Σαράντα πέντε μάστοροι και εξήντα μαθητάδες
γιοφύρι -ν- θεμελίωναν στην Άρτας το ποτάμι .
Ολημερίς το χτίζανε το βράδυ γκρεμιζόταν.
Μοιρολογούν οι μάστοροι και κλαίνε οι μαθητάδες:
<<Αλίμονο στους κόπους μας κρίμα στις δουλεψές μας,ολημερίς να χτίζουμε το βράδυ να γκρεμίεται !>>
<Α δε στοιχειώσετε άνθρωπο γιοφύρι δεν στεριώνει και μην στοιχειώσετε ορφανό ,μην ,ξένο μη διαβάτη , παρά του πρωτομάστορα το όμορφο παλικάρι» Το άκουσε ο πρωτομάστορας και του θανάτου πέφτει !
Τι να σκεφτεί ,τι να γενεί ,τι να πρωτοκάμει τι γιο του για να σώσει και το γιοφύρι να στεριώσει .
Τρεις μέρες το σκεφτόταν τρεις νύχτες πολεμούσε .
Την τρίτη την φαρμακερή εσηκώθη απελπισμένος.
Βαριά τα πόδια έσυρε και φτάνει στο ποτάμι.
Να πέσει μέσα ήθελε μη δει το κακό που φτάνει .
Και εκεί μες στην θολούρα του μες στην απελπισία του ο γιος του πλησίασε και έκατσε κοντά του .
Σιγά βγήκε η φωνή απο τα σωθικά του :
<<Μην βασανίζεσαι πατέρα ουτε και μην χαλιέσαι
εγώ κρυφά πλησίασα και άκουσα την ορμήνια που το πουλί σας έδωσε την λύση για να βρείτε .
Εγώ λοιπόν θα στοιχειωθώ το γιοφύρι να στεργιώσω>>.
Καλά καλά τα λόγια του δεν πρόλαβε να τελειώσει σεισμός μεγάλος έγινε και έπεσε το γιοφύρι.
Και τότε όλοι κατάλαβαν πως μήτε το γιοφύρι μήτε άλλο ανθρώπινο έργο δεν μπορεί να σταθεί, αν την ευτυχία του ανθρώπου στερεί!!!
Διονύσια Παπανικόλα, Γ3
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου