"Άσε τη μοίρα να αποφασίσει για 'σένα και μην γυρεύεις να βρεις σε ποιά γωνιά ο θάνατος καρτερικά σε περιμένει.'', Αλεξάντρ Σεργκέγεβιτς Πούσκιν

   

Μια ωραία πρωία για μένα ξημερώνει!  Άνοιξα τα μάτια μου, πλύθηκα με κρύο νεράκι για να ξυπνήσω, βούρτσισα τα δόντια μου, έβαλα τα ρούχα μου και πήγα γεμάτος χαρά και ενθουσιασμό να συναντήσω το μέσο με τη βοήθεια του οποίου θα έφτανα στην αποθήκη γνώσεων του κόσμου όλου, στο 1^ο Ιπποκράτειο Γυμνάσιο της Κω! Μα τι λέω; Βασικά έπλυνα τη φάτσα μου, τα δόντια μου και έτρεξα να βάλω ό,τι βρω στη ντουλάπα μου. Το προηγούμενο ήταν καθαρός σαρκασμός. Οπότε ναι, ξανά μούσκεμα κάτω από τη βροχή, σε μια έρημη στάση περιμένοντας το λεωφορείο που θα με στείλει απευθείας στο καθαρτήριο για τις αμαρτίες μου...

   Πέντε λεπτά. Δέκα λεπτά. Δεκαπέντε λεπτά πέρασαν από την ώρα που θα έφτανε το λεωφορείο. Γεμάτος λάσπη και απογοήτευση που θα έπρεπε να περιμένω το επόμενο όχημα για καμιά ώρα, αντίκρισα μια μορφή. Μια μορφή με σγουρά μαύρα μαλλιά προβάτου που φορούσε ένα απλό κοστούμι της εταιρείας ''Καποδίστριας Style'' και είχε αφήσει τις φαβορίτες της στο έλεος του Θεού. Ο κύριος φάνηκε να είναι αρκετά φιλικός αλλά και περίεργος, για το άπειρο μάτι ενός δεκαπεντάχρονου εφήβου τουλάχιστον. Συνεχώς κοιτούσε τον ουρανό και τα σπίτια με απορία. Με πλησίασε και με ρώτησε τι μέρα ήταν. ''Δευτέρα.'' του απάντησα εγώ βαριεστημένα. Είμαι σίγουρος πως οι Σπαρτιάτες θα με θαύμαζαν για τον λακωνικό τρόπο με τον οποίο του μίλησα! Αν και ξενερωμένος μέχρι θανάτου, ενδιαφέρθηκα για το ποιός ήταν και τι έκανε εδώ τέτοια εποχή. Εκείνος με κοίταξε καχύποπτα αλλά απάντηση δεν πήρα. Μετά από δύο περίπου λεπτά νεκρικής σιγής με ρώτησε ευγενικά τι ώρα ήταν. Έβγαλα το ρολόι από τη τσέπη και είδα πως ήταν 18:37... ''Στοπ, το ποιό μου;'' , '' 18:37;'' ,  '' Γιατί είπαμε πως έχω ρολόι τσέπης;'' , '' Που πήγε η στάση;'' ,     '' Γιατί χιονίζει;'' , ''Γιατί όλοι μιλάνε Ρώσικα;'' , '' Τι είναι αυτό το μέρος;'' και  ακόμη εκατό είκοσι οκτώ διαφορετικές ερωτήσεις που πέρασαν από το νου μου τη στιγμή εκείνη...

 

 Βρέθηκα λοιπόν άθελα μου στο κέντρο μιας πόλης, ήταν μια πόλη γεμάτη όμορφες και κομψές κυρίες και κουστουμαρισμένους άντρες με καπέλα. Δίπλα μου ξανά αυτός ο παράξενος κύριος να χασκογελάει...

–        '' Τι στο;'' Είπα ενστικτωδώς λόγο του φόβου μου.

 

–        '' Έλα τώρα που δεν ξέρεις...'' Μουρμούρισε στα ρώσικα.

 

–         '' Χμμ, αυτά δεν είναι τα Χειμερινά Ανάκτορα;'' Αναρωτήθηκα.

 

–         '' Επ είδες που στα είπα; Νεαρέ, βρίσκεσαι στην Αγία Πετρούπολη την δεκαετία του 1830! ''.

 

–         '' Καλό κουράγιο.'' του ευχήθηκα καθώς υπέθεσα πως θα ήταν καλό να τον προειδοποιήσω πως σε μερικά χρόνια αυτή η πόλη θα πολιορκείται από τη Ναζιστική Γερμανία.

 

–        '' Μα για ποιό λόγο το κουράγιο; Μια χαρά ζούμε! Όλα τα πλούτη της Αυτοκρατορίας είναι συσσωρευμένα εδω!'' μου απάντησε ειρωνικά.

 

Ποιά Αυτοκρατορία πάλι; γύρεψα να μάθω. Αλλά πριν καλά καλά μιλήσω με διέκοψε...

 

-       ''Αρχιτεκτονικό αριστούργημα ε; Μια χαρά τα περνάει ο Τσάρος εδώ μέσα...'' Μου είπε σηκώνοντας το φρύδι του και δείχνοντας το παλάτι με το δάχτυλό του.

  Τσάρος;  Ώστε είμαι στον 19ο αιώνα είπα από μέσα μου.  Άλλωστε, έπρεπε να το είχα καταλάβει από τα ρούχα των περαστικών και τις τρικολόρε σημαίες...

 

–        ''Μα τι κάνω εδώ;'', τον ρώτησα.

 

–        ''Τι κάνεις εδώ; Εσύ δεν ήσουν το παλικάρι που έχει να κάνει μια εργασία σχετικά με τη ζωή και το έργο μου;'',  απόρησε.

 

–        ''Αλεξάντρ Σεργκέγεβιτς Πούσκιν;'' , (ο θεός φυλάξει άμα πείτε αυτό το όνομα με τη πρώτη και δεν ξέρετε ρώσικα) εκφώνησα γεμάτος θαυμασμό.

 

–        ''Ο ίδιος νεαρέ μου!''

 

  Μη θέλοντας να χάσω την πολύτιμη ευκαιρία τον ρώτησα εάν μπορούσα να πάρω μια συνέντευξη από εκείνον. Ο Πούσκιν ανταποκρίθηκε θετικά στη χάρη που του ζήτησα. Άνοιξα γοργά την τσάντα μου και έβγαλα τετράδιο και στυλό.

 

–        ''Κοίτα να δεις μαραφέτια που έχετε εκεί στο μέλλον.'' είπε αρπάζοντας το στυλό από τα χέρια μου και στριφογυρίζοντας το στα δικά του.

 

–        ''Ναι, εμμ λέγεται στυλό και είναι ουσιαστικά μια καλύτερη έκδοση της πένας ή του φτερού!'' εκφώνησα.

 

–        ''Ενδιαφέρον, ενδιαφέρον. Τέλος πάντων, προχώρα στη συνέντευξη για να μην χάνουμε χρόνο.'' μου απάντησε.

 

–        '' Λοιπόν. Πότε γεννηθήκατε; ''

 

–        '' Ήταν η 26η Μαϊου του 1799. ''

 

–        '' Σε ποιά πόλη; ''

 

–        '' Μόσχα, Ρωσική Αυτοκρατορία.''

 

–        ''Στο μέλλον, εκτός από τα ποιήματα που γράψατε είστε γνωστός και για τις πολιτικές σας πεποιθήσεις. Τι έχετε να πείτε σχετικά με αυτό; ''

 

–        '' Όσον αφορά σε αυτό, παλιότερα ήμουν φανατικός υποστηρικτής των επαναστατικών κινημάτων και των ιδεών τις οποίες εκείνα πρεσβεύουν. ''

 

–        '' Τι ήταν αυτό που σας οδήγησε να εγκαταλείψετε τη στάση αυτή; ''

 

–        '' Βλέπεις, εξέγερση στη Μολδοβλαχία το 1821, επανάσταση στην Ισπανία το '23 και πολλές άλλες αποδείχτηκαν να είναι μη αποδοτικές έναντι σε καθεστώτα απόλυτης μοναρχίας. Πολύ απλά ξενέρωσα όπως λέτε και εσείς στο μέλλον''

 

–        '' Ναι αλλά υπήρξαν και επιτυχίες. Λαμπερό παράδειγμα είναι η Ελληνική επανάσταση του 1821.''

 

–        '' Θα συμφωνήσω νεαρέ, ωστόσο εκεί υπήρξε και μεγάλη υποστήριξη από άλλες κυρίαρχες χώρες και αξιοσημείωτη αδυναμία εκ μέρους του Σουλτάνου. Επιπλέον η Ελλάς αποτελεί εξαίρεση του κανόνα σε αυτή την περίπτωση.''

 

–        ''Ωραία, ας συνεχίσουμε με το τι σας εμπνέει να γράφετε όλα αυτά τα ποιήματα και τις ιστορίες;''

 

–        ''Όσο απλό και αν ακούγεται είναι ιστορία ζωής. Είναι πράγματα και ζητήματα τα οποία με τον καιρό ανακάλυπτα και έγραφα για αυτά. Απληστία, αγάπη, έρωτας, αξιοπρέπεια, έμπνευση για ζωή, και πολλά άλλα. Ωστόσο υπήρξαν και πιο απλά πράγματα βασισμένα σε ιστορικά γεγονότα και προσωπικότητες...''

 

–        '' Στην αρχή της πορείας σας πιστεύατε πως θα αποκτούσατε τόση φήμη;''

 

–        '' Φυσικά και όχι. Αρχικά ασχολήθηκα μόνο για τον εαυτό μου και για να εντυπωσιάσω τις δεσποινίδες. Ύστερα κατάλαβα πως αυτός ήταν ο ρόλος μου στο θέατρο της ζωής.''

 

–        '' Είστε αρκετά νευρικός και αυταρχικός χαρακτήρας και πάντα υπερασπίζεστε την τιμή σας με κάθε τρόπο. Ποιό ήταν το πιο περίεργο περιστατικό στο οποίο σας οδήγησαν αυτές οι δύο πτυχές της προσωπικότητάς σας;''

 

–        '' Σωστά τα λεγόμενά σου νεαρέ. Είμαι πράγματι αυταρχικός και πρωτόγονος σε ότι έχει να κάνει σχέση με την αντρική μου τιμή. Θα αναφερθώ συγκεκριμένα στο παράδειγμα του Ντάντες, ο οποίος αντί να παραδεχτεί πως την έπεφτε στη γυναίκα μου, πήγε και παντρεύτηκε την αδερφή της από φόβο μην τον σκοτώσω. Αυτός έχασε την τιμή του όταν έκανε αυτό που έκανε, εγώ δεν την χάνω σε καμία περίπτωση... Α επίσης όταν ήμουν στο Κισινάου μπήκα μεθυσμένος σε μία αίθουσα, εκεί υπήρχε ένα μπιλιάρδο, ανακάτεψα τις μπάλες χαοτικά και άρχισα να γελάω υστερικά με τη πράξη μου. Ο φίλος μου ο Ορλόφ νευριασμένος με το ότι του χάλασα το παιχνίδι με πέταξε από το παράθυρο εγώ ανέβηκα ξανά στον όροφο, έβγαλα το πιστόλι και πήγα να τον σκοτώσω. Καλό ε;''

 

–        '' Ναι,  είστε καλός φίλος έχω να πω. Επόμενη ερώτηση. Ποιά η εντύπωσή σας για την Ελλάδα και τους Ρωμιούς; Στην εποχή μου είστε γνωστός φιλέλληνας. Ισχύει αυτό;''

 

–        ''  Άξιος θαυμασμού ο τόπος σας εστί, όχι μόνο για τη φυσική του ομορφιά και παρουσία αλλά και τον πολιτισμό και τις γνώσεις που στην πλάτη του κουβαλά...'' ναι, εδώ ο Πούσκιν είπε να βάλει λίγο αρχαίο στοιχείο στην απάντηση του.

 

–        '' Μιας και ταξιδέψατε στο μέλλον για να με φέρεται εδώ, πιστεύω πως ξέρετε ποιό θα είναι το τέλος σας, έτσι;''

 

–        '' Για να σου πω την αλήθεια, προτίμησα να μην το μάθω, άσε τη μοίρα να αποφασίσει για 'σένα και μην γυρεύεις να βρεις σε ποιά γωνιά ο θάνατος καρτερικά σε περιμένει.''

 

–        ''Τελευταία ερώτηση κύριε Πούσκιν, ποιό από τα δημιουργήματά σας, θεωρείτε ότι είναι το πιο αξιόλογο;''

 

–        '' Κοίταξε να δεις, όπως και προανέφερα, γράφω για ζητήματα που απασχολούν εμένα ως άτομο και πολίτη, παρόλα αυτά, δεν μπορώ να ξεχωρίσω ένα από τα γραπτά μου και να του δώσω το τίτλο του καλύτερου .Διότι πολύ απλά δεν θα μπορέσω ποτέ να τελειώσω να γράφω για τα προβλήματα και τις σκοτούρες του ανθρώπου. Με λίγα λόγια αυτό που θέλω να πω είναι πως σήμερα μου αρέσει πολύ το έργο ''Μπορίς Γκοντουνόφ'', αύριο κάποιο άλλο θα πάρει τη θέση του στην καρδιά μου .''

 

–        '' Ωραία αυτό ήταν λοιπόν. '' του είπα με χαμόγελο στα χείλη.

 

–        '' Τόσο γρήγορα νεαρέ; Δεν θα μείνεις για τσάι; Ή μήπως θέλεις τίποτα πιο αλκοολούχο;

–        '' Ξέρετε τι; Δεν θα το αρνηθώ, πάμε και βλέπουμε. Υπό έναν όρο όμως !''

 

–        '' Θα πιούμε τσάι !''

 

 

   Ο Πούσκιν μου χαμογέλασε θερμά και με αγκάλιασε. Ύστερα πήραμε όλους τους δρόμους αβέρτα . Αυτονόητο πως και εκεί είδα και άκουσα πολλά πράγματα για τη ζωή του πατέρα της ρωσικής λογοτεχνίας. Αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία...

 

 Εμίρ Πασσαλής, Γ5