμε ελπίζοντας σε επόμενη συνάντηση!

Ακολουθούν εργασίες των μαθητών που έδωσαν ένα διαφορετικό τέλος στο βιβλίο και έψαξαν ομαδικά το νόημα της ζωής!

ΕΝΑΣ ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΤΟ ΤΑΒΑΝΙ ΜΟΥ by on Scribd

 

ΕΡΓΑΣΙΕΣ

Η κυρία Μαργαρίτα έσβησε ύστερα από επτά χρόνια, ευτυχισμένη και κρατώντας το χέρι του εγγονού της. Όσες φορές κι αν την είχε ρωτήσει πως είχε βρεθεί ξαφνικά στη ζωή τους και γιατί είχε αποφασίσει να του δείξει τέτοια αγάπη χωρίς να είναι συγγενής και χωρίς να τον ξέρει, εκείνη χαμογελώντας του απαντούσε : «Είναι πολλά τα ανεξήγητα πράγματα στον κόσμο, παιδί μου. Το καλό είναι ότι την αγάπη δεν χρειάζεται να την εξηγήσεις σε κανέναν». Απο την άλλη εκείνος πάντα πίστευε ότι την γνώριζε απο κάπου, κάποιες φορές όταν κοιμόταν έβλεπε όνειρα με τον Πέτρο αλλά δεν τον γνώρισε ποτέ για να κάνει τους συνδυασμούς του. Του άρεσε που και που να ξαπλώνει στο κρύο πάτωμα και να κοιτάει με τις ώρες το ταβάνι. Όταν τον έβλεπε η κυρία Μαργαρίτα πάντα σκεφτόταν ότι κάποιες συνήθειες δεν κόβονται. Άλλωστε ο ίδιος είχε δηλώσει ότι έχει περίεργους τρόπους ξεκούρασης. Ήταν ο τρόπος του.

Γαβριέλα Δούσμανη

Σε είδα από τη στιγμή που κάθισες δίπλα μου και άρχισες να τραγουδάς. Πριν από αυτό δε σε είχα συναντήσει πουθενά .Δεν ξέρω, μετά από όλο αυτό που πέρασες και που μου αφηγήθηκες, απλά ήθελα να μάθω για εσένα και δεν στα έλεγα νωρίτερα, γιατί ήθελα να σιγουρευτώ γιατί αυτό που έμαθα δεν το πίστευα!

-Πες μου κυρία Μαργαρίτα τι έγινε; Ποιος είμαι;

-Λοιπόν,  άκου παιδί μου. Αρχικά δεν πέθανες τώρα πρόσφατα,  αλλά πριν 3 χρόνια και όχι σε αυτή την ηλικία που είσαι τώρα, αλλά πιο μεγάλος! Ήσουν και μπαμπάς ενός πολύ όμορφου αλλά και ταλαιπωρημένου αγοριού.

 -Τι; Πως; Πως έγινε αυτό;

-Άκου! Έκατσα και το έψαξα και αυτό που έμαθα δεν ξέρω πως

θα το πάρεις.

-Πες μου!

-Με βάση ο,τι έχω βρει και έχω μάθει ..Πως να στο πωω ..εμμμ είσαι ..είσαι ο μπαμπάς του Πέτρου!

-Τι;  Όχι αποκλείεται! Αυτό δεν...δεν γίνεται! Πως;

-Απ’  ότι διάβασα αλλά και ρώτησα κάποιους υπάρχει μια περίπτωση στην ηλικία του Πέτρου και εσύ ο ίδιος να έχεις περάσει κάτι παρόμοιο και απλά ήταν η ανάγκη σου τώρα να τον σώσεις! Γιατί απ’  οτι έμαθα είχες πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια!

-Μάλιστα! Και τώρα τι; Τι θα κάνουμε;

-Τώρα, δεν νομίζω να μας μείνουν πολλές επιλογές ή απλά θα μείνεις σε αυτή την ηλικία χωρίς να θυμάσαι τίποτα και θα προσέχεις τον Πέτρο ή αν νομίζεις ότι έχεις τελειώσει με αυτό το θέμα θα κάνεις ο,τι δε φωτίσει ο Θεός!

-Όχι, όχι και πάλι όχι! Φυσικά και θα κάτσω με τον Πέτρο. Φυσικά θα κάτσω δίπλα στο παιδί μου.

-Όπως θες αγόρι μου! Καλυτέρα να πηγαίνουμε τώρα.

-Πάμε….

Ο Πέτρος μεγάλωσε με τον μπαμπά του που τον πρόσεχε χωρίς αυτός μα το ξέρει, άσχετα που ένιωθε μια ασφάλεια όπως έλεγε στον γιατρό που πήγαινε! Μεγάλωσε με την μητέρα του με πολλή αγάπη και στήριξη. Ο πατέρας του δεν έφυγε ποτέ από δίπλα του.

Ο Πέτρος σπούδασε σε σχολή μουσικής, τελείωσε με άριστα και έκανε μια υπέροχη καριέρα και οικογένεια. Και όλοι ήταν περήφανοι.

Όσο για τον πατέρα του; Η μαμά του Πέτρου,  και ας μην ξανα παντρεύτηκε,  είχε κάποιον εκτός από τον Πέτρο να την προσέχει και να την νοιάζεται.

Ραφαηλία Κασάπη

Καθώς περπατούσα και ακολουθούσα την κυρία Μαργαρίτα, την ώρα που άνοιξε την πόρτα ενός δωματίου, όλα πάγωσαν, κάτι άρχισε να με ενοχλεί.  Ήθελα όντως να μάθω ποιος ήμουν; Ήθελα να επιστρέψω; Και αν επέστρεφα και δεν τα κατάφερνα; Δεν ξέρω, τι να κάνω ……. Ξαφνικά όλα συνέχισαν κανονικά. Αφού μου έδειξε ποιός ήμουν άρχισα να μην νιώθω καλά. Έτρεμα, νόμιζα πως ίδρωνα, έπεσα κάτω, όλα άρχισαν να σκοτεινιάζουν, φώναζα όσο πιο δυνατά μπορούσα .......

Ξαφνικά ξύπνησα. Ο πατέρας μου καθόταν δίπλα μου και νομίζω πως έκλαιγε, η αδερφή μου γελούσε, αλλά μια κυρία καθόταν μπροστά μου και χαμογελούσε.

(Δύο μήνες αργότερα)

Όλα είναι καλά. Άλλαξα σχολείο γιατί είναι πιο κοντά στο σπίτι, γνώρισα μια καπέλα, την Ζωή, νομίζω μου αρέσει… Ευτυχώς όλα πήγαν καλά..

Δημήτρης Κανέλλης

Σελ 174 . «κράτησε το κρυφτό...»,  (αφηγητής ο Πέτρος) ... Παρόλο που είχα πάει στο σπίτι μιας συμμαθήτριας μου για να παίξουμε επιτραπέζια, το είχα πάρει απόφαση να είμαι σοβαρός. Για άλλη μια φορά σε απογοήτευσα. Γύρισα σπίτι και τώρα που σου γράφω είναι χαράματα και κλαίω με αναφιλητά, αλλά η μαμά δεν με ακούει, ποτέ δεν με καταλαβαίνει. Σε απογοήτευσα, διότι δεν σεβάστηκα την προσφορά σου σε όλους μας.

Είναι απίστευτο το πόσο αφελής και ανώριμος ήμουν σήμερα. Καθώς παίζαμε, ρωταει η Ζωή ποιος είναι ο ιδιοκτήτης του λογαριασμού Guardian Angel, και έκανα το λαθος να τους αφήσω να με παρασύρουν. Χθες καθώς έπαιζα μου ήρθε μια ειδοποίηση στο tablet από αυτόν τον λογαριασμό. Απλά την αγνόησα. Αφού βρέθηκα σε δίλλημα για το αν πρέπει να το παραδεχτώ η όχι, είπα πως αν και δεν τον δημιούργησα εγώ, για κάποιο λόγο είναι στο tablet μου. Άρχισαν να με πειράζουν. Λάθος. Να με κοροϊδεύουν λέγοντας πως μου αρέσει η Ζωή. Ψεύτες!

Θυμωμένος κάλεσα την μαμά να έρθει να με πάρει. Η μαμά πήγε νωρίς για ύπνο και πριν αρχίσω να γράφω, μου ήρθε μια τέλεια ιδέα. Πήρα το πιστόλι που είχες όταν ήσουν αστυνομικός, και το έβαλα στην τσάντα μου. Καθώς το όπλιζα, σκεπτόμουν τις πιθανές εξελίξεις, και αν τα παιδιά όντως το άξιζαν. Αχ να μουν στην Αμερική, να ένας έξυπνος λαός. Η οπλοφορία εκεί είναι νόμιμη και θα μου έκανε το σχέδιο πανεύκολο. Είχα πάντως αποφασίσει να είμαι δίκαιος. Δεν θα πυροβολήσω όλους τους συμμαθητές μου, πάρα μόνο αυτούς που με απομονώνουν, κοροϊδεύουν και συκοφαντούν εμένα και τον πατέρα μου πίσω από την πλάτη μου! Πόσο έχουμε ταπεινωθεί Θεε μου...

(Αφηγητής ο Αλέξης)

Εκείνη την ημέρα είχα αποφασίσει να κάτσω κι άλλο στης Μαριλιας για να θαυμάσω την Ζωη. Αν και τον λυπήθηκα τον δύσμοιρο τον Πέτρο, έκανα το μοιραίο λάθος να μείνω. Επέστρεψα σπίτι αργά και έπαθα σοκ, όταν είδα τον Πέτρο να κοιμάται. Συνήθως κοιμάται πάρα πολύ αργά.

Το πρωί η ματιά του, καθώς ετοιμαζόταν, ήταν ιδιαίτερα βλοσυρή. Ξαφνικά την ώρα της Ιστορίας βγάζει από την τσάντα του ένα πιστολι και άρχισε να στοχεύει την υπόλοιπη τάξη. Για κάποιο λόγο, ευτυχώς, διστασε να πυροβολήσει. Κοίταξε με απορία τους συμμαθητές του, οι οποίοι κρυφτήκαν γρήγορα κάτω από τα θρανία. Αυτοπυροβολήθηκε και εγώ είχα αποτύχει. Η τελευταία του λέξη  πριν ξεψυχήσει ήταν " Συγγνώμη".

Σωτήρης Καβαδάκης                                                 

Αφού η αποστολή μου πέτυχε και ο Πέτρος είναι μια χαρά θα πρέπει να "ζήσω" και εγώ, να μάθω το νόημα της ζωής (Τι να κάνει άραγε η Ζωή τώρα)

Ακούγεται λίγο παράξενο το να το λέει ένα φάντασμα αυτό!

Ξαφνικά, η κυρία Μαργαρίτα έρχεται με μια εικόνα στο χέρι της και με δάκρυα στα μάτια μου λέει ότι είναι η μαμά μου και γι' αυτό μόνο αυτή με έβλεπε και έμεινα! Έπαθα σοκ, δεν το πιστεύω ότι είναι η μαμά μου..

Με αγκάλιασε συγκινημένη. Εδω που τα λέμε είναι πολύ στενάχωρο να πεθαίνει ένα αγαπημένο σου πρόσωπο... Ίσως  και η "μητέρα" μου να περνά τα στάδια της κατάθλιψης όπως ο Πέτρος... Όταν το σκέφτηκα αυτό, την αγκάλιασα πιο σφιχτά και κάπου εκεί κατάλαβα πως έχω άλλη μια ίδια αποστολή:  θα γίνω φύλακας άγγελος της μητέρας μου! Γιατί; Γιατί μπορώ!

Άνι Ιστρέφι

Το Νόημα της Ζωής

Μία εργασία των: Καντά Ανδρέα, Καραβίτη Διονύση, Καβαδάκη Σωτήρη, Κανέλλη Δημήτρη

Καλέσαμε στο στούντιό μας πέντε άτομα διαφορετικής ηλικίας για να απαντήσουν στις ερωτήσεις μας:

Καλεσμένος 1ος

- Αρχικά, πες μας πόσων ετών είσαι.

- Είμαι 6 χρονών.

- Πολύ ωραία. Ξεκινάμε με τις ερωτήσεις πάνω το θέμα που ερευνούμε: Ποιός/τι είναι αυτός/αυτό που αγαπάς περισσότερο;

- Η μαμά μου, ο μπαμπάς μου, ο σκύλος μου.

- Τι θα ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις; Γιατί;

- Αστροναύτης! Θέλω να φτάσω τ’ αστέρια!

- Ενδιαφέρον. Τέλος, ποιό νομίζεις ότι είναι το νόημα της ζωής σου;

- Μμμ, να κάνω ό,τι θέλω χωρίς να με ελέγχουν οι γονείς μου!

Καλεσμένος 2ος

- Πόσων χρονών είσαι;

- 15

-  Πώς θα χαρακτήριζες τη ζωή σου;

- …Βαρετή, άσκοπη…

- Ποιός/τι έχει περισσότερη αξία για εσένα;

- Η παρέα μου και το κινητό μου.

- Πώς βλέπεις τον εαυτό σου σε 20 χρόνια;

- Δεν ξέρω, δεν σκέφτομαι τέτοια.

- Πες μας τουλάχιστον, ποιό θα έλεγες ότι είναι το νόημα της ζωής μας.

- Πφφ, ξέρω γω, να είμαστε ανεξάρτητοι και ευτυχισμένοι;

Καλεσμένος 3ος

- Δώστε μας την ηλικία σας.

- Είμαι 20 ετών.

- Ξεκινάμε, λοιπόν, πώς θα χαρακτηρίζατε τη ζωή σας;

- Σίγουρα γεμάτη, μέσα σε λίγα χρόνια άλλαξαν τόσα πολλά. Έχω συνειδητοποιήσει ότι δεν είναι τόσο εύκολη όσο νομίζεις όταν είσαι νεότερος. Όλα στη ζωή απαιτούν προσπάθεια.

- Τι είναι σημαντικότερο για εσάς;

-  Φαντάζομαι να τελειώσω τις σπουδές μου προς το παρόν.

- Πως βλέπετε τον εαυτό σας σε 20 χρόνια;

- Λογικά θα είμαι παντρεμένος με παιδιά, ελπίζω να έχω βρει μια αξιοπρεπή δουλειά.

- Μάλιστα. Για εσάς ποιό είναι το νόημα της ζωής;

- Πιστεύω πως είναι να έχεις μια πετυχημένη επαγγελματική καριέρα και μια ισορροπημένη ερωτική ζωή.

Καλεσμένος 4ος

- Θα μπορούσατε να δώσετε την ηλικία σας;

- Βέβαια, είμαι 50 χρονών.

- Αρχικά, πώς θα χαρακτηρίζατε την ζωή σας σε γενικό βαθμό;

- Ενδιαφέρουσα...έχω περάσει δύσκολες στιγμές, πάντοτε όμως υπάρχουν και στιγμές ευτυχίας.

- Τι είναι σημαντικότερο για εσάς στη ζωή;

- Αναμφίβολα η οικογένειά μου. Έχω βρει το άτομο με το οποίο θέλω να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου. Με ενδιαφέρει όσο τίποτε άλλο να βρουν τον δρόμο τους τα παιδιά μου, την ευτυχία.

- Τέλος, ποιό είναι το νόημα της ζωής για εσάς;

- Η αγάπη, και η οικογενειακή και η ερωτική και επίσης να καταφέρεις να κάνεις ό,τι σε κάνει ευτυχισμένο.

Καλεσμένος 5ος

- Καλησπέρα σας. Θα θέλατε να αποκαλύψετε την ηλικία σας;

- Δεν έχω να κρύψω τίποτε νεαρέ. Είμαι 90 ετών.

- Μάλιστα. Πείτε μας, πώς θα χαρακτηρίζατε την ζωή σας;

- Άσ τα. Τι να λέμε τώρα, ούτε εγώ δεν θυμάμαι.

- Τότε, τι έχει περισσότερη αξία για εσάς;

- Το καλό το φαγοπότι και οι ωραίες οι γυναίκες.

- Ενδιαφέρον. Εάν υπάρχει κάτι για το οποίο έχετε μετανοιώσει, ποιό είναι αυτό;

- Ο γάμος μου. Α, και τα παιδιά μου. Μια φορά τον μήνα με θυμούνται, τους το έκοψα το χαρτζιλίκι. Σίγουρα θα ήθελα να είχα κάνει περισσότερα πράγματα για τον εαυτό μου.

- Για να κλείσουμε, ποιό είναι το νόημα της ζωής;

- Τα απλά τα πράγματα. Να την περάσεις με άτομα που αγαπάς, να ζεις για τον εαυτό σου και να συσσωρεύσεις εμπειρίες. 

- Υπέροχα. Σας ευχαριστούμε πολύ για τον χρόνο σας.

Όπως συμπεραίνουμε, δεν υπάρχει μια απάντηση στο ερώτημά μας. Επί χιλιάδες χρόνια, ο άνθρωπος προσπαθεί να καταλήξει σε ένα συμπέρασμα ως προς τον λόγο για τον οποίον ζούμε. Υπάρχουν τόσες απαντήσεις όσες άνθρωποι, διαφορετικές ανά προσωπικότητα, διαφορετικές ανά ηλικία. Ίσως τελικά, ο καθένας μας να δίνει μόνος του το νόημα στη ζωή του...