«Ξέρω από πού ήρθες! » , Κάρολος Ντίκενς

Είναι  2018 και βρίσκομαι στο Λονδίνο. Νιώθω χάλια. Αυτά τα στιγμιαία ταξίδια με κάνουν άρρωστη. Και που βρήκαν να με πάνε πάλι; Ακριβώς μπροστά από το big ben,  έτσι για να με αγχώσουν ακόμα περισσότερο κάνοντας με να θυμηθώ πως κάθε δευτερόλεπτο είναι σημαντικό. Άρχισα να τρέχω κρατώντας ένα μίνι χάρτη του Λονδίνου. Πάω από δω κι από κει προσπαθώντας να βρω το κτίριο που είναι κυκλωμένο με κόκκινο στυλό πάνω στον χάρτη. Και το βλέπω. Ένα έχω μόνο να σας πω. Καμία σχέση με αυτό που περίμενα. Ειλικρινά τώρα! Μια χρονομηχανή μέσα στο υπόγειο ενός κρεοπωλείου;! Χτύπησα την πόρτα έξι φόρες όπως μου είχαν πει και αμέσως ήρθε να μου ανοίξει κάποιος.
-Άντε επιτέλους!!! Έχεις αργήσει!
        Η παχουλή γυναίκα με έσπρωχνε προς το υπόγειο. Κατεβήκαμε σκάλες. Πολλές σκάλες, μέχρι που φτάσαμε σε ένα κάτασπρο δωμάτιο χωρίς πόρτα - είχε μόνο μία καρέκλα και ένα τεράστιο ρολόι. Ένας επιβλητικός μαυροφορεμένος άντρας μας περίμενε. Χωρίς να πει τίποτα μου έγνεψε και μου έδειξε μια καρέκλα. Αμίλητη κάθομαι και περιμένω. Ο Άντρας μου δίνει ένα χαρτί που εξηγεί τι πρέπει να προσέχω και ύστερα μου δείχνει το ρολόι. Ξέρω αμέσως τι πρέπει να κάνω:  γυρνάω τους δείκτες δυο φορές στην ώρα που θέλω ακουμπώ το ένα μου χέρι πάνω στο ρολόι και λέω «Λονδίνο, 3 Απριλίου 1843, οικία Ντίκενς»

       Τα πόδια μου τρέμουν. Έφτασα. Κατάφερα να ταξιδέψω στο χρόνο. Βρίσκομαι στο Λονδίνο έξω από το σπίτι του  Κάρολου Ντίκενς, με την μοναδική ευκαιρία να του πάρω συνέντευξη. Χτυπάω την πόρτα του σπιτιού του αποφασισμένη.
-Περιμένετε έρχομαι αμέσως!
Αυτή η φωνή είναι πιθανότατα του κ. Ντίκενς . Προσπαθώ να ξαναθυμηθώ τις αμέτρητες ερωτήσεις που θέλω να του κάνω.
-Γεια σας δεσποινίς, τι θα θέλατε;
-Είστε ο κύριος Ντίκενς;  Ρώτησα, αν και ξέρω την απάντηση. Ποιος άλλος θα μπορούσε να είναι αυτός ο άνθρωπος με το χαρακτηριστικό μουσάκι.
-Ναι, εγώ είμαι.
-Θα ήθελα να μου δώσετε μια συνέντευξη. Είμαι δημοσιογράφος και έχω έρθει από μακριά. Θα μπορούσατε να μου αφιερώσετε κάποια λεπτά;
-Βεβαίως, θα ήταν τιμή μου, περάστε.
Μπήκα και μου κόπηκε η ανάσα. Το σπίτι ήταν πανέμορφο. Ο κύριος Ντίκενς με μια κίνηση του χεριού του μου έδειξε που να κάτσω.
-Μπορούμε να αρχίσουμε;
-Μάλιστα, αλλά θα ήθελα να σας ρωτήσω κάτι, δεσποινίς. Από πού έρχεστε;
Πανικοβλήθηκα. Μου είχαν απαγορεύσει να αποκαλύψω ότι έρχομαι από το μέλλον.
-Συγνώμη δεν μπορώ να σας πω…
Τον είδα να ενοχλείτε από αυτή την απάντηση. Η περιέργεια στα μάτια του δεν έσβησε.
-Θα ήθελα πρώτα απ’ όλα να σας ρωτήσω πως αποφασίσατε να γίνεται συγγραφέας.
-Πάντα ενδιαφερόμουν για τα βιβλία. Είχα και έχω ακόμα τόσα πολλά να πω! Μου είναι πιο εύκολο να εκφράσω τα συναισθήματα μου γράφοντας. Επίσης κανένα άλλο επάγγελμα δεν μου ταιριάζει (γέλιο). Αναγκάστηκα να κάνω δουλειές που δεν μου άρεσαν από μικρή ηλικία, για να συντηρήσω την οικογένεια μου. Τώρα όμως που έχω περισσότερο χρόνο και την οικονομική άνεση μπορώ να αφιερωθώ τελείως στο γράψιμο.
-Μάλιστα. Γιατί αποφασίσατε να εκδίδετε τα μυθιστορήματα σας σε συνέχειες;
-Πιστεύω ότι έτσι οι αναγνώστες θα έχουν περισσότερη αγωνία . Είναι πιο δραματικό! (γέλιο).
-Πώς θα χαρακτηρίζατε το περιεχόμενο των βιβλίων σας;
-Αγαπάω αυτό που κάνω και θέλω να πιστεύω πως το περιεχόμενο των βιβλίων μου είναι αληθοφανές.
-Έμαθα ότι μόλις πέρσι ταξιδέψατε στην Αμερική. Πως σας φάνηκε?
Μόλις ανέφερα την Αμερική φάνηκε να χαλάει η διάθεση του. Ήταν γνωστό πως το ταξίδι μόνο καλά δεν πήγε. ‘Ήθελα όμως να ακούσω από πρώτο χέρι τις απόψεις του.
-Με υποδέχτηκαν με ενθουσιασμό αλλά εγώ και οι αμερικανοί διαφωνούμε σε πολλά θέματα. Ο λαός είναι ακαλλιέργητος και θορυβώδης. Αποφάσισα να εκφράσω την γνώμη μου ειλικρινέστατα μέσα από τα « Αμερικάνικα σημειώματα».
-Πώς νιώθετε για το βιβλίο σας «Δαβίδ Κόπερφιλντ» που εκδόθηκε φέτος και έχει κιόλας τόση επιτυχία ;
-Μπορώ να πω πως είναι το αγαπημένο μου. Ήταν όμως και αυτό που δυσκολεύτηκα να γράψω το περισσότερο. Μου ήταν δύσκολο να γράψω για τα παιδικά μου χρόνια.
Είδα να σκοτεινιάζει το βλέμμα του για μερικά δευτερόλεπτα. Τον κοίταξα καλά. Ηθελα να τον ρωτήσω τόσα πολλά, να τον προειδοποιήσω για το μέλλον του, να του πω πόσο διάσημος θα γίνει, αλλά δεν μπορούσα. Αν δεν πρόσεχα,  η παραμικρή λέξη θα μπορούσε να αλλάξει το μέλλον. ‘Ήταν ώρα να φύγω. Τον κοίταξα μια τελευταία φόρα.
-Κύριε Ντίκενς σας ευχαριστώ πολύ και τώρα πρέπει να φύγω. Γεια σας.
         Με κοίταξε και μου έγνεψε. ‘Ήξερα ότι το δευτερόλεπτο που θα έβγαινα από το σπίτι του θα ταξίδευα και πάλι στο χρόνο για να βρεθώ στο σημερινό Λονδίνο. Πριν προλάβω να κάνω το βήμα τον άκουσα να μου λέει «ξέρω από πού ήρθες» και είμαι σίγουρη πως πρόλαβα να δω ένα χαμόγελο στο πρόσωπο του πριν σκουρύνουν όλα.

 

Δανάη Αμαλβύ Τσιάμη, Γ1