"Υπάρχει ένας δρόμος που μπορεί να τον βαδίσει μόνο ένας ", Φ.Νίτσε

Το πρωί που ξύπνησα να ετοιμαστώ για να πάω σχολείο , πλύθηκα , ντύθηκα , ήμουν σχεδόν έτοιμη . Φεύγοντας θυμήθηκα πως ξέχασα το βιβλίο της ιστορίας μέσα στο δωμάτιο μου .Πήγα λοιπόν να το πάρω και κάτι παράξενο συνέβη - το βιβλίο μου έβγαζε πολύ φως και, αφού το άνοιξα, έβγαλε ακόμα περισσότερο φώς και όλα τα πράγματα στο δωμάτιο μου άρχισαν να αλλάζουν. Όλα τα πράγματα μου είχαν εξαφανιστεί και τα έπιπλα μου είχαν αντικατασταθεί με παλιά και ξύλινα. Μάλιστα , ούτε τηλεόραση δεν είχε! Έτρεξα προς την πόρτα που είχε εκεί  και κατάλαβα πως ήμουν μόνη μου σε ένα μικρό καλυβάκι . Βγήκα έξω προσπαθώντας να αναζητήσω πληροφορίες για το που βρίσκομαι .

1872, Πρωσία (Γερμανία). Έμεινα άφωνη με αυτά που μου είπε ο παππούλης που βρήκα έξω από την καλύβα! (Βέβαια θα με πέρασε για τρελή αλλά τι να κάνω και 'γω!). Δεν γνωρίζω αυτήν την πόλη καλά, διότι στον  σύγχρονο κόσμο ξέρω πως δεν υπάρχει πλέον , έχει καταστραφεί και τέλος πάντων έτσι όπως περπατούσα είδα μπροστά μου τον Φρίντριχ Νίτσε! Μου φάνηκε απίστευτο και όμως αληθινό !Γνωστός Γερμανός φιλόσοφος και πολύ αγαπημένος !! Ήθελα όπως και δήποτε να έρθω πιο κοντά του , ήθελα να μάθω τα πάντα για αυτόν!

 

 Ε, λοιπόν, πήρα το θάρρος και τον πλησίασα . Με ρώτησε ποια είμαι και εγώ του είπα το όνομα μου. Φυσικά του φάνηκε πολύ παράξενο- είπε ότι δεν το έχει ξανακούσει ποτέ (και ούτε πρόκειται να το ξανακούσει! ). Παρόλα αυτά του είπα πόσο έχω εντυπωσιαστεί με την φιλοσοφία του και μου είπε να περάσω μέσα στο σπίτι του! Μου προσέφερε κάτι να πιώ και άρχισε η κουβέντα.
-Κύριε Νίτσε πείτε μου , που γεννηθήκατε;
-Ααα!  Θα σε μαλώσω! Θα με λες σκέτο Φρίντριχ ! Λοιπόν γεννήθηκα εδώ στην Πρωσία στις 15 Οκτωβρίου το 1844 και εδώ μεγάλωσα .
-Μάλιστα Φρίντριχ.. Βλέπω Ζυγός είστε και εσείς ε;
Άρχισε να γελάει και με ρώτησε με περιέργεια τι είναι ο Ζυγός.
-Τίποτα! Κάτι δικά μου ! ( Άντε να του εξηγείς τι είναι ο Ζυγός τώρα!), Έχετε αδέλφια;
-Έχω , εγώ είμαι ο μικρούλης . Έχω 2 αδέλφια: την Ελίζαμπεθ και τον Ιωσήφ αλλά ο Ιωσήφ πέθανε ένα χρόνο μετά από τον θάνατο του πατέρα μου (1849-1850) .
-Λυπάμαι πολύ Φρίντριχ! είπα πιάνοντας το χέρι του για συμπαράσταση .

-Ας αλλάξουμε θέμα , τι κάνατε στα νεανικά σας χρόνια;
-Χμμ, άρχισα μαθήματα λατινικών και Αρχαίων Ελληνικών  αλλά  δεν μου άρεσαν και τόσο. Ξεκίνησα από την δευτέρα δημοτικού (αφού εξετάστηκα από τον διευθυντή του σχολείου, δεν πήγα πρώτη δημοτικού ποτέ). Από μικρός έγραφα ποιήματα , φιλοσοφία και μικρά θεατρικά έργα. Μου αρέσει πολύ να γράφω. Αφιερώνω πολύ χρόνο σε αυτό. Επίσης λατρεύω την μουσική. Ασχολούμαι και με αυτό αρκετά ήμουν και στην χορωδία! Τόσο καλός, είπε με υπερηφάνεια.
-Α, πολυτάλαντος είστε ! Τώρα με τι ασχολείστε;
-Με τη φιλοσοφία! Πριν κάτι χρόνια αποφοίτησα από το Πφόρτα που ξεκίνησα κλασική φιλολογία, αλλά παράλληλα γράφτηκα στο θεολογικό τμήμα του πανεπιστημίου, γιατί είχα αμφιβολίες – πίστευα πως δεν υπάρχει θεός. Ε, κατέληξα άθεος . Λέω πως κάθε αληθινή πίστη είναι αδιάψευστη , εκπληρώνει αυτό που ο πιστός ελπίζει να βρει σ' αυτήν , δεν προσφέρει όμως ούτε το ελάχιστο έρεισμα για την θεμελίωση μιας αντικειμενικής αλήθειας .Θέλεις να επιδιώξεις ψυχική ηρεμία και ευτυχία; Τότε πίστευε . Θέλεις να είσαι ένα απόστολος της αλήθειας; τότε αναζήτησε την!
-Πολύ καλά τα λέτε ! Να σας ρωτήσω κάτι ακόμα . Θέλω να μου πείτε την γνώμη σας επειδή είστε φιλόσοφος : τι θεωρείτε πιο ανθρώπινο;
-Να απαλλάσσεις κάποιον από ντροπή!
-Χμμ , μάλιστα. Και πείτε μου κάποια από τα έργα σας .
-Δεν έχω και πολλά τώρα .Μόνο "Το μέλλον της παιδείας μας", και "Η γέννηση της τραγωδίας". Αυτά έχω  γράψει μέχρι στιγμής!
-Θα γράψετε σύντομα και άλλα είμαι σίγουρη! είπα χαμογελώντας. Θα φροντίσω να τα διαβάσω , Πρέπει να φύγω τώρα! Πέρασε η ώρα!
-Ααα, κρίμα! Ίσως τα ξαναπούμε, είπε γελώντας.
-Ναι ίσως , απάντησα και εγώ με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά!
Έφυγα λοιπόν από το σπίτι του Νίτσε και ήμουν χαμένη, δεν ήξερα από που να πάω. Όμως ξαφνικά άκουσα τον κύριο Νίτσε να μου φωνάζει λέγοντας:
-Υπάρχει ένας δρόμος που μπορεί να τον βαδίσει μόνο ένας .
- Του απάντησα "ποιος;"
-Εσύ!! μου είπε.
-Και που πηγαίνει ;
-Μη ρωτάς βάδισε τον. Είπε και έκλεισε την πόρτα.
Πήγα από εκείνον τον δρόμο που μου είπε και μόλις τον βάδισα ήμουν και πάλι στο σπίτι μου! Με όλα τα πράγματα μου! Ίσως να ήξερε κάτι ο Νίτσε!

Τέλος πάντων γύρισα . Η ώρα δεν είχε αλλάξει, έπρεπε να πάω ακόμα σχολείο (Πφφ, απελπισία). Παρόλα αυτά η  ημέρα είναι Τετάρτη και έχουμε πρώτη ώρα Ιστορία ! Ανυπομονώ να πω στην κυρία μου τι έμαθα για τον Νίτσε!

Δικαία Κουμπογιάννη, Γ2