Ερωτόκριτος: Της εξ αποστάσεως καμώματα...[Γ. 891-936. Διάλογος ρήγα Ηράκλη και Πεζόστρατου]

 

Χρωστούμενα της εξ αποστάσεως. Πριν το Πάσχα ολοκληρώσαμε με τους μαθητές του Γ1, Γ5, Γ6 και Γ7 τη μελέτη του Ερωτόκριτου. Τα παιδιά απάντησαν σε δημοσκοπήσεις, «αποκρυπτογράφησαν» το εξώφυλλο του  graphic novel του Ερωτόκριτου, έκαναν υποθέσεις για την εξέλιξη της έμμετρης μυθιστορίας, διάβασαν το απόσπασμα που υπάρχει στο βιβλίο των Κειμένων της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας της Γ’ Γυμνασίου και εμβάθυναν σε αυτό με τη βοήθεια των εικόνων του graphic novel και του βίντεο με την ανάγνωση του αποσπάσματος, συζητήσαμε για τον έρωτα και το γάμο στις παλαιότερες εποχές, το θεσμό του προξενιού, τη θέση της γυναίκας και την πατρική εξουσία, πήραν συνεντεύξεις από τους παππούδες τους για τη δική τους ερωτική ιστορία, μελέτησαν τη συνέχεια του έργου με το βασιλιά Ηράκλη να φυλακίζει την κόρη του εξαιτίας της ανυπακοής της και είδαμε αν οι απόψεις αυτές άλλαξαν στις νεώτερες εποχές μέσα από ένα  παράλληλο κείμενο - τη «Στέλλα Βιολάντη» του Ξενόπουλου-  έγραψαν γράμματα στον αυταρχικό πατέρα της Αρετούσας υποδυόμενοι τη βασιλοκόρη και έφτιαξαν ακροστιχίδες με τα ονόματα των δύο πρωταγωνιστών – του Ερωτόκριτου και της Αρετούσας.

Θέλω να ευχαριστήσω θερμά τον κύριο Δημοσθένη Παπαμάρκο που ευγενικά επέτρεψε τη χρήση εικόνων του βιβλίου για τη διδασκαλία του συγκεκριμένου αποσπάσματος. Την ηλεκτρονική μορφή αυτής της μεταποίησης θα τη βρείτε εδώ.

Ακολουθούν οι εργασίες των μαθητών.

ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΑΡΕΤΟΥΣΑΣ ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΗΣ

Όσο περνούν οι μέρες καταλαβαίνω πως η ζωή μου ως πριγκίπισσα και η ζωή μου ως κρατούμενη δεν έχουν πολλές διαφορές μεταξύ τους. Κάτω πρέπει να παίρνω άδεια από τους φρουρούς, και πάνω από εσένα. Παρόλα αυτά δεν τα παρατάω, γιατί μέσα μου ξέρω πως βρίσκομαι εδώ γιατί διάλεξα να είμαι ελεύθερη.

Εσύ, όμως, δεν έχεις νιώσει ποτέ την ελευθερία. Ακόμα και σαν βασιλιάς, ποτέ δεν είχες τον έλεγχο της ζωής σου. Ποτέ δεν διάλεξες αυτό τον θρόνο και πάντα υπάκουγες σε ό,τι έλεγαν οι άλλοι για εσένα. Στο πως πρέπει να είναι ένα πριγκιπόπουλο-έπειτα ένας βασιλιάς- και πως πρέπει να συμπεριφέρεσαι. Γι’ αυτό και βρίσκομαι στο μπουντρούμι, επειδή δεν άντεχες την ιδέα κάποιου να αποφασίζει για την ζωή του. Είσαι ένας δειλός που κρύβεται πίσω από το ψεύτικο κύρος που του δίνει ένα χρυσό, αηδιαστικό σκήπτρο. Σε σιχαίνομαι για αυτό.

Για πες μου λοιπόν πατέρα, εφόσον σε νοιάζει τόσο πολύ η γνώμη του κόσμου, τι θα πουν οι άλλοι όταν μάθουν πως ο αξιότιμος βασιλιάς τους έκλεισε την ίδια του την κόρη σε μπουντρούμι; Τι θα πει ο κόσμος για έναν πατέρα τόσο ανίκανο; Έναν πατέρα που τόσο φανερά δηλώνει την ζήλια του προς το ίδιο του το παιδί;

“Βασιλιάς”… Κοίτα πως μας ντροπιάζεις πατέρα..

Με απογοήτευση,

Η ελεύθερη κόρη σου (Αργύρης Χαϊλης, Γ7)

Πατέρα,

  Σου γράφω αυτό το γράμμα από τα μπουντρούμια του παλατιού, πεινασμένη, βρώμικη και κουρασμένη, έχοντας μόνιμο υπόβαθρο τα αναφιλητά της Φροσύνης να συνοδεύουν κάθε μου ανάσα και σκέψη. Μην περιμένεις την ικεσία, την μετάνοια ή την υπακοή μου προς εσένα. Αυτό το γράμμα πηγάζει ολοκληρωτικά από την οργή και την απέχθεια που μου προκαλείς.

    Αυτό που συνέβη χθες αν και με τρομοκράτησε, ωστόσο δεν με εξέπληξε αλλά με αφύπνισε και με επανέφερε στην πραγματικότητα. Τόσο καιρό όλες μου τις αμφιβολίες και την σφοδρή μου τάση για επανάσταση τα έκρυβα βαθιά μέσα μου και τα ονόμαζα τρέλες, νεανικές ανοησίες και ακατάλληλες σκέψεις. Όμως, εσύ με βοήθησες να συνειδητοποιήσω πόσο πολύ σε μισώ και πόσο φορτική ήταν η ζωή όλα αυτά τα χρόνια που πέρασα υπνωτισμένη από τα ΄΄ πρέπει ΄΄, τα ΄΄ απαγορεύεται ΄΄ και τα ΄΄ οφείλεις ΄΄ σου. Δεν είμαι αναγκασμένη να κάνω τίποτα και φυσικά δεν οφείλω σε κανέναν, ιδιαίτερα σε εσένα την υποταγή μου. Είμαι ένας ανεξάρτητος άνθρωπος, μία ελεύθερη γυναίκα και καμία απειλή σου δεν μπορεί να σβήσει την ταυτότητα και τον αυτοπροσδιορισμό μου. Δεν είμαι κτήμα σου ούτε ιδιοκτησία σου. Ανήκω αποκλειστικά στον εαυτό μου και η ζωή μου από εδώ και πέρα θα συγκροτείται από τις δικές μου επιλογές.

        Το παραδέχομαι πως όλα αυτά τα χρόνια είχες συνηθίσει να με βλέπεις να μεγαλώνω και να υποχωρώ όλο και περισσότερο στην βούληση σου. Είμαι σίγουρη πως το θεωρούσες δεδομένο πως θα δεχόμουν με το βλέμμα στο πάτωμα να παντρευτώ αυτόν τον άγνωστο. Ωστόσο, πλέον έχω δραπετεύσει από τα δεσμά σου και από το μέλλον που εσύ σχεδίασες για εμένα πριν ακόμα γεννηθώ. Μπορεί να με έχεις κλειδώσει σε αυτό το αποτρόπαιο μπουντρούμι, αλλά εγώ νιώθω πιο ελεύθερη από ποτέ και είμαι διατεθειμένη ακόμα και να πεθάνω προκειμένου να διατηρήσω αυτήν την νέα, απολαυστική πραγματικότητα. Δεν ασκείς καμία δύναμη πάνω μου.

      Όσον αφορά τον  Ερωτόκριτο, τον μοναδικό μου έρωτα και αγάπη, γνωρίζω πως τον εξόρισες από το βασίλειο. Εντούτοις, όσο μακριά μου κι αν είναι, τα συναισθήματα μου για εκείνον είναι αστείρευτα. Η καρδία μου και η πίστη προορίζονται μόνο για έναν άνδρα και αυτός είναι ο Ερωτόκριτος. Το σχέδιο σου να τον ξεχάσω απέτυχε, γιατί πολύ απλά η σωματική εγγύτητα δεν έχει καμία σημασία. Κάθε νύχτα, συναντιόμαστε και χορεύουμε στον ρυθμό ενός μακρινού πιάνου στον κόσμο τον ονείρων όπου τα δεδομένα της πραγματικότητας εξαϋλώνονται. Αν βγω ποτέ από εδώ μέσα θα τον αναζητήσω και η έγκρισή σου μου είναι αδιάφορη. Από την άλλη αν αποφασίσεις να με κρατήσεις εδώ μέσα να ξέρεις πως φυλακίζοντας το σώμα,  υποτάσσεις ένα μικρό κομμάτι της ύπαρξης μου, καθώς η ψυχή μου και το σώμα του θα βρίσκονται με αυτόν.

         Το τελευταίο πράγμα που σου ζητάω ως κόρη σου, αν αυτό σημαίνει κάτι πια, είναι να αφήσεις την Φροσύνη να φύγει, η οποία δεν έχει κάνει τίποτα για τα δικά σου κριτήρια λάθος. Ναι, το ξέρω πως θα πρέπει να καταβάλλεις υπεράνθρωπη προσπάθεια για να υπερνικήσεις τον εγωισμό σου κι να ελευθερώσεις μία υπηρέτρια, ωστόσο αντιμετώπισε το σαν ένα τρόπο να μου αποδείξεις πως είσαι άνθρωπος, γιατί μέχρι στιγμής το μόνο που βλέπω είναι ένα ανθρωπόμορφο κτήνος.

Αρετούσα     (Ελευθερία Σπύρου, Γ6)

Γκιουλσέν Χατζηκαρά, Γ7

Κατερίνα Χατζηστέργου, Γ7

Ζωή Πετρή, Γ6

Σταματία Πη, Γ6

Ειρήνη Μπακρατσά, Γ5

Παρασκευή Νικόλη, Γ5

Πόπη Παντελάκη, Γ5

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΑΠΟ ΠΑΠΠΟΥΔΕΣ

Συνέντευξη με τον παππού μου Πασχάλη

 

 

Πώς γνωριστήκατε παππού ;

Σε ηλικία 16 ετών έπρεπε να φύγω μετανάστης στην Ν. Αφρική για να δουλέψω και να βοηθήσω την οικογένεια μου. Μετά από 11 χρόνια ξενιτιάς και αφού είχε παντρευτεί η αδερφή μου έπρεπε να επιστρέψω στην Ελλάδα για να παντρευτώ και εγώ.

 

Και όταν επέστρεψες την γνώρισες;

Είχα γράψει γράμμα στους γονείς μου και τους ενημέρωνα ότι επιστρέφω και εκείνοι μου γνώρισαν την γιαγιά σου! Δεν ήθελα να παντρευτω μια γυναίκα που δεν θα ήταν από τον τόπο μου. Ήθελα να γνωρίζω την οικογένεια της ! Τότε αυτό συνηθιζόταν ! Αυτό ήταν το βασικό κριτήριο. “Παπούτσι από τον τόπο σου”. Η αδερφή μου την γνώριζε , γνωριζόντουσαν και οι γονείς μας και εκτιμούσε η μία οικογένεια την άλλη. Αφού συμφωνούσε και η γιαγιά όλα είχαν πάρει το δρόμο τους.

 

Μετά από πόσο καιρό παντρευτήκατε;

Εκείνη την εποχή δεν συνηθιζόταν να βγαίνουμε ραντεβού, ούτε οι μακροχρόνιες σχέσεις πριν το γάμο ήταν κάτι που το έβλεπες συχνά. Υπήρχε σεμνότητα και σοβαρότητα. Γνώριζες την κοπέλα και το επόμενο βήμα ήταν ο γάμος. Έτσι και εγώ ήρθα, αρραβωνιαστήκαμε και επέστρεψα στην Αφρική για να μαζέψω τα πράγματα μου και να φτιάξω τα χαρτιά που χρειάζονταν και αφού γύρισα στην Κω μετά από 3 μήνες παντρευτήκαμε.

 

Θυμάσαι το γάμο σας;

Ιανουάριο του 1978 παντρευτήκαμε στον ναό του Αγίου Παύλου. Όλο το χωριό αλλά και η πόλη ήταν καλεσμένοι στο γάμο μας. Μετά πήγαμε γαμήλιο ταξίδι στην Αθήνα για μία βδομάδα. Ήταν η πρώτη και η μοναδική φορά που έλειπα τόσο καιρό από το μαγαζί και τη δουλειά μου!

 

Πώς νιώθεις μετά από 43 χρόνια γάμου;

Ευτυχώς η ζωή μας τα έφερε έτσι τα πράγματα και η γιαγιά σου είναι ο άνθρωπος της  ζωής μου και δε θα το άλλαζα όλο αυτό για τίποτα… αλλά ούτε εκείνη εμένα! Χάρισε ο ένας στον άλλο δυο υπέροχα κορίτσια και τέσσερις ακόμα πιο υπέροχες εγγονές!

Σεβαστιάνα Τρουμούση, Γ7

 

 -       Γιαγιά θα ήθελα να σε ρωτήσω κάποια πράγματα για την γνωριμία και τον γάμο σου με τον πάππου.

-       Φυσικά ρώτησέ μου ότι θες. Είμαι στην διάθεση σου.

-       Αρχικά, πώς γνώρισες τον παππού;

-       Όταν ήμουν 14 χρονών η μητέρα μου με έστειλε στην οικοκυρική σχολή. Λόγω της ηλικίας μου, έμενα εκεί. Μέχρι τα 17 είχα γίνει μια πολύ καλή μοδίστρα. Εκεί έκανα πολλές φίλες, αλλά η καλύτερη μου φίλη ήταν η θεια σου η Πασχαλίτσα. Μετά από λίγες μέρες η θεία σου μου ανακοίνωσε ότι πρόκειται να αρραβωνιαστεί με το αγόρι, που είχε σχέση εδώ και  ένα χρόνο τον θείο σου, Βασίλη. Μια μέρα μου ζήτησε να βγω και εγώ μαζί τους, γιατί ο θείος σου θα έφερνε μαζί του τον αδελφό του, τον παππού σου.

-       Μετά από την πρώτη σας επαφή συνεχίσατε να κρατάτε επαφή;

-       Ναι, μετά την πρώτη φορά, συνεχίσαμε να βγαίνουμε όλοι μαζί, ώσπου ο παππούς σου μια μέρα μου ζήτησε να βγούμε οι δυο μας. Εγώ φυσικά δέχτηκα αμέσως, γιατί τον είχα ήδη ερωτευτεί από την πρώτη ματιά. Ήταν ο πιο καλός, ευγενικός, όμορφος και καλόψυχος άνθρωπος που είχα γνωρίσει στην ζωή μου.

-       Πότε το ανακοινώσατε στους γονείς σας;

-       Μετά από ένα μήνα σχέσης, ήμασταν σίγουροι ότι θέλουμε να περάσουμε το υπόλοιπο ης ζωής μας μαζί. Έτσι αποφασίσαμε να το ανακοινώσουμε στους γονείς μας. Στην αρχή, να σου πω την αλήθεια, φοβόμασταν στην ιδέα στο πως θα αντιδράσουν, αλλά μετά βρήκαμε το θάρρος και τους το είπαμε.

-       Πώς αντέδρασαν οι γονείς σας, εννοώ σας συμπάθησαν ή είχαν τις αντιρρήσεις τους;

-       Βρε τι ερώτηση είναι αυτή? Φυσικά χαρήκαν και μας έδωσαν την ευχή τους. Άλλωστε έβλεπαν πόσο ερωτευμένοι ήμασταν.

-       Μετά από πόσο καιρό παντρευτήκατε;

-       Αρραβωνιαστήκαμε αμέσως και σε ένα χρόνο παντρευτήκαμε.

-       Πόσο χρονών ήσασταν όταν παντρευτήκατε και πότε έγινες για πρώτη φορά μητέρα;

-       Εγώ ήμουν 18 χρονών και ο παππούς σου ήταν 25. Μετά από ένα χρόνο γέννησα την μητέρα σου.

-       Πόσα χρόνια είστε μαζί;

-       Είμαστε μαζί σχεδόν 45 χρόνια.

-       Είσαι ευτυχισμένη μαζί του;

-       Είμαι πολύ ευτυχισμένη μαζί του. Βέβαια είχαμε και τις δυσκολίες μας και στερηθήκαμε πολλά, αλλά μπροστά στην αγάπη μας δεν μας ένοιαζε τίποτα και τα αντιμετωπίσαμε όλα μαζί.

-       Σε ευχαριστώ πολύ γιαγιά για τις απαντήσεις και για τον χρόνο που μου αφιέρωσες.

-       Εγώ σε ευχαριστώ αγάπη μου, που μου θύμησες τις παλιές και ευχάριστες αναμνήσεις. Σου εύχομαι να βρεις και εσύ ένα καλό παιδι σαν τον πάππου σου.

Στέλλα Φραγκάκη, Γ7

 

Ο παππούς μου ήταν ασυρματιστής στα καράβια και ταξίδευε γενικώς πολύ και σε ένα από τα ταξίδια του βρέθηκε στην Κω όπου εκεί γνώρισε την γιαγιά μου. Γνωρίστηκαν σε ένα εστιατόριο στο οποίο δούλευε η γιαγιά μου. Το πρώτο τους ραντεβού ήταν σε ένα εστιατόριο στο καράβι. Την πρώτη κίνηση την έκανε ο παππούς φυσικά, και μετά από λίγο καιρό περίπου 6 μήνες παντρεύτηκαν εφόσον τους πίεζαν οι γονείς τους. Παντρεύτηκαν στα 30 τους. Ο γάμος τους ήταν σε μία μεγάλη αίθουσα εκδηλώσεων και αποτελούσε μόνο οικογενειακά μέλη των 2 πλευρών. Το γλέντι κράτησε μέχρι το πρωί. Μετά τον γάμο τους ο παππούς μου βγήκε στην σύνταξη εφόσον έπιανε ναυτία την γιαγιά μου κάθε φορά που ανέβαινε σε καράβι. Συνεχίσαν με πολλά ταξίδια του μέλιτος στην Ιταλία, Ισπανία ,Ταϊλάνδη κλπ.

Μετά από 2 χρονια είχαν το πρώτο τους παιδί και ήταν αγόρι. Ύστερα μετά από 2 χρονια από την γέννηση του 1ου παιδιού η γιαγιά μου γέννησε ένα μικρό κοριτσάκι την μαμα μου.

Κώστας Ακύλας, Γ1

Γνωριστήκαν τον Σεπτέμβρη του 1973.Τότε γινόταν ένα πανηγύρι εκεί κοντά και οι δυο ήταν με τους φίλους και τους συγγενείς τους. Μετά από κάποιες ώρες ο παππούς μου έκανε την κίνηση και ζήτησε από την γιαγιά μου να χορέψουν ένα ρομαντικό τραγούδι της εποχής .Εκείνη δέχτηκε χωρίς να το σκεφτεί καν. Από τα μάτια τους και μόνο καταλάβαινε κάνεις το πόσο ερωτευμένοι ήταν από την στιγμή που πρώτο συναντηθήκαν . Ο παππούς μου πήγε στους γονείς της και την ζήτησε σε γάμο κατευθείαν χωρίς καμία καθυστέρηση και ας είχαν γνωριστεί λίγες ώρες πριν. Εκείνοι γνώριζαν τον παππού μου και ήξεραν ότι είναι πολύ καλό παιδί και από καλό σπίτι οπότε του την έδωσαν και έτσι παντρεύτηκαν.

Λίτσα Αποστολίδη, Γ1

    ΑΚΡΟΣΤΙΧΙΔΕΣ

 

 

 

 

 

Ανταπόκριση από την Κωνσταντινούπολη- Άλωση του 1204 (Οι μαθητές του Β8 μεταδίδουν)

 

Οι μαθητές του Β8, αφού ολοκληρώσαμε την ενότητα για την Άλωση της Κων/λης από τους Σταυροφόρους ( μελετώντας παραθέματα και παρακολουθώντας βίντεο εδώ και εδώ αλλά και άλλα βίντεο που ανακάλυψαν οι ίδιοι) έγιναν μικροί δημοσιογράφοι και είτε μετέδωσαν σε απευθείας σύνδεση την καταστροφή είτε έγραψαν άρθρα γι αυτό το γεγονός. Ακολουθούν οι εργασίες τους!

Καλησπέρα κύριες  και  κύριοι  ονομάζομαι  Μαρία Χαραπά και θέλω να σας  μεταδώσω τα τελευταία γεγονότα  εδώ στην Κωνσταντινούπολη . Απεσταλμένη  στο πεδίο της μάχης , αντικρίζω μία κατάσταση πανικού. Όλοι τρέχουν αναστατωμένοι ψάχνοντας καταφύγιο . Μάνες , παιδιά φωνάζουν σπαραχτικά , κλαίγοντας με λυγμούς. Άντρες φωνάζουν συνθήματα στους δρόμους, τρέχοντας και λένε: «Βοήθεια , βοήθεια , τρέξτε να σώσουμε τα σπίτια μας! Καιγόμαστε!».

Έχω συγκινηθεί, ακούγοντας την ιστορία της μικρής Ελίφ. Έχασε τα πάντα ολόκληρη την ζωή της. Μάνα , αδέλφια χάθηκαν και η μικρή Ελίφ απεγνωσμένα ζητάει βοήθεια. Δεν της έμεινε τίποτα , γιατί όλα κάηκαν , όλα έγιναν στάχτη και η μικρή Ελίφ έμεινε μόνη της.

Κύριες και Κύριοι οι άνθρωποι χάνονται , τα σπίτια καταστρέφονται και οι περιουσίες κλέβονται. Γυναίκες κακοποιούνται και αθώα παιδιά πέφτουν στα χέρια αδίστακτων!

Αίμα παντού! Άνθρωποι σφαγμένοι σε κάθε γωνία της Κωνσταντινούπολης. Πόσο μίσος και έχθρα υπάρχει , χάθηκε η ανθρωπιά! Κάποιες γυναίκες χορεύουν προκλητικά μέσα στους ναούς , χωρίς να υπολογίζουν τις συνέπειες. Έχω μείνει συγκλονισμένη από τις τουλάχιστον ασεβείς και αισχρές πράξεις τους.

Κύριες και κύριοι κάπου εδώ έφτασε στο τέλος της η σημερινή μας μετάδοση. Θα σας ενημερώσω εάν  έχουμε νέες εξελίξεις, αν και δεν νομίζω ότι μπορεί να υπάρξει μεγαλύτερη καταστροφή από αυτή!

Μαρία Χαραπά, Β8

 

Σοφία Φουντωτού. Ανταπόκριση από Κωνσταντινούπολη. Γύρω μου βλέπετε ένα σκηνικό καταστροφής και λεηλασίας. Οι ναοί, οι οποίοι στην προηγούμενη επίσκεψη μου έλαμπαν από καθαριότητα, πλούτο και ομορφιά, εκεί όπου τις ημέρες του Πάσχα πήγαιναν χιλιάδες πιστοί να προσευχηθούν, σήμερα είναι κατεστραμμένοι, πολλοί από αυτούς καμένοι και τα ιερά αντικείμενα κλεμμένα. Τα σπίτια έχουν σπασμένες πόρτες και παράθυρα και ο ιδιοκτήτες τους, αν δεν έχουν σκοτωθεί και είναι καταπλακωμένοι από τα συντρίμμια, τότε σίγουρα τα έχουν εγκαταλείψει, προσπαθώντας να βρουν ένα ασφαλές καταφύγιο για την οικογένεια τους, το οποίο στη συγκεκριμένη εποχή είναι είτε σε φιλικά σπίτια, είτε στους απομακρυσμένους αγρούς είτε στα απρόσιτα ψηλά βουνά.

Στους δρόμους δεν κυκλοφορούν ντόπιοι κάτοικοι παρά μόνο σταυροφόροι κατακτητές με τα μεταλλικά τους κράνη και τις πανοπλίες τους που έχουν πάνω έναν μεγάλο σταυρό. Μπαίνουν στα πλούσια σπίτια, ψάχνοντας να βρουν πολύτιμα αντικείμενα να κλέψουν ή να σκοτώσουν κρυμμένους ανθρώπους. Πολλοί είναι μεθυσμένοι κρατώντας κούπες με κρασί και γελάνε και χαίρονται με τις κατακτήσεις.

Η εικόνα της Βασιλεύουσας δεν θυμίζει σε τίποτε την παλιά, όμορφη, πλούσια Βασίλισσα των Πόλεων.

 Σοφία Φουντωτού, Β8

 

 

Ο Απρίλιος αυτός ήταν  ένας μήνας πένθους των βυζαντινών. Κανονικά θα ήταν ένας ανοιξιάτικος Πασχαλινός μήνας που τα παιδιά θα έτρεχαν χαρούμενα στους δρόμους για να πουν κάλαντα, ενώ οι νοικοκυρές θα έκαναν προετοιμασίες για το Πάσχα φτιάχνοντας νόστιμα κουλουράκια και βάφοντας κόκκινα αβγά. Όμως όλα άλλαξαν…

       Η 12η Απριλίου, ήταν μια ηλιόλουστη μέρα. Ο καλός καιρός έδωσε ελπίδα στους Βυζαντινούς. Στην πραγματικότητα όμως ήταν απλά η γαλήνη πριν την καταιγίδα. Οι σταυροφόροι εκμεταλλεύτηκαν τον καλό καιρό και μπήκαν στην πόλη. Η φρουρά προσπάθησε να τους εμποδίσει, αλλά δεν το κατάφερε. Αξίζει όμως να τιμηθούν που έμειναν μέχρι και την τελευταία στιγμή, παρόλο που εγκατέλειψε ακόμα κι ο αυτοκράτορας την ήδη διεφθαρμένη πόλη.

       Χιλιάδες σταυροφόροι πλημμύρισαν την πόλη. Άρχισαν τη λεηλασία. Οι σταυροφόροι ξέχασαν τον αρχικό τους σκοπό και τον κόκκινο Σταύρο στον στήθο τους. Όλα τα ξέχασαν, δεν ξέχασαν μονάχα ότι οι αμαρτίες τους《θα συγχωρεθούν》. Γι’αυτό, δεν περιόρισαν καθόλου το θράσος τους καίγοντας σπίτια και αρπάζοντας βίαια ό,τι έβρισκαν και θεωρούσαν πολύτιμο. Το 1/3 της πόλης κάηκεί. (ποσό πολύ διοξείδιο του άνθρακα να είχε άραγε αποβληθεί εκείνες τις μέρες;) Σπουδαία κτήρια, τράπεζες και εκκλησίες κατεδαφίστηκαν στη μεγάλη φωτιά. Έργα τέχνης και αγάλματα καταστράφηκαν, ούτε οι αυτοκρατορικοί τάφοι δε γλιτωσαν.

       Αυτά ήταν ωστόσο μόνο αρχή γιατί αυτά δεν επαρκούσαν να ικανοποιήσουν τους σταυροφόρους. Δολοφονίες  γυναικών και παιδιών γινόταν στους δρόμους. Παντού ακούγονταν χυδαία λόγια σταυροφόρων,στεναγμοί ανδρών, κραυγές γυναικών και κλάματα παιδιών. Νέες κοπέλες και ηλικιωμένες γυναίκες απογυμνώθηκαν στους δρόμους, βιάστηκαν και εξευτελίστηκαν. Ακόμα και οι άνθρωποι που επέζησαν στην καταστροφή κατέληξαν  πουλημένοι στα δουλοπάζαρα.

         Στην άλωση αυτή, ούτε η Αγία Σοφία που έπαιζε σπουδαίο ρόλο στις βαπτίσεις και κηδείες πολλών αυτοκρατόρων, που έζησε την πολιορκία της Κωνσταντινούπολης το 626, που έζησε εφτά οικουμενικές συνοδούς, την εικονομαχία, την ακμή και την παρακμή του Βυζαντίου δεν κατάφερε να γλιτώσει την ταπείνωση  από τους σταυροφόρους. Οι σταυροφόροι μπήκαν στην Αγία Σοφία και μαζί τους πήραν μουλάρια και άλογα για να τους κουβαλήσουν τους θησαυρούς που θα έβρισκαν στον ναό. Εικόνες καταστράφηκαν, ενώ τα πολύτιμα χρυσά σκεύη διαμοιραστηκαν μεταξύ των σταυροφόρων.

         Η Κωνσταντινούπολη καταστράφηκε μέσα σε λίγες μέρες. Η ορθόδοξη εκκλησία είχε πια ανατραπεί. Αμέτρητοι άνθρωποι έχασαν άδικα τη ζωή και την οικογένεια τους. Μα κανένας δεν το περίμενε αυτό. Ποιος φταίει άραγε για όλα αυτά; Οι Σταυροφόροι ; Οι Άγγελοι που δεν διατήρησαν την υπόσχεση τους; Ή ο Ιννοκεντιος ο Γ’ που διέταξε τους σταυροφόρους να κατακτήσουν την πόλη; Είναι δύσκολο να απαντήσει κανείς γιατί όλα αυτά δεν έγιναν μόνο σε μια μέρα ή μόνο με μια απόφαση. Ωστόσο, είναι σίγουρο ότι δεν έφταιγε ο λαός. Ο λαός δεν μπορει να παρεμβαίνει στις αποφάσεις των αυτοκρατορων, αλλά πάντα είναι θυμα της ραδιουργίας των διαφόρων αυτοκρατόρων.

 Τριανταφυλλενια Χουανγκαρα (Γουιτζιά Χουάνγκ)

 

Οι  σταυροφόροι ξεκίνησαν με τις ευχές του πάπα Ιννοκέντιου του Γ’ και κατέχτησαν την Κωνσταντινούπολη , ήταν μια από τις χειρότερες λεηλασίες που υπέστη η Πόλη. Σχεδόν η μισή Πόλη παραδόθηκε στις φλόγες κάηκαν κτίρια και έργα ανεκτίμητης αξίας , μαρμάρινα αγάλματα καταστραφήκαν και  μπρούτζινα έλιωσαν από τις φλόγες . Πίνακες και βιβλία μεγάλης αξίας κάηκαν.           

Λεηλατήθηκαν οι εκκλησίες τις Πόλης  , οι αγίες  τράπεζες καταστράφηκαν , και πήραν όλα τα λάφυρα των εκκλησιών. Στην Αγία Σοφία μπήκαν με μουλάρια για να μεταφέρουν τα λάφυρα , που λύγιζαν από το πολύ βάρος και φόρτωμα.

Παντού υπήρχαν νεκρή , τις γυναίκες τις βίαζαν για πολλές μέρες που κράτησε η λεηλασία. Σε κάθε γωνίας της Πόλης ακουγόντουσαν κραυγές , ουρλιαχτά και θρήνος.        

Ανθή Χάμπα, Β8

 

 

Καλησπέρα σας! Είμαι ο δημοσιογράφος Δημήτρης Χ. και θέλω να σας δείξω εικόνες φρίκης από την κατεστραμμένη Κων/λη από τους σταυροφόρους. Εδώ κύριες και κύριοι βλέπετε τις φωτιές και τις λεηλασίες που βάζουν στα σπίτια των φτωχών ανθρώπων και στους ναούς. Βλέπετε να βάζουν ζώα και ιερόδουλες μέσα στους ναούς, και δείχνουν την ασέβειά τους. Παίρνουν και καταστρέφουν τις εικόνες και τις καίνε. Και βέβαια όπως πάντα την πλήρωσε ο άμαχος πληθυσμός ή αλλιώς τα γυναικόπαιδα. Έφτασαν μέχρι το σημείο να βιάζουν παιδιά και μανάδες στον δρόμο. Και μετά να τους σκοτώνουν. Φανταστείτε την μάνα πως ένιωθε όταν βίαζαν το παιδί μπροστά στα μάτια της. Αλήθεια είμαι πολύ σοκαρισμένος!!! Αυτά έκαναν και πολλά ακόμα φρικτά και αδιανόητα πράγματα οι σταυροφόροι στην Κων/λη.

Δημήτρης Χόνδρος, Β8

Γεια σας είμαι ο Γιάννης Φορόζης ζωντανά από την Κωνσταντινούπολη, μετά την άλωση από τους σταυροφόρους. Οι εικόνες είναι  οι ακόλουθες:

 Προς κάθε κατεύθυνση υπάρχουν νεκροί , τραυματίες, βιασμένες γυναίκες και πάρα πολλά κατεστραμμένα ή καμένα κτίρια. Οι σταυροφόροι έχουν κλέψει κοσμήματα, στολίδια , χρυσαφικά και οτιδήποτε άλλο αξίας. Έχουν αρπάξει γυναίκες , παιδιά, ώστε να τους πουλήσουν στα σκλαβοπάζαρα. Αυτά είχαμε να σας μεταφέρουμε από την Κωνσταντινούπολη, αυτή είναι μια μαύρη μέρα για τον χριστιανισμό.

Γιάννης Φορόζης, Β8

Σέβη Χατζηστέργου , Β8

 

Α' Παγκόσμιος Πόλεμος: Διαδραστικό βίντεο για τις ενότητες 31, 32 και 34

Στο έβδομο κεφάλαιο του σχολικού βιβλίου της Ιστορίας της Γ Γυμνασίου μελετάμε τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο- αίτια, έκρηξη του πολέμου ,αντίπαλα στρατόπεδα, λήξη του πολέμου και συνθήκες που υπογράφτηκαν καθώς και τη συμμετοχή της Ελλάδας σε αυτόν, τον Εθνικό Διχασμό και τα εδαφικά κέρδη που αποκόμισε η χώρα υλοποιώντας τη Μεγάλη Ιδέα.

Ακολουθεί ένα διαδραστικό βίντεο για τον  Α' Παγκόσμιο Πόλεμο καθώς και το ίδιο βίντεο, όπως έχει ανέβει στο youtube για απλή προβολή. Ευχαριστώ πολύ τον νεαρό δημιουργό, ο οποίος μου έδωσε την άδεια να περικόψω το αρχικό βίντεο - που μπορείτε να βρείτε εδώ - προκειμένου να ανταποκρίνεται στην ύλη της Γ Γυμνασίου.

 

 

Μια περιπέτεια στην παραλία και μια συνάντηση με τον Ιούλιο Βερν!

 

Το προηγούμενο καλοκαίρι, κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών μου διακοπών σε ένα μικρό νησί της Μεσογείου, είχα μια ξεχωριστή εμπειρία, μια ιδιαίτερη συνάντηση. Τις μέρες εκείνες, είχα ανακαλύψει μία ήσυχη παραλία, περιτριγυρισμένη από βράχια και μικρές σπηλιές, κοντά στο σπίτι που μας φιλοξενούσε. Υπήρχαν διάφορες ιστορίες για τις σπηλιές αυτές, ότι τις χρησιμοποιούσαν παλιότερα πειρατές, ότι εμφανιζόντουσαν εκεί γοργόνες και άλλα τέτοια. Εμένα μου άρεσε να τριγυρνάω εκεί τα απογεύματα, να κολυμπάω, να εξερευνώ και να μαζεύω κοχύλια. Είχα βρει κάτι πολύ ωραία, που άλλα είχα σκοπό να τα στολίσω στο δωμάτιό μου και άλλα να τα δωρίσω στις φίλες όταν επέστρεφα σπίτι.

Σε μία από αυτές τις εξορμήσεις μου λοιπόν, κατά το σούρουπο, παρατήρησα ότι μία από τις σπηλιές που βρισκόταν κοντά στην ακτή και που τις υπόλοιπες μέρες η είσοδός της ήταν κατά το περισσότερο καλυμμένη με νερό και είχα φοβηθεί να βουτήξω για να μπω μέσα, εκείνο το απόγευμα για κάποιο λόγο η θάλασσα είχε κάπως τραβηχτεί και το άνοιγμα της σπηλιάς ήταν εντελώς έξω από το νερό. Η παραλία είχε ακόμα κόσμο, παιδιά έπαιζαν με τους γονείς τους πιο πέρα, κάποιοι διάβαζαν ή περπατούσαν. Προς τη σπηλιά υπήρχε ησυχία κι έτσι αποφάσισα να πλησιάσω περισσότερο. Το βάθος της σπηλιάς δεν ήταν μεγάλο κι έτσι μπήκα χωρίς να φοβάμαι. Το κέντρο της φωτιζόταν παράξενα. Από πού ερχόταν αυτό το φως; Πλησίασα περισσότερο και μόλις η δέσμη με κάλυψε, ένιωσα ότι άρχισα να στροβιλίζομαι με μεγάλη ταχύτητα.

Δεν κατάλαβα πόσο κράτησε όλο αυτό, όταν όμως σταμάτησα να περιστρέφομαι εκτός του ότι δεν είχα ζαλιστεί καθόλου, δεν ήμουν πλέον μόνη μου στη σπηλιά. Πάγωσα. Στη μία της πλευρά υπήρχε μια φιγούρα ανθρώπου! Ήταν καθιστός σε μια μεγάλη πέτρα και διάβαζε. Τρόμαξα, έβγαλα μια μικρή κραυγή και έκανα ένα βήμα πίσω. Εκείνη τη στιγμή, σήκωσε το βλέμμα του και με κοίταξε. Κοκάλωσα. Αντί να το βάλω στα πόδια, άρχισα να τον παρατηρώ. Μου φάνηκε σαν ντόπιος ψαράς, με την λευκή του γενειάδα και τα γκρίζα του μαλλιά, αλλά πάλι το ντύσιμο του ήταν κάπως καλό για την περίσταση! Τα μάτια του ήταν ευγενικά και κάποιον μου θύμιζε, αλλά ποιον! Σε δευτερόλεπτα κατάλαβα ποιος ήρθε στο μυαλό μου. Πρόσφατα είχα δει τη φωτογραφία του στο οπισθόφυλλο ενός βιβλίου που ξεφύλλιζα τα μεσημέρια.  Μα ήταν δυνατόν; Αυτός ήταν ίδιος ο Ιούλιος Βερν!

Ταυτόχρονα με τις σκέψεις μου, ο κύριος αυτός με χαιρέτησε. Στα γαλλικά! Τι έγινε τώρα; Με όλη μου την ψυχραιμία του απάντησα. Ας είναι καλά τα μαθήματα γαλλικών! Έδειξε να καταλαβαίνει την έκπληξή μου και πολύ ευγενικά μου εξήγησε ότι πράγματι ήταν εκείνος και ότι βρισκόταν σε ένα από τα ταξίδια του στη Μεσόγειο. Μία κακοκαιρία καταμεσής του καλοκαιριού, τον ανάγκασε να παραμείνει σε αυτό το νησί για περισσότερες μέρες από όσες είχε αρχικά προγραμματίσει και πως ανακάλυψε αυτή τη σπηλιά όπου μπορεί να ηρεμεί και να διαβάζει.

«Μα καλά τι έτος έχουμε;» τον ρώτησα, για να πάρω έκπληκτη την απάντηση ότι βρισκόμασταν στο 1880! Τότε εγώ, για να τον τσεκάρω, αλλά και να κερδίσω λίγο χρόνο μέχρι να συνέλθω από την έκπληξη, τον ρώτησα για ένα βιβλίο που έγραψε με τίτλο «Το Αρχιπέλαγος στις φλόγες», το οποίο μάλιστα αργότερα εκδόθηκε σε διασκευή του Νίκου Καζαντζάκη με τον τίτλο «Οι Πειρατές του Αιγαίου». Μου απάντησε ότι πάντα αγαπούσε την Ελλάδα και τον ενθουσίαζε ο ηρωισμός και η αποφασιστικότητα που οι Έλληνες είχαν δείξει κατά τον αγώνα τους για την απελευθέρωση, για αυτό σε αυτό το βιβλίο, όπως και στο «20.000 λεύγες υπό τη θάλασσα» η επαναστατημένη Ελλάδα κατέχει τον κύριο ρόλο και γίνονται εκτενείς αναφορές στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της.

Έτσι βρέθηκα να κάθομαι δίπλα του και να του κάνω ερωτήσεις. Αποδέχθηκε αμέσως το γεγονός ότι προέρχομαι από το μέλλον κι έτσι κι εγώ σκέφτηκα ότι αφού είμαι στο παρελθόν με μία τόσο σημαντική προσωπικότητα του 19^ου αιώνα, ας το εκμεταλλευτώ. Ποιος θα το πίστευε ότι θα έπαιρνα συνέντευξη από τον Ιούλιο Βερν!

-                     Γεννηθήκατε στη Γαλλία σωστά;

-                     Ναι, στη Νάντη τον Φεβρουάριο του 1828, πριν από 52 χρόνια, μια παραθαλάσσια, πολυσύχναστη πόλη στις ακτές του Ατλαντικού. Εκεί, σε αυτή την πόλη, από μικρός παρατηρούσα με τις ώρες τα καράβια να περνούν από τον ποταμό Λουάρ και να ξανοίγονται στο πέλαγος. Εκτεθειμένος σε εικόνες με πλοία που αναχωρούν και καταφθάνουν, πυροδοτήθηκε για πρώτη φορά η φαντασία μου και κάπως έτσι ξεκίνησε η δίψα και η λαχτάρα μου για ταξίδια και περιπέτεια.

-                     Και πότε κάνατε το πρώτο σας ταξίδι;

-                     Η πρώτη ανεπιτυχής προσπάθεια για ταξίδι, έγινε όταν ήμουν 11 ετών. Προσπάθησα στα κρυφά να μπω ως μούτσος στο πλήρωμα  ενός εμπορικού πλοίου που θα ταξίδευε στις Δυτικές Ινδίες. Όμως, κάποιος από τους μόνιμους ναύτες του πλοίου ειδοποίησε τον πατέρα μου ότι ο γιος του σχεδίαζε να το σκάσει κι έτσι το ταξίδι μου τελείωσε πρόωρα. Με θυμάμαι πικραμένος να πέφτω στην αγκαλιά της μητέρας μου και να της λέω: «Από τώρα θα ταξιδεύω πια μονάχα με τη φαντασία μου».

-                     Σε πολλά από τα βιβλία που γράψατε αναφέρεστε στη θάλασσα. Γιατί δε γίνατε ναυτικός;

-                     Ο αρχικός μου πόθος να γίνω ναυτικός δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, παρά μονάχα στις σελίδες των μυθιστορημάτων μου. Ο πατέρας μου, ήταν δικηγόρος και επέμενε να γίνω κι εγώ το ίδιο. Με έστειλε λοιπόν στο Παρίσι για να σπουδάσω νομικά. Ποτέ όμως δεν ξέχασα την αγάπη μου για τη θάλασσα.

-                     Πώς ξεκινήσατε να γράφετε;

-                     Καθώς σπούδαζα νομικά στο Παρίσι, ένιωσα μια ακαταμάχητη έλξη για τη λογοτεχνία και το θέατρο. Ξεκίνησα να συχνάζω στα φημισμένα λογοτεχνικά σαλόνια του Παρισιού κι έγινα καλός φίλος μερικών καλλιτεχνών και συγγραφέων, ανάμεσα στους οποίους ο Βίκτωρ Ουγκό, ο Αλέξανδρος Δουμάς και ο γιος του. Αφού πήρα το πτυχίο στη Νομική το 1849, αποφάσισα να παραμείνω στο Παρίσι με σκοπό να ακολουθήσω συγγραφική καριέρα. Βέβαια, αυτό δυσαρέστησε πολύ τον πατέρα μου και οι σχέσεις μας διακόπηκαν όταν απέρριψα την πρότασή του να ανοίξω ένα γραφείο νομικής πρακτικής στη Νάντη.

-                     Και τι κάνατε;

-                     Για δέκα περίπου χρόνια εργαζόμουν ως γραμματέας του Θεάτρου Lyrique. Θυμάμαι πως εκείνη την περίοδο η δίψα μου για διάβασμα ήταν ακόρεστη και ρουφούσα όποιο βιβλίο μπορούσα να αγοράσω ή να δανειστώ. Ο μισθός του θεάτρου ήταν πενιχρός, αλλά εγώ συνέχιζα να γράφω και να ψάχνω κάποιον να εκδώσει τα έργα μου.

-                     Και βρήκατε;

-                     Πάνω που θεωρούσα ότι η λογοτεχνική μου καριέρα είχε αποτύχει να κερδίσει κάποιου είδους προσοχή, γνώρισα έναν από τους πιο σημαντικούς Γάλλους εκδότες του 19ου αιώνα, τον Πιερ-Ζυλ-Ετζέλ– ο οποίος και είχε εκδώσει έργα του Βίκτωρος Ουγκώ, Γεωργίας Σάνδη και Έρκμαν Σατριάν. Δούλευα τότε πάνω σε ένα μυθιστόρημα, στο οποίο είχα  κατορθώσει να διαποτίσω σε μια βαριά επιστημονική έρευνα, μια ευρηματική αφηγηματική τεχνική, κάτι που θεωρήθηκε απορριπτέο από άλλους εκδότες, όχι όμως για τον Ετζέλ. Έτσι το 1863 ο Ετζέλ εξέδωσε το «Πέντε εβδομάδες σε αερόστατο», το πρώτο από μια σειρά περιπετειωδών αφηγημάτων εξωπραγματικής- για την εποχή- διάστασης.

-                     Ό,τι γράφατε ήταν της φαντασίας σας;

-                     Εμπνευσμένος από την αγάπη μου για το ταξίδι και την περιπέτεια, γρήγορα αγόρασα ένα σκάφος και μαζί με την γυναίκα μου περάσαμε αρκετό καιρό ταξιδεύοντας στη θάλασσα. Τα διάφορα ταξίδια μου, ανάμεσα στα Βρετανικά νησιά και τη Μεσόγειο, ήταν αυτά που μου προσέφεραν άφθονο υλικό για τις ιστορίες μου. Το 1867 ταξίδεψα με τον αδερφό μου στις Η.Π.Α. Το ταξίδι αυτό μπορεί να κράτησε μόνο μια εβδομάδα, ήταν ωστόσο εξαιρετικά ωφέλιμο για τη μετέπειτα δουλειά μου.

-                     Α, είχατε οικογένεια;

-                     Το 1857, παντρεύτηκα την Ονορίν ντε Βιαν Μορέλ, μια νεαρή χήρα με δύο κόρες. Δύο χρόνια αργότερα, οι δυο μας επιβιβαστήκαμε για μια μεγάλη περιπέτεια, η οποία περιλάμβανε περίπου 20 ταξίδια στα βρετανικά νησιά. Δούλευα τότε στο χρηματιστήριο. Το πρώτο αυτό ταξίδι  μου έκανε πολύ ισχυρή εντύπωση και με ενέπνευσε πραγματικά. Τότε έγραψα το βιβλίο «Ταξίδι μετ’ εμποδίων στη Βρετανία», αν και το μυθιστόρημα αυτό δεν δημοσιεύθηκε μέχρι πολύ πολύ αργότερα. Στις 3 Αυγούστου 1861 γεννήθηκε ο γιος μου, Μισέλ Βερν. Αχ! Τότε έγραφα το «Πέντε εβδομάδες σε αερόστατο» και θυμάμαι ότι το κλάμα του μωρού αποσπούσε τη συγκέντρωσή μου…

-                     Πάμε λοιπόν και πάλι στο συγγραφικό σας έργο. Φαντάζομαι μετά το «Πέντε εβδομάδες σε αερόστατο» ακολούθησαν όλα τα γνωστά σας έργα.

-                     Κάπως έτσι. Παράτησα πλέον τη δουλειά του χρηματιστή και έγραφα συνεχώς. Το 1864 εκδόθηκε το «Ταξίδι στο κέντρο της Γης». Τον ίδιο χρόνο, ένα άλλο μου βιβλίο το «Παρίσι στον 20ο αιώνα» θα απορριφθεί, αλλά το 1865 επέστρεψα με το «Από τη Γη στη Σελήνη» και το «Τα παιδιά του πλοίαρχου Γκραντ». Το 1867 εκδόθηκε μια ιλουστρασιόν έκδοση της Γεωγραφίας της Γαλλίας και των αποικιών της. Το 1869 ήταν το έτος για τις «20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα», «Ο γύρος της Σελήνης» και «Η ανακάλυψη της γης».

-                     Ποπό! Πολύ γνωστά έργα! Έχουν πλέον μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Το ξέρετε;

-                     Πράγματι, από εκείνη την περίοδο τα έργα μου μεταφράζονται ήδη στα αγγλικά και πλέον μπορώ να ζήσω άνετα, μέσω της συγγραφής μου. Στα τέλη του 1872  εμφανίζεται μια πρώτη έκδοση του «Ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες».

-                     Αχ το αγαπημένο μου! Το έχω δει και στο θέατρο! Η ιστορία του Φιλέα Φογκ και του Πασπαρτού, με ταξίδεψαν σε μια περιπετειώδη, φανταστική, παγκόσμια διαδρομή και με συνεπήραν σε ένα γοητευτικό ταξίδι γεμάτο συγκινήσεις!

-                     Πράγματι ωραίο βιβλίο! Είναι η μεγαλύτερη επιτυχία μου, από άποψη πωλήσεων μέχρι τώρα και αυτό που μου εξασφάλισε πλέον μία πολύ άνετη ζωή! Όμως για μένα το καλύτερο παραμένει πάντα το «20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα» με το υποβρύχιο «Ναυτίλος».

-                     Υπήρξατε ένας από τους πρωτοπόρους των μυθιστορημάτων επιστημονικής φαντασίας και σήμερα, στην εποχή από την οποία έρχομαι, θεωρείστε από τους δέκα πιο πολυμεταφρασμένους συγγραφείς όλων των εποχών. Τα βιβλία σας ωστόσο παρουσιάζουν επινοήσεις και τεχνολογικά επιτεύγματα πολύ προηγμένα για την εποχή τους. Το υποβρύχιο «Ναυτίλος» δεν έχει τίποτα να ζηλέψει ακόμη και από σύγχρονα υποβρύχια, ενώ περιγράψατε λεπτομερώς  το 1886 το ελικόπτερο στο μυθιστόρημά σας «Ροβήρος ο κατακτητής», ενώ η πρώτη πετυχημένη πτήση ελικοπτέρου πραγματοποιήθηκε το 1906 από τους γάλλους αδελφούς Μπρεγκέ. Αν βρισκόμαστε όπως λέτε στο 1880, αυτό θα γίνει σε 26 χρόνια από τώρα! Τι έχετε να πείτε για αυτό;

-                     Είμαι ένας συγγραφέας  επιστημονικών εκπαιδευτικών μυθιστορημάτων. Ο προσεκτικός αναγνώστης των έργων μου, θα πληροφορηθεί πολλά για τη χλωρίδα, την πανίδα, τη γεωγραφία και την ιστορία των περιοχών όπου αυτά διαδραματίζονται. Επίσης οι διάφορες επινοήσεις στα έργα μου δεν είναι προϊόντα φαντασίας, αλλά προσεκτικά ερευνημένες πιθανότητες. Η τεχνολογική έκρηξη της περιόδου που διανύουμε με προμήθευσε ως τώρα και συνεχίζει να με προμηθεύει, με το απαραίτητο υλικό για πολλά από τα έργα μου. Απλώς στηρίχθηκα στη γνωστή επιστήμη και τεχνολογία της εποχής μου για να περιγράψω τη λογική και ίσως πιθανά αναμενόμενη εξέλιξή τους, η οποία, όπως λες μάλλον δεν θα αργήσει να πραγματοποιηθεί. Ο «Ναυτίλος», τον οποίο ο εφευρέτης του, πλοίαρχος Νέμο, χρησιμοποιούσε για να πετύχει την παγκόσμια ειρήνη αλλά και το «αποτυχημένο» ταξίδι στη Σελήνη, κατά το οποίο το διαστημόπλοιο «έχασε» τον στόχο του, λόγω της βαρυτικής πάρελξης ενός αστεροειδούς, αποτελούν εφευρέσεις ή καταστάσεις που φαίνονται «λογικές» στην εποχή μου, ως αποτέλεσμα της τεχνολογικής εξέλιξης γνωστών επιστημονικών ανακαλύψεων.

-                     Τα έργα σας συνεχίζουν να έχουν μεγάλη απήχηση σε εκατομμύρια εφήβους ανά τον κόσμο. Πώς αισθάνεστε για αυτό;

-                     Χαίρομαι αφάνταστα. Μακάρι να γράψω κι άλλα βιβλία. Οι εξελίξεις μπορεί να με ξεπεράσουν, αλλά συνεχίζω να έχω κάποιες καλές ιδέες! Μεγάλη μου επιθυμία ήταν να γίνω και μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας, κάτι που δυστυχώς δεν κατάφερα μέχρι τώρα.

-                     Δε θέλω να σας στενοχωρήσω, αλλά καλύτερα να μην το σκέφτεστε αυτό. Η ιστορία δείχνει ότι δε γίνατε ποτέ μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας.

-                     Μα αυτό είναι τρομερό! Μόλις επιστρέψω στη Γαλλία, θα πρέπει να συναντήσω ορισμένους ανθρώπους και να πω μερικές κουβέντες μαζί τους! Ακούς εκεί! Μα πως είναι δυνατό!

-                     Μη στενοχωριέστε! Να είστε σίγουρος ότι θα καταφέρετε πολλά περισσότερα από έναν τίτλο! Κάτι ξέρω κι εγώ!

-                     Για να το λες!

-                     Να σας ρωτήσω κάτι ακόμα; Ήδη από το 1870 στείλατε τον «Ναυτίλο» σας, με τον μυστηριώδη Ναύαρχο Νέμο, να διαπλεύσει τα νερά του Αιγαίου. Με τον Ναύαρχο Νέμο δημιουργήσατε έναν μυθικό ήρωα, έναν αμείλικτο εχθρό της αποικιοκρατίας ο οποίος παρέδωσε σε έναν Έλληνα δύτη ράβδους χρυσού, που είχε ανασύρει από τα βάθη του κολπίσκου του Βίγκο, με σκοπό να βοηθήσει την εξέγερση της Κρήτης. Αυτή ήταν η συμβολική βοήθεια σας στην ελληνική υπόθεση και αν τα χίλια κιλά χρυσό που μετέφερε στο υποβρύχιο του ο απόκοσμος καπετάνιος δεν έφθασαν ποτέ στα χέρια των Κρητών αγωνιστών, σίγουρα μέσα από τις σελίδες του βιβλίου σας ο αγώνας τους για ελευθερία και δικαίωση έγινε γνωστός σε εκατομμύρια αναγνώστες οι οποίοι διάβασαν και συνεχίζουν να διαβάζουν το βιβλίο. Στο βιβλίο σας «Το Αρχιπέλαγος στις φλόγες» παρακολουθούμε τις περιπέτειες του Γάλλου Φιλέλληνα ναυτικού Ερρίκου Ντ΄αλμπαρέ και την προσπάθεια του ως καπετάνιου Ελληνικού πλοίου να καταστείλει την πειρατεία στο Αιγαίο για λογαριασμό της Ελληνικής κυβέρνησης (στην πραγματικότητα αυτό το έργο το έφερε εις πέρας ο Μιαούλης το 1828 μετά από διαταγή του Καποδίστρια). Περιγράφετε όχι μόνο φυσικά τόπια αλλά και ανθρώπινους χαρακτήρες με βάση τον ελληνικό χώρο και τις ελληνικές συνήθειες. Την Ελλάδα την επισκεφθήκατε ποτέ μέχρι τώρα;

-                     Πάντα υπήρξα υποστηρικτής των Ελλήνων και του αγώνα τους να ελευθερωθούν από τον οθωμανικό ζυγό. Πριν δύο χρόνια διέπλευσα τα στενά του Γιβραλτάρ με το ιστιοφόρο μου Σαιν Μισέλ και περιηγήθηκα και πάλι σε διάφορα σημεία της Μεσογείου αλλά δεν κατάφερα να φτάσω μέχρι την Ελλάδα. Η κρουαζιέρα μου διακόπηκε για μία ακόμα φορά εξαιτίας μιας τρομερής καταιγίδας και αναγκάστηκα να επιστρέψω σιδηροδρομικώς στο Παρίσι. Έτσι επισκέφθηκα τα νησιά του Αιγαίου με τη φαντασία μου, μέχρι πρόσφατα που κατάφερα να περιπλανηθώ και πάλι στα μέρη αυτά και να σε συναντήσω.

-                     Δεν ξέρω αν είναι της δικής μου φαντασίας όλα αυτά, δε θα ξεχάσω όμως ποτέ τη γνωριμία μας. Να ξέρετε ότι στο έτος 2020 από το οποίο έρχομαι, δεν υπάρχει βιβλιοθήκη στην οποία να μην έχει βιβλία σας, ούτε παιδί που να μη σας γνωρίζει ή να μη θέλησε να κάνει τον γύρο του κόσμου σε 80 ημέρες!

-                     Κι εγώ χάρηκα που σε συνάντησα, κορίτσι του μέλλοντος. Αν είναι αλήθεια όσα λες, νιώθω πολύ ικανοποιημένος. Τόσα χρόνια μετά και να μιλάνε ακόμα για μένα και το έργο μου; Μεγάλη επιτυχία εκ μέρους μου, δε νομίζεις;

-                     Βέβαια! Να είστε μάλιστα σίγουρος, ότι θα παραμείνετε γνωστός για πολλά πολλά χρόνια ακόμα! Είναι τεράστιας σημασίας όσα έχετε προσφέρει στη λογοτεχνία, αλλά και τα μελλοντικά τεχνολογικά επιτεύγματα, αφού πολλοί στηρίχθηκαν σε δικές σας περιγραφές.

-                     Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Μη ξεχνάς ποτέ πως η δύναμη της φαντασίας είναι τεράστια και πως τα βιβλία την ενισχύουν ακόμα πιο πολύ…

Πριν τελειώσει την φράση του, άκουσα να φωνάζουν από τη μεριά της παραλίας το όνομά μου. Με ψάχνανε. Μα πως είναι δυνατόν; Κατάφεραν και άλλοι να βρεθούν στο παρελθόν, ή μήπως…Μέχρι να γυρίσω να δω, ο συγγραφέας είχε εξαφανιστεί. Πόση ώρα είχε περάσει; Θα με πίστευε κανείς, αν του έλεγα για αυτή τη συνάντηση; Λίγο με ενδιαφέρει. Το σημαντικότερο είναι πως έμαθα τόσα πράγματα για τη ζωή και το έργο του σπουδαίου αυτού ανθρώπου που σίγουρα δε θα καθόμουν ποτέ να διαβάσω…

 

Κατερίνα Χατζηστέργου

                                                                                   Γ΄ 7

 

Πηγές

1.    https://www.istorikathemata.com/

2.    https://popaganda.gr/newstrack/

3.    https://www.infokids.gr/

4.    https://www.sansimera.gr/biographies/