Μαθήματα Κινεζικής, πλατεία Χρονομηχανής και μια συνάντηση με τον Νίτσε!

Κως, 25 Φλεβάρη 2038

     Μετά από ένα ακόμα κουραστικό απόγευμα γυρνάω σπίτι. Είχα πάει στο φροντιστήριο για άλλο ένα βαρετό μάθημα, Κινέζικης γλώσσας. Γιατί να μην είχα γεννηθεί πιο παλιά να έκανα αγγλικά αντί για αυτές τις ασυναρτησίες; «Μάλλον πολλά ζητάω!» σκέφτηκα καθώς άνοιγα το βιβλίο τις  Ιστορίας. Ανοίγοντας το συνειδητοποίησα ότι το ίδιο έκανε και η καθηγήτρια μου. «Να πάρετε συνέντευξη από έναν καημένο του 19ου αιώνα.» Δεν έλεγε ακριβώς αυτό, αλλά δεν πειράζει. Μέσα στην λίστα των υποψηφίων, ήταν και ένας που μου κίνησε την περιέργεια, ο Φρίντριχ Νίτσε. Η περιγραφή του τον όριζε άθεο. Ίσως τελικά να έβρισκα και κανένα ενδιαφέρον εδώ.  Αρπάζοντας το μπουφάν μου, βγήκα έξω από το σπίτι με γρήγορο βηματισμό για να πάω στην πλατεία Χρονομηχανής. (Βλέπετε έχουν ξεμείνει από πρωτότυπα ονόματα πια.) Έφτασα, μπήκα σε έναν από τους θαλάμους, που υπήρχαν σε κάθε γωνία της πλατείας (κι ας ήταν κυκλική), όρισα για ημερομηνία το Ιούλιο του 1889 και για τοποθεσία το Τορίνο όπου θα βρισκόταν εκείνη τη στιγμή σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου και έφυγα.

     Ζαλίζομαι αφάνταστα κάθε φορά που ταξιδεύω στο χρόνο. Δυστυχώς, ούτε αυτή η φορά ήταν εξαίρεση. Αφού έκατσα για κανένα δεκάλεπτο σε ένα παγκάκι για να συνέλθω από αυτή την ανυπόφορη ζαλάδα είπα να πάω να ψάξω για το Νίτσε. Ωραία πόλη το Τορίνο. Πως αντέχουν όμως ρε παιδί μου χωρίς αμάξια. Απελπιστικές καταστάσεις. Εκεί που θαύμαζα λοιπόν μια ωραία άμαξα που περνούσα, εντόπισα το στόχο. Ένας ψηλός, αδύνατος κύριος με άσπρα μαλλιά και ένα μουστάκι που ήταν αδύνατον να μην το προσέξεις, με κοιτούσε με περιέργεια. Τον κοίταξα και εγώ. Με ανίχνευε λες και ήμουν κάτι εξωπραγματικό. Επειδή, όμως , δεν είμαι και πολύ υπομονετικό άτομο έκανα μία προσπάθεια να επικοινωνήσω με τον κάπως τρομαγμένο μεσήλικα μου έστεκε αντίκρυ μου.

-Γεια σας, κύριε Νίτσε.

-Γεια σου και εσένα.

-Αμ... ξέρω ότι αυτό θα ακουστεί περίεργο, αλλά…

-Έρχεσαι από το μέλλον;

-Ναι από πού το καταλάβατε;

-Ε να το μπλουζάκι σου «I Love The Future» τα λέει όλα. Είχε έρθει και κάποιος άλλος πιο παλιά, με ένα παρόμοιο μπλουζάκι όπου ήταν και αυτός από το μέλλον.

-Μάλιστα…

-Λοιπόν, σε τι μπορώ να σε εξυπηρετήσω;

-Ε… να θα ήθελα να σας κάνω κάποιες ερωτήσεις για την ζωή σας, αν σας είναι εύκολο.

-Βεβαίως, νεαρέ μου. Για πες.

-Πότε γεννηθήκατε και που;

-Γεννήθηκα στις 15 Οκτωβρίου 1844 και μεγάλωσε στην πόλη Ραίκεν. Η ημερομηνία γέννησής μου συνέπεσε χρονικά με τα 49α γενέθλια του βασιλιά της Πρωσίας, Φρειδερίκου Βίλχελμ Δ', προς τιμήν του οποίου έλαβα και το όνομά μου. Όμως, σταμάτησα να το χρησιμοποιώ.

-Πείτε μου λίγα λόγια για τα σχολικά σας χρόνια και τις σπουδές σας.

-Φοίτησα σε ένα δημοτικό σχολείο της πόλης μέχρι το 1854. Από τα παιδικά μου χρόνια έγραφα ποιήματα και μικρά θεατρικά έργα, μέρος των οποίων φρόντιζε να φυλάσσει η αγαπητή μου αδελφή. Το 1858 εισήχθηκα στο Πφόρτα, ένα από τα πιο φημισμένα σχολεία κλασικών σπουδών της Γερμανίας. Κατά τη διάρκεια της φοίτησής μου στο Πφόρτα, είχα πολύ καλές επιδόσεις στα μαθήματα, ενώ συνέχισα να γράφω ποιήματα στον προσωπικό του χρόνο, ασχολούμενος παράλληλα με τη μουσική, συμμετέχοντας στη σχολική χορωδία και γράφοντας δικές μου μουσικές συνθέσεις. Το 1864 αποφοίτησα από το Πφόρτα και ξεκίνησα σπουδές κλασικής φιλολογίας στο πανεπιστήμιο της Βόννης.

-Ακούγεται βαρετό και δύσκολο.

-Κάθε άλλο! Ήταν πάρα πολύ ενδιαφέρον! Οι σπουδές μου με κίνησαν να ασχοληθώ με τη φιλοσοφία. Αργότερα, αφού αποφοίτησα, επιλέχθηκα για να καταλάβω την έδρα της κλασικής φιλολογίας στο πανεπιστήμιο της Βασιλείας.

-Ό,τι δεν με σκοτώνει με κάνει πιο δυνατό. Πιθανόν, το πιο γνωστό σας απόφθεγμα. Θα μπορούσατε να μου το εξηγήσετε;

-Βεβαίως! Πιστεύω, πως ο άνθρωπος μπορεί να εξελίσσεται συνεχώς. Κάθε δυσκολία που αντιμετωπίζει, τον κάνει πιο έτοιμο, πιο ανθεκτικό, τον προετοιμάζει και του χτίζει έναν δυνατό χαρακτήρα. Οι δυσκολίες μου αντιμετωπίζουμε συνεχώς μας βελτιώνουν και φτάνουμε όλο και πιο κοντά στο να γίνουμε υπεράνθρωποι.

-Πολύ ενδιαφέρον. Κάτι ακόμα. Είστε άθεος σωστά;

-Πολύ σωστά! Ο θεός είναι νεκρός αγαπητέ μου.

- Πως αντιμετωπίζετε κάποιον θρησκευόμενο;

-Όταν χαιρετώ έναν θρησκομανή, αισθάνομαι την ανάγκη να πλύνω τα χέρια μου. Καμιά φορά με εκνευρίζει η χαμηλή νοημοσύνη των συμπολιτών μου.

-Σας βλέπω πολύ κάθετο σε αυτό το θέμα και συμφωνώ μαζί σας. Ευχαριστώ, πολύ για το χρόνο σας. Ελπίζω να μπορέσω να ξαναέρθω να συνεχίσουμε την κουβέντα μας.

-Κι εγώ το ίδιο.

     Κινήθηκα προς τον δρόμο της επιστροφής. (Και αυτός μου προκαλούσε ζαλάδα.)  Όμως, με σταμάτησε η διαπεραστική φωνή του.

-Περίμενε. Ξέχασα να σε ρωτήσω! Πως σε λένε;

    

     Του χαμογέλασα και πατώντας ένα κουμπί, στο χέρι μου, είπα: « Με λένε Μαστρομηνά, Γιάννο Μαστρομηνά. Πριν προλάβω καν να δω την αντίδραση του έφυγα για το μέλλον, ή το παρόν. Ό,τι κι αν θεωρείται.  Ναι, μόλις έκανα την, πιθανόν, πιο εντυπωσιακή έξοδο που θα κάνω στη ζωή μου. Τελικά, ήταν πολύ ενδιαφέρον άτομο, ο Νίτσε. Ίσως βιάστηκα να βγάλω λάθος συμπεράσματα. ‘Όπως και να ‘χει η εργασία μου είναι έτοιμη. Πωπω! Πήγε κιόλας  12.  Άλλη φορά πρέπει να κάνω τις εργασίες της Ιστορίας πιο νωρίς. Μα καλά τι εργασίες βάζει κι αυτή; Στο επόμενο κεφάλαιο που γράφει για την πτώχευση της Ελλάδας το 2014, τι δηλαδή, θα πρέπει να πάρω συνέντευξη από το Σαμαρά;  Δεν θα καταλάβω ποτέ αυτήν την καθηγήτρια.

 

Γιάννος Μαστρομηνάς, Γ3