Συννεφιά

Ανοίγω  τα μάτια μου και τι να δω..

Σκοτάδι.

 Σκοτάδι παντού.

Στην ατμόσφαιρα κυριαρχεί ένα σύννεφο.

Ένα θόλο μαύρο σύννεφο..

Αυτό το σύννεφο μεγαλώνει μέρα με την μέρα.

Μεγαλώνει με το ψέμα..την μιζέρια ..την καχυποψία..

Εμείς το μεγαλώνουμε..εμείς το δημιουργούμε

Μάνα ..φοβάμαι, φοβάμαι να ζήσω..να μιλήσω..να εκφραστώ..

Μάνα πονάω , πονάω..να βλέπω αθώες ψυχές..να χάνονται άδικα από χεριά ελληνικά..από τα δικά μας χέρια..

Μάνα..στέρεψε το μάτι μου..δεν έχει άλλα δάκρυα πια..

Μάνα πάρε με από δω! Θέλω να φύγω μακρυά..να μην με πλησιάζει κανένα κακό..Από το να βρίσκομαι σε αυτόν τον απαίσιο ,ψεύτικο κόσμο, δεν θέλω την ζωή μου! Αυτή την δύσμοιρη , πικρή, ζωή..

Θα μπορούσε  να είναι τόσο όμορφη η ζωή μας. .όμως χάσαμε τον δρόμο , αυτό το σύννεφο μας βγάζει από την διαδρομή μας..μας κλείνει τις πόρτες της ευτυχίας…

Δεν ελπίζω τίποτα πια..αυτό το σύννεφο ..της ψευτιάς , της αποτυχία, της τρομοκρατίας, του συμφέροντος , της διχόνοιας..με καθηλώνει ..

Το μίσος είναι χαραγμένο στις ψυχές των ανθρώπων πλέον

Ήλπιζα πως ο κόσμος μπορούσε να αλλάξει , όμως πικρές οι βουλές μου..

Αυτός ο κόσμος , δεν θα αλλάξει ΠΟΤΕ

Κατερίνα Γιαλλούση, Γ1