Υπήρχαν μαθητές
που είχαν δει την ταινία πρόπερσι και ήρθαν για να την ξαναδούν, γιατί τους
άρεσε ιδιαίτερα ο τρόπος σκέψης του πρωταγωνιστή, «ο οποίος γυρίζει συνέχεια
γύρω από τα θέματα που τον απασχολούν: η φιλία, ο έρωτας, η οικογένεια, το
σχολείο».
Οι μαθητές
δικαιολόγησαν την εκκεντρική συμπεριφορά του πρωταγωνιστή λέγοντας ότι το παιδί
συμπεριφέρεται και σκέπτεται σαν καλλιτέχνης, γι’ αυτό είναι τόσο διαφορετικός…
Επίσης, τους άρεσε η ταινία γιατί θίγει θέματα που απασχολούν τα παιδιά της
ηλικίας τους.
Στη συζήτηση που
έγινε με τους μαθητές αναδείχθηκε το γεγονός ότι ο πρωταγωνιστής δυσκολεύεται
να αποδεχτεί και να εξωτερικεύσει τα συναισθήματά του. Είπαμε ότι ο ήρωας
σκεπτόταν πολύ – ήταν ένας μικρός διανοούμενος. Οι σχέσεις με την οικογένεια
δεν ήταν πολύ καλές, γιατί δεν είχε σταθερή οικογενειακή ζωή. Ο βιολογικός του
πατέρας «απλά στέλνει χρήματα» και όταν ο ήρωας ήταν μαζί του στο Πεκίνο, όταν
ήταν μικρός, τον έβλεπε ελάχιστα αφού δούλευε 12-14 ώρες την ήμερα και είχε
προσλάβει baby-sitter. Οι σχέσεις του με τον πατριό
του είναι απλά τυπικές μέχρι την τελική ρήξη που θα συμβεί όταν ο νεαρός πρωταγωνιστής
θα αποκαλύψει ότι ο πατριός του κρύβει το γεγονός ότι είναι άνεργος και υποκρίνεται
ότι πάει στη δουλειά κάθε πρωί…
Συζητήσαμε επίσης
για τη σχέση με την μητέρα που είναι πιο ουσιαστική και αποτελεί ένα στήριγμα
για το παιδί.
Οι μαθητές
παρατήρησαν ότι δεν είναι πολύ ωραίο να βγεις την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου με
ένα άτομο για το οποίο δεν νιώθεις κάτι ερωτικό αλλά το βλέπεις μόνο σαν φίλο,
γιατί αυτό μπορεί να δημιουργήσει παρεξηγήσεις ή να πληγώσει…
Στο ερώτημα
γιατί οι δάσκαλοι έδωσαν στον πρωταγωνιστή μια τελευταία ευκαιρία είπαμε ότι οι
δάσκαλοι και ο διευθυντής είχαν διαβλέψει ότι είναι έξυπνος και ιδιαίτερα
ταλαντούχος και πίστευαν ότι, έστω και την τελευταία στιγμή, θα τα καταφέρει να
αποφοιτήσει.
Στο ερώτημα τι
έφερε τα δύο παιδιά κοντά είπαμε ότι τόσο ο ήρωας όσο και η κοπέλα του είχαν
ανασφάλειες και βίωναν μοναξιά. Ειδικά ο πρωταγωνιστής στη αρχή είναι τελείως
μόνος, χωρίς φίλους. Και η κοπέλα όμως, αν και έχει κάνει αρκετές σχέσεις, δεν
νιώθει ούτε όμορφη, ούτε τόσο ξεχωριστή…
Συζητήσαμε για
την άποψη της μητέρα του πρωταγωνιστή ότι «η ευτυχία είναι κάτι που πρέπει να
το φροντίζεις» - δεν είναι δεδομένο.
Αγαπημένη σκηνή:
«εκεί που ξεκινάει να κάνει τις εργασίες μιας ολόκληρης χρονιάς». Σχολιάσαμε
ότι αυτή η σκηνή ουσιαστικά συμβολίζει και την έναρξη της «ενηλικίωσής» του –
γιατί ενήλικας σημαίνει «αναλαμβάνω τις ευθύνες μου». Άλλη σκηνή που άρεσε: «η
σκηνή που η κοπέλα πήγε και τον μάζεψε από τον δρόμο που τον είχε πάρει ο ύπνος
μετά από το μεθύσι». Επίσης άρεσε πολύ η τελευταία σκηνή όπου αποκαλύπτεται ότι
ο ήρωας ζωγράφισε το αντικείμενο του έρωτά του και έτσι επιτέλους ανακάλυψε την
κλίση του και αποφάσισε να γίνει ζωγράφος… Τέλος, άλλοι μαθητές ανέφεραν ως
αγαπημένη σκηνή εκεί που η κοπέλα αφήνει τον ζωγράφο και, κυριολεκτικά την
τελευταία στιγμή, δεν επιβιβάζεται στο αεροπλάνο.
Αστειευόμενοι
είπαμε ότι η αρχική φιλοσοφική θεώρηση του ήρωα μάλλον βρίσκει πολλούς μαθητές
σύμφωνους: «ζούμε μόνοι μας, πεθαίνουμε μόνοι μας… γιατί να πηγαίνω σχολείο και
να διαβάζω αφού έτσι κι αλλιώς θα πεθάνω κι εγώ μια μέρα»!
Αγαπημένη φράση:
«άλλοι φοβούνται τον θάνατο, εγώ φοβάμαι τη ζωή…»
Θάνος Τσάπελης, ΠΕ06
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου