Αχ!Ελλάδα σ αγαπώ...

Η Ελλάδα είναι ένα φωτεινό άστρο στον ουρανό, που αγωνίζεται για να μην σβήσει. Ελλάδα του χθες, Ελλάδα του σήμερα, όπως και αν είσαι ντυμένη εγώ θα σ’ αγαπώ.

            Η σύγχρονη Ελλάδα μας δίνει εικόνες αντιφατικές, για τη ζωή, τον πλούτο, την φτώχεια, αυτή η διαφορετικότητα μας κάνει να ξεχωρίζουμε από τους άλλους λαούς.

            Η Ελλάδα πέρα από την ιστορία και τον πολιτισμό της που κληρονομήσαμε, είναι μια χώρα που είναι γνωστή για τον ήλιο της, τις καθαρές θάλασσες της, την φιλοξενία της, τον τρόπο διασκέδασης και γενικά τον τρόπο ζωής των ανθρώπων. Οι ΄Ελληνες είναι άνθρωποι «ζωντανοί», φανατισμένοι σε πολλά θέματα και υπερβολικοί σε ότι κάνουν. Θέλουν μεγάλα σπίτια, αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού, ρούχα με την τελευταία λέξη της μόδας, πολλά ταξίδια, θέλουν τον καφέ τους, του ουζάκι τους σε μικρά ταβερνάκια, θέλουν να χορεύουν μέχρι που να αντέχουν τα πόδια τους, να τραγουδούν, να γελούν και να μιλούν δυνατά, να τσακώνονται και να φανατίζονται για την πολιτική και το ποδόσφαιρο.

            Και ξαφνικά, αλλάζει το σκηνικό της Ελλάδας, χωρίς κανείς να τους προετοιμάσει για την χρεωκοπία, χωρίς να είναι φτιαγμένοι για να γνωρίσουν την φτώχεια, τη δυστυχία, την πείνα, την ανεργία, χωρίς να ξέρουν τον τρόπο να αντιμετωπίσουν όλα αυτά.

            Έχουμε κρίση, λένε όλοι και αυτή η λέξη έφερε απελπισία, απολύσεις εργαζομένων, μειώσεις μισθών και συντάξεων, απεργίες, δυσβάστακτους φόρους, πόνο, δυστυχία, κατάθλιψη, αυτοκτονίες, Καταστήματα κλείνουν το ένα πίσω από το άλλο, περιουσίες πουλιούνται, άνθρωποι αναζητούν απελπισμένοι εργασία με μισθούς πείνας, οικογένειες ολόκληρες μα κυρίως νέοι που έχουν τελειώσει τις σπουδές τους μεταναστεύουν σε άλλα μέρη για μια καλύτερη ζωή.

            Τέρμα όμως ως εδώ, πρέπει να ξυπνήσουμε να κάνουμε κάτι, να αγαπήσουμε την πατρίδα μας. Μπορεί να χάθηκε το χαμόγελο όμως βρέθηκε η ανθρωπιά. Όλοι μαζί θα βρούμε τη δύναμη να αναζητήσουμε τη χαμένη ελπίδα από τη χώρα μας, φτάνει να στραφούμε σε άλλους δρόμους, να εκμεταλλευτούμε τον πλούτο που θα μας δώσει η γη μας, να ξαναγεννηθούμε μέσα από τις στάχτες μας.

            Θα κλείσω με τους στίχους του Μανώλη Ρασούλη:

Αχ! Ελλάδα σ΄αγαπώ

και βαθιά σ΄ευχαριστώ

γιατί μ’ έμαθες και ξέρω

ν’ ανασαίνω όπου βρεθώ

να πεθαίνω όπου πατώ

και να μην σε υποφέρω.

                                                                                   Αναστασία Παπαγγελή