Οι μπαλαρίνες του Ντεγκά

Μετά  από δυο ώρες  χορό, επιτέλους η κυρία μας άφησε να ξεκουραστούμε. Καθώς πήγαινα κάτω στο ισόγειο, είδα πάλι αυτόν τον υπέροχο πίνακα με μπαλαρίνες που εδώ και καιρό τον είχα προσέξει και μου άρεσε πάρα πολύ. Είχα περιέργεια να μάθω ποιός καλλιτέχνης είχε φτιάξει αυτό το αριστούργημα! Προσπάθησα λοιπόν με την φίλη μου , Χρυσούλα  να κατεβάσουμε τον πίνακα και να δούμε το όνομα που έγραφε από πίσω. Τον κατεβάσαμε αλλά ήταν ΓΕΜΑΤΟΣ σκόνη και προσπάθησα όσο μπορούσα να τον ξεσκονίσω !Τότε βρήκα επιτέλους πως τον λένε, Ντέγκα , Ντεγκά κάπως έτσι! Όταν λοιπόν διάβασα το όνομά του,  για λίγα δευτερόλεπτα έβλεπα μόνο ένα άσπρο τοπίο γύρω μου.  Ακόμα προσπαθώ να θυμηθώ πώς έγινε αλλά για κάποιον πολύ περίεργο λόγο δεν θυμάμαι τίποτα!

Αμέσως μετά βρέθηκα σε μια μεγάλη πόλη. Έκανα λίγη ώρα για να συνειδητοποιήσω που βρίσκομαι , αλλά τελικά κατάλαβα ότι είμαι στην Γαλλία. Δεν ήταν και δύσκολο να το καταλάβω, αφού η γλώσσα και η προφορά τους είναι χαρακτηριστική! Ήμουν πολύ χαρούμενη, αφού πρώτη φορά βρισκόμουν στο εξωτερικό! Ευτυχώς που η Χρυσούλα μου είχε μάθει αρκετές εκφράσεις στα Γαλλικά και μπορούσα να συνεννοηθώ. Περπατώντας μόνη μου σε μια πλατεία όλα μου φάνηκαν τόσο παλιά και γι’ αυτό ρώτησα έναν περαστικό την ημερομηνία. Μόλις μου είπε ότι είμαστε στο 1909 ξαφνιάστηκα πάρα πολύ! Καθώς σκεφτόμουν τι γίνεται, ξαφνικά είδα τον ίδιο πίνακα με αυτόν στο μπαλέτο! Δεν το πίστευα! Μα τέτοια σύμπτωση?! Εκτός από αυτόν βλέπω και άλλους πολλούς πίνακες με σχολές χορού, με μπαλαρίνες. Ήταν υπέροχοι! Υπήρχε ακόμα και ένα αρκετά ρεαλιστικό γλυπτό από μια γνωστή μπαλαρίνα! Πήγα κοντά σε αυτόν που πουλούσε τους πίνακες .
Ήταν περίεργος , είχε μακρύ πρόσωπο και φορούσε κάτι μαύρα γυαλιά . Φτωχός φαινόταν,  αλλά οι πίνακες πανάκριβοι! 

Πήρα λοιπόν το θάρρος να του μιλήσω  μιας και μου φάνηκε συμπαθητικός.
Άρχισα λοιπόν την συζήτηση.

- Γεια σας!, είπα

- Γεια σου.

- Να κάνω μια ερώτηση?

-  Βεβαίως!

- Ο ζωγράφος του συγκεκριμένου πίνακα λέγεται Ντέγκα ή Ντεγκά?

- Ντεγκά ,μου απάντησε , Εντγκάρ Ντεγκά!
- Γνωρίζεστε ?

- Εγώ είμαι ο Εντγκάρ!

-  Ο ζωγράφος?

-  Και όχι  μόνο!

-  Χαίρομαι που σας γνωρίζω! είπα.

-   …

-  Γιατί φοράτε γυαλιά, αφού δεν έχει ήλιο?

-  Έχω σοβαρό πρόβλημα όρασης.

- Λυπάμαι.

- Μην λυπάσαι παιδί μου! Αυτό είναι το λιγότερο που μου έχει συμβεί!

- Σας συνέβησαν δηλ. πιο σοβαρά πράγματα?

- Αφού το θέλεις, θα σου πω!

- Ωραία, πρώτα μιλήστε μου για την ζωή σας! Πότε γεννηθήκατε , που,  τι κάνατε στην ζωή σας?

- Γεννήθηκα στο Παρίσι στις 19 Ιουλίου του 1834. Τον πατέρα μου τον λένε Ογκύστ και την μητέρα μου Σελεστίν. (κατέβασε το κεφάλι του και ένα δάκρυ κύλησε από το μάγουλο του)

- Τι έγινε ; Τι πάθατε;

- Αυτό ήταν το  χειρότερο που σου είπα πριν παιδί μου. Έχασα την μητέρα μου, όταν ήμουν μόλις δεκατριών. Ήταν απλά μια τραγωδία που έγινε σε μια πολύ δύσκολη ηλικία. Δεν το έχω ξεπεράσει ακόμα.

- Λυπάμαι πολύ. Σας καταλαβαίνω……
Συνεχίστε λοιπόν!

- Πήγα να σπουδάσω νομική. Λίγα χρόνια! Έπειτα μπήκα σε Σχολή Καλών Τεχνών! Δέχτηκα μαθήματα ζωγραφικής από έναν πολύ αξιόλογο άνθρωπο από τον Λουί Λαμότ.

- Κανένα ταξίδι έχετε κάνει?

- Ουυυ,  τι μου θύμισες τώρα?! Έχω ταξιδέψει αρκετά!

- Ωραία! Θυμάστε που?

- Έχω επισκεφτεί τη Φλωρεντία, τη Νάπολι , τη Ρώμη, την Ιταλία και πολλές περιοχές ακόμα!

- Πολλά ταξίδια!

-  Αρκετά .

- Πείτε μου τώρα για την τέχνη! Για τα έργα σας!

- Μου άρεσε πολύ να ζωγραφίζω μπαλαρίνες  , γυναικεία σώματα και άλογα!

- Σας άρεσε; Τώρα δεν ζωγραφίζετε πια;

- Δυστυχώς, όχι.

-Γιατί;

- Όπως σου είπα και νωρίτερα,  εδώ και ένα περίπου χρόνο έχω σοβαρό πρόβλημα όρασης . Αυτό με υποχρέωσε να σταματήσω οριστικά να ασχολούμαι με την τέχνη.

- Κρίμα!
 Δηλαδή όλα αυτά τα έργα είναι δικά σας;

- Ναι .   

- Πολύ ωραία! Ειδικά αυτό με τις μπαλαρίνες  με τα  άσπρα φορέματα μέσα στην τάξη χορού  είναι το αγαπημένο μου!
 Και το μοναδικό γλυπτό εδώ εσείς το φτιάξατε;

- Ναι. Ήταν το πρώτο μου γλυπτό περίπου το 1881 .Είναι μια χορεύτρια δεκατεσσάρων χρόνων .

- Ακόμα μια ερώτηση! Γιατί είστε εδώ στον δρόμο , αφού είστε τόσο επιτυχημένος ζωγράφος;

- Λόγω της οριστικής μου απομάκρυνσης  από την τέχνη , μου έκαναν έξωση από το σπίτι μου, και τώρα περιπλανιέμαι από πλατεία σε πλατεία!

- Πέρασε αρκετή ώρα! Πρέπει να φύγω. Χαίρομαι πάρα πολύ που σας γνώρισα. Να είστε πάντα καλά! Μπορεί να τα ξαναπούμε!

- Να ‘σαι καλά κορίτσι μου! Ευχαριστώ για την παρέα. Αν και λίγο δύσκολο να με ξαναβρείς. Δεν θα είμαι πάντα στο ίδιο σημείο. Αφού σου άρεσε τόσο πολύ ο πίνακας με τις μπαλαρίνες ντυμένες με άσπρα φορέματα , στον χαρίζω! Για όλο τον χρόνο που αφιέρωσες για να με ακούσεις!

Πριν προλάβω να τον ευχαριστήσω για το υπέροχο δώρο που μου έκανε , εμφανίστηκε πάλι αυτό το περίεργο άσπρο τοπίο και μέσα σε λίγα πάλι δευτερόλεπτα γύρισα πίσω στο μπαλέτο , με τον πίνακα στο χέρι!
Ήμουν πολύ χαρούμενη, γιατί με αυτό το μυστήριο ταξίδι, εκτός από έναν υπέροχο πίνακα,  “κέρδισα” και μια υπέροχη γνωριμία!

Σαββίνα Κοκκίνη, Γ2