El Bola

Την Κυριακή 16 Μαρτίου παρακολουθήσαμε μια συγκλονιστική ταινία σχετική με την παιδική κακοποίηση,  την ισπανική ταινία  El Bola. Ο 12χρονος Πάμπλο, που οι συμμαθητές του φωνάζουν Μπίλια (El Bola), μεγαλώνει δίπλα σε έναν αυταρχικό πατέρα, ο οποίος συχνά τον κακοποιεί. Ο Πάμπλο αρνείται να ομολογήσει την αλήθεια ακόμα και στον καλύτερό του φίλο Αλφρέδο, αλλά εκείνος ζητά τη βοήθεια της δικής του οικογένειας.

Το τέλος της ταινίας μας βρήκε όλους δακρυσμένους και με έντονα συναισθήματα. Η ταινία παρουσίασε με ρεαλιστικό τρόπο την ενδοοικογενειακή βία –και συγκεκριμένα την κακοποίηση ενός μικρού παιδιού από τον πατέρα του. Η συζήτηση εστιάστηκε στους ακόλουθους κύριους άξονες: τη στάση της μητέρας , το ρόλο που έπαιξε η φιλία του Πάμπλο με το άλλο αγόρι, τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις, τη δομή των δύο διαφορετικών οικογενειών.

Μιλήσαμε λοιπόν για το θέμα της ωμής βίας που ασκεί ο πατέρας στο 12χρονο αγόρι η οποία υπερβαίνει τα όρια της ανθρώπινης φαντασίας. Ο πατέρας  φέρεται κυριολεκτικά απάνθρωπα στο ίδιο του το παιδί προβάλλοντας τη δικαιολογία της μη ομοιότητας του με το παιδί που η οικογένεια έχασε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα  πριν τη γέννηση του Πάμπλο.

Το θέμα της φιλίας των δύο αγοριών έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της υπόθεσης, μιας και βοήθησε τον Πάμπλο να ξεφύγει από το δράμα που ζούσε.  Το αγόρι βρίσκει μια οικογένεια διαφορετική από τη δική του, ανθρώπους που λειτουργούν ως ομάδα και είναι ευτυχισμένοι-εντελώς διαφορετικοί από τα άτομα της δικής του οικογένειας.

Η στάση της μητέρας μας προβλημάτισε .Η μητέρα παρουσιάζεται αδύναμη να αντιμετωπίσει το βίαιο πατέρα , να θέσει ένα τέλος στην κακοποίηση του παιδιού της. Θα μπορούσε να αντιδράσει αλλιώς, να πάρει το παιδί της και να εξαφανιστεί, να καταγγείλει το βίαιο σύζυγο, να προστατεύσει το γιο της. Ωστόσο δεν αντιδρά, δεν ξεσπά παρά μόνο στο δρόμο και εκ τους ασφαλούς, μακριά από το σύζυγο της.

Παράλληλα, συζητήσαμε το θέμα των δυο οικογενειών και το  πώς ενώ περιμέναμε η εναλλακτική οικογένεια (πατέρας που έχει στούντιο τατουάζ, μητέρα που ταΐζει το μωρό ενώ ο σκύλος είναι δίπλα στο τραπέζι, πιο ελεύθερη νοοτροπία σκέψης) να είναι η προβληματική , αποδεικνύεται πως η καθώς πρέπει οικογένεια έχει το πρόβλημα και είναι δυσλειτουργική.

Κλείνοντας τη συζήτηση καταλήξαμε σε κάποια συμπεράσματα:

·         Οι φίλοι μπορεί να είναι η σωτηρία για τα θύματα της κακοποίησης.

·         Η κοινωνία είναι συνυπεύθυνη για ό,τι συμβαίνει-ειδικά αν γνωρίζει το πρόβλημα.

·         Να μην κρίνουμε τους ανθρώπους με βάση τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις (εξωτερική εμφάνιση, τατουάζ,, κοινωνικό στάτους)

·         Να μη μας νοιάζει η γνώμη των άλλων

·         Να πιστεύουμε ότι μπορούμε να αλλάξουμε τη ζωή μας. Όλα είναι σ το δικό μας χέρι-όχι στα χέρια των άλλων.

·         Να μην κρατάμε μέσα μας τα προβλήματα μας, να μιλάμε , να εκφραζόμαστε.

·         Να φτιάχνουμε αληθινές σχέσεις στη ζωή μας. Μόνο οι αληθινοί φίλοι μπορούν να σταθούν δίπλα μας και να μας βοηθήσουν , να μας στηρίξουν, να μας προσφέρουν την αμέριστη συμπαράσταση τους.

Γιώτα Κεφαλά –Όλγα Καζάκη