Το νησί μου, η Κως

 

 

Το νησί που ζω και ‘εργάζομαι’ είναι η Κως. Η Κως μπορεί να αρέσει στους ξένους και στους υπόλοιπους Έλληνες για την ιστορία που έγραψε αλλά εμένα προσωπικά δεν μου αρέσει. Γνωρίζω ότι παλιά την Κω είχαν κατακτήσει οι Ιταλοί και οι δικοί μας ήταν ‘ελεύθεροι πολιορκημένοι’ ουσιαστικά από τους Ιταλούς. Οι δικοί μας έγραψαν εδώ μοναχοί τους την αυτοβιογραφία τους απελπισμένοι μην πεθάνουν και παρακαλούσαν βίο να μην έχουν αν είναι να ζουν υποταγμένοι σε άλλους ξένους λαούς. Οι Ιταλοί έκαναν όμως ένα σωρό σπουδαία έργα με το πασίγνωστο τότε φαντασμαγορικό και αξιοθαύμαστο Ιταλικό σχέδιο. ‘Δουλειά χωρίς ελπίδα’ ήταν μία κλασική και επαναλαμβανόμενη φράση από όλους τους υποταγμένους πατριώτες.

            Όλα αυτά όμως ήταν παρελθόν, σήμερα όταν ανοίγει κάποιος τα μάτια του όταν φτάνει στην Κω μέσα απ’το πλοίο ή το αεροπλάνο βλέπει και αισθάνεται πως έχει κάνει κάποιο λάθος με τον προορισμό του, καθώς βλέπει μπροστά στα μάτια του πηγαίνοντας παραλιακώς ,δρόμους, βρώμικες θάλασσες και παραλίες που μοιάζουν με σκουπιδότοπους. Οι μόνες αποδείξεις μας ότι εμείς είμαστε το νησί που απελευθερώθηκε απ’ τους  Ιταλούς μαζί με κάποια άλλα πολιορκημένα νησιά της Δωδεκανήσου επίσης είναι η ύπαρξη των έργων και των κτιρίων που έκτισαν εκείνη την εποχή οι Ιταλοί και διατηρούνται σε μία σχετικά καλή κατάσταση. Παρόλο αυτά το νησί δεν συγκρίνεται με άλλα πανέμορφα μέρη όπως η Άρτα με το πασίγνωστο ‘γιοφύρι της Άρτας’. Ζητείται ελπίς. 

 

Γιάννης Μυτιληνιός, Γ3