Η έξομολόγηση ενός δολοφόνου

Ήταν Κυριακή 6 Νοεμβρίου. Καμια βδομάδα πριν με είχαν πάρει τηλέφωνο οι "Μεγάλοι"- έτσι λέγαμε τα αφεντικά. Μου είπαν οτι αν δεχτώ, θα βγάλω πολλά λεφτά. Μπορεί να ήταν σκληρά αφεντικά, αλλά πάντα μου βρίσκανε τις καλύτερες δουλειές κι εγώ έκανα πάντα καλά τη δουλειά μου. Δεν είχε σχέση η ηλικία, η φυλή, το κοινωνικό status.  Όποιος κι αν ήταν ,άμα μου ζητούσαν να τον καθαρίσω θα το έκανα. Οι πελάτες μου αυτή τη φορά ήταν μια οικογένεια. Μου είχαν πει να τελειώνω όσο πιο γρήγορα μπορώ.

 Μην νομίζετε πως οι δολοφόνοι έχουμε εύκολη δουλειά. Κάθε φορά που καθαρίζεις  κάποιον, ακούς τις φωνές των προηγούμενων - ειδικά η πρώτη δουλειά είναι πολύ δύσκολη. Το καλό όμως είναι ότι γίνεται γρήγορα: σκοτώνεις, φεύγεις. Δεν προλαβαίνεις  να νιώσεις τύψεις, όταν απομακρύνεσαι αρχίζεις να καταλαβαίνεις ότι εσύ σκότωσες, ότι εσύ πήρες  μία ζωή χωρίς να ξέρεις καν το λόγο. Αλλά οι άνθρωποι είναι ζα. Όταν έχεις όπλο στα χέρια σου τα ξεχνάς  όλα.

Έφτασε λοιπόν και η μεγάλη μέρα. Ήμουν έτοιμη. Ήταν ένα μικρό σπίτι με τριαντάφυλλα στα παράθυρα. Το είχα επισκεφθεί πολλές φορές μες την βδομάδα για να βρω την κατάλληλη ώρα. Μπήκα χωρίς να κάνω θόρυβο .Ήταν τρεις στο σύνολο όλοι τους σε διαφορετικά δωμάτια, πράγμα το οποίο με βόλευε πολύ. Σκότωσα πρώτα την γυναίκα, δεν κατάλαβε τίποτα. Καλύτερα. Το δεύτερο θύμα ήταν ένας άντρας, και αυτός δεν ήταν πρόβλημα. Έπειτα ανέβηκα τα σκαλιά και βρήκα μπροστά μου ένα κοριτσάκι. Με το ζόρι 5 χρονών. Είχε ξανθά μαλλιά και γαλανά μάτια που με κοιτούσαν, όχι με φόβο όπως είχα συνηθίσει, αλλά με απορία. Ξαφνικά άρχισε να μιλάει. Δεν είχα ξαναζήσει κάτι τέτοιο. Έμεινα πέντε λεπτά να την κοιτώ, ενώ μου μιλούσε. Δεν καταλάβαινα λέξη. Πρώτη φορά ένιωσα πραγματικά ανάγκη να εξαφανίσω κάποιον. Ήταν λες και το κεφάλι μου θα έσπαγε. Είδα όλα μου τα θύματα,  ξανάκουσα τις τελευταίες τους λέξεις, τα ουρλιαχτά τους. Βγήκα από το σπίτι με τα τριαντάφυλλα τρέχοντας. Ένιωσα λες και είχα ακούσει μετά από τόσο καιρό την συνείδηση μου, λες και ήταν μεταμφιεσμένη σε αυτό το κοριτσάκι.

 Τώρα πια, μετά από τόσα χρόνια εδώ μέσα στο κελί μου θυμάμαι ακόμα το κοριτσάκι. Το κοριτσάκι που με έφερε στα όρια της τρέλας.

Δανάη Αμάλβυ, Γ1