Bang-Βang Υou’re Dead (2002) του Guy Ferland

Χτες το απόγευμα στην Κινηματογραφική Λέσχη παρακολουθήσαμε την ταινία Bang-Βang Υou’re Dead (2002) του Guy Ferland. Κεντρικός ήρωας της ταινίας είναι ο Τρέβορ , ο οποίος συμπεριφέρεται περίεργα και επιθετικά στο σχολείο επειδή έχει υποστεί ενδοσχολική βία. Η ταινία δείχνει πως προσπαθεί να ξεπεράσει την οργή του και με τη βοήθεια του καθηγητή του να τη διοχετεύσει σε πιο δημιουργικούς δρόμους.

Κάποιοι θεωρούν ότι είναι χαρακτηριστικό της εφηβικής ηλικίας τα πειράγματα -  ακόμη και οι βίαιες αντιδράσεις. Ωστόσο, οι μαθητές είπαν ότι είναι άλλο πράγμα να ενοχλήσεις κάποιον περιστασιακά και άλλο να πειράζεις κάποιον συστηματικά, ακόμη και για 1 ή 2 χρόνια…

Στην ερώτηση γιατί κάποιο παιδί που υφίσταται πειράγματα και εκφοβισμό το κρατάει κρυφό και δεν αντιδρά οι μαθητές απάντησαν ότι δεν μιλάνε γιατί φοβούνται ότι θα πέσουν μετά εκείνοι θύματα εκφοβισμού και κοροϊδίας. Έτσι προτιμούν να μην μπουν στην μέση μιας διένεξης.

Θεώρησαν ότι ο δάσκαλος και η ενασχόλησή του με το θέατρο βοήθησαν τον Τρέβορ να σωθεί. Μπόρεσε έτσι να δουλέψει με τα συναισθήματά του και να αποτρέψει το μακελειό στην καφετέρια του σχολείου. Επίσης οι μαθητές είπαν ότι ο δάσκαλος είχε ειδικούς λόγους που διάλεξε αυτό το θεατρικό, γιατί πίστευε ότι αυτό θα βοηθήσει όλα τα παιδιά αλλά ειδικά τον Τρέβορ.

Στην ερώτηση για το τι περιμένουν οι μαθητές από τους εκπαιδευτικούς, όταν υπάρχει ένα περιστατικό εκφοβισμού, τα παιδιά απάντησαν ότι θα ήθελαν οι εκπαιδευτικοί να μπορούν να τους ακούσουν πραγματικά, όπως άκουσαν, για πρώτη φορά, οι γονείς του Τρέβορ όλα όσα βασάνιζαν τον γιό τους, αλλά και η διευθύντρια του σχολείου, η οποία επιτέλους αναγκάστηκε να δει ξεκάθαρα τα σοβαρά περιστατικά βίας που είχαν γίνει πλέον ρουτίνα στο σχολείο της.

Σχετικά με το θέμα της επικοινωνίας δασκάλων-μαθητών, είπαμε ότι πολλές φορές οι δάσκαλοι είναι ευκολότερο να επικοινωνήσουν με τα παιδιά παρά με τους γονείς. Αυτό συμβαίνει γιατί οι γονείς έρχονται με διαμορφωμένες απόψεις για τα παιδιά τους αλλά και για την σχολική πραγματικότητα και συχνά αδυνατούν να αντιληφθούν ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα στην συμπεριφορά του παιδιού τους.

Επίσης κάποιοι μαθητές είπαν ότι δεν τους αρέσει να τους μιλούν οι εκπαιδευτικοί ειρωνικά και είπαμε ότι αν κάποιο παιδί νιώθει ότι η προσωπικότητά του πέφτει θύμα προσβολής να διαμαρτύρεται γι’ αυτό, να μην το δέχεται και να το συζητάει με τον εκπαιδευτικό που τον πρόσβαλε.

Κάναμε επίσης συζήτηση για την έννοια της «κλίκας» και είπαμε ότι είναι στοιχείο των κοινωνιών μας η οργάνωση σε ομάδες αλλά και η προκατάληψη απέναντι σε άτομα που ανήκουν σε ομάδες διαφορετικές από τις δικές μας. Είπαμε ότι υπάρχουν κλίκες πολλών ειδών, καθώς οι άνθρωποι χωρίζονται με βάση το θρήσκευμα, την καταγωγή, την εμφάνιση, το είδος της μουσικής που ακούνε, την επίδοση τους στο σχολείο και στον αθλητισμό και τόσα άλλα… Για παράδειγμα, στην ταινία είδαμε ότι τα αγόρια που έπαιζαν στην ομάδα του ποδοσφαίρου ήταν οι δημοφιλείς μαθητές και συχνά ασκούσαν βία σε άλλους πιο αδύναμους μαθητές.

Καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι μαθητής που είναι μάρτυρας ή θύμα κάποιας κακόβουλης συμπεριφοράς πρέπει να το συζητήσει αμέσως με έναν εκπαιδευτικό ή άλλο άτομο της εμπιστοσύνης του.

Τη συζήτηση συντόνισαν οι κ. , Ολυμπία Παμπού και Όλγα Καζάκη

Θάνος Τσάπελης (ΠΕ 06)

Toast

Ξέρετε… Κάθε μια συνάντηση με την κινηματογραφική λέσχη και μια έκπληξη για το ποια χορδή του εαυτού μας θα αγγίξει η συγκεκριμένη ταινία… Πολλές ταινίες, πολλά ερεθίσματα, πολλοί προβληματισμοί, πολλά γέλια, πολλές οι αλλαγές που λαμβάνουν χώρα μέσα μας πριν, κατά τη διάρκεια και μετά από την κάθε προβολή… Γιατί τα λέω τώρα αυτά… Αφορμή στάθηκε ένα «toast», όπως είναι και ο ομώνυμος τίτλος της ταινίας που παρακολουθήσαμε…

Η ταινία έχει ως κεντρικό ήρωα ένα αγόρι, τον Nigel Slater, που από πολύ νωρίς χάνει τη βιολογική του μητέρα, η οποία και έπασχε από χρόνιο άσθμα και αναγκάζεται να συγκατοικήσει με τον πατέρα του και την αρχικά καθαρίστρια, ακολούθως σύντροφο και τέλος νέα σύζυγο του τελευταίου. Η ταινία θα ήταν μια συνηθισμένη ιστορία, εάν δεν περιστρεφόταν γύρω από ένα θέμα φαινομενικά ασύνδετο με την πλοκή της: τη μαγειρική! Από την αδυναμία της μητέρας να μαγειρέψει, την άρρηκτη σχέση του αγοριού με την κουζίνα και τις γεύσεις, αλλά και τη μαεστρία της μητριάς αναφορικά με τη μαγειρική και τη ζαχαροπλαστική, η ταινία αγγίζει με τρόπο καίριο και ουσιαστικό πολλά ουσιώδη ζητήματα.

Τα παιδιά από νωρίς διαπίστωσαν την ανάγκη της μητριάς να φροντίζει κάποιον και τη χρήση του φαγητού ως μέσον για να κερδίσει τον άντρα. Η στέρηση του φαγητού σχετίζεται με την έλλειψη τρυφερότητας, ενώ η προσφορά του ταυτίζεται με την έκφραση συναισθημάτων και τη δημιουργικότητα. Η προσπάθεια της μητριάς να γίνει με το ζόρι αποδεκτή στην οικογένεια, στη θέση της μητέρας, δεν πείθει το αγόρι, που δεν αναγνωρίζει στην γυναίκα αγνή αγάπη, αλλά υστεροβουλία. Τα παιδιά αναδεικνύουν μέσα από τη συζήτηση το συμβολισμό που κρύβεται πίσω από το φαγητό, ενώ ανακαλούν με ιδιαίτερη ένταση τη φράση «Όταν έχεις στερηθεί κάτι στη ζωή σου, το ψάχνεις». Τέλος, η διαφορετικότητα, τόσο σχετικά με το χαρακτήρα, όσο και με τις επιλογές, κάνει έντονη την παρουσία της στην ταινία, όχι ως παράγοντας ανασταλτικός για την εξέλιξη, αλλά ως στοιχείο σημαντικό για την ανάπτυξη του ατόμου. Τα στερεότυπα και η αμφισβήτησή τους αποτελούν βασικό άξονα της ταινίας.

Τα παιδιά επεσήμαναν και την επιφανειακή σχέση ανάμεσα στον πατέρα και το αγόρι. Σχολίασαν ότι αν και υπήρχε προφανώς αγάπη,  η σχέση των δύο έμοιαζε απόμακρη και χωρίς επικοινωνία, εξαιτίας της αδυναμίας του πατέρα να διαχειριστεί τη σχέση του με το γιο του.

Και όλα αυτά υπό τον ήχο υπέροχων τραγουδιών… Την ταινία την απολαύσαμε (τόσο τα παιδιά, όσο και «οι μεγάλοι») και φεύγοντας ο καθένας κράτησε το δικό του κομμάτι από τις δεκάδες γλυκές δημιουργίες, που παρέλασαν μπροστά απ’ τα μάτια μας καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας.

Μπούσμπουλα Εύη

Καζάκη Όλγα

"Ενώνουμε τις φωνές μας για να γκρεμίσουμε τα τείχη του ρατσισμού."από το ΕΠΑΛ Κω.

Σήμερα 21 Μαρτίου παγκόσμια ημέρα κατά του ρατσισμού, στο νησί μας κάποια παιδιά αποφάσισαν να κινητοποιηθούν, να γεμίσουν το βράδυ μας με ενδιαφέροντα πράγματα, να μας διασκεδάσουν και φυσικά να μας διδάξουν. Μέσα από την εκδήλωση που ετοίμασε το ΕΠΑΛ με την βοήθεια των καθηγητών τους παρουσίασαν και έθιξαν θέματα επίκαιρα για την εποχή μας. Άρχισαν την εκδήλωσή τους μιλώντας για τον σχολικό εκφοβισμό, γνωστό και ως bullying. Ο σχολικός εκφοβισμός υπάρχει σε πολλές χώρες και όμως όλοι γυρνάμε την πλάτη μας, γιατί δεν έχει συμβεί ακόμα σε εμάς τους ίδιους. Πολλά παιδιά υποφέρουν αλλά και πάλι προτιμάνε να το κρατάνε μέσα τους με αποτέλεσμα πολλοί να δίνουν ένα τέλος στη ζωή τους, συνήθως μικρά παιδιά και έφηβοι που δεν μπορούν να το αντέξουν ψυχολογικά.

Για αυτή τους την εκδήλωση ζήτησαν από σχολεία στο νησί και σε όλη την Ελλάδα να κάνουν κάτι σχετικό για την ημέρα έτσι ώστε να το προσθέσουν στην εκδήλωση. Κάποια σχολεία ανταποκρίθηκαν αμέσως και κάποια παιδιά έγραψαν τραγούδι, ειδικά για την ημέρα και την εκδήλωση. Φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει το δικό μας σχολείο, 1ο Γυμνάσιο, το οποίο έφτιαξε ένα πανό κατά του ρατσισμού και το έβαλε στην εκδήλωση.

Πολλά όμορφα βίντεο με μουσική γέμιζαν την εκδήλωση. Όπως επίσης και μερικά βίντεο τα οποία είχαν φτιάξει τα ίδια τα παιδιά. Παρακολουθήσαμε ένα κουκλοθέατρο και στη συνέχεια, στη σκηνή ανέβηκαν παιδιά του νηπιαγωγείου και μας τραγούδησαν. Όπως επίσης όμορφα τραγούδια ακούσαμε και από την χορωδία του 2ου Δημοτικού σχολείου. Τα κορίτσια του ΕΠΑΛ μας παρουσίασαν μια υπέροχη χορογραφία, η οποία απεικόνιζε  όσα δεν μπορούμε να πούμε με τις λέξεις.

Η εκδήλωση δεν τελειώνει εδώ. Συνέχισαν θίγοντας ακόμη περισσότερα θέματα -την μετανάστευση, τον φυλετικό ρατσισμό, τον κοινωνικό ρατσισμό όπως επίσης και για τον ρατσισμό με την μορφή του σεξισμού. Ένα ακόμα πολύ ενδιαφέρον θέμα για το οποίο είδαμε είναι η κλειτοριδεκτομή, η γυναικεία περιτομή, η οποία δυστυχώς ακόμα και σήμερα γίνεται σε πολλές χώρες με αποτέλεσμα μικρά ακόμα κορίτσια να υποφέρουν και μερικά καταλήγουν στον θάνατο.

Αυτά ήταν τα καταθλιπτικά και όμως αληθινά γεγονότα της εκδήλωσης.

Είχε έρθει η ώρα για χαμόγελο. Πολύ διασκεδαστικό ήταν το θεατρικό το οποίο έδειχνε την καθημερινότητα μιας γυναίκας. Ως γνωστών τρέχουμε όλη μέρα, στο τέλος δεν προλαβαίνουμε και ακούμε την μουρμούρα των ανδρών. Έτσι είναι η ζωή! Το θεατρικό αυτό έκανε πολλούς ανθρώπους να ταυτιστούν με τους ρόλους όπως επίσης και να γελάσουν με την ψυχή τους. Δυστυχώς όμως τις γυναίκες, λίγο πολύ, τις έβγαλαν άχρηστες και στο τέλος δεν έλειψε και το κέρατο. Να τονίσουμε βέβαια πως οι γυναίκες δεν είναι άχρηστες απλά θέλουν να δίνουν στους άνδρες την χαρά του ότι είναι οι κολόνες του σπιτιού. Τέλος την εκδήλωσή τους την έκλεισαν με μια κοπέλα της Γ Λυκείου η οποία μας τραγούδησε με την υπέροχη φωνή της και μας έκανε να ανατριχιάσουμε. Φυσικά από την εκδήλωση δεν θα μπορούσε να λείπει η πλάκα και το γέλιο.

Το σημαντικότερο από όλα είναι το μήνυμα που πέρασαν τα παιδιά μέσα από αυτήν την εκδήλωση.! Όλοι είμαστε άνθρωποι και οφείλουμε να σεβόμαστε τον συνάνθρωπό μας ανεξάρτητα από το φύλο, το χρώμα, την καταγωγή, την θρησκεία, τις σεξουαλικές προτιμήσεις και πολλά άλλα.! Όπως επίσης θα πρέπει να βοηθάμε τον συνάνθρωπό μας σε μια δύσκολη κατάσταση αντί να γυρνάμε την πλάτη μας. Αντί να κλείσουμε τα μάτια μας και να προχωρήσουμε σε έναν μονόδρομο στη ζωή μας, πρέπει να ρισκάρουμε και να μιλήσουμε.! Να ακουστεί η φωνή μας δυνατά, σε όλο τον πλανήτη.

"Ενώνουμε τις φωνές μας για να γκρεμίσουμε τα τείχη του ρατσισμού."

Ένα μεγάλο μπράβο στα παιδιά και στους καθηγητές του ΕΠΑ.Λ διότι το αποτέλεσμα ήταν απλά φανταστικό. Μπράβο και στα παιδιά του σχολείου μας που εργάστηκαν και έφτιαξαν ένα όμορφο πανό για αυτή τη μέρα, δίνοντας έτσι το παρόν, στηρίζοντας την εκδήλωση αυτή.

Συγχαρητήρια σε όλους και ελπίζω αυτή η ένωση που υπήρχε σήμερα ανάμεσα στους ανθρώπους και αυτό φιλικό κλίμα το οποίο σε συγκινούσε να συνεχίσει να υπάρχει και να κρατήσει για πάντα.

Σέια Ντρέου, Γ4 (πρόεδρος του δεκαπενταμελούς του 1^ου Γυμνασίου Κω)

.

Καρυωτακική απόγνωση

Η Θάλεια , μαθήτρια του Γ1 , όταν άκουσε για την εργασία που ανατέθηκε στο τμήμα της - να γράψουν ποίηση μένοντας στο κλίμα της απόγνωσης, της απαισιοδοξίας και του πεσσιμισμού του Καρυωτάκη-ρώτησε αν μπορεί να μη γράψει κάτι αλλά να ζωγραφίσει, να απεικονίσει το εμφανές αδιέξοδο του Καρυωτάκη. Ιδού το αποτέλεσμα.

Θάλεια Αποστολοπούλου, Γ1

Σκοτάδι ξανά

Περπατάω σε έναν σκοτεινό δρόμο
γεμάτο τρόμο
Γυρνάω πίσω και το παρελθόν κοιτώ
όμως εγώ θέλω να ξεφύγω απ αυτό.
Νιώθω σαν πουλί
σε κλειστό, μικρό κλουβί.
Το κλειδί το έχει φυσήξει παγωμένος αέρας
Και για να το πιάσει δεν υπάρχει κανένας
η μαύρη κατάθλιψη με έχει κυριεύσει 
γιατί τίποτα στην πικρή ζωή μου δεν με έχει μαγέψει
Κλείνω τα μάτια για λίγα λεπτά
βυθίζοντας τον εαυτό μου στο σκοτάδι ξανά.

Χριστίνα Βασιλειάδη, Γ1

Το φως που δεν βρήκε κανείς

Μαύρος ο ουρανός,  μαύρη και η θάλασσα

 Κοιτώντας τον ορίζοντα απέραντο κενό

Μα πόσο καιρό θα ζεις μέσα στο σκοτάδι

Μπλε πρέπει να δεις θάλασσα και ουρανό

Όμως που είναι αυτό το φως,

Το φως που θα έπρεπε να βρεις ;

Το φως που δεν βρήκε κανείς..

 Ποιος είναι ο λόγος για να ζεις ;

Δεν σε ρώτησαν για να γεννηθείς

 ούτε για να πεθάνεις

Δεν καταλαβαίνω το νόημα της ζωής

Αφού δεν έχεις δικαίωμα στο τι κάνεις

Μαύρο παντού δεν βλέπω τίποτα άλλο

  Μονάχα μια ζωή και αυτή τι να την κάνω ;

Θα την χαρίσω σε παιδί

μήπως και την χαρεί λιγάκι παραπάνω…….

Χρήστος Γερογιάννης, Γ1

Συννεφιά

Ανοίγω  τα μάτια μου και τι να δω..

Σκοτάδι.

 Σκοτάδι παντού.

Στην ατμόσφαιρα κυριαρχεί ένα σύννεφο.

Ένα θόλο μαύρο σύννεφο..

Αυτό το σύννεφο μεγαλώνει μέρα με την μέρα.

Μεγαλώνει με το ψέμα..την μιζέρια ..την καχυποψία..

Εμείς το μεγαλώνουμε..εμείς το δημιουργούμε

Μάνα ..φοβάμαι, φοβάμαι να ζήσω..να μιλήσω..να εκφραστώ..

Μάνα πονάω , πονάω..να βλέπω αθώες ψυχές..να χάνονται άδικα από χεριά ελληνικά..από τα δικά μας χέρια..

Μάνα..στέρεψε το μάτι μου..δεν έχει άλλα δάκρυα πια..

Μάνα πάρε με από δω! Θέλω να φύγω μακρυά..να μην με πλησιάζει κανένα κακό..Από το να βρίσκομαι σε αυτόν τον απαίσιο ,ψεύτικο κόσμο, δεν θέλω την ζωή μου! Αυτή την δύσμοιρη , πικρή, ζωή..

Θα μπορούσε  να είναι τόσο όμορφη η ζωή μας. .όμως χάσαμε τον δρόμο , αυτό το σύννεφο μας βγάζει από την διαδρομή μας..μας κλείνει τις πόρτες της ευτυχίας…

Δεν ελπίζω τίποτα πια..αυτό το σύννεφο ..της ψευτιάς , της αποτυχία, της τρομοκρατίας, του συμφέροντος , της διχόνοιας..με καθηλώνει ..

Το μίσος είναι χαραγμένο στις ψυχές των ανθρώπων πλέον

Ήλπιζα πως ο κόσμος μπορούσε να αλλάξει , όμως πικρές οι βουλές μου..

Αυτός ο κόσμος , δεν θα αλλάξει ΠΟΤΕ

Κατερίνα Γιαλλούση, Γ1

El Bola

Την Κυριακή 16 Μαρτίου παρακολουθήσαμε μια συγκλονιστική ταινία σχετική με την παιδική κακοποίηση,  την ισπανική ταινία  El Bola. Ο 12χρονος Πάμπλο, που οι συμμαθητές του φωνάζουν Μπίλια (El Bola), μεγαλώνει δίπλα σε έναν αυταρχικό πατέρα, ο οποίος συχνά τον κακοποιεί. Ο Πάμπλο αρνείται να ομολογήσει την αλήθεια ακόμα και στον καλύτερό του φίλο Αλφρέδο, αλλά εκείνος ζητά τη βοήθεια της δικής του οικογένειας.

Το τέλος της ταινίας μας βρήκε όλους δακρυσμένους και με έντονα συναισθήματα. Η ταινία παρουσίασε με ρεαλιστικό τρόπο την ενδοοικογενειακή βία –και συγκεκριμένα την κακοποίηση ενός μικρού παιδιού από τον πατέρα του. Η συζήτηση εστιάστηκε στους ακόλουθους κύριους άξονες: τη στάση της μητέρας , το ρόλο που έπαιξε η φιλία του Πάμπλο με το άλλο αγόρι, τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις, τη δομή των δύο διαφορετικών οικογενειών.

Μιλήσαμε λοιπόν για το θέμα της ωμής βίας που ασκεί ο πατέρας στο 12χρονο αγόρι η οποία υπερβαίνει τα όρια της ανθρώπινης φαντασίας. Ο πατέρας  φέρεται κυριολεκτικά απάνθρωπα στο ίδιο του το παιδί προβάλλοντας τη δικαιολογία της μη ομοιότητας του με το παιδί που η οικογένεια έχασε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα  πριν τη γέννηση του Πάμπλο.

Το θέμα της φιλίας των δύο αγοριών έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της υπόθεσης, μιας και βοήθησε τον Πάμπλο να ξεφύγει από το δράμα που ζούσε.  Το αγόρι βρίσκει μια οικογένεια διαφορετική από τη δική του, ανθρώπους που λειτουργούν ως ομάδα και είναι ευτυχισμένοι-εντελώς διαφορετικοί από τα άτομα της δικής του οικογένειας.

Η στάση της μητέρας μας προβλημάτισε .Η μητέρα παρουσιάζεται αδύναμη να αντιμετωπίσει το βίαιο πατέρα , να θέσει ένα τέλος στην κακοποίηση του παιδιού της. Θα μπορούσε να αντιδράσει αλλιώς, να πάρει το παιδί της και να εξαφανιστεί, να καταγγείλει το βίαιο σύζυγο, να προστατεύσει το γιο της. Ωστόσο δεν αντιδρά, δεν ξεσπά παρά μόνο στο δρόμο και εκ τους ασφαλούς, μακριά από το σύζυγο της.

Παράλληλα, συζητήσαμε το θέμα των δυο οικογενειών και το  πώς ενώ περιμέναμε η εναλλακτική οικογένεια (πατέρας που έχει στούντιο τατουάζ, μητέρα που ταΐζει το μωρό ενώ ο σκύλος είναι δίπλα στο τραπέζι, πιο ελεύθερη νοοτροπία σκέψης) να είναι η προβληματική , αποδεικνύεται πως η καθώς πρέπει οικογένεια έχει το πρόβλημα και είναι δυσλειτουργική.

Κλείνοντας τη συζήτηση καταλήξαμε σε κάποια συμπεράσματα:

·         Οι φίλοι μπορεί να είναι η σωτηρία για τα θύματα της κακοποίησης.

·         Η κοινωνία είναι συνυπεύθυνη για ό,τι συμβαίνει-ειδικά αν γνωρίζει το πρόβλημα.

·         Να μην κρίνουμε τους ανθρώπους με βάση τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις (εξωτερική εμφάνιση, τατουάζ,, κοινωνικό στάτους)

·         Να μη μας νοιάζει η γνώμη των άλλων

·         Να πιστεύουμε ότι μπορούμε να αλλάξουμε τη ζωή μας. Όλα είναι σ το δικό μας χέρι-όχι στα χέρια των άλλων.

·         Να μην κρατάμε μέσα μας τα προβλήματα μας, να μιλάμε , να εκφραζόμαστε.

·         Να φτιάχνουμε αληθινές σχέσεις στη ζωή μας. Μόνο οι αληθινοί φίλοι μπορούν να σταθούν δίπλα μας και να μας βοηθήσουν , να μας στηρίξουν, να μας προσφέρουν την αμέριστη συμπαράσταση τους.

Γιώτα Κεφαλά –Όλγα Καζάκη

Καιρός για ήρωες; Ο συγγραφέας Πολυχρόνης Κουτσάκης μας διαβεβαιώνει γι αυτό!

Η λέσχη ανάγνωσης του σχολείου μας πριν δυο μήνες διάβασε το βιβλίο του Πολυχρόνη Κουτσάκη "Καιρός για ήρωες" και όλοι δηλώσαμε ενθουσιασμένοι.  Έπεσε λοιπόν η πρόταση να προσκληθεί ο κ.Κουτσάκης στο σχολείο να μας μιλήσει για το βιβλίο που αγαπήσαμε και αμ' έπος, αμ' έργον! . Ο κ.Κουτσάκης απάντησε αμέσως θετικά στην πρόσκληση μας – και τον ευχαριστούμε θερμά γι αυτό!- και,  με την οικονομική και ηθική στήριξη του συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του σχολείου μας,  μπορέσαμε να καθορίσουμε την επίσκεψη του.

Χτες λοιπόν,το Σάββατο 15 Μαρτίου, ο κ.Κουτσάκης ήρθε στην Κω και  συναντήθηκε με τα παιδιά της λέσχης ανάγνωσης στη βιβλιοθήκη του σχολείου, που είχε γεμίσει ασφυκτικά αφού συμμετείχαν και τα δυο τμήματα της –και το τμήμα της λέσχης της Α και Β Γυμνασίου που το συντονίζει η κ.Κρικέλη και το τμήμα της Γ Γυμνασίου με συντονίστριες την υπογράφουσα και την κ.Γεωργακά.

Τα παιδιά συζήτησαν με το συγγραφέα σχετικά με το βιβλίο και ο κ.Κουτσάκης  τους έλυσε πολλές απορίες τους γύρω από την υπόθεση του βιβλίου, τους ήρωες , τα θέματα που αγγίζει το βιβλίο καθώς και απορίες που σχετίζονταν με τον ίδιο και την συγγραφική του ιδιότητα.

Αρχικά ο συγγραφέας μας μίλησε για τους ήρωες του , οι οποίοι δεν είναι υπαρκτά πρόσωπα –ζουν μόνο στη φαντασία του –αλλά έχουν πολλά στοιχεία από ανθρώπους που γνωρίζει ή ακόμα και από τον ίδιο του τον εαυτό. Ο ίδιος απέφυγε να χρησιμοποιήσει το διδακτισμό στο βιβλίο του γι αυτό και αφήγηση είναι πρωτοπρόσωπη και ο κεντρικός του ήρωας  αφηγείται αυτή την αστυνομική ιστορία που έζησε με τους φίλους του εν τω μέσω της κρίσης και των οικονομικών προβλημάτων που βιώνει η οικογένεια του.

Ο κ.Κουτσάκης έχοντας γράψει στο παρελθόν και άλλο αστυνομικό βιβλίο μας είπε ότι αυτή τη φορά θέλησε να γράψει ένα βιβλίο για έφηβους προσθέτοντας στοιχεία αστυνομικής λογοτεχνίας. Είναι πιο προκλητικό όπως μας είπε- για έναν συγγραφέα να τοποθετήσει νέους ανθρώπους, καθαρούς ακόμα από τις ηθικές εκπτώσεις να ζουν μια τέτοια ιστορία. Και αν και για τους αναγνώστες φαίνονται παρακινδυνευμένα όσα κάνουν οι ήρωες , μάλλον και άλλοι άνθρωποι θα έκαναν το ίδιο αν βρίσκονταν σε παρόμοιες καταστάσεις.

Το βιβλίο ξεκινά με μια απόπειρα αυτοκτονίας και μια δολοφονία , δίνοντας στην ουσία το έναυσμα για τη εξέλιξη της ιστορίας , είναι το τρικ για να τραβήξει τον αναγνώστη σε αυτή την ιστορία. Η οποία εξελίσσεται στην  Ελλάδα του σήμερα , μια χώρα βυθισμένη στην οικονομική κρίση, την ανεργία, το ρατσισμό. Όπως μας είπε ο συγγραφέας σκοπός του ήταν ο νέος που θα διαβάσει το βιβλίο να νιώθει ότι διαβάζει κάτι που τον αφορά, να ταυτιστεί με τους ήρωες, να μιλήσει το βιβλίο στο μυαλό του.

Παράλληλα αναφέρθηκε στο γεγονός ότι πολλά από τα θέματα που θίγονται παίζουν καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας . Οι δυο βασικοί ήρωες του ο Νικ και ο Γιώργος είναι δυο αντίθετοι χαρακτήρες που μπορούν  να συνυπάρχουν και να αντιμετωπίσουν τόσο δύσκολες καταστάσεις. Η ερωτική ιστορία που αναπτύσσεται στο βιβλίο βοηθάει τη Ρέα να αντιμετωπίσει την απόρριψη που έχει βιώσει και να καταλάβει ότι υπάρχουν άνθρωποι που τη νοιάζονται και την αγαπούν. Οι δευτερεύοντες χαρακτήρες που υπάρχουν στο βιβλίο είναι πρόσωπα που έχουν τη δική τους προσωπικότητα ή ιδιαιτερότητα,  ενώ δεν λείπουν και οι χιουμοριστικές στιγμές.

Στην ερώτηση σχετικά με την αληθοφάνεια των περιγραφών που αφορούν την πόλη των Χανιών , ο συγγραφέας μας είπε ότι το 90 τοις εκατό των περιγραφών ανταποκρίνεται στην πόλη αλλά υπάρχουν και  μέρη που δεν αντιστοιχούν στην περιγραφή. Όσο για τα γεγονότα που σχετίζονται με εγκληματικές ενέργειες μας είπε ότι φυσικά και συμβαίνουν και στα Χανιά αλλά και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας-δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο για την ελληνική κοινωνία του σήμερα.

Όσο για το πώς έδωσε τον τίτλο του βιβλίου στάθηκε αρχικά  στο γεγονός του ότι ο Νικ 

κατηγορεί τον Γιώργο ότι πάσχει από το «σύνδρομο του ήρωα» και κατά δεύτερο λόγο στο ότι πιστεύει ότι η εποχή μας χρειάζεται ήρωες-απλούς ανθρώπους , καθημερινούς που ο ηρωισμός τους μπορεί να σχετίζεται με απλά πράγματα όπως η συμπόνια για το συνάνθρωπο, η αλληλεγγύη, η ανιδιοτελής προσφορά. Ο ηρωισμός σχετίζεται και με το να ξεπεράσουμε την ατομικότητα μας, την ιδιωτεία μας και να  στραφούμε στον συνάνθρωπο.

Ο  κ.Κουτσάκης μας μίλησε και για το πώς, όντας ακόμα φοιτητής, στράφηκε στην συγγραφή και πώς έγραψε το πρώτο του βιβλίο, ενώ αναφέρθηκε και στο πόσο κοπιαστικό είναι το έργο του συγγραφέα καθώς απαιτεί αφοσίωση και χρόνο. Η συγγραφή δεν είναι κάτι με το οποίο ασχολείται στον ελεύθερο χρόνο του, αλλά αποτελεί μια καθημερινότητα για εκείνον.

Τέλος ο κ.Κουτσάκης υπέγραψε τα βιβλία των παιδιών , ενώ στη συνέχεια μίλησε και σε μια εκδήλωση που οργανώθηκε από το σχολείο και στην οποία είχαν προσκληθεί γονείς και μαθητές του σχολείου. Το θέμα της εκδήλωσης αφορούσε τόσο τη συγγραφική δραστηριότητα του κ.Κουτσάκη όσο και άλλα εκπαιδευτικά θέματα γενικότερου ενδιαφέροντος.

κ.Κουτσάκη, σας ευχαριστούμε θερμά για την επίσκεψη σας και ευχόμαστε λίαν συντόμως –μετά την κυκλοφορία δηλ. του δεύτερου βιβλίου της τριλογίας σας!- να μας επισκεφτείτε ξανά! Καλή συνέχεια στο συγγραφικό σας έργο!!!

Γιώτα Κεφαλά


Ακολουθεί το βίντεο με τη συνέντευξη που πήρε η Σέια Ντρέου από το συγγραφέα Πολυχρόνη Κουτσάκη σχετικά με το βιβλίο του.

Ο κ. Κουτσάκης μας έκανε την τιμή να γράψει για την επίσκεψη του στο σχολείο μας στο ιστολόγιο του. Τον ευχαριστούμε πολύ!

2035 : η αναγεννημένη Ελλάδα και μια συνάντηση αστραπή με τον Ιωάννη Καποδίστρια!

Αθήνα 2035

Επιτέλους η Ελλάδα αναγεννήθηκε! Μετά από 25 χρόνια βγήκαμε από την οικονομική κρίση. Θυμάμαι πριν καμιά εικοσαριά χρόνια στο γυμνάσιο, η καθηγήτρια να μας αποκαλεί άχρηστους, ανίκανους και ότι δεν πρόκειται ποτέ να κάνουμε κάτι ιδιαίτερο στη ζωή μας και να που τώρα δυο παλιοί συμμαθητές μου, Ο Χρήστος και ο Γιώργος, κατασκεύασαν αυτό που κάθε άνθρωπος έχει δει στα όνειρα του: μια χρονομηχανή!

Με αφορμή λοιπόν το γεγονός ότι βγήκαμε από το μηχανισμό στήριξης του ΔΝΤ , η εφημερίδα μου ζήτησε να πάρω συνέντευξη από τον πρώτο κυβερνήτη της Ελλάδας, τον Ιωάννη Καποδίστρια.

Κάνω ένα βήμα μπροστά , τα πόδια μου αντιστέκονται, δεν έχω το θάρρος να περάσω την πύλη, λέω στον Κώστα να με σπρώξει, εκείνος το κάνει και βρίσκομαι μέσα στην πύλη. Ακούω φωνές και βλέπω εικόνες ν περνάνε γρήγορα από μπροστά μου: 2^ος Παγκόσμιος πόλεμος, 1^ος Παγκόσμιος πόλεμος, Βαλκανικοί πόλεμοι, βλέπω τον Χίτλερ, τον Κάιζερ, το Βενιζέλο. Φωνάζω «Ναύπλιο 1830»

Ξαφνικά βρίσκομαι σε ένα χωριουδάκι γεμάτο αγελάδες και αγρότες. Ρωτάω ένα χωριανό που βρίσκομαι και μου απαντά: στο Ναύπλιο. Αφού ρώτησα καμιά δεκαριά περαστικούς βρίσκομαι στην οικία του Ιωάννη Καποδίστρια. Κτυπάω την πόρτα και μου ανοίγει ένας κομψός πενηντάρης. Τον ρωτάω:

-Ο  κ.Καποδίστριας;

-Ο ίδιος, μου απαντά.

-Χαίρομαι που σας γνωρίζω! Ονομάζομαι Μιχάλης Ευσταθιάδης και έρχομαι από το μέλλον, δυο αιώνες μπροστά.

-Χμ, μάλιστα.Δεν μπορώ να το πιστέψω! Μου φαίνεται αδύνατον , αλλά για να το λες εσύ, κάτι θα ξέρεις!

-Θα μπορούσατε να απαντήσετε σε μερικές ερωτήσεις μου;

-Βεβαίως, ότι θες παλικάρι μου!

-Πείτε μου σας παρακαλώ ορισμένα πράγματα για τον εαυτό σας.

-Γεννήθηκα στην Κέρκυρα το Φεβρουάριο του 1876.Είμαι πρώην υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας και νυν κυβερνήτης της Ελλάδας.

-Έχετε κάνει άλλες σπουδές;

-Φυσικά! Έχω σπουδάσει  Ιατρική!

-Έχετε ποτέ δουλέψει ως γιατρός;

-Ναι, δούλεψα αφιλοκερδώς στην Κέρκυρα και ύστερα διορίστηκα διευθυντής σε οθωμανικό νοσοκομείο.

- Ενδιαφέρον! Όταν πρωτοφτάσατε τώρα στην Ελλάδα ως κυβερνήτης πώς ήταν τα πράγματα;

-Η Ελλάδα ήταν ένα ερείπιο. Ο κόσμος πέθαινε από την πείνα και οι άνθρωποι ζούσαν στις σπηλιές.

-Γιατί δεν έχετε φρουρά μαζί σας; Δεν φοβάστε;

-Δεν φοβάμαι ιδιαίτερα.., Αλλά τέλος με εμένα. Ήρθε η δική σου σειρά να μου απαντήσεις σε κάποιες δικές μου απορίες. Πες μου μερικά πράγματα από το μέλλον σχετικά με μένα και την Ελλάδα.

-Σχετικά με την Ελλάδα , πριν από ένα χρόνο βγήκαμε από την οικονομική κρίση. Δηλαδή για να καταλάβετε από τώρα έως την εποχή απ όπου έρχομαι χρωστάμε. Σχετικά με σας τώρα –σας είχαμε σε νόμισμα και θεωρείστε ο καλύτερος κυβερνήτης που είχε ποτέ η Ελλάδα!

-Τι λες τώρα;; Δεν το περίμενα ποτέ αυτό!

-Λοιπόν πρέπει να πηγαίνω τώρα ! Χαίρομαι που τα είπαμε .Καλή τύχη σε ό, τι κάνετε! Και να προσέχετε!

-Στην ευχή του Θεού να πας παιδί μου!

Πέρασα ξανά την πύλη του χρόνου , άκουσα φωνές και βρέθηκα ξανά στην εποχή μου. Το άρθρο μου είναι έτοιμο!!!

Μιχάλης Ευσταθιάδης, Γ1

Ι.Καποδίστριας by Γιώτα Κεφαλά

«Άλλοι φοβούνται τον θάνατο, εγώ φοβάμαι τη ζωή…» - The art of getting by (2011), του Gavin Wiesen

Υπήρχαν μαθητές που είχαν δει την ταινία πρόπερσι και ήρθαν για να την ξαναδούν, γιατί τους άρεσε ιδιαίτερα ο τρόπος σκέψης του πρωταγωνιστή, «ο οποίος γυρίζει συνέχεια γύρω από τα θέματα που τον απασχολούν: η φιλία, ο έρωτας, η οικογένεια, το σχολείο».

Οι μαθητές δικαιολόγησαν την εκκεντρική συμπεριφορά του πρωταγωνιστή λέγοντας ότι το παιδί συμπεριφέρεται και σκέπτεται σαν καλλιτέχνης, γι’ αυτό είναι τόσο διαφορετικός… Επίσης, τους άρεσε η ταινία γιατί θίγει θέματα που απασχολούν τα παιδιά της ηλικίας τους.

Στη συζήτηση που έγινε με τους μαθητές αναδείχθηκε το γεγονός ότι ο πρωταγωνιστής δυσκολεύεται να αποδεχτεί και να εξωτερικεύσει τα συναισθήματά του. Είπαμε ότι ο ήρωας σκεπτόταν πολύ – ήταν ένας μικρός διανοούμενος. Οι σχέσεις με την οικογένεια δεν ήταν πολύ καλές, γιατί δεν είχε σταθερή οικογενειακή ζωή. Ο βιολογικός του πατέρας «απλά στέλνει χρήματα» και όταν ο ήρωας ήταν μαζί του στο Πεκίνο, όταν ήταν μικρός, τον έβλεπε ελάχιστα αφού δούλευε 12-14 ώρες την ήμερα και είχε προσλάβει baby-sitter. Οι σχέσεις του με τον πατριό του είναι απλά τυπικές μέχρι την τελική ρήξη που θα συμβεί όταν ο νεαρός πρωταγωνιστής θα αποκαλύψει ότι ο πατριός του κρύβει το γεγονός ότι είναι άνεργος και υποκρίνεται ότι πάει στη δουλειά κάθε πρωί…

Συζητήσαμε επίσης για τη σχέση με την μητέρα που είναι πιο ουσιαστική και αποτελεί ένα στήριγμα για το παιδί.

Οι μαθητές παρατήρησαν ότι δεν είναι πολύ ωραίο να βγεις την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου με ένα άτομο για το οποίο δεν νιώθεις κάτι ερωτικό αλλά το βλέπεις μόνο σαν φίλο, γιατί αυτό μπορεί να δημιουργήσει παρεξηγήσεις ή να πληγώσει…

Στο ερώτημα γιατί οι δάσκαλοι έδωσαν στον πρωταγωνιστή μια τελευταία ευκαιρία είπαμε ότι οι δάσκαλοι και ο διευθυντής είχαν διαβλέψει ότι είναι έξυπνος και ιδιαίτερα ταλαντούχος και πίστευαν ότι, έστω και την τελευταία στιγμή, θα τα καταφέρει να αποφοιτήσει.

Στο ερώτημα τι έφερε τα δύο παιδιά κοντά είπαμε ότι τόσο ο ήρωας όσο και η κοπέλα του είχαν ανασφάλειες και βίωναν μοναξιά. Ειδικά ο πρωταγωνιστής στη αρχή είναι τελείως μόνος, χωρίς φίλους. Και η κοπέλα όμως, αν και έχει κάνει αρκετές σχέσεις, δεν νιώθει ούτε όμορφη, ούτε τόσο ξεχωριστή…

Συζητήσαμε για την άποψη της μητέρα του πρωταγωνιστή ότι «η ευτυχία είναι κάτι που πρέπει να το φροντίζεις» - δεν είναι δεδομένο.

Αγαπημένη σκηνή: «εκεί που ξεκινάει να κάνει τις εργασίες μιας ολόκληρης χρονιάς». Σχολιάσαμε ότι αυτή η σκηνή ουσιαστικά συμβολίζει και την έναρξη της «ενηλικίωσής» του – γιατί ενήλικας σημαίνει «αναλαμβάνω τις ευθύνες μου». Άλλη σκηνή που άρεσε: «η σκηνή που η κοπέλα πήγε και τον μάζεψε από τον δρόμο που τον είχε πάρει ο ύπνος μετά από το μεθύσι». Επίσης άρεσε πολύ η τελευταία σκηνή όπου αποκαλύπτεται ότι ο ήρωας ζωγράφισε το αντικείμενο του έρωτά του και έτσι επιτέλους ανακάλυψε την κλίση του και αποφάσισε να γίνει ζωγράφος… Τέλος, άλλοι μαθητές ανέφεραν ως αγαπημένη σκηνή εκεί που η κοπέλα αφήνει τον ζωγράφο και, κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, δεν επιβιβάζεται στο αεροπλάνο.

Αστειευόμενοι είπαμε ότι η αρχική φιλοσοφική θεώρηση του ήρωα μάλλον βρίσκει πολλούς μαθητές σύμφωνους: «ζούμε μόνοι μας, πεθαίνουμε μόνοι μας… γιατί να πηγαίνω σχολείο και να διαβάζω αφού έτσι κι αλλιώς θα πεθάνω κι εγώ μια μέρα»!

Αγαπημένη φράση: «άλλοι φοβούνται τον θάνατο, εγώ φοβάμαι τη ζωή…»

Θάνος Τσάπελης, ΠΕ06

Ελληνίδα μάνα, καμένα κουλουράκια και μια συνέντευξη από τον Μπετόβεν!

Ναι μαμά . Πήρα μπουφάν . Όχι μαμά , δεν θα αργήσω . Ναι , θα γυρίσω πριν τις 10 . Αμάν πια, με έπρηξε αυτή η γυναίκα. Ούτε ένα ταξίδι στον χρόνο δεν μπορούμε να κάνουμε με την ησυχία μας . Πάντως αξίζει τον κόπο . Ενδιαφέρον τύπος φαίνεται αυτός ο Μπετόβεν . Αν δεν χρειαζόταν να μάθω και νοηματική για να του πάρω συνέντευξη, θα ήταν ακόμα καλύτερα. Καταλαβαίνετε λοιπόν τι έχω περάσει για αυτό το ταξίδι, οπότε καλύτερα να έχει πολλά να μου πει. Έτος : 1820 . Τόπος : Βιέννη.
Εδώ είμαστε . Βιέννη 1820 . Έξω από το σπίτι ενός από τους μεγαλύτερους συνθέτες όλων των εποχών , τον Λούντβιχ Βαν Μπετόνεν . Παίρνω μια βαθιά ανάσα και χτυπάω το κουδούνι . Δεν ανοίγει κανείς . Ξαναχτυπάω, τίποτα. Λες να λείπει ; Μισό  λεπτό . Υπάρχει λόγος που μαθαίνω νοηματική τους τελευταίους μήνες. Ο Μπετόβεν είναι κουφός . Ψάχνω κάποιο παράθυρο. Βρίσκω την κρεβατοκάμαρα του . Τον βλέπω. Ωραία μαλλιά σκέφτομαι . Με βλέπει και αντί να πάρει καμιά καραμπίνα και να με διώξει , μου ανοίγει λες και ήμουν κολλητός του. Πολύ φιλόξενοι άνθρωποι στον 19^ο αιώνα .

- Γειά σας .

- Γειά σου νεαρέ .

- Είμαι μεγάλος θαυμαστής ,ξέρετε, και πάντα ήθελα να σας πάρω μια συνέντευξη , ώστε να μάθω περισσότερα για την ζωή σας.

- Μάλιστα . Πέρνα . Κάθισε . Μόλις έφτιαξα μερικά κουλουράκια.

- Κουλουράκια ε ; Θα πάρω κάνα δυο γιατί είχαμε φακές σήμερα .

- Όσα θες αγόρι μου .

- Σας ευχαριστώ . Λοιπόν κ. Μπετόβεν , πείτε μου λίγα πράγματα για την ζωή σας .

- Ευχαρίστως . Γεννήθηκα στην Βόννη στις 17 Δεκεμβρίου 1770 . Κατάγομαι από μουσική οικογένεια.  Ο παππούς μου ήταν διευθυντής χορωδίας στην Αυλή του Πρίγκηπα Εκλέκτορα της Κολωνίας και ο πατέρας μου , Γιόχαν Βαν Μπετόβεν , εργάστηκε ως επαγγελματίας τενόρος στην ίδια χορωδία ενώ παράλληλα παρέδιδε μαθήματα πιάνου και τραγουδιού . Φυσικά πρώτος μου δάσκαλος ήταν ο πατέρας μου. Παρόλα αυτά η σχέση μας δεν ήταν και η καλύτερη , καθώς προσπαθούσε να με εκμεταλλευτεί . Αργότερα την μουσική μου εκπαίδευση ανέλαβε ο Κρίστιαν Νέεφε.

- Μάλιστα . Και αφού την εκπαίδευση σας ανέλαβε ο κ. Νέεφε τι ακολούθησε ;

Στην ηλικία των δώδεκα ετών δημοσιεύτηκε η πρώτη μου σύνθεση και ο Νέεφε ισχυρίστηκε πως ήμουν ο νέος Μότσαρτ. Άρχισα να εργάζομαι ως οργανίστας στην Αυλή . Το ταξίδι μου στην Βιέννη για να κάνω μαθήματα με τον Μότσαρτ ακυρώνεται λόγω μιας ξαφνικής αρρώστιας της μητέρας μου . Τελικά όμως το 1792 ο Γιόζεφ Χάυντν κανόνισε την μετάβαση μου στην Βιέννη για να αναλάβει την διδασκαλία μου . Η αξία μου ,αρχικά ως πιανίστας, και αργότερα ως συνθέτης άρχισε να αναγνωρίζεται σταδιακά .

Ενδιαφέρουσα ζωή . Διαφέρατε από τους άλλους συνθέτες της εποχής ;

- Η αλήθεια είναι , μικρέ , πως άνηκα στην μειοψηφία των συνθετών που ήταν ανεξάρτητοι. Δεν άνηκα , δηλαδή , στην Αυλή ούτε εργάστηκα για την εκκλησία . Συντηρούμουν είτε με έσοδα από τις δημόσιες συναυλίες μου , είτε παράγοντας και έργα κατά παραγγελία .

- Ποιό είναι το πιο τραγικό γεγονός στην ζωή σας ; Αν και νομίζω πως ξέρω την απάντηση σε αυτό .

- Όπως θα σκέφτηκες , το τραγικότερο συμβάν στη ζωή μου είναι η κώφωση μου . Άρχισα να χάνω την ακοή μου σταδιακά από τα 26 , δηλαδή το 1976 , και παρά τις θεραπείες που δοκίμασα το 1820 έχασα ολοκληρωτικά την ακοή μου . Παρά την σημαντική αυτή απώλεια στις αισθήσεις μου όμως δεν σταμάτησα να γράφω μουσική και συνεχίζω να το κάνω ακόμα .

- Ποια συμφωνία σας θα χαρακτηρίζατε ως αγαπημένη ;

- Έχω λάβει παρόμοιες ερωτήσεις στο παρελθόν και πάντα δίνω την ίδια απάντηση. Όλες μου οι συνθέσεις είναι ξεχωριστές για μένα. Κάθε μια έχει κάτι που την κάνει να ξεχωρίζει και δεν μπορώ να κάνω διακρίσεις .

- Έχετε απόλυτο δίκιο. Ελπίζω να μην σας κούρασα . Είχε πολύ ενδιαφέρον να μάθω για την ζωή σας και σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας .

- Τίποτα παιδί μου . Εγώ σε ευχαριστώ . Να πας στο καλό .

- Γεια σας


Πολύ ευγενικός ο κ . Μπετόβεν, αλλά τα κουλουράκια άνοστα . Η ζωή του πρέπει να ήταν πολύ ενδιαφέρουσα και δύσκολη παράλληλα. Πάντως το μόνο σίγουρο είναι ότι αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση αφού δεν άφησε την έλλειψη ακοής του να τον εμποδίσει στην μουσική . Τι ώρα πήγε ; Είναι κιόλας 10:30 . Και φυσικά έχω 17 αναπάντητες από την μάνα μου . Μάλλον πρέπει να γυρίσω σπίτι . Ίσως έχει φτιάξει κάτι η μάνα μου να φάω . Είμαι με τρία καμένα κουλουράκια του 19^ου αιώνα από το μεσημέρι. Έτος 2014 Τόπος Κως .
Εδώ είμαστε . Ποιος ξέρει τι έχω να ακούσω πάλι . Εύχομαι να την πήρε ο ύπνος , που χλωμό το βλέπω . Πάλι καλά που φοράω την ζακέτα . 

Χρήστος Γερογιάννης, Γ1

Λούντβιχ Βαν Μπετόβεν by Γιώτα Κεφαλά