Παρέα με τις αναμνήσεις

Αγαπημένη μου φίλη Κατερίνα,

Σου γράφω αυτό το γράμμα επειδή θέλω να  μοιραστώ μαζί σου τις αναμνήσεις και τα συναισθήματα μου.

Κάθισα πάλι χθες «Βράδυ» παρέα με τη μοναξιά μου, έχοντας στο μυαλό μου τις «Πρώτες Ενθυμήσεις» από τα ανέμελα παιδικά μου χρόνια.

Θυμάμαι με νοσταλγία τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού, τότε που δεν μας ένοιαζε τίποτα, τότε που οι «Φωνές» μας ήταν δυνατές, τα γέλια μας ασυγκράτητα, «Η χαρά» και η ευτυχία ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπά μας, γιατί τότε δεν μας ένοιαζε τίποτα, μόνο να περνάμε καλά.

Θυμάμαι ατέλειωτες ώρες παιχνιδιού, θυμάμαι την όρεξη για μάθηση για κάθε τι καινούργιο, θυμάμαι την επεισοδιακή μου «Γνωριμία με τη Μόνικα», τον «Ορέστη», αρρώστησε βαριά, θυμάμαι φιλίες αγνές χωρίς πονηριά και κακία.

«Τώρα» όμως μεγάλωσα, έβαλα περισσότερο μυαλό, έγινα πιο επιφυλακτική με τις γνωριμίες μου, γεμάτη ανασφάλειες και χωρίς αυτοπεποίθηση. Σκέφτομαι ότι σε λιγότερο από τρία χρόνια πρέπει να αποφασίσω για το μέλλον μου και τρομάζω, γιατί  δεν ξέρω τι δρόμο να πάρω, φοβάμαι για την οικονομική κρίση που λένε «Οι μεγάλοι» φοβάμαι, «Ζητείται Ελπίς», θέλω την άνοιξη στην ζωή μου, όχι τον χειμώνα, θέλω «Τριαντάφυλλα στο παράθυρο».

Αρκετά σε κούρασα, θέλω να κλείσω έτσι το γράμμα μου. Περιμένω νέα σου.

                                                                                    Φιλιά

                                                                                    Αναστασία Παπαγγελή, Γ3