Το τρένο

<<Nα μου το πάρεις ύπνε μου,κοιμήσου αστρί μου>>, άκουγα μια γιαγιά δίπλα μου που προσπαθούσε να νανουρίσει το εγγονάκι της.Έγειρα το κεφάλι μου στο παράθυρο και ένιωσα τα τριξίματα του τρένου, καθώς έτρεχε πάνω στις ράγες.Μια γλυκιά νύστα βάρυνε τα βλέφαρα μου.Στην σκέψη μου ήρθε η δική μου γιαγιά και η ζεστασιά που ένιωθα κάθε φορά που με έπαιρνε στην αγκαλιά της .
Δυνατές και πονεμένες αυτές οι γυναίκες να έχουν να φροντίζουν να εχουν να φροντιζουν το σπιτι, τα παιδια, τα ζά σκέφτηκα .
Απο το παράθυρο αγνάντευα το τοπίο.Το τρένο πλησίαζε στην Άρτα και μέσα απο τα δέντρα διέκρινα το φημισμένο <<γιοφύρι της Άρτας >>.Στο μυαλό μου ήρθε η ιστορία του. <<Δουλειά χωρίς ελπίδα>>, θυμήθηκα τον παππού μου που μου έλεγε κάθε φορά που διηγόταν την ιστορία του.Το μυαλό μου έφυγε απο όλα αυτά. Το βλέμμα μου έπεσε στο βιβλίο ενός κυρίου που καθόταν στο απέναντι κάθισμα .<Ο Ερωτόκριτος>>, μια πολύ ωραία ιστορία αγάπης του Βιτσέντζου Κορνάρου σκέφτηκα.
Τότε ακούστηκε μια φωνή απο το μεγάφωνο πως το τρένο έφτασε στο σταθμό.Στο παράθυρο κόλλησαν τριαντάφυλλα και τοτε κατάλαβα πως είχαμε φτάσει στα υπέροχα Γιάννενα.

Διονυσία Παπανικόλα, Γ3